
Sharon*
04-05-2010 om 21:32
Driftbuien en ritalin
Eigenlijk meerdere vragen in 1...
Zoon (bijna 7) heeft als voorlopige diagnose ADHD met ASS kenmerken (laatste is dus niet zeker en het kan ook omgekeerd ASS met ADHD kenmerken). Hij is sinds afgelopen woensdag aan de Ritalin. Het effect in het begin was bijzonder goed, hij was minder ongelukkig, zat beter in zijn vel, niet meer agressief en geen driftbuien en leek zijn gedachten veel beter te ordenen. Sinds gisteren is het weer bal. Gisteren al een flinke driftbui met agressie (hij heeft mijn schenen blauw geschopt) en vanavond had hij de driftbui der drifbuien. Ik zit nog te trillen. Aanleiding: hij wilde zijn avondeten niet (was iets wat hij normaal wel lust, wilde niet eens een hapje proeven, het stond nog niet op tafel en hij brulde dat het vies was) dus kreeg hij geen chocoladevla toe. Hij heeft: geschreeuwd, gegild, met borden en eten gegooid, met speelgoed gegooid, met stoelen gegooid, geschopt geslagen en vreselijk gescholden. En maar schreeuwen en krijsen het was werkelijk vreselijk. Dit heeft zo'n anderhalf uur geduurd. Daarna had hij spijt.
2 vragen:
Is dit een neveneffect van Ritalin? Of een tijdelijk neveneffect? Hij zit dus weer in zijn oude gedrag maar lijkt wel nog wat heftiger.
Andere vraag: hoe gaan jullie met dit soort vreselijke driftbuien om? Op een gegeven moment heb ik op de toppen van mijn longen gekrijst dat het genoeg was en dat hij moest ophouden, ik ben er echt nog schor van. Niet de juiste manier, ik weet het, maar ik was wel al ruim een uur kalm gebleven en op een gegeven moment houd dat op bij mij. Dus hoe keren jullie het tij?
Ik houd me hart vast voor de rest van de vakantie.
Gisteren was hij wel een dag op de BSO (hij gaat ook pas sinds kort naar de BSO), dat zal zeker iets bij hem teweeg hebben gebracht, maar zo erg! Vrijdag zou hij weer moeten gaan, maar ik overweeg hem thuis te houden.
Verder realiseer ik me goed dat we met alleen Ritalin er niet zijn hoor, dat er echt nog wel flink wat ouderbegeleiding en therapie voor hem moet komen, maar we zitten dus nog in het traject.

