Emotionele rollercoaster: herkenning?
De laatste paar maanden heb ik het idee dat ik een emotionele rollercoaster beland ben. Het ene moment ben ik trots en blij en het volgende moment erg verdrietig of boos.
Wij hebben een zoon van 10 met pdd-nos en adhd en het is af en toe echt loodzwaar met hem. Maar ook dagen dat het eigenlijk een heel gewoon kind is. Juist het onvoorspelbare aan hem is zo slopend. Ik leef op als hij goede dagen heeft, om vervolgens weer keihard onderuit te gaan op moeilijke dagen. Ook de dingen die mensen over hem zagen raken me enorm. Zo kan de juf op school zeggen dat het zo'n heerlijk kind is en zo lief en geweldig en dan bloei ik helemaal op en ben ik zo trots als een pauw. Maar diezelfde juf kan 2 weken later ook een opmerking maken dat de kinderen in de klas zo'n last van zoon hebben. Op zo'n moment kan de wereld weer helemaal instorten voor mij en heb ik zo'n verdriet.
Ik weet niet zo goed meer hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ga regelmatig praten met de ouderbegeleider van de instelling waar zoon ook komt (therapie, psychiater etc.) Ik kan daar dus wel een beetje mijn ei kwijt. Maar ondertussen gaat het geloof ik toch niet zo goed met mij.
Wie herkent dit en heeft tips?
Wat zegt
Wat zegt de ouderbegeleider hierover eigenlijk? Of gaat het dan niet zo over jouw eigen emotionele toestand?
Je zegt niet zoveel over je eigen tijdsinvulling/dagbesteding, en hoe je dit samen met je partner aanpakt. Vooral dat laatste is cruciaal, op de pittige dagen móet je op elkaar kunnen rekenen en de kans krijgen om even rust te nemen, al is het maar een half uurtje.
Ik herken je bericht grotendeels, het gaat hier ook enorm op en neer en ik krijg van die rare tegenstrijdige berichten vanuit school. Maar die rollercoaster ben ik gelukkig nog niet ingestapt. Heb je zelf al aan een psycholoog gedacht, voor jezelf dus?
Herkenbaar
En je wordt er onzeker van. "De kinderen in de klas hebben last van hem". Ik herken de opmerking en je bent dagen van slag. Tot ik er eens met een leerkracht ( die ik persoonlijk ken en niets heeft te maken met school van zoon.)over praatte. "Ach, dan is zoon `s middags even spuugvervelend geweest, misschien een kwartier en zei moet het even kwijt. Als de bel gaat is ze het alweer vergeten en zadelt jou er mee op..."
"Kees had een driftbui, Marietje kletst veel te veel, Truus had weer haar werk niet af en Wil40 zoon tikte met zijn porlood op tafel."
Dus, ga alleen in op opmerkingen bij serieus aangevraagde gesprekken op school.Laat de losse opmerkingen voor wat ze zijn, van leerkrachten, van andere ouders, van die mevrouw in de winkel, van familie enz. Het is moeilijk, maar het is de beste manier om je kind zelf positief te kunnen blijven benaderen. Als je je van alle opmerkingen wat aantrekt, word je vaak negatief beïnvloedt en jee, dat kost zòveel energie.
Echt, jij hebt dagen een rotgevoel,logisch, iemand laat zich negatief uit over je kind, grrrr. De juf zit `s avonds lekker onder uitgezakt op de bank en is al vergeten dat ze de opmerking geplaatst heeft.
Het beeld van je zoon klopt waarschijnlijk ook. Hij is lief, geweldig, heerlijk, vrolijk en af en toe heel moeilijk. Je zult dit nog jaren horen in je omgeving. Positief en negatief, iedereen heeft een mening over je kind.
Herkenning
Ik herken het ook wel heel erg. Ik heb het een tijdlang heel dom van mezelf gevonden. Als het met mijn zoon goed gaat, gaat het met mij ook goed. Als het met zoon slecht gaat, ben ik ook in mineur.
Het is natuurlijk een valkuil dat de negatieve gevoelens elkaar gaan versterken. Ik moet oppassen dat zoon en ik niet in een vicieuze cirkel terecht komen. Een ander probleem is, dat ik, als het met zoon goed ging, daar op een gegeven moment niet meer van kon genieten: 'het zou immers toch weer slecht gaan over een paar dagen...'
