Drama want mama gaat 4 nachtjes weg
Even van me afschrijven hoor, want hier kennen misschien meer mensen dit. Ik ga over een paar weekjes 5 dagen (4nachtjes) naar Valencia met een vriendin. Dat deed ik vroeger veel vaker maar de afgelopen twee jaar niet meer omdat mijn aspergerdochtertje van 8 dat zo moeilijk vindt. Maar ik wil gewoon weer eens. Heb haar vanmiddag het vertelt want dt moet bij baar worden voorbereid. Een drama! Uren huilen en boos. Dat vind ik zo moeilijk. Ik heb het als voldongen feit gebracht en ik ga ook, en heb ook zo'n zin. Even geen moeder van, partner van, even met mezelf en mijn beste vriendin.
Nou gaat er dan ook elke dag even gebeld worden en ik moet mezelf voorbereiden op huil-gesprekken. Dat is namelijk al als ik met iemand ben eten. En dat vind ik vaak moeilijk. Soms leg ik het zo weer naast me neer maar soms kost het me een uur. Wie heeft er tips dat ik dit makkelijker naast me kan neerleggen? Of dat ik het beter accepteer dat het nu eenmaal zo gaat? Of eerlijker gezegd, dat ik niet dat schuldgevoel krijg... Rationeel weet ik dat ik een hartstikke goede moeder ben voor haar en dat ik best eens even adem mag halen (in Valencia, heb zo'n zin!) maar dat schuldgevoel steekt nu al een beetje de kop op...
Groetjes,
Gonzo
Jezelf vertellen
wat je hierboven ook schrijft, je bent een goede moeder voor haar en om die ook te blijven, heb je ook wat tijd voor jezelf nodig. Heerlijk, trouwens, Valencia! Zou zo met je meewillen 
blijven herhalen dat je gaat, dat je dan gaat bellen en dat ze kan proberen om niet te huilen? En een beloninkje voor een 'droog' gesprek? Geen idee of dat bij jouw dochter zou kunnen aanslaan...
Als er bij je dochter geen winst te behalen valt, ligt het dus helemaal bij jou hoe je ermee omgaat. dus, je bent een goede moeder, ze is in goede handen thuis, dus geen zorgen, veel plezier!
Niet bellen
Ik zou niet bellen. Dat wakkert heimwee alleen maar aan. Als kinderen op kamp gaan, wordt dit ook geadviseerd om heimwee tegen te gaan. Zo moet ze elke avond opnieuw afscheid nemen en geeft zo'n telefoontje alleen maar drama en geen plezier. Je zou een smsje kunnen sturen voor het slapen gaan en haar een foto van jezelf o.i.d. geven als je weggaat en bv een afstreepkalender ofzo.En natuurlijk neem je een leuk cadeautje voor haar mee! Veel plezier!
Groetjes Leandra.
Gonzo
Kan je haar blik misschien verschuiven van jouw vertrek naar jouw terugkomst (et. met ondersteuning door elke dag een ballonnetje in te kleuren of een sticker te plakken oid ? OF is dat dan te ver weg ? En wat als je in het vooruitzicht stelt dat aangezien zij zo haar best heeft gedaan, jij dan een kleine verrassing bij je hebt.
Jawel hoor: weer herkenning!
Ha die Gonzo,
ja, ik herken dit wel weer hoor.
Meerdaagse uitjes gingen bij ons altijd prima, tot onze dochter ook ongeveer acht was. Rond die leeftijd waren we heel intensief met haar bezig met diagnose enzo.
In die tijd moest ik een paar dagen weg voor mijn werk: drama. Vreselijk.
Wat hebben we gedaan:
- het geheel als een avontuur gepresenteerd: mama gaat op avontuur in het buitenland, en voor papa en dochter is het een avontuur om alleen thuis te zijn.
- benoemd dat ze al heel groot is, en ze dat best kan, een paar daagjes met papa
- ze was toen dol op Pet Shop spulletjes, ik had een setje gekocht en in vier pakjes verpakt. Mocht ze iedere dag een pakje uitpakken
- kalender gemaakt met de laatste dagen voor vertrek, en wanneer ik terugkwam
- ik heb iedere dag even gebeld, dat ging goed, heeft ze niet gehuild
- twee leuke speelafspraken voor haar geregeld, dus die zekerheid had ze (ik hielp toen wel vaker een handje met afspraakjes maken, mijn man ontgaat dat soort dingen altijd).
- en ze zijn natuurlijk een keer bij de snackbar wezen eten
Ondanks alle voorbereidingen, zei ze toen ik wegging:
Dit vergeef ik je nooit!
Dus ik ging heel naar weg, alhoewel ik die uitspraak ook wel een beetje uit een tekenfilm vond komen.
En....ze hebben zich prima gered! Hele leuke tijd gehad.