Pippin
04-05-2010 om 22:05
Sharon
Wat vervelend en pijnlijk. Rot als je denkt dat het beter gaat en het gaat opeens weer helemaal mis, ik herken het en het is ontmoedigend en deprimerend. Sterkte dus, *hart onder de riem*.
Verder moest ik aan een paar dingen denken toen ik je post las, gewoon wat 'objectieve' observaties van een afstand.
Ten eerste heeft onze zoon, toen hij begon met ritalin heel veel problemen gehad met eten. Zijn smaak was helemaal veranderd. Hij is regelmatig boos geweest omdat hij dacht dat het eten aangebrand was of dat ik het op een andere manier had klaar gemaakt. Dan was het zijn lievelingskostje en dan kon hij het niet opeten. Dat was erg frustrerend voor ons, hij at toch al zo slecht, maar ook voor hem. Misschien heeft jouw zoon er ook last van? Ook klaagde onze zoon over een constant gevoel van misselijkheid. Het hielp heel erg toen wij het met hem bespraken en er afspraken over maakten. Ze hoeven hier toch nooit te eten, als ze het niet lusten, maar ik ben toen meer met zoon gaan overleggen wat hij wilde eten. Hij ging meer helpen met koken, zodat hij meer trek kreeg. En hij mag altijd een gezond alternatief als hij het eten niet lust. (zo is hij dol op rauwe paprika, geroosterd brood en brood met kipfilet en tomaat)
Verder moest ik gelijk denken aan rebound? Omdat het na een drukke dag op de BSO was. Misschien heeft hij daar iets vervelends meegemaakt? Bij onze zoon was het, zeker in het begin zo, dat hij de vervelende ervaringen van de dag, onder invloed van de ritalin, onderdrukte. Als het spul dan uitgewerkt raakte, kwam alle ingeslikte frustratie naar boven. Hij deed dat toch altijd al, maar met ritalin werkte het nog sterker zo. (O, ik lees net dat hij vandaag NIET naar de BSO was, dan gaat deze redenatie misschien niet meer op?) Ik zou in ieder geval, als je de gelegenheid hebt om hem vrijdag thuis te houden, met hem overleggen. Wat wil hij? Dan krijgt hij misschien een beetje het gevoel dat hij zelf ook invloed heeft op zijn situatie, voelt hij zich minder speelbal en gaat hij zich wellicht beter voelen? Ik hoop het tenminste voor hem.
Een ander punt was hier, dat wij en de school, omdat zoon beter leek met de medicatie, elke keer in de verleiding kwamen om hem te overvragen. Je went er zo snel aan, dat hij wat meer kan hebben, en dan ga je al gauw meer verwachten, en dan kom je per saldo op hetzelfde punt uit. (snap je me?)
Verder heb ik het hier al eerder geschreven, toen onze zoon met ritalin begon, kwam er een enorme hoeveelheid verdriet en depressie los. Alle nare ervaringen van de afgelopen jaren moesten nog door hem verwerkt worden. Ik begrijp dat jouw zoon ook heel veel negatieve ervaringen heeft opgedaan. Ook op school, misschien loopt hij daar tegen aan.
En dan nog een dingetje, die driftbuien. Kun je daar misschien iets mee? Wij hebben met zoon de afspraak gemaakt dat hij niet boos mag zijn in de huiskamer. En datzelfde geldt ook voor de rest van het gezin. Dat werkt eigenlijk best wel goed. In zijn kamer heeft hij een matras in een hoekje achter zijn bed. Daar ligt een kussen, wat knuffels en een slaapzak. Daar mag hij altijd naartoe. Als hij daar is, bepaald hij of wij wel of niet bij hem op zijn kamer mogen zijn. Als hij het wil kletsen we wat met hem, anders is hij daar alleen. Vroeger lagen daar ook materialen die hij kon slopen, maar dat is nu niet meer nodig. Misschien helpt het om iets soortgelijks met hem af te spreken?
Pff, moeilijk hoor, ik ken dat gevoel, dat je achteraf nog zit te trillen van ellende....Ik leef met je mee.

Sharon*
04-05-2010 om 22:27
Pippin
Dank voor je hart onder de riem. Dat doet me toch wel goed.
Over het eten, kan zijn hoor dat zijn smaak is veranderd. Maar hij weigerde zelfs een hap te nemen en begon al te schreeuwen voor het eten op tafel stond. Het punt is dat hij zijn eten niet hoefde op te eten, maar hij mocht geen chocoladevla als hij niks zou eten. Nu ik dit schrijf, vind ik mezelf eigenlijk onnodig streng geweest. Hij heeft het al zo moeilijk en dan maak ik het nog moeilijker door zo'n stomme regel. Komt eigenlijk omdat we nog 2 kinderen hebben die mee eten en voor hun ook die regel geldt en dan is uitzonderingen maken zo lastig. Ik ga morgen vragen wat hij wil eten (meestal komt hij niet verder dan patat) en dan mag hij me helpen.
Ik vermoed alleen dat dit gedoe met het eten niet echt de oorzaak was, ik vrees dat er anders ook wel een uitbarsting was gekomen.
Toen ik hem gisteren ophaalde van de BSO, was hij heel leuk aan het voetballen en was vrolijk. Maar hij kan zich vaak zo goed staande houden ergens anders en dan klapt hij thuis in. Ik zal vragen wat hij wil vrijdag, gaan of thuisblijven. Overigens waren deze driftbuien niet toen zijn medicijn was uitgewerkt. Als hij deze week nog zo blijft bel ik ook even met de kinderarts.
En met een driftbui naar zijn kamer. Dat is dus juist het probleem. Hij weigert, je krijgt hem met geen 10 paarden naar boven en lukt dat toch dan rent hij weer naar beneden. Dus die afspraak hebben we ook met hem, maar als puntje bij paaltje komt blijft hij liever in de woonkamer om met spullen te gooien. Als hij zo boos is kan ik hem fysiek bijna niet meer aan, hij is enorm sterk. Wij weten dus echt niet wat te doen.
Ik houd het er maar even op dat er inderdaad allerlei emoties bij hem naar boven komen wat hij nog moet verwerken.
Maar goed, we hebben een heerlijke 5 dagen achter de rug, voor deze laatste 2 dagen. Die gedachte houd ik even vast en we gaan gewoon weer daar naar toe werken.
Ik vraag me echt af wat de buren wel niet denken. Ik schaam me echt dood!

