Dyspraxie-onderzoek
Tangozoon van 7 heeft inmiddels al een aardige geschiedenis opgebouwd van logopedie en fysiotherapie. Op zich heeft alles wel effect gehad, maar wij denken eigenlijk dat er meer aan de hand is en willen er nu graag achter komen wat er achter zit. We vermoeden, na overleg ook met de logopediste, ontwikkelingsdyspraxie. Zoon heeft zowel (fijn)motorische problemen: schrijven gaat moeilijk, maar ook bijv. bouwen met lego of knexx als spraakproblemen: hij/zij verwisselt hij nog steeds, met begrippen als in/op/onder e.d. kan hij weinig. Als hij iets vertelt is dat vaak heel onsamenhangend, met onlogisch opgebouwde zinnen. Een verhaal of gebeurtenis navertellen lukt hem niet. Tegen deze dingen gaat hij steeds meer aanlopen nu hij op school in groep 3 zit.
De logopediste heeft ons doorverwezen naar het audiologisch centrum in Leiden waar ze op ontwikkelingsdyspraxie kunnen testen. Ik vraag me echter af, ook na telefonisch contact met deze instelling, of ze daar niet alleen op het stukje taal testen. Heeft iemand ervaring met onderzoek naar dyspraxie bij deze instelling? Of kunnen jullie andere instanties adviseren in Zuid Holland?
Stukje taal
Hallo Tango, ik heb geen ervaring met testen in Nederland, maar over het algemeen kijken ze me testen naar het hele kind en beperken ze zich niet alleen tot het stukje taal.
Ik herken veel uit je beschrijving ook al had mijn zoon alleen een verbale dyspraxie en geen problemen met fijne of grove motoriek. Als mijn zoon in groep 3 iets vertelde dan was het onmogelijk om te snappen waar hij het over had als je er niet zelf bij geweest was. Zinnen waren een samenraapsel van woorden en veranderden halverwege van doel en ook in het verhaal zelf sprong hij heen en terug in de tijd en plaats en van wie het uit verteld werd. Bovendien was hij bijzonder zuinig met woorden.
In wat je over je zoon vertelt lijkt het alsof hij net zoals mijn zoon ook een probleem met taalbegrip heeft. Mijn zoon kon dat vrij goed verbloemen door uit de context op te merken wat ze nou bedoelden, maar liep af en toe volledig tegen de lamp. Kun je je voorstellen wat er met oefeningen gebeurt als bij een kind de woordjes 'niet' en 'geen' niet aankomen en dus iedere ontkennende zin als een bevestigende wordt gezien?
Logopedie heeft veel voor hem betekend, omdat de logopediste behalve met de uitspraak ook met hem aan de slag is gegaan wat zinsbouw en verhaalopbouw betreft. Hij heeft daar schema's voor geleerd en we hebben eindeloos oefeningen gedaan over hoe maak je een zin, hoe maak je een zin langer en hoe varieer je met bijwoorden om die zinnen met een beetje variatie aan elkaar te krijgen.
Ondanks dat mijn zoon geen problemen met de motoriek heeft komt er toch van schrijven weinig terecht. Simpelweg omdat hij niet tegelijkertijd in zijn hoofd de begrippen van wat hij wil zeggen op een fatsoenlijke manier aan elkaar kan rijgen èn dat dan woord-voor-woord in schrift vertalen. Dat gaat niet samen, zodra hij begint te schrijven concentreert hij zich daarop en vergeet de helft van de woorden op te schrijven. Ik noem het je zodat je er rekening mee kan houden dat behalve fijne motoriek dat een bijkomend probleem kan zijn voor je zoon.
