Emotionele ontwikkeling
Ik heb een vraag mijn zoontje word binnen kort getest op ADHD en meer begaafdheid.
Nu is het zo dat zijn emotionele ontwikkeling ächterloopt" volgens opvoeddeskundige.
Dit zou zich uitten in zijn kleine zusje nadoen, gillen, babygedrag, dit doet hij erg vaak en het is erg irri om 2 gillende kinderen in huis te hebben, negeren is heel moeilijk omdat het decibel erg hoog is...soms denk ik dat het meer uiting is van energie teveel, ineens een oergil.
Of een rondje lopen en ik gooi alles op de grond wat ik tegen kom.
Hebben jullie tips Hij is bijna 5.
Kleuter
Mijn eerste gedachte was: wat nou emotionele ontwikkelingsachterstand; het jochie is nog geen vijf jaar oud en hij heeft een klein zusje? Vrij normaal gedrag dus, passend bij zijn leeftijd en de concurrentiestrijd om aandacht. Jaloezie en onzekerheid lokken vaak negatief gedrag en/of baby-gedrag uit om maar "gezien" en vooral gehoord te worden. ADHD en/of meerbegaafdheid kan zeker een rol spelen maar op deze leeftijd valt daar weinig zinnigs over te zeggen, zelfs niet na testen. Bij kinderen jonger dan 8 jaar is het resultaat van een intelligentietest nog niet voldoende stabiel om – ook al wordt aan de overige criteria wél voldaan – het predikaat “meer- danwel hoogbegaafd” te kunnen toekennen. Het diagnosticeren van ADHD in de peuter-kleuterleeftijd is ook lastig. Zo valt veel van het later als problematisch beschouwde gedrag op de peuter-kleuterleeftijd nog binnen de grenzen van het normale (zoals moeite hebben met stilzitten). Dit wordt ook wel symptoom-specificiteit genoemd. Daarnaast lijken een aantal gedragingen die opvallen tijdens de kleuterleeftijd (zoals niet stil kunnen zitten) later te verdwijnen en plaats te maken voor andere opvallende gedragingen (zoals geen taken kunnen afmaken). Het is dus niet mogelijk om al op de kleuterleeftijd definitief te voorspellen welk kind wel ADHD zal ontwikkelen en welk kind niet. Overigens is er in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt vaak geen sprake van sociaal-emotionele ontwikkelingsachterstand bij meer- en hoogbegaafdheid; die kinderen lopen juist zo enorm voor dat het lijkt alsof ze de aansluiting missen maar dat komt niet omdat ze achter lopen maar omdat de rest hun niet begrijpt. En vandaar dan dus weer onderpresteren, negatief gedrag, faalangst en overdreven aanpassingsgedrag. Geef je zoontje veel aandacht, regelmaat, structuur en ruimte. Zorg voor aan de ene kant de nodige rust en aan de andere kant juist voor een manier om zijn energie en zijn gevoelens kwijt te kunnen. Een orthopedagoog of kinderpsycholoog kan mbv speltherapie hem helpen zich weer lekkerder in zijn vel te laten zitten en jou helpen aan de nodige handvaten hoe met hem om te gaan. ADHD, meerbegaafd of niet.
Bedankt
Voor je reactie.
Ik vind het dus ook dat je nu niet kan meten of weten of mijn kind emotioneel achterloopt, hij is toch in de groei dus dat gaat volgensmij nooit gelijk op.
Hoewel Juf ook aangaf dat hij nog wel erg jong is voor zijn leeftijd en erg veel weet...nou ja zo heeft iedereen wel iets en ik word er soms een beetje gek van...laat hem lekker! We zien wel of er iets uitkomt, we lopen zeker wel tegen dingen aan thuis..die onrust constant bewegen,constant contact met ons willen, zowel positief als negatief, hoofdpijn als hij erg onrustig is. Nou ja ga niet alles opnoemen/
Soms weer ik gewoon niet meer hoe ik moet opvoeden, negeren omdat het van zijn onrust komt of is het gedrag dus straffen? Dat is nu ook met dat gillen, het lijkt hier wel een dieren tuin vind het echt niet leuk en heb even geen idee hoe ik het moet stoppen?
Maar weer een belonings systeem opstellen...