Sharon*
04-05-2010 om 22:36
Slapen
Wat ook een rol speelt: zoon wordt altijd extreem vroeg wakker (half 6, soms eerder). Sinds hij Ritalin gebruikt slaapt hij later in, rond 8 uur, daarvoor was het rond 7 uur. Hij komt dus ook wel slaap tekort. Dat helpt niet. Ik probeer het al aan te passen door de laatste dosering niet later dan 14.45 te geven, maar door die driftbui vanavond sliep hij natuurlijk weer te laat. Dus dat is ook nog even uitvogelen hoe dit het beste kan.

billie
04-05-2010 om 22:44
Pas op!
Het gebeurt dat kinderen met ass juist NIET goed op ritalin reageren. Ze kunnen er zelfs psychotisch van worden. Omdat je zegt dat je zoon heftiger reageert dan normaal, zou ik hem extra goed in de gaten houden.
Verder, hier zoon met diagnose ass, hem iets onthouden is rampzalig voor hem. Ik kan bij hem dus ook niet werken met beloningen, want bij voorbaat schiet hij in de stress, bang dat hij de beloning niet gaat krijgen. Hij is 8 en dochter is 6, maar eten is een groot probleem voor hem en regels zijn voor haar veel strenger. Zij snapt dat heel goed.
Juist als hij het heel moeilijk heeft, is het ergste wat ik hem aan kan doen hem afzonderen. Zijn agressie (of meestal meer hysterie hier maar dat verschil maakt niet zoveel uit) komt voornamelijk voort uit angst. Dan wil je niet alleen zijn. Ook geef ik hem dan juist veel aandacht, iets dat bij een ander kind niet bij me op zou komen. Maar het lukt hem ook echt niet er zelf uit te komen dan. Ik heb geen idee of dat bij jouw zoon ook kan helpen hoor, bijv hem vasthouden. (de veiligheid bieden die hij zelf niet meer kan waarborgen) Liever kom je erachter uiteraard hoe dit te voorkomen.
Veel sterkte!
Oh ja, en de buren....dit soort buien komen bij zoon gelukkig bijna niet meer voor. Maar een paar maanden terug dus wel even heel heftig, en hij schreeuwde echt helemaal alles bij elkaar, nog nooit zo erg geweest! De bel gaat en wie is het...de nieuwe (naaste!) buren die zich voor komen stellen..Ik heb ze maar niet binnen gevraagd.

Nikus
04-05-2010 om 23:18
Ritalin en ass
Onze zoon werd tig jaren geleden psychotisch van ritalin. Hij werd erg agressief naar zijn kleine nichtje en stond met zijn hoofd tegen de muur te beuken. Zag dingen die er niet waren etc etc. Zowel voor hem als ons was het erg naar!
Lolo heeft mij destijds gewaarschuwd dat kinderen met autisme psychotisch kunnen worden van ritalin. Dit bevestigde de kinderpsychiater die ik belde de volgende dag! Nu ben ik erg tegen medicatie en dit onderstreepte voor mij nog eens dat het voor ons geen oplossing is!
Wees maar voorzichtig! Overleg desnoods met de behandelaar.

Polly Shearman
05-05-2010 om 10:25
Oh sharon
wat jammer! het ging zo goed!
Ik heb ook vele en vele driftbuien met de heren hier doorgemaakt maar ik was altijd sterker, dus ik kon ze altijd vasthouden, tot ze weer rustig waren. Of oppakken en verplaatsen. Zonen groeien maar ik ben potige vrouw.
Hier merkte ik gisteren middag dat ze weer wat drukker waren, maar er waren ook weer een boel vriendjes en vriendinnen die hier rond liepen.. dus dat zal er wel mee te maken hebben gehad.
groet, polly