Het zijn een soort planningsproblemen. Toen hij klein was uitte zich dat in niet kunnen tekenen, omdat het hem niet lukte om voor zichzelf dat wat hij wilde tekenen in lijnen op te delen en dan die lijnen één na de ander ook daadwerkelijk te trekken. In het gewone leven merk je het nu nauwelijks meer, maar met psychologische testen komt het er feilloos uit. Soms snapt hij daardoor juist een beknopte istructie niet en moet hehij eerst een uitgewerkt voorbeeld zien voordat hij met opdrachten aan de gang kan. Ook hebben we ons ongemerkt aan hem aangepast waardoor we er in het gezin niet meer tegen aanlopen. We zeggen bijv. niet meer ruim je kamer op, wat voor hem een onmogelijke taak is omdat hij niet weet waar te beginnen en als hij begint halverwege op iets anders over gaat om simpelweg blijft zitten met iets in zijn hand denkende wat nu te doen ook al weer. We zeggen dus heel concreet stuk voor stuk wat hij precies moet doen. Doe al de lego in de doos of vouw je kleding op in de kast, enz.
Bij kinderen met dit soort problemen geven standaard IQ-testen vaak een verkeerd beeld. Als een kind de vraag niet begrijpt doordat het stukken zin mist of bij de antwoorden iets anders uitdrukt dan hij bedoeld dan is het niet te verwonderen dat ze laag scoren, veel lager dan hun overige capaciteiten die door de taalbarriere gefilterd worden. Het kan zinnig zijn om te vragen of ze ook een volledig non-verbale test willen doen, waarin dit obstakel de resultaten minder beinvloed. Mijn zoon scoorde namelijk aanvankelijk op de IQ-test zwakbegaafd en nu pas met 10 jaar komt er zelfs hoogbegaafd uit (wat in het begin alleen uit de non-verbale test kwam).
Hakken-en-plakken werkt vaak slecht bij dit soort kinderen en zorgt juist dat ze het lezen met meer moeite leren ipv minder. Woordbeeld lezen met het hele woord geschreven naast een plaatje werkt meestal wel. Ook zijn langere woorden vaak juist makkelijker dan die kleine korte woordjes waar ze op school mee aankomen. Idem voor al die schoolse kleine korte op elkaar lijkende zinnetjes, waar een kind met verminderde taalreceptie niet meer snapt wat het verschil nou eigenlijk is.
Mijn ervaring is dat het lees en schrijfonderwijs op school eigenlijk zo is ingericht dat kinderen met aangeboren taalontwikkelingsproblemen de maximale hinder en de minimale vooruitgang ondervinden. Als ze expres een systeem hadden willen ontwerpen om deze kinderen te pesten en zoveel mogelijk in hun ontwikkeling tegen te werken dan hadden ze het niet beter kunnen doen, inclusief de tendentie om dit soort kinderen tijd en tijdige hulp te laten verliezen door doorkleuterpolitiek (maar daar ben je helaas al achter).
Het is belangrijk dat je kind op een school zit die meedenkt en oplossingen zoekt ipv op eentje die als het kind het niet goed blijkt te doen alleen maar herhaling van meer van hetzelfde heeft te bieden, waar het kind niks mee opschiet omdat het een voor dat kind volledig ongeschikte methode is.
Lees eens wat over dysfasie, ik denk dat je in enkele aspecten daarvan je zoon wel zult herkennen en daarmee ook de handvaten krijgt hoe je het beste met die aspecten kunt omgaan.
Groeten Primavera
Primavera
Bedankt voor je zeer uitgebreide antwoord. Ik herken er erg veel in. Tangozoon loopt, en dat schreef ik al eerder in een ander draadje, inmiddels alweer aardig vast op school. Bij het lezen is hij een jaar blijven hangen in hakken en plakken alsof hij niet beter kon/wist (ik had daar eerder over gelezen, maar kon het me niet voorstellen, als ik voorlees hak en plak ik toch ook niet?). Toen we zijn gaan sleeplezen ofwel zingend lezen zoals de juf het noemde was het van het een op het andere moment over. Hij leest nu alles vloeiend, nog niet snel maar hakken en plakken doet hij niet meer.
Afgelopen week had hij een spreekbeurt, daar beginnen ze hier in groep 3 mee en eigenlijk was ik daar gewoon blij mee want dat maakte heel veel duidelijk. Hij deed het over kikkers en wist precies wat hij wilde vertellen, maar het kwam er gewoon echt niet uit, of heel onsamenhangend. We zijn er echt 2 weken mee bezig geweest en met behulp van tekeningetjes naast de tekst ging het enigszins.
