Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
evenzo

evenzo

01-11-2010 om 11:51

Eenzaam zoontje

Mijn jongste zoon is tien jaar oud en zit in groep 7. Hij heeft eigenlijk geen vrienden, gaat nooit bij kinderen thuis spelen en neemt ook nooit iemand mee. In de afgelopen vier jaar is hij twee keer voor een partijtje gevraagd. Allebei de keren door een meisje. Als hij op school al met andere kinderen speelt, zijn het voornamelijk meisjes. Verder is hij dol op baby’s en peuters.
Hij wordt ook regelmatig gepest en juist de grootste pester heeft op hem enorme aantrekkingskracht. Alles wat die jongen doet is interessant.
Ik heb regelmatig overleg met zijn juf en hij heeft regelmatig een geprek met de IB’er.
In groep 6 had hij niet zo’n beste leerkracht, die de klas duidelijk niet aankon, maar de juf die hij nu heeft is wel goed. Hij zit nu in een groepje met vlotte leerlingen die een eigen programma hebben.
Wat we zien is dat hij sociaal onhandig is. Hij kan moeilijk de gevoelens van andere kinderen inschatten m.b.v. non-verbale communicatie. Daarom kan hij soms nogal “drammen”. Als een kind niet letterlijk zegt dat hij/zij iets vervelend vindt, houdt hij niet op.
Hij praat heel makkelijk met volwassenen en begint regelmatig een praatje met een volkomen vreemde.
Hij heeft een rijke fantasie en verkeert ook regelmatig in een fantasiewereldje.
Hij leert zeer makkelijk en de IB’er heeft al eens voorgesteld hem te laten testen op hoogbegaafdheid, maar mijn man is daar fel op tegen.
Hij denkt altijd overal heel goed over na en kan soms zeer angstig zijn. De dood is voor hem een vreselijk moeilijk concept en.
Dit is eigenlijk maar een kleine greep uit de eigenschappen van zijn nogal complexe karaktertje.
Een buurvrouw, die een zoontje heeft met PDD nos gaf mij een boek over autisme. Ze dacht aan Asperger. Er zijn wel een paar eigenschappen die ik herken (met name het zich slecht kunnen inleven in gevoelens van anderen), maar ook weer heel veel die ik helemaal niet herken. Hij heeft een zeer brede interesse en is helemaal niet monomaan. Hij hangt ook helemaal niet aan rituelen en is bepaald niet uit het veld geslagen als we dingen een keer in een andere volgorde doen of zoiets. Verder heeft hij een zeer expressief gezicht. En hoewel hij gevoelens van anderen niet kan herkennen, is hij er wel heel erg mee bezig.
Ik zou het niet echt een probleem vinden dat hij helemaal geen vrienden heeft, als hij er zelf niet mee zou zitten. Maar hij laat regelmatig blijken dat hij er erg verdrietig over is. Vooral omdat zijn broer, de enige echte vriend die hij heeft, momenteel wel een druk sociaal leven heeft en niet voortdurend zijn kleine broertje op sleeptouw kan nemen.
Is er iemand hier die dit herkent?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
joep

joep

01-11-2010 om 12:44

Best wel

Ja ik herken het wel. Wat je precies kunt doen weet ik niet, omdat ik zover niet ben, de mijne is pas 5. Hij speelt wel, maar met veel groter of kleiner, maar juist die leeftijdsgenoten zijn moeilijk/ niet zo interessant. Ik vind mijn zoon ook bepaald geen asperger, maar wel duidelijk anders.
Ik begrijp tussen de regels door, dat jij je wel kan vinden in een evt. hoogbegaafdheidsonderzoek, waarom wil jou man dat perse niet? Vind hij hem normaal genoeg? Ik zou zeggen: dan weet je toch iets. Ik denk dat de oplossing toch wel ligt, tenminste voor mijn zoon in het vinden van gelijkgestemden, dan moet je wel een idee hebben of hij een vorm van autisme heeft of hb is, of beide.
Persoonlijk was ik eerst nogal tegen op het hebben van contacten met volwassenen/grote kinderen, omdat het mogelijk vriendschappen met leeftijdsgenoten in de weg zou staan. Ik ben daar anders over gaan denken en laat hem nu meer optrekken met wie hij wil.
Als hij wel behoefte heeft aan 'vrienden' in de klas, zou je misschien kunnen bekijken met hem hoe hij kan reageren in verschillende situaties, dat hij weet waar hij op moet letten wat betreft non-verbale signalen b.v. Ook het uitnodigen van kinderen om met hem iets te doen kun je oefenen, evt met een deskundige.