Moon
Ik weet niet of je al zoiets doet maar er zijn laagdrempelige "opvoedondersteuningscursussen" voor ouders via de Thuiszorg, Bureau Jeugdzorg, Centrum Jeugd & Gezin etc. voor niet al te ernstige opvoedproblemen. Daarin worden vooral simpele, praktische handvaten aangereikt zoals idd hoe om te gaan met negatief gedrag; straffen en belonen etc. Zodat jij als ouder ook weet welk gedrag welke consequenties moet hebben. Dat kan jij dan ook weer aan je kind duidelijk maken en zo heb je al een stuk structuur, grenzen en duidelijkheid in handen. Maar pak het vooral ook nu positief aan. Met een positieve houding/feedback bereik je altijd meer dan met negatieve (straf) maatregelen en een negatieve houding. Wees wel ontzettend consequent. Zeker als je zoon toch ADHD mocht hebben moet je nog consequenter en duidelijker zijn. Ook als hij meerbegaafd zou zijn. Die kinderen hebben feilloos door wanneer ze ipv een vinger je hele arm kunnen grijpen. Wat negatief gedrag betreft heb ik altijd geleerd en toegepast: gillen wordt niet toegestaan, zeker niet in huis. Buitenshuis eigenlijk ook niet tenzij in uitzonderlijke situaties of tijdens enthousiast spelplezier. Verder niet, nooit en nergens. Klaar uit. Lik-op-stuk beleid en duidelijk maken waarom. Een, twee keer waarschuwen en dan wel straffen maar zonder drama en gediscussieer; vijf, zes minuten op de gang. Gil zelf dan dus ook niet. Ander negatief gedrag zoals vloeken, schelden, pesten, slaan en met dingen gooien/op de meubels springen idem dito. Het is misschien twee keer gebeurd dat zoonlief zoiets deed maar door duidelijk lik-op stuk beleid daarna nooit meer. Ook nooit taferelen als gillend in de supermarkt op de grond rollebollen of meer van dat soort situaties. Kinderen nemen het gedrag van de ouders over en als ze merken dat zij gestraft worden voor iets wat ze hun ouders even later zien/horen doen dan bereik je weinig meer. Laat je zoon merken dat hij er is en dat hij er mag zijn, net als zijn zusje. Laat hem zich "de grote verantwoordelijke broer" voelen. Wijs hem op zijn kwaliteiten. In zijn taal, op zijn niveau. Gebruik ook zeker humor. Werkt geheid. Niet alleen thuis trouwens, ook op school. Ik heb zelf toen mijn zoontje zo oud was als de jouwe zulk soort handvaten en tips gekregen van een kinderpsycholoog (toen was hij nog niet gediagnosticeerd met ADHD en hoogbegaafdheid; wel met hechtingsstoornis). Later speltherapie bij een orthopedagoge en weer later bij een kinderpsychiater en kinderpsychotherapeut. Toen pas kwam de ADHD en de hoogbegaafheid als diagnose. Maar voor de opvoeding maakte dat toen al weinig meer uit. Behalve nog meer duidelijkheid, visuele ondersteuning (pictogrammen, taakplanners), structuur, regelmaat, rust en ruimte. En nog veeeel meer positieve feedback; bijna tot ik het mijn s!$#t niet meer uitkreeg
Het gaat nu zoveel beter; we zijn er nog lang niet maar we hebben het altijd gezellig, ik hoef nooit te straffen en er is geen onrust of drukte. Daar vaart hij wel bij en ik dus ook. Nu heb ik "maar" een kind dus dan ligt het toch eenvoudiger omdat je geen rekening hoeft te houden met een ander kind. Pas dezelfde tactiek toe bij je andere kind en probeer ze allebei evenveel aandacht te geven en gelijk te behandelen. Het is alleen jammer dat je iets als goed slapen niet zo makkelijk kan aanpakken en fiksen *zucht* Het is een flinke kluif hoor en je moet gewoon even de juiste weg zien te vinden. Met wat hulp en goede moed komt dat echt wel. Sterkte en succes!
Elisa
Toen we hebben besloten om te gaan testen ben ik ook gelijk naar het opvoedburo gegaan al vaker hoor.
Diegene gaf juist aan dat zijn verstand en zijn emotionele ontwikkeling uit balans is.
En wat betreft het gillen, negeren gaf ze aan. Maar dat werkt niet.
Bij ons is 2 keer waarschuwen 3de keer op de mat, gillen word niet toegestaan.
Verder hebben een planbord met picto's en ik ben een ster in positief reageren, echt ik benadruk het positieve zoveel mogelijk.
Beloningen en stickers worden ook gebruikt.
Weet je door jou ben ik gaan beseffen dat ik bij mezelf moet blijven, gewoon straffen voor het gillen...word soms gewoon van mijn stuk gebracht...doe ik het wel goed?
Verder structuur en duidelijkheid dat doe ik in mijn ogen goed, maar ik ben een chaotisch persoon die van spontane dingen houd, dus dat is ook wel een leerweg voor mij.