Ik ben heel benieuwd naar zijn intelligentie, want dom is hij echt zeker niet. Ik denk zeker gemiddeld of misschien wel bovengemiddeld begaafd. Maar op school zien ze dat volgens mij dus helemaal niet. Ik wacht met angst en beven het 10-minutengesprek volgende week af en erger nog het rapport a.s. vrijdag. Want zelf ziet hij dus niet dat dingen niet lukken. Hij rekent dus volgens mij op een aardig rapport. Ik weet niet waar ik hem op moet voorbereiden, want juf zegt er nu niets meer over, we moeten maar afwachten.
Die non-verbale test houd ik zeker in gedachte en verder wacht ik even het 10-minuten gesprek af en ga hem daarna aanmelden voor onderzoek.
En oh ja, dat schrijven. Hij heeft nu vooral moeite met tussen lijnen schrijven. De ene keer denk je dat gaat goed en de volgende keer schrijft hij weer alles kleiner of juist groter. Wat jij schrijft daarover zou heel goed kunnen. Hij moet zo nadenken erbij dat dit gewoon niet lukt. Bah, ik vind het zo triest voor hem, want hij zal het echt nog moeilijk gaan krijgen op school volgens mij.
Dcd (lang)
Hallo Tango,
Veel herkenning in je stukje. Wij wonen niet in Zuid-Holland trouwens. Met ons kind zaten we al aan de logopedie toen hij drie was. Hij heeft geen goede motoriek, maar het probleem met spraaktaalontwikkeling overheerst. Als peuter bleek hij niet goed te kunnen horen. Hij had verder geen pijn, wat meestal eerder aanleiding geeft om bij de KNO te gaan dokteren. Bij de KNO zijn verholpen: neusamandel, keelamandel en tongriempje. Dit scheelde dag en nacht. Hij is als peuter eigenlijk dubbel 'gehandicapt' geweest.
Daarna zijn we via de logopedie en huisarts terecht gekomen bij het centrum voor spraaktaal ontwikkeling van Kentalis. Hij was toen 6 jaar. Daar is een breed samenhangend onderzoek gedaan. Door audioloog, psycholoog en logopedist. Met als uitkomst DCD: developmental coordination disorder. Eigenlijk een moderne benaming van dyspraxie.
1 1/2 jaar intensieve logopedie (vnl. leren vertellen en verhaalopbouw)heeft hem goed geholpen. Ook hebben we schrijftherapie gedaan. Hij blijft onder controle bij Kentalis en ook bij de revalidatie-arts omdat het probleem breder is dan alleen de taalontwikkeling. Zijn grootste probleem is auditieve verwerking. Het gaat nu erg goed met hem, op school gaat hij erg goed.
Zoonlief heeft geen problemen gehad met leren lezen, hakken en plakken. Ik heb destijds wel veel met hem geoefend. Wel zie ik typische fouten bij begrijpend lezen vragen. Ordenen en overzicht houden is voor hem een groot probleem. Met schrijven is even overwogen om hem een andere schrijfmethode te geven maar ook dat is verbeterd. Hij schrijft veel slechter dan zijn klasgenoten, maar goed genoeg om zich te redden. Dat niet binnen de lijnen schrijven heeft heel lang geduurd, maar belangrijker vonden wij het of hij het tempo bij kon houden en dat bleek het geval.
De revalidatiearts waarschuwde ons dat DCD kinderen moeite kunnen hebben met automatiseren, bijvoorbeeld tafels. Het tegendeel blijkt waar bij zoonlief. Wat dat betreft herken ik veel uit de reactie van Primavera. Zoon heeft wel rekenkundig inzicht en tafels zijn begrippen die je gewoon kunt leren, herkennen en opslaan in het geheugen. Analytisch rekenen, stapje voor stapje, doen ze in de onderbouw nog niet echt, dus dat probleem zou nog wel eens kunnen komen. En hoewel leren lezen dus geen probleem was, zien we nu een soort versnelling in groep 5. Moeilijke woorden en lange zinnen zijn geen enkel probleem. Hij glijdt moeiteloos door lange teksten heen en zit nu in het hoogste leesgroepje. Maar als je hem vraagt om het verhaal na te vertellen hoor je het zand tussen de tandwielen knarsen.