Sharon*
07-05-2010 om 07:30
Wat beter
Het gaat intussen weer wat beter. De kinderarts heeft er inderdaad voor gewaarschuwd dat Ritalin zijn gedrag ook zou kunnen verergeren indien hij ASS heeft. Hoewel ik er nu aan twijfel of hij dat wel erbij heeft.
Wat mij erg opvalt bij hem is dat hij zo er mee bezig is of alles 'eerlijk' verloopt. Hij is zo bang iets tekort te komen. De volgende dag na dit incident bleef hij maar zeuren over het gemiste toetje en wilde hij er eentje, zonder dat zijn broertje en zusje er een kregen. De score moet bij hem altijd gelijk zijn. Hij is daar heel erg mee bezig. 2 weken geleden logeerde hij bij mijn moeder. Zij heeft leuke dingen met hem gedaan, een kleinigheidje voor hem gekocht, is lekker kibbelingen met hem gaan eten (is hij gek op). Kortom, ze heeft hem lekker verwend. Thuis hoorde hij dat we naar de Mac waren geweest in zijn afwezigheid. Hij eist nu dat hij een keer gaat zonder dat zijn broer en zus mee mogen, dan staat de score weer gelijk. Dat hij zelf allemaal leuke dingen heeft gedaan met zijn oma maakt hem niet uit, of hij doet het af als: het was stom. Ik ben niet van plan om er aan toe te geven, maar het laat hem nog steeds niet los. Hij kan erg volhardend zijn.
Billie, hem vasthouden met zo'n bui verergert het alleen maar en hem juist aandacht geven met zo'n bui, daar ontkomen we niet aan, om te zorgen dat de boel niet verder escaleert. Op het inpraten, hem proberen te kalmeren, het werkt allemaal niet. Uiteraard, voorkomen is het beste, maar soms zie ik het niet aankomen. Of realiseer ik me pas achteraf hoe we het hadden kunnen voorkomen. Ander voorbeeldje deze week: na het eten mocht hij met zijn vader op de computer Spider Sollitaire spelen (zo'n kaartspelletje). Ik deed intussen zijn broertje en zusje in bad. Toen was het zijn beurt om te douchen, uitgebreid in bad voor hem kon niet meer, want te laat. Hij wilde per se in bad en spelen, omdat zijn broer en zus dat ook hadden gedaan. Ik leg uit dat dat niet kon en dan hij in die tussentijd met zijn vader een spelletje had gespeeld. Nee, niet goed, wham een driftbui. Uiteraard had ik dit van te voren moeten uitleggen en hem de keus moeten geven: of in bad spelen, of een kaartspelletje. Maar het liep gewoon zo. Was ook niet van plan om zijn broer en zus in bad te laten spelen, dat idee kwam pas in de badkamer.

Pippin
07-05-2010 om 15:22
Mooi
Fijn dat het weer wat beter gaat, Sharon.
Die situatie die je beschrijft met nog even computeren en dan toch ook nog uitgebreid in bad willen. Dat zou bij ons precies zo gaan. Het feit dat je zoon een pleziertje doet (hij mag nog even met zijn vader op de computer), is voor hem absoluut geen reden om te denken dat hij dan een ander pleziertje niet zou moeten hebben. Zo denken kinderen over het algemeen niet en inflexibele kinderen denken al helemaal nooit zo.
Mijn zus zei eens: 'Als ik in de vakantie drie dagen achtereen leuke dingen met de kinderen doen, dan denken ze niet: 'Wat lief van mama, nu zullen we de volgende drie dagen zoet spelen uit dankbaarheid.' Nee, dan denken ze: 'Als we drie dagen leuke dingen doen, waarom dan niet de vierde dag ook iets leuks?' En zo werkt bij mijn zoon in ieder geval wel.
Bij ons is het dus: Of we spreken het van tevoren door, en zoon maakt keuze. Of het is ONZE fout, en hij mag allebei. Dan maar later naar bed. Ik zou dan wel duidelijk afspreken hoelang hij in bad mag spelen. Als ik niet pro-actief genoeg ben geweest, is dat MIJN fout, dan vind ik dat zoon daar niet onder hoef te lijden. Het is mij geen boze bui en een verstoorde relatie waard. Ik vind het heel belangrijk om juist dan de verantwoordelijkheid te nemen en zoon niet te laten verzuipen in een driftbui. Want hij is gehandicapt, hij kan dit niet verwerken, hij kan hier niet mee omgaan.
En op deze manier is het ons gelukt om veel driftbuien te voorkomen zodat onze relatie met zoon veel beter werd.

