Even klagen
Inmiddels een telefonische intake gehad voor mijn zoon. Ze riep gelijk dat het wel adhd kon zijn en misschien ook wel pdd nos. Vond ik erg vreemd zo aan de telefoon. Of ligt dat aan mij?
Vanavond werd ik helemaal gek van hem. Vanaf dat hij thuis is zeuren om eten, tv, iets doen en ga zo maar door. Als het niet kan wordt hij boos. Na het eten, iets wat gepaard gaat met voor mij vele irritaties (smakken, opstaan, weglopen, op tafel slaan, schreeuwen), moest hij zijn gitaar pakken. Dit is zo'n enorme opgave voor hem. Het lukt hem gewoon niet en dan zit hij rustig gewoon een kwartier op de bank. Alles moet dan in stapjes. Vervolgens maakte hij zijn muziekstandaard stuk. Ik ben zo boos geworden. Daar heb ik nu zo'n spijt van. Kon het gewoon even niet hebben vandaag. Misschien morgen een betere dag.
Ha die horsie
heel herkenbaar hoor, dat gevoel. Door dat rotte telefoongesprek wordt je geraakt en daarna is het nog moeilijker om het gedrag van je zoon in goede banen te leiden. Althans dat is bij mij zo. Door een dergelijk gesprek zie/ervaar ik daarna ineens nog meer wat er "afwijkend" is aan mijn kind. En dan kan ik ook opeens kribbig reageren.
Aangezien ik eigenlijk ook even wilde klagen, doe ik dat nu maar hier. Net gebeld door het revalidatiecentrum. Er moeten allerlei afspraken gepland worden. Nee...op woensdag en vrijdag werken de ergo en fysio niet. Zucht, dat betekent dus weer vrij nemen. Soms kan ik er zo moe van worden. Dan denk ik, laat maar. Niet eerlijk, want misschien heeft zoon er wel veel baat bij.
Nu komt het erop neer dat hij dubbele afspraken heeft staan in de vakantie. Niet leuk, maar dan zijn we wellicht wel snel klaar. Maar toch, ik merk dat ik daarna al weer met tranen in mijn ogen rondloop. Gewoon door die stomme afspraken. Die mevrouw van de planning kan er niks aan doen, maar ik word er gewoon boos om. Tuurlijk snap ik dat die therapeuten ook graag op de dagen vrij zijn dat ik vrij ben. Woensdag en vrijdag zijn logische dagen, maar toch, toch vind ik het gewoon stom.
Zo dat lucht op...
Zeg horsie, meteen al diagnoses roepen aan de telefoon is niet slim, niet handig en zeker niet tegen ouders. Dat soort termen blijven toch nu in je hoofd rondzingen. Zoek een lekker muzieknummer op, zet het hard aan en brul lekker mee. Dat heb ik net ook gedaan!
groetjes van Purk
Ook leuk:
Therapeuten die alleen schooltijden werken, net als ik, en idd dezelfde dagen vrij zijn...fijn. Ik snap heus wel dat dat handig is voor die mensen, maar kunnen ze niet een heel klein beejte rekening houden met de doelgroep als ze nou zo'n vak kiezen? Het zijn trouwens vooral vrouwen die dat doen, mannelijke therapeuten niet. En ook vrouwelijke oogartsen en noem maar op. Uiteindelijk zit zoon maar weining in de schoolbanken, terwijl hij eigenlijk juist niets kan missen.
Diagnoses door de telefoon roepen klinkt ook wel wat raar. Nu net sprak ik met zijn godsdienstlerares, die vindt dat hij een bijzondere, mooie ziel heeft. Kijk, dat klinkt toch weer anders. Netjes op een stoel blijven zitten en doen wat de juf zegt is heel handig voor iedereen, maar het is niet alles in het leven.
Vreemd
Vind ik vreemd en ook onprofessioneel. Wil je daar wel zijn ?
Reden
Beste Horsie,
Het klinkt mij ook wat vreemd in de oren, maar misschien had de intaker er toch een reden voor?
Redenen die ik kan bedenken: op welke wachtlijst moet je kind worden geplaatst? Of alvast wat roepen, zodat ouders zich kunnen voorbereiden en inlezen?
Bij ons had de huisarts de termen ADHD en autisme al voorzichtig genoemd, zonder echt een diagnose te geven. Wij vonden het wel fijn dat we al gericht informatie konden zoeken.
Horsie
Als je je afvraagt of je er wel wil zijn en de reden die jij noemt om er wel te zijn, gaan over de logistiek en niet over professie: denk je, dat wat je er wil halen (adequate diagnose) ook te halen is, van hun kant? Dadelijk vind jij de diagnose niet kloppend of blijf je vraagtekens houden: stel nu als ze er blanco in gegaan waren, was er dan dit of wat anders uitgekomen?
Misschien moet je eerst eens met hen het gesprek aangaan, ruim voor de diagnose-afspraak, om opheldering te vragen over zulke opmerkingen. Want als het nu al helder is, waarom dan nog het onderzoek. Als ze het onderzoek willen omdat ze het niet weten, waarom die opmerking&gaan ze er wel blanco in? Je bent feitelijk op de verkeerde voet begonnen. Kan je dat nog keren of is er geen weg meer terug.
Ik zou het een veeg teken vinden, eerlijk gezegd.