Achteraf denk ik dat het goed geweest is. Dat ze mij in die periode ook wel erg aan het claimen was, en mijn man steeds minder zag staan. Maar ik weet niet hoe jij dat bij jullie inschat.
Ik ben blij te lezen dat je weet dat je een goede moeder bent, en je plan doorzet. Ik gun het je ook zo.
Ik zou het allemaal goed bespreken met je dochtertje, en zo goed mogelijk voorbereiden. Natuurlijk begrijp je haar. Maar verder ook proberen het van je af te laten glijden. Ze zal dit moeten slikken. Jij weet wat goed voor jullie gezin is, en dat is deze keuze. Dus als ze te lang doorgaat in haar boosheid, zou ik het ook proberen af te kappen.
Laat dit de voorpret niet bederven!
groetjes
Dihanne
Ja, invullen
Ik vraag me af waarom je dochter het zo moeilijk vindt. Gezien het feit dat ze asperger heeft is het misschien zo dat jij een grote houvast voor haar bent. Goede kans dat ze zich heel slecht een voorstelling kan maken van de tijd zonder jou. Daar kun je haar wel bij helpen. Inderdaad door leuke dingetjes, maar vooral ook veel vertellen (of anderszins duidelijk maken) hoe de structuur die wegvalt met jou ingevuld kan worden. Ze hoeft het uiteraard niet leuk te vinden dat je weggaat, maar het zou fijn zijn als het veilig voelde voor haar.
Ik zou
het de volgende keer toch iets korter tevoren vertellen. Nu heeft ze nog wel erg veel tijd om zich er druk over te maken. Een week tevoren is beter denk ik. Misschien helpt het om thuis iets klaar te leggen voor iedere dag dat je er niet bent. Een envelopje met een leuk briefje, kaartje en/of opdrachtje (maak een mooie tekening voor mama)
Afhankelijk van hoe er nu gereageerd wordt op het bellen, zou ik de volgende keer gewoon niet direct afspreken te bellen. Het kan ook iets zijn waar ze dan te veel naar toeleeft en waardoor jij nog niet lekker los komt.
En wat beterft dat schuldgevoel..... komop zeg! Je bent al een moeder die extra investeerd en haar stinkende best doet. Gun jezelf dit! En bedenk dat je een betere moeder wordt als je jezelf iets meer gunt; dat je die ontspanning hard nodig hebt!
Goede tips!
Misschien heb ik het wel iets te vroeg verteld, maar aan de andere kant moeten we haar altijd goed en langdurig voorbereiden als het om dingen gaan die zij moeilijk vindt. En dit is er wel een...
Gisteren zei ze ook (arme papa!): Ik wilde dat ik twee moeders had. Dus ik zeg: Maar papa is er toch gewoon. Zegt zij: Ja, maar ik voel me veilig bij jou, aan papa heb ik niks. Au, denk ik dan. Gelukkig kan mijn man dat veel makkelijker van zich af laten glijden.
Verder heb ik haar vanochtend gevraagd wat haar kan helpen die dagen en haar idee was dat ze graag bij iemand een anchtje wil logeren. Dus ik ben aan het kijken of ik dat kan regelen.
Die vier kleine cadeautjes van jou Dihanne, vind ik wel een heel goed plan. En de kalender had ik ook al bedacht, of beter gezegd, ik zal het duidelijk aangeven op het picto-bord.
En ja, ik moet inderdaad de voorpret niet laten bederven. Ik bespeurde bij mezelf al het gevoel dat ik dus om deze reden het niet eerder heb aangedurfd. Maar ik wil gewoon graag en dus zal ik dit moeten leren. En lief zijn voor mezelf en gewoon toegeven dat ik dit dus ook wat lastig vind. Gelukkig vindt mijn man het echt geen probleem en gunt hij me dit tripje, want voor hem worden het geen makkelijke dagen. Hij gaat veel vaker weg, voor het werk, en dat zijn voor mij ook zware dagen. Want ze zegt wel dat ze papa niet nodig heeft, maar als hij er niet is, is ze ook altijd zo van slag.
In lek geval ga ik vreselijk genieten, want wie weet hoe lang het weer duurt voordat ik de moed vind Want lastig vind ik het. Ook wel 'grappig' (Dihanne snapt dit vast), met al haar andere 'moeilijke' gedrag kan ik de laatste tijd zo goed overweg, ik vind echt mijn weg daarin, en dan komt er toch weer iets omd e hoek kijken dat je jezelf even voelt terugvallen. Maar gelukkig heb ik er zo'n zin. Het is er nu 22 graden zag ik
Dank jullie wel voor jullie steun!
Groetjes,
Gonzo
Rest nog een ding
Veel plezier&geniet ervan! Je hebt het verdiend.
Judith-t
Dank je!! Ga ik doen, ole!!!