Vaardigheden

Mijn ervaringen met de contactstoornis van zoon even puntsgewijs:
Het idee dat je kind met leeftijdsgenoten moet communiceren is wat mij betreft 'overrated'. Als hij met volwassenen, kleinere kinderen en meisjes communiceert doet hij daar vaardigheden mee op punt.
Soms kan de school of de leerkracht ineens toch iets betekenen voor je kind. Dochter heeft een vaardighedentraining gedaan via de basisschool met name op het terrein van contactneming.
Mogelijk dat er wat betreft boeken en spellen nog iets te vinden is. Soms in een kinderboekenwinkel maar tegenwoordig zie ik dat ook wel in een reguliere boekwinkel. Spellen waarin je op een leuke manier vaardigheden met je kind kunt trainen.
Expliciter bespreken met je kind wat er nodig is om contact te leggen. Zelf heb ik ook echt naar woorden lopen zoeken omdat het voor jezelf vaak zo vanzelfsprekend is.
Ster- en maankampen hebben ik regelmatig voor mijn kinderen geambieerd maar is niet gelukt, maar wie weet voor je zoon wel een optie.

mari39

mari39

01-11-2010 om 15:00

Zeker herkenning

Mijn zoon heeft niet veel vriendjes. Hij maakt ze redelijk makkelijk, maar door zijn asperger leeft hij soms in een eigen wereld, waardoor aansluiting moeilijk wordt en andere kinderen soms afhaken. Met de jaren wordt dat meer, valt mij op (hij is nu 8). Toevallig gisteren nog een moeder (van zijn beste vriendje), die de vriendschap nog een jaar gaf, omdat bij onze zoon de wereld soms aan voorbijgaat en haar zoon een bolleboos is! Tja, daar kun je het mee doen als moeder zijnde.
Ook mijn zoon is bij tijd en wijle verdrietig over vriendschappen. Ik probeer hem daar dan door heen te slepen door extra leuke dingen te doen, en hem een beetje te verwennen. Het thuis in ieder geval leuk te maken. Het zijn vaak momenten voor hem.

Wat kun je doen? Naast tips van voorgangers bedacht ik me dat hij wellicht door het pesten onzeker kan zijn? Kun je daar iets mee doen? Zit hij op een sport of activiteit? Onze zoon heeft enorm veel aan de judo en doet sinds kort scouting. Dat zijn wel plekken om andere kinderen te ontmoeten. Of iets anders wat leuk is voor je zoon?

Verder kan het helpen om met je zoon te bespreken wat in deze wereld nodig is om vriendschappen te maken en te houden. Voor ons is het zo vanzelfsprekend, dat je gewoon bijna niet kan indenken dat het voor sommigen niet zo duidelijk is hoe de sociale codes zijn. Het viel mij laatst op hoe vaak ik eigenlijk dat soort sociale situaties bespreek met mijn zoon, vooraf maar ook achteraf. En veel herhalen.

Heb je wel eens aan een sovatraining gedacht?

Als je denkt dat er meer is dan sociale onhandigheid, kun je laten testen. Dat is een afweging of je dat doet: de leerpunten voor je zoon blijven hetzelfde, maar het kan ook zo zijn dat je zoon begrijpt waarom hij denkt en reageert zoals hij dat doet (als er uberhaupt iets uit zou komen natuurlijk). En dat kan voor hem heel prettig zijn.

Het is wel heel naar voor je zoon dat hij zich er zo verdrietig bij voelt, dat is denk ik wel reden om er iets mee te doen. Veel sterkte voor je zoon!

Vriendschap

Je eigen beste vriendje zijn als levensmotto.
Ik gaf zoon een abonnement op sociale spelgroepen als 'Club Penguin' waar hij veel leerde door de gestructureerde omgeving met regeltjes voor contactname, en wat je wel en niet doet op het internet.
Mogelijk dat er meer spelgroepen zijn, voor ons is het al weer een tijd geleden. En via een internationale webgroep voor jongvolwassenen (was zoon nog maar 12, maar ja) is hij nu uitermate sociaal op hyves, facebook e.d.
Nooit gezeurd over het beperken van zijn computertijd vanwege het educatieve element met die groepjes en het gebruik dat zoon daarvan maakte.
Zoon kan alles leren en zal nog weleens de plank misslaan maar is heb inmiddels veel sociaal adekwaat gedrag van hem gezien en dat heeft hem leuke contacten opgeleverd.