"geluiden"
onze oudste zoon, begon rond zijn 3 jaar met "geluiden" te produceren. Het nadoen van de boze heks in sneeuwwitje bijvoorbeeld, later werd dat kapitein haak, het waren kreten, gillen, echt geluiden, vecht geluiden. en dat de hele dag door.
ALLES echt ALLES hebben we geprobeerd! straffen ( hielp niet daar waren we snel achter) belonen ook dat hielp niks want hij maakte de geluiden bijna altijd onbewust en dan is het heel lastig om hem te belonen als hij het niet had gedaan.
Toen hij 11 was ( das dus maar pas) kreeg hij de dianose adhd en leerde we eindlijk de reden van al die geluiden. Dat waren impulzen die hij niet onder controle had, het overkwam hem ( net zoals nog meer dingen maar die geluiden waren wel een grote stordende factor in ons gezin en op school) Met alle liefde, en alle geweld in de wereld waren die geluiden NIET te stoppen. Zelfs deskundige hebben zich erover gebogen, maar niks hielp. Zoonlief was natuurlijk oud genoeg om er zelf iets over te zeggen, maar ook hij kon niet uitleggen, waarom, de geluiden kwamen gewoon uit zijn mond, en waren niet of nauwelijks te voorkomen.
Na zoveel jaar de strijd aan te gaan, en het kind af te remmen, leerde we dus eindlijk hoe het kwam.
Nu zoon medicatie krijg is het eindelijk rustig na al die jaren, in zijn hoofd, in ons gezin en in zijn klas... eindelijk geen ongecontroleerbare geluiden en bewegingen meer...
wat een zaligheid!
Ja hier ook
net als bij Polly alleen deed zoon het nog eerder steeds geluiden maken, eigenlijk vanaf babytijd. Ik werd er ook stapelgek van dat ge-oehoeh, gehum, gegil en geklak en dan nog al die bewegingen er bij. Ook hij doet het veel minder sinds hij aan de medicatie zit. Belonen, straffen, boos worden hielpen allemaal niet!
Geluiden
Als je zoon ADHD zou blijken te hebben dan zal medicatie hopelijk een heleboel kunnen helpen, zeker wat betreft het onrustige gedrag. Het is idd wel zo zoals bovenstaande posters schrijven dat "geluiden" maken en tics hebben bij ADHD passen en al die overmatige prikkels zijn ook waanzinnig irritant en frustrerend voor zo'n kind. Dat zou best voor een deel dat gillen kunnen verklaren (alhoewel mijn zoontje dat nooit heeft gedaan; hij ratelde vooral de hele tijd door; ieder kind is echter anders) maar dan nog zou je naar een andere manier kunnen zoeken samen met hem om hiermee om te gaan. Hij is bijna vijf dus hoewel jong, toch weer oud genoeg om te beseffen dat gillen niet helpt, dat het niet mag en dat er iets anders mogelijk moet zijn. Mijn zoontje ging toen bijv. tekenen, wat hem een stuk rust bracht en waarin hij zijn emoties kwijt kon. Op school kreeg hij een rustige plek en mocht/mag hij af en toe op een speciaal plekje in de gang zitten als het hem allemaal even te veel wordt. Sinds hij is gaan sporten gaat het allemaal sowieso veel beter; hij zegt dat alleen als hij sport hij helemaal zichzelf kan zijn en dat zijn hoofd "leeg" is. Daarvoor heeft hij circusles en dramales gehad en ook deze hielpen hem enorm. Het is gewoon lastig om te bepalen welk gedrag waardoor veroorzaakt wordt. En nee, belonen/straffen zal niet helpen als het gedrag door ADHD veroorzaakt wordt of door onzekerheid. Dan werkt het niet alleen averechts; het is ook zielig want het kind kan er niets aan doen. Alhoewel je daar ook weer mee uit moet kijken want kinderen zijn slim genoeg om dat dan weer als excuus te gebruiken om negatief gedrag te vergoelijken En daar mag je wel bovenop zitten.
Mmm
vind het moeilijk om te bepalen waarom hij die geluiden maakt. Ik denk dat het deels aandacht is zijn zusje nadoen maar ook dat hij soms het niet beseft dat hij het doet, soms schrik hij van zich zelf, dat hij beseft dat hij niet mag gillen.
Hij gilt naar binnen toe, zijn adem naar binnen halend en dan veel geluid en een hoge decibel...zijn zusje doet dat ook..dus het lijkt hier wel Pieterburen 
Vandaag ook 10 min gesprek gehad, juffen zeiden dat hij erg veel weet en veel uitlegt als hem een vraag word gesteld. Ze zien ook de korte concentratie,druk, en slecht alleen kunnen spelen. Rede genoeg om te gaan testen denk ik. Beter nu dan op zijn latere leeftijd.