Wij ervaren het vnl als een ontwikkelingsprobleem. Wat ik ervan begrijp heeft het te maken met de wisselwerking tussen linker- en rechter hersenhelft. Alles wat met coordinatie te maken heeft, is moeilijk en ontwikkelt langzaam. Maar ontwikkelt wel, dus er is wel vooruitgang. Volgens de revalidatie arts verschilt dit per kind en het gaat niet over! Het gaat in ieder geval langzamer dan bij een 'gewoon kind'. Als de ontwikkeling doorgaat kan met de leeftijd nog wel een heel deel bijtrekken.
Op school zijn we vanuit een discussie met juf over kleuterverlengen belandt in een erg prettig en constructief overleg. Ze weten overigens niet van het etiketje DCD, maar wel dat hij een probleem heeft met auditieve verwerking en met ordenen, overzicht en organiseren. Lange tijd heeft hij vooraan in de klas gezeten. Ze gebruiken hier veel picto's. Er wordt gecheckt of hij het gehoord heeft en weet wat hem te doen staat. Soms gaat het mis en dat kan ook heel grappige inzichten opleveren. Zo had hij bij een werkje de serie van de tafel van 2 moeten uitwerken. Dus: 1x2 = , 2x2 = etc. Maar hij had gedaan: 2-4-8-16-32-64 etc. Pas ergens boven de 10.000 liep hij vast en was gestopt. Dit was dus niet bedoeld, maar leverde wel een compliment op van de juf 
Enfin, volgens mij bij je bij een audiologisch centrum cq centrum voor spraaktaalontwikkeling aan het goede adres. Ze kunnen een breed onderzoek doen. Je hebt al een heel traject van fysiotherapie achter de rug, dus dat beeld heb je al. Waar heeft je zoon het meest last van in zijn ontwikkeling en hoe kun je hem helpen? Als je dat weet, kom je er achter dat er verschillende mogelijkheden zijn aan therapiën/behandelingen om hem vooruit te helpen. Waar loopt hij in het dagelijks leven het meeste tegen aan, heeft hij baat bij en past in je huishouden (vooral niet vergeten!). Wij vonden iedere week 2x logopedie, (tijdelijk) 1x schrijftherapie, 1 zwemles en 2x sportclub echt wel genoeg, naast de lopende medische bezoekjes en controles. We hebben daarom geen ergotherapie gedaan: zwemles en sportclub dragen ook wel bij aan de motorische ontwikkeling. En met juf ook besproken dat zoon ook niet overal goed in hoeft te zijn en best slecht mag zijn in schrijven. Bij hem is het niet de norm om te schrijven volgens de norm in 'pennestreken' maar slechts om een leesbaar handschrift te hebben in een voldoende tempo. Verder afgesproken dat hij bij een beurt in de kring iets tastbaars in handen mag hebben omdat dit hem helpt zijn verhaal te ondersteunen.
Enne, trek vooral je eigen plan. Ik zou niet wachten tot na het 10 minuten gesprek met zoeken/in gang zetten van een onderzoek. Een 10-min gesprek is trouwens erg kort voor een goed gesprek over de ontwikkeling van je zoon. De juf bekijkt je zoon vnl didactisch met als referentie een 'standaard' (haha) kind. Jij heb 't gevoel dat je kind een normale intelligentie heeft, mogelijk zelf iets meer. Jahaa, herkenning, daarom zag ik destijd ook geen heil in kleuterverlengen. Maar juf signaleerde iets en dat had ze wel goed gezien. Ze bekeek het alleen met een andere bril. Juf signaleert de tekortkomingen en ziet in werkjes en gedrag bevestiging hiervan. Maar probeer ook te benoemen wat er wel goed gaat met je zoon, wat is er leuk aan hem. Spreek juf aan op haar deskundigheid: wat kan ze doen om je zoon vooruit te helpen. Welke oplossingen kan zij bieden in de klas? Houd de sfeer prettig, de juf vooral niet schoppen, geef ook aan dat je zoon het zo naar zin heeft (hopelijk is dat zo) en wat hij leuk vindt op school. Vertel ook leuke anekdotes over je zoon die je thuis hebt meegemaakt zodat ze ook een positief beeld krijgt over je zoon. Vraag haar om mee te denken. Trouwens, bij een onderzoek zullen ze je ook invulformulieren meegeven voor de juf.