Evenzo

Evenzo

02-11-2010 om 09:49

Bedankt

Bedankt voor jullie reacties.
Ik zal me eens gaan verdiepen in materiaal met behulp waarvan ik hem kan helpen zijn sociale vaardigheden te ontwikkelen (misschien ook nuttig voor mij, want die van mij zijn ook niet al te best).
Een probleem is een beetje dat mijn echtgenoot heel erg tegen testen en trainingen e.d. is.
Waarom precies kan hij niet goed aangeven. Hij heeft zelf psychologie gestudeerd en heeft tijdens zijn opleiding geloof ik een beetje een weerzin gekregen tegendat soort dingen.
Ik heb trouwens zelf ook enige reserves. Er worden veel fouten gemaakt (zie de posting hieronder), die het kind van een verkeerd "stempeltje" voorzien. Van de andere kant is het natuurlijk ook een manier om meer over je kind te weten te komen.

billie

billie

02-11-2010 om 10:19

Evenzo, er worden iid fouten gemaakt. Maar super toch, dat je je daar van bewust bent. Dat geeft je de mogelijkheden goede testers te zoeken, neem geen genoegen met minder. Ze zijn er wel, maar soms moet je goed zoeken. Maar ik begrijp dat je niet zo´n haast hebt, dat is juist mooi want dan heb je de tijd. En in de tussentijd kun je mooi je man bewerken. Volgens mij lopen mannen wel vaker achter de feiten aan wat dit soort dingen aangaat.
Ik zou beginnen met een goede deskundige op het gebied van hb. Als je kind hb is moet eerst gekeken worden hoe je aanverwante problemen aan kunt pakken, pas dan kun je ev andere factoren gaan beoordelen. En in de tussentijd kun je zelf al veel. Verdiep je in het onderwerp en ervaar hoeveel je ermee kunt. Kijk hoe je kind omgaat met peers etc. Misschien blijkt zelfs wel dat je een test dan niet nodig hebt.
Veel herkenning trouwens. (haha, waar woon je, misschien kunnen ze samen spelen) Hier is er wel een diagnose gekomen, maar de twijfels blijven sterk bij mij. En dan vooral tov de balans; wat levert de diagnose hem op en wat kost het hem. Als ik het nog eens moest doen zou ik het iig helemaal anders doen en het hele stuk rond intelligentie laten voorgaan. Nu is inmiddels heel lastig beoordeelbaar wat wat precies is.

KGO

KGO

02-11-2010 om 10:57

Herkenning

Beste Evenzo,

Kan een reden zijn dat je man niets met testen e.d. te maken wil hebben omdat hij zichzelf herkent? En dat dat de reden is?

Karin

Jolanda123

Jolanda123

02-11-2010 om 11:28

Scouting

Is er een scouting groep bij jullie in de buurt, en zou dat iets voor hem zijn?

Toen mijn jongste in groep 7 zat, was hij ook niet bijzonder gelukkig. (mild uitgedrukt) Geen of weinig vriendjes, een leerkracht die in mijn ogen niet echt denderend was qua groepsdynamiek, pesterijen op school en op het dorp. Het enige wat hij toen wilde was naar de middelbare school, maar dat duurde nog 2 jaar..

Zoonlief is ook slim, maakt makkelijk contact met jongere en oudere kinderen, en voelde zich prima op zijn gemak met de vrienden van zijn broer (die is 9 jaar ouder)

Over het niet lekker functioneren op school daar was de school heel simpel in: het lag niet aan school, ik moest maar eens met zoonlief naar de dokter.

Om een lang verhaal kort te maken: Nadat hij door de medische molen is geweest, kwam er uit dat hij bovengemiddeld slim is, hypermobiel is, en dyslectisch. (dat wisten we al).
En... en dat was wel interessant, hij had een sociale angststoornis door de pesterijen op school.

Tja, dat verklaart dan natuurlijk wel waarom hij "sociaal onhandig" werd genoemd in de groep... Als jouw klas niet veilig is, dan ben je daar ook niet ontspannen in, en is het nogal lastig om te laten zien hoe sociaal handig je bent.

Wij hebben er toen voor gekozen om hem op scouting te doen. En bewust hebben wij er ook voor gekozen om hem op een scouting groep te doen waar geen klasgenoten/schoolgenoten naar toe gingen.

Dat is de beste beslissing ooit geweest.. Hij gaat daar nu met veel plezier al weer 2 jaar naar toe, en we kunnen zien dat hij in de afgelopen 2 jaar stukken rustiger en zelfstandiger is geworden.

Wat voor hem ook heel belangrijk was om te merken, wat dat hij daar wel vriendjes kon maken, en dat hij daar wel goed in de groep lag. Kortom, hij merkte voor zichzelf dat er niets mis met hem was, maar dat het aan de groep kinderen om hem heen lag.