Ik moet zeggen dat het wat dit betreft nu wel weer beter gaat. Ik heb geen gouden tip hoor. Maar wat hier in ieder geval heeft geholpen, is dat ik het niet langer stom van mezelf vind. Het is toch logisch. Zoon is voor het grootste gedeelte van zijn leven, geluk en ontwikkeling van mij afhankelijk. Man doet ook wel een en ander hoor, maar ik ben toch degene die de structuren aanbrengt, die wijst op zijn huiswerk. En ik ben ook degene die zich zorgen maakt.
Teveel zorgen is natuurlijk niet goed, maar die zorgen hebben wel een functie. Die helpen om te gaan handelen, om hulp te gaan zoeken, om dingen aan te gaan passen, om toch maar weer die mail naar school te sturen, om toch maar weer in gesprek te gaan over aanpassen van de medicatie.
Wat mij verder heeft geholpen is, dat ik de negatieve gedachten en gevoelens uitspreek. Dat doe ik meestal tegen mijn man. Maar dat zou ook iemand anders kunnen zijn. Het moet in ieder geval iemand zijn die het niet raar vindt, al die negativiteit en iemand die zelf nuchter de boel relativeert.
En die kwetsbaarheid ten opzichte van (on)bedoelde lompe, kritische of vernietigende opmerkingen over mijn zoon. Ai, dat doet gewoon hartstikke zeer als een juf zoiets zegt. Wij hopen hier nog altijd op een 'normaal' volwassen leven voor onze zoon. Maar we weten niet hoe ver hij kan komen. Bij alles wat wijst op nomaliteit, halen we opgelucht adem. Bij alles wat wijst op afwijkend, slaat de angst me om het hart.
Soms is ook op dit punt de realiteit ver te zoeken. Onze zoon is soms nogal gesloten, nurks tegen volwassenen. Daar maak ik me dan zorgen om. Dan krijg ik de neiging om hem heel erg te pushen in de beleefdheidsvormen. En dan komt er een NADH-vriendje spelen, die het net opbrengt om me te groeten. Verder kwam er geen woord uit. Dus.... toch wel redelijk normaal gedrag voor een elf-jarige jongen, dat nurkse.
Herkenning!
Hai Choco La
Ja dat herken ik helemaal! onze zoon is 7, ook pdd-nos.
hij zit op op een gewone basisschool tussen de 'normale' kinderen en dat vind ik soms al zooo confronterend.
Ik vind dat dus, niet hij. Ouderbegeleiding is bij ons al lang afgelopen (hebben we anderhalf jaar gehad) en sindsdien ging het met mij ook niet helemaal lekker. Komt er nog bij dat ik zelf nogal chaotisch en impulsief ben, hoef je niet uit te leggen dat dat geen goeie combinatie is als je kind pdd-nos heeft
Daarom heb ik een paar maanden geleden mij aangemeld bij een psychiater (doooodeng) en daar heb ik nu eens in de maand een gesprek mee. Had gekozen voor een psychiater omdat ik zelf had bedacht dat ik weleens add kon hebben.
Hij vind (helaas van niet, ik heb volgens hem surmenage, dat is een medische term voor overspannenheid /zwaar overbelast.
In ieder geval helpen die gesprekken mij, ik kan daar heerlijk huilen, boos zijn kortom 'sociaal ongepast gedrag' vertonen wat ik eigenlijk niet durf in mijn eigen omgeving. Wat jij zegt, dat wat anderen over je zoon zeggen, dat je dat zo raakt, herken ik helemaal.
Die kwetsbaarheid! Ik ken een vrouw met een zoon van 12 die klassiek autisme heeft. Zij vertelde mij dat als ze weer eens ingewikkeld gesprek met school of andere instantie heeft gehad over haar zoon dat ze zo vaak daarna het gevoel heeft dat ze in een film speelt, dat het niet echt is. Ik schrok daarvan, want haar zoon is 6 jaar ouder dan de mijne en ik ging er vanuit dat je als moeder er wel aan gewend raakt. nee dus. Daarom zoek hulp, al is het alleen al een oppas op woensdag ofzo, zodat jij even kan ontspannen, maar nog beter zoek hulp voor jezelf. Want uiteindelijk als jij je beter in balans voelt heeft dat ook weer zijn uitwerking op het contact met je zoon. Denk ik dan.
