Even mijn hart luchten....
Vandaag zooo'n zware dag met dochter van 6 gehad. Toen ik haar van school ophaalde super druk en nukkig. Ik zag haar al aankomen: veters los, haar door de war, chocola om haar mond, schattig dat wel maar ik voelde de bui al hangen. Het Paasfeest op school, spanningen van verjaardag die eraan komt, optreden op school gehad.
Op wie reageer je dit af, mamma natuurlijk 
. Dus onderweg naar huis begint het al. Jongste dochter wil op de schommel, dochter van 6 wil al weg want opa en oma komen langs voor haar verjaardag. Gillen want straks staan ze voor de deur en we zijn er niet. Paniek. Ik zeg rustig ze komen pas om half 4. Dochter van 3 geeft dochter van 6 een klap want stop met gillen. Ik loop naar dochter van 3 en zeg: slaan mag niet. Ondertussen schopt dochter van 6 dochter van 3. Ik probeer streng te klinken en ruzie te sussen. Maar het lijkt niets te helpen. Dan pak ik dochter van 3 en loop naar de auto. Andere twee dochter volgen. Dochter van 6 gillend, scheldend: "Ik ga je ter adoptie afstaan mamma". Waar ze dat vandaan heeft weet ik niet. Het is in de auto weer gezellig en thuis gekomen ook wel.
Dan komen oma en opa binnen. Dochter van 6 is eerst blij, want krijgt cadeautjes. Ze wil een computerspel spelen. Dat mag maar geen gezoek op internet naar spelletjes. Dochter wordt superboos slaat schopt en scheld mij uit. Want wil allerlei spelletjes op internet doen en dat lukt haar niet, ze weet niet hoe het werkt. Ik zeg speel een spelletje die je kent. Uiteindelijk breng ik haar naar haar kamer om af te koelen. Ze komt boos weer naar beneden. Breng haar weer terug. Schreeuwen pfff. Opa en oma kijken toe. Oma zegt aaaah krijg je niet genoeg aandacht tegen dochter. En probeert dochter aandacht te geven. Dit wordt door dochter genegeerd. Ik haal diep adem en ga even op de wc zitten om bij te komen. Ik kom de kamer weer in en zie dat jongste dochter bezig is om een gat in het gordijn te maken met kinderschaar. Zucht, hier bereik ik mijn grens. Dochter van 6 gilt nog steeds op de gang. Ik ga naar haar toe en zeg dat ze weer binnen mag komen als ze stopt met gillen/slaan etc. Ik zet een film op voor dochter om haar te kalmeren. Dochter van 3 heb ik op het stoute stoeltje gezet. Ik inspecteer mijn kapotte gordijn. Zie Opa en oma dit alles gadeslaan en nog om een drankje vragen. Nu liggen ze alle drie weer in bed. Maar ik ben nog steeds van slag door dit alles. Zo gaat het bijna altijd als er iemand op visite komt. Grenzen opzoeken, gillen, druk doen, vechten, niet luisteren. Waarschijnlijk voel ik me meer bekeken en voelt dochter dit haarfijn aan. Nogmaals zucht. Maar he, ik heb het wel van me afgeschreven. Het is wel een warrig lang verhaal waar waarschijnlijk niemand aan begint maar het lucht wel op om het op te schrijven. Dan slaap ik wat beter vannacht Hulp is onderweg want ik ga met dochter naar een kinderpsycholoog. Dus dat maakt het al makkelijker. Vrolijk Pasen allemaal. Bij ons met veel geschreeuw en onvrede van dochter van 6. Wat ik ook verzin om het haar naar haar zin te maken. Pfff wens me sterkte.
Herkenning
Ach joh, dit is allemaal zo herkenbaar voor mij. Woede uitbarstingen en ruzie, beginnend op het schoolplein (met de priemende ogen van andere ouders in je rug). Dwars en uitdagend gedrag als er bezoek is. Opa's en oma's die niet begrijpende foute opmerkingen maken. Huisraad die vernield wordt. Grenzen testen. Meid, het is om gek van te worden. Maar het was bij ons precies zo.
Ze kan het dan niet aan. Ze is overprikkeld, overvraagd. Haar hoofd slaat op hol en ze kan alleen nog maar op een negatieve manier met haar omgeving omgaan. En dan zijn die zusjes/broertjes gewoon teveel. En die oma is ook teveel, hoe lief bedoeld ook misschien. Soms is alles te veel.
Je hebt er denk ik niet veel aan om allemaal suggesties te horen hoe deze middag anders had kunnen gaan. Maar je bent niet de enige die dit soort dingen mee maakt met haar kind.
Enne, zulke dagen, die hebben wij hier nooit meer. Wij hebben een druk gezin, er gebeurd altijd van alles. En soms is zoon wel degelijk nog overprikkeld. Maar nooit meer in die mate, nooit meer zo erg dat hij van gekkigheid niet meer weet wat hij moet doen. (Om je een rooskleurig toekomstperspectief te bieden.)
Sterkte
Hier ook soms
Nou,zulke dagen herken ik wel! Gelukkig komen ze bij ons ook niet zo heel vaak voor. Het zijn echt van die momenten dat vanwege de overprikkeldheid van onze zoon, de andere gezinsleden óók heel snel aan hun grens van wat ze kunnen verdragen komen te zitten. En dan wordt het alleen maar erger en erger...
Op zulke momenten is de tv écht een uitkomst. Een niet te woest DVD-tje aanzetten en het kind komt weer aardig tot rust. Computerspelletjes helpen daar niet genoeg mee, omdat het kind dan inderdaad vaak hulp van buiten nodig heeft ("Mamaaaaaaaaaaa, waarom kan ik nu nóg die andere raceauto niet kopen? Ik heb toch genoeg credits?"). En het helpt wel als ze zich even helemaal in hun eigen wereld (en die van het filmpje) kunnen opsluiten.
Enneee... ik wil je geen pillen opdringen, maar een beetje valeriaan kan een hoop rust in de tent brengen bij zulke gelegenheden. Ik was daar eerst ook niet zo'n voorstander van, maar het helpt het kind heel erg om alles weer beter op een rijtje te kunnen zetten.