Een van de dingen waar ik nog altijd met ontroering aan terug denk, was de keer dat hij van zijn eerste weekend bij scouting terug kwam. (hij zat er toen 5 weken bij)
Zijn ogen straalden, toen hij heel enthousiast vertelde dat ze met 4 jongens in een tent hadden geslapen, waarvan er maar één jongen was die niet dyslectisch was, en dat de "normale" mensen eens een keer in de minderheid waren..

Een maand of wat later kwam hij uit zichzelf ook met de opmerking, dat het pesten op school niet aan hem lag. Want op scouting en op de grotere scoutingkampen (zoals het noordelijk pinkster kamp) vonden alle kinderen hem wel leuk.

Nu zit hij op de middelbare school, en heeft hij helemaal zijn draai gevonden. Op de eerste dag van de vakantie stonden er al 5 kinderen uit zijn klas op de stoep, met de vraag of hij kwam.

Sociaal gezien is hij echt niet meer onhandig, en gaat hij voorlopig als een tierelier.

Succes ermee, en denk er eens over na.

Evenzo

Evenzo

02-11-2010 om 12:23

Kgo

"Kan een reden zijn dat je man niets met testen e.d. te maken wil hebben omdat hij zichzelf herkent?"
Nee, ik denk het niet. Hoewel ons zoontje uiterlijk de "spitting image" is van mijn man, lijkt hij qua karakter juist veel meer op mij, of eigenlijk nog meer op mijn broer. Ik ben ook sociaal heel onhandig (en HB, vertrouwde mijn vader mij een paar jaar geleden toe; dit bleek uit een (standaard afgenomen in het zesde leerjaar, voorafgaand aan de Cito-toets) IQ-test op de lagere school; die uitslag is wel aan mijn ouders bekend gemaakt, maar nooit aan mijzelf; mijn ouders hebben er toen niets over gezegd en ook niets mee gedaan; dat was niet gebruikelijk, bijna veertig jaar geleden). Ik kon wel goed met volwassenen praten, maar bij kinderen was ik heel verlegen. Mijn broer (en ook mijn zoontje) hing juist altijd de clown uit, waarmee hij in zijn kleutertijd goed scoorde bij de andere kinderen, maar later niet meer ("daar heb je hem weer"). Ik heb nu ook hele grote problemen op het sociale vlak, maar dat is een heel ander verhaal: mijn zoontje is voor mij op dit moment belangrijker.

KGO

KGO

02-11-2010 om 13:37

Reactie

Hoi Evenzo,

Je schrijft dat je veel ook niet herkent t.a.v. je zoontje en Asperger.
Twee opmerkingen hierover:
- HB en Asperger komt ook samen voor; en sommige kenmerken is soms onduidelijk waar het vandaan komt;
- geen enkele Asperger is dezelfde, en er schijnt echt een enorme diversiteit in te bestaan; wat ik wel kan verklaren door karakter, gezin, omgeving.
M'n dochter (ook groep 7) is wel vorig jaar met Asperger gediagnosticeerd. Zij is ook verlegen, angstig voor bepaalde dingen (maar voor heel veel niet); is echt niet zo rigide als je zou geloven n.a.v. de boeken; en toch geloof ik wel in de diagnose.
Spannender vind ik het nu nog voor onze jongste (6,5 jaar). Eigennaardigheden die jij beschrijft over je zoon passen precies op onze jongste. Hij spreek wildvreemden zo aan, doet hij al vanaf 3 jaar; In de klas wordt nu overduidelijk dat hij alleen staat; hij praat wel tegen z'n klasgenoten maar dan weer allerlei fantasieverhalen waar die klasgenoten niets mee kunnen denk ik.
Hij heeft zelden een spelafspraak, en eigenlijk alleen als ik hem daartoe stimuleer. Maar dan speelt hij nog moeizaam samen. In de pauze van de school gaat hij alleen spelen; en wat: hij kan uren bezig zijn met een film die hij bedacht heeft (meestal over iets als Avatar) en dan met veel geluid speelt hij zo'n verhaal. Enorme fantasie dus.
Hij komt slim over, maar of dat echt zo is??? Hij wordt momenteel onderzocht door dezelfde psychologe als m'n dochter, wel vroeg misschien; BIj m'n dochter is het pas duidelijk geworden in groep zes (eind); en zelfs nu is er nog niet specifieke hulpverlening geregeld. Dat kost tijd en heel veel geduld.

Sterkamp kan ik je zeker aanraden; onze oudste is daar geweest en vond het in ieder geval erg leuk. Qua leerproces is het misschien wat tegengevallen (net zoals de Sovatraining die ze via school mocht volgen) maar dat komt denk ik door haar Asperger (wat we toen nog niet wisten).

Karin

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.