Al met al een lang verhaal, hopelijk heb je er iets aan. Ik wens je een goed beraad, en vooral: houd de moed erin!
Testen
Ik herken op mijn beurt weer veel in wat Mamamic schrijft. Ik zou ook niet wachten met testen. Juist als je nu gelijk iets afspreekt kun je als de zorgen op het 10-minutengesprek worden geuit vertellen dat je al een afspraak hebt om je zoon te testen.
Mijn ervaring is namelijk dat je beslist buiten school moet testen en de regie zoveel mogelijk in eigen hand houden. School heeft niet genoeg kennis in huis en als je een doorsnee IB-er op je zoon loslaat zal dat makkelijk tot verkeerde gevolgtrekkingen en nog ongeschikter plan van aanpak leiden. Probeer om school hierin voor te zijn, want die zal er niet zo snel van overtuigd zijn dat ze de expertise ervoor niet in huis hebben. Bedenk waar je zoon heen gaat als ze op school standaard testen met hem gaan doen, waar hij door een audietieve verwerkingsstoornis slecht op scoort en waardoor hij daardoor als niet intelligent genoeg wordt neergezet, waardoor hij dezelfde dingen die niet bij hem werken alleen maar op langzamer niveau krijgt aangereikt. Het resultaat is een puinhoop.
Bovendien uit deze ontwikkelingsstoornis als een kameleon. Soms doet het aan AD(H)D denken, soms aan zwakbegaafd, soms aan PDD-NOS. Ik ben er zowel van beschuldigd een ouder te zijn die niet wilde accepteren dat haar kind een autistische stoornis had en lage intelligentie als dat ik een ouder was die in haar niets-aan-de-hand-kind problemen zag die elk kind wel eens heeft. Zo wisselend kan het dus zijn en het heeft me jaren gekost voordat iedereen er van overtuigd was dat mijn kind inderdaad een ontwikkelingsstoornis heeft en dat ik als moeder gezien de resultaten ook het meest deskundig ben wat mijn zoon nodig heeft en daar serieus over overlegd wordt gezien de behaalde resultaten.
Het zal inderdaad nooit overgaan, maar er vallen wel genoeg strategiën aan te leren dat het kind er in zijn ontwikkeling niet al te veel last van heeft. (Als school het kind tenminste niet goedbedoeld in de vernieling draait).
Mijn zoon zit inmiddels in groep 7, wat hier het laatste jaar van de basisschool is. Volgend jaar gaat hij naar de Middenschool (eens soort 3-jarige gemengde brugklas met VO-vakken en inrichting). Hij doet het prima op school zolang daar kleine aanpassingen worden gedaan in de manier van testen en hij apart kan zitten op een rustige plek in de klas. Ondertussen kan hij wel een verhaal houden en vertellen over de stof die hij geleerd heeft ook als was aanvankelijk spraak zijn grootste struikelblok. Wat hij niet kan is vervolgens dat verhaal, wat hij net heeft verteld, opschrijven. Ook al kan hij prima schrijven als het om enkele zinnen gaat of als het gedicteerd wordt. Multiple-choice gaat wel goed.
Groeten Primavera
Vervolg
Gisteravond hebben we het 10-minuten gesprek op school gehad. Dit was echt niet leuk. De juffen schetsten een beeld van ons kind dat wij totaal niet herkenden. Hij komt in de klas ongeinteresseerd over, let niet op bij klassikale uitleg, maakt zijn werk niet af etc. Er kon werkelijk niets positiefs verteld worden. De juffen lijken het te hebben opgegeven en hadden de IB-er al ingeschakeld. Nou vind ik dat aan de ene kant prima. Laat de IB-er maar meekijken. Maar aan de andere kant gaf het ons echt een naar gevoel. Na 2 minuten was het gesprek eigenlijk wel klaar, want zij wisten het niet.