Sharon*
07-05-2010 om 15:34
Pippin
ja, Pippin, je hebt helemaal gelijk. Ik verwacht te veel van hem. Hij is erg rigide in zijn denken en dat moet nog even goed tot mij doordringen Inderdaad een valkuil: hij mag iets extra's, krijgt lekker 1 op 1 aandacht van zijn vader, dus denk ik: hij blij, wij blij. Maar nee, de score is wat hem betreft niet gelijk (hij eiste dus dat hij de volgende avond wel in bad mocht en zijn broer en zus niet).
Ik wilde hem ook per se op tijd in bed hebben omdat hij zo moe was, maar uiteindelijk duurde het zo langer.
Maar waar ik bang voor ben, is dat hij zo wordt voorgetrokken. In dit voorbeeld: én computeren én spelen in bad, terwijl zijn broer en zus alleen in bad spelen. Hij kan met veel dingen niet omgaan, dus hij trekt vaak aan het langste eind en eist enorm veel, veel is nog niet genoeg voor hem. Ik vind het heel moeilijk het evenwicht te bewaren tussen al mijn kinderen. Maar goed, veel kan natuurlijk weer voorkomen worden door pro-actief te zijn. Wat erg lastig is, omdat soms iets toch ineens anders loopt. Het is heel veel vooruitdenken en ons continu in hem verplaatsen. Inderdaad het is het niet waard om hem te laten verzuipen in een driftbui.

Pippin
07-05-2010 om 17:17
Sharon
Ik moest mijn vorige berichtje nogal snel wegsturen, maar ik bedoelde het niet zo veroordelend als het misschien overkomt. Ik probeer uit te leggen hoe wij er nu tegen over staan. Wij zouden vroeger hetzelfde gedaan hebben als jullie. Maar wij hebben nu een manier gevonden die wel werkt en dat wil ik dan delen, snappie?
Over dat 'oneerlijk'. Dat is hier ook wel een item. Wij hebben een groot gezin en zoon trekt inderdaad vaak aan het langste eind. De belangrijkste reden ervoor is, dat wanneer hij dat niet doet, het hele gezin er onder lijdt. Bij ons speelt het afwegen van wat de een en de ander heeft, niet zozeer, maar wij streven ernaar alles zo eerlijk mogelijk te doen.
Aan de andere kant snappen de anderen, zelfs de kleintjes, hier heel goed dat zoon het zwaar heeft. Dus ruilen met hem willen ze niet. Verder maken we veel goed door de anderen individuele aandacht te geven.
Maar het belangrijkste is, als je kind jouw niet vertrouwt, dan kan hij er niet op bouwen dat het eerlijk gaat. Zaak is dus om eerst vertrouwen op te bouwen. En dat duurt lang, en dat kost veel moeite. Soms moesten wij daarvoor dingen doen die een ander zeer overdreven zou vinden. Dan gaan we dus er 's avonds nog op uit om ijsjes te halen, want ja, we hadden het beloofd. Langzamerhand nam het vertrouwen van zoon in ons toe en nu, na twee jaar, kunnen we wel weer een potje bij hem breken.
'Je schrijft: 'Wat erg lastig is, omdat soms iets toch ineens anders loopt. Het is heel veel vooruitdenken en ons continu in hem verplaatsen.' Dat wordt makkelijker dus. Maar als het nu eens anders loopt, dan doen wij meestal plan C (het explosieve kind), wij verlagen onze verwachtingen en laten zoon zijn verwachtingen uitkomen. Of we moeten hele sterke argumenten hebben om dat niet te doen (veiligheid, onbetaalbaar, onhaalbaar). Maar eigenlijk gaat het achteraf gezien vaak om dingen die niet zo heel veel uitmaken. Ach, dan eet hij een keertje geen groente, ach, dan gaat hij een keertje niet mee naar die verjaardag, ach, dan gaat hij niet douchen vandaag, waar héb je het dan eigenlijk over? Zolang het dan bij een keer beperkt blijft. Wij zeggen er dan wel altijd ongeveer het volgende bij: 'Oke Pipo, jij wilt dit, en wij vonden eigenlijk dat, maar we begrijpen dat dit voor jou nu niet haalbaar is. Daarom mag je nu voor deze keer wel........, maar we gaan er dan wel goede afspraken over maken zodat het de volgende keer op een manier gaat waar we allemaal mee kunnen leven.' En dan hebben we gelijk een ingang voor een gesprek de volgende dag.
Pfft, makkelijk is anders, sterkte!