Wat ik herkende in jouw berichten, Primavera, is het wisselend presteren. Dit zeiden de juffen dus ook. Het ene moment doet hij het goed, het andere moment maakt hij niets af. En thuis heeft hij nu al twee keer aangegeven het werk te makkelijk te vinden: rekensommen tot 10, lezen in leesweg. Ik heb hem uitgelegd dat hij eerst deze werkjes goed moet doen voordat hij moeilijkere werkjes krijgt. Dit snapte hij wel. Maar op school zien ze hem volgens mij als een kind met een leerachterstand. Ze hadden het idee dat hij het niet kon.
Inmiddels heb ik de verwijzing van de huisarts binnen voor dyspraxie-onderzoek, dus het afwachten is nu op een afspraak daar. Op school kregen we niet eens de kans dit te noemen, maar dat komt wel in het gesprek met de IB-er. Gelukkig is dat iemand met veel ervaring, waar we best vertrouwen in hebben i.t.t. de juffen.
Wordt vervolgd dus......
Herkenbaar
Oei Tango, zo te horen idd helemaal geen goed gesprek. 'op school kregen we niet eens de kans dit te noemen'. Daar wordt je natuurlijk heel machteloos van. Het komt op mij ook over alsof de juffen er ook niet echt over wilden doorpraten. Heb je overwogen om een apart gesprek te hebben met de juffen? Je hebt voorlopig natuurlijk nog geen uitkomsten van het onderzoek maar voor de beeldvorming zou het wel kunnen helpen. zodat de juffen weer oog voor hem krijgen. Hem als een aardig joch zien dat vooruit geholpen kan worden en waar ze energie in willen stoppen.
Verder heel herkenbaar, de typering van de juf. Mijn zoon was toen vijf en de juf zei bijna letterlijk hetzelfde: niet geinteresseerd, niet betrokken, niet opletten, in een eigen wereldje leven. WAt ik achteraf wel kan waarderen is dat de juf zelf het initaitief heeft genomen voor een eerste gesprek over hetgeen zij signaleerde. Ze wilde iet wachten tot het 10 minuten gesprek en ons al voorzichtig voorbereiden op kleuterverlengen (blijven zitten).
Wat betreft de klassikale uitleg, als hij een hoor en of auditieve verwerkingsprobleem heeft gaat er gewoon ook een hoop aan hem voorbij. Hij kan het dan ook echt niet volgen. Zou het uitmaken als hij voorin in de klas zit?
Mamamic
Bedankt voor je reactie, ik was al bang dat er niemand meer zou reageren, omdat mijn draadje aardig verouderd was. Jouw reactie helpt mij zeker weer verder.
We voelden ons inderdaad erg machteloos. De juffen gaven ons na 2 minuten al het idee dat ze hem 'opgegeven' hadden en de IB-er het verder uit mag zoeken. De cito-scores kregen we nog te zien omdat wij ernaar vroegen en verder dus alleen maar een negatief verhaal.
Na de voorjaarsvakantie, die bij ons de komende week is (erg lekker om even bij te komen na dit gebeuren) hebben we een gesprek met 1 van de juffen en de IB-er. Wij wilden niet te lang wachten en daarom heb ik meteen de volgende dag de IB-er zelf benaderd.
Ik heb zeker het idee dat er in de klas heel veel langs hem heen gaat. Heel veel dingen kan hij thuis niet terugvertellen, dingen die hem echt interesseren juist vaak weer wel. Goed dat jij noemt voorin de klas zitten. Hij heeft hier een tijdje gezeten, maar zit nu ergens in het midden. Hij geeft zelf aan dat hij daar minder goed kan werken en liever weer vooraan zit. Ga ik na de vakantie meteen iets mee doen.
Ik vind verder dat school hier te lang gewacht heeft. Ik heb zelf begin januari aan de bel getrokken omdat ik thuis zag dat hij weinig vooruit ging. Toen beaamden de juffen dit en zijn wel al wat gaan proberen. Sommige dingen hebben ook echt wel resultaat gehad. Zo is hij binnen een week van spellend naar nagenoeg vloeiend lezen gegaan. Maar veel te laat dus naar ons idee en ik heb ook geen idee of ze iets waren gaan doen als ik niet aan de bel had getrokken.
Initiatief tot een eerder gesprek werd hier dus niet genomen, we moesten maar wachten tot het 10-minuten gesprek. Behoefte aan nog een gesprek met de juffen lijkt mij nu zinloos, liever met de IB-er erbij.
Dyspraxie
Tango, je verhaal lijkt op de onze. Maar jullie klinken ook verder in het proces. Wij staan op de wachtlijst voor het audiologisch centrum en moeten nog. Maar niet voor dyspraxie aangezien dat al bekend is. Helaas zit ik niet in Z-H. Maar wij hebben onder andere een fysiek dyspraxie-onderzoek gehad bij de fysiotherapeut. Dmv de m-abc. Werken ze samen met een fysiotherapeut of anders met een revalidatiecentrum? En anders, achter in het boek, met plezier uit de pas, staan ook adressen. Eventueel een adressenlijst voor een rondje bellen voor je vraag.
Reut
Voor wat voor onderzoek staan jullie bij het audiologisch centrum op de wachtlijst. Onze kinderfysiotherapeut heeft inmiddels aangeboden om opnieuw de movement ABC af te nemen bij onze zoon, zodat er al wat meer duidelijkheid kan zijn over het motoriek gedeelte. Maar wij vermoeden dus dyspraxie op meerdere gebieden, ook taalverwerking en spraak. Vandaar ook het onderzoek bij het audiologisch centrum. Volgens mij zijn wij dus niet verder in het proces dan jij. Kun je wat meer vertellen over wat jullie ervaren bij jullie kind?
Het boek met plezier uit de pas heb ik niet, is dat een aanrader?
Reutekind
Wat wij van meet af aan te horen hebben gekregen van de fysiotherapie is dat kind dyspraxie heeft. En dyspraxie komt nooit alleen. Althans, wij kregen te horen dat er niet alleen dyspraxie op motoriek zou zijn maar bij dyspraxie horen (altijd) leerproblemen. Dat hebben wij gehoord bij dit kind. En ik weet niet beter dan dat het zo is bij dyspraxie. Kind wordt nog nader onderzocht, heeft adhd. Heeft moeite met plannen met inzichten (die verwerft kind moeilijk). In het kort; kind heeft moeite met 3 dimensionaal zien. Dat heb je nodig bij iets bouwen, bij bewegen, bij teamsport, bij dingen begrijpen/doorzien, bij plannen. En kind ziet letterlijk ook niet goed diepte. Nu is dat allemaal ook aanleiding om ook op ass te onderzoeken. Het is allemaal verbeterd met wat het vroeger was.
Kind hoort je niet als je naast kind staat en roept. Maar het hoort een knopje omgedraaid twee klassen verder op. Aangezien kind ook klaagde over het gehoor, hebben we dat ook aangekaart. Of dat ook gebeurd bij het derdelijnsonderzoek, weet ik niet.
Zou het te maken hebben met de samenwerking tussen de hersenhelften? Die is wel verbeterd. Was er niet ook een verband tussen iets dat NLD genoemd wordt en dyspraxie.
Boek
Het boek is voor mij een eye-opener geweest. Ik snap nu beter wat dyspraxie is en op welke vlakken (aspecten) het bij reutekind zit. En dat maakte het zoeken naar hulp iets gemakkelijker omdat wij kind beter begrepen. Daarbij zit achterin een adressenlijst die handig kan zijn in jouw geval. Het is kort en bondig (met leuke spelletjes). Ik vond het plezierig om te lezen: helder en snel. Ik kon mijn kind altijd wel in 1 van de voorbeelden herkennen. Vervolgens kon ik beter verwoorden wat ik voor mijn ogen zag gebeuren (dat goed of juist fout ging) en waarom.
Bijna elke bibliotheek heeft dit boek staan dus kopen hoeft niet.