Sharon*
07-05-2010 om 20:39
Pippin
Oh, dat ligt dan echt aan mijn tiepen, want ik heb me geen seconde veroordeeld gevoeld door jouw bericht. Integendeel, ik ben erg blij met iemand die met mij meedenkt, vooral iemand met wat meer ervaring op dit vlak. Ik probeerde me niet te verdedigen, maar eerder uit te leggen waar we tegen aan lopen met zoon.
Weet je, over het algemeen ben ik heel makkelijk: eet hij geen groente, prima, inderdaad niet douchen, ook okee. Wat dat betreft is mijn motto: pick your battles. maar het is gewoon vaak lastig.
Interessant wat je schrijft over vertrouwen. Dat is inderdaad ook iets wat hier speelt, denk ik.
En verder is het ook loslaten van verwachtingen, merk ik. Van wat jezelf verwacht hoe het moet lopen in een gezin, of hoe je denkt dat anderen vinden dat dingen moeten gaan. Zoals vanavond: zoon had na 2 happen geen honger meer, ging van tafel op de bank met zijn DS spelen, eigenlijk wilde ik dat hij aan tafel bleef (want dat 'hoort zo'), zijn broertje zag zijn kans schoon en ging ook van tafel. Eigenlijk vind ik het niet prettig, heb toch het gevoel dat ik dan tekort schiet in de opvoeding, maar we hadden een hele rustige avond. Okay, het liep dan wel niet zoals het zou moeten, iedereen keurig aan tafel tot de rest klaar was, maar in ieder geval geen stress, ruzie enz enz. Eigenlijk gewoon heel fijn. Maar ik merk bij mezelf dat ik vaak het gevoel krijg dat ik aan de norm moet voldoen van dat soort regels.
Uiteraard hebben we wel regels, maar je snapt misschien wat ik bedoel.
En inderdaad, plan C is vaak zo slecht nog niet, als plan B niet meer haalbaar is. Ik ga dat boek maar weer eens lezen. Ook al snap ik het boek, vrees ik dat ik soms nog steeds vaak plan A van stal haal, zonder dat ik het door heb
wel fijn om te lezen dat een bepaalde aanpak toch ergens toe leidt. Want ik kan opmaken uit jouw berichtjes dat het op zich goed gaat met jullie zoon?

Pippin
07-05-2010 om 21:10
Ja, gaat best goed
Sharon, ik bedoelde niet dat jij liet merken dat je je veroordeeld voelt hoor. Ik las zelf mijn bericht later door en vond dat ik best wel wat mitsen en maren had willen inbouwen.
Maar goed, ja, het gaat best goed met onze zoon. Thuis gaat het prima. Leuke interactie met de rest van de kinderen. Weinig boos meer, en als hij boos is, is dat zo weer om te buigen. Agressie is echt een zeldzaamheid geworden.
Het gaat langzaam, we zijn er nog niet, maar we blijven wel de goede kant opgaan. Wij kunnen heel voorzichtig steeds meer eisen aan hem stellen. Wat vooral heel erg verbeterd is, is dat wij als ouders, nu een goede relatie met hem hebben. Met wederzijds vertrouwen, eerlijkheid en openheid.
Op school is het nog halen en brengen. Hij gaat nog steeds met grote weerzin. En hij wordt nog steeds niet begrepen en cognitief uitgedaagd. Die meester is er een van de beste bedoelingen, maar niet echt kunnen begrijpen. Dat rugzakje brengt niet wat wij hadden gehoopt (maar niet verwacht).

Sharon*
07-05-2010 om 21:41
Pippin
nee joh, je bericht was prima.
Fijn om te lezen dat er weinig agressie ed meer is met jullie zoon. Op zich zie ik dat ook al verminderen hier hoor, door medicijn, maar daar valt of staat dus niet alles mee. Ik bedoel, er moet hier meer veranderen. Inderdaad dat vertrouwen oa.
Jammer om te horen dat het op school dus niet zo goed gaat. dat is ook iets waar ik hier bang voor ben. ik ben benieuwd hoe de laatste weken op school gaan en ik ben hel benieuwd hoe school verder et hem omgaat.