Genieten...of niet?

Ik ook

Ja dat vind ik nu ook zo moeilijk. Ik heb niet kunnen genieten van baby/dreumus of peutertijd ivm pfeiffer en verhuizing en 2 zorgenkinderen. Hoewel ons leven nog niet 'bij' is (verre van) heb ik een deel ontspanning kunnen vinden door aan de ene kant anders huishouden te doen, slagvaardiger en volgens stramien (wat ik nog altijd aan het ontdekken/fine tune-en ben, sommige dingen te accepteren en elke week mijzelf te belonen met iets. En dat laatste helpt meer dan ik had verwacht. Maar ik lees dit draadje belangstellend mee!

Inspanning en stress

Mischien helpt het al je te realiseren dat het voor sommige kinderen en mensen een inspanning is om te gaan met nieuwe situaties omdat er zoveel te verwerken en in te prenten is.
Ik heb me daar indertijd ook over verbaasd. Genieten is ook iets dat ik mijn kinderen en indertijd ook ex-man zo moeilijk zag doen.
Het wordt al makkelijker als de situatie zich herhaalt. Dat is mischien voor jezelf wel saaier maar voor kinderen steeds makkelijker om er ook plezier uit te halen. Een lager tempo, een overzichtelijker situatie, herhaling.
Ik denk dat het belangrijk is dat je voorkomt dat kinderen met stress gaan reageren op zaken die voor jou ontspanning zijn, zoals bij mijn dochter. Als ze goed in hun vel zitten, en als het hun ding is, kunnen ze wel veel leuke nieuwe dingen aan, maar als er al ziekte is, nieuwe zaken op school of thuis dan kun je mischien bewust het aantal nieuwe ontdekkingen wat beperken en in herhaling vallen. En afstemmen wat voor kind ontspannen is. Ik pieker me nu suf hoe ik kan zorgen dat die stressreflex bij dochter er weer uitgaat.

Ontspannen

Toen het nog slechter ging met onze zoon, kon ik helemaal nooit ontspannen als hij erbij was. Ik stond de hele tijd op scherp. Inmiddels kan ik dat gelukkig wel.
Maar niet als we met z'n allen een uitje hebben. Als wij met z'n allen ergens heen gaan, is het altijd een heel gedoe om te zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft. En ons 'zorgenkind' is dan vaak toch degene die de sfeer negatief bepaald. Maar zijn zusje kan er ook wat van.
Het gevolg: eigenlijk doen we dat niet meer zoveel, uitjes met het hele gezin. Meestal gaat dan een van ons met een of twee kinderen, zodat we de wensen in interesses van die twee kinderen kunnen volgen. Dat is dan wel weer leuk.
Als ik zelf wil ontspannen, is dat eigenlijk alleen maar als we thuis zijn en iedereen zijn dingetje doet.
En als ze op school zijn.
Ik kan me hier wel aan ergeren, mijn man heeft daar veel minder last van, maar ja, hij is zo wie zo niet zo vaak ontspannen. (de belangrijkste reden dat wij denken dat hij ook adhd heeft)
Adhd en ontspannen, dat is gewoon een moeilijke combinatie. Hier gaat het het beste als ze veel informatie/prikkels krijgen. Bij de film, in een museum, in de dierentuin, in de efteling, in de speeltuin, in de winkels, bij cabaret, voor de televisie, voor de computer. Daar zijn ze het meest ontspannen.
Tijdens een boswandeling... Nee. Hoewel ze daar wel van kunnen genieten hoor, dat is het niet. Maar om ze dan ontspannen te noemen..
Ik heb geen adhd en daarom ergert mij dat wel eens. Maar ja, het is niet anders. Ik ben van mijzelf een heel relaxed mens. In de loop van de jaren heb ik geleerd om de onrust van de andere gezinsleden te negeren. En om me af te sluiten met een boek, een puzzel, of lekker in bad ofzo.
Als ik rustig in het bos wil lopen, ga ik met een vriendin, maar niet met mijn gezin.

Ja genieten!

Ik heb op een gegeven moment echt geregeld geroepen "en mag ik nu eens even niks horen over hoe afwijkend mijn kinderen zijn (ass) en gewoon van ze genieten!" oh ja, toen kreeg ik ook nog van iemand het antwoord "nee, dat kan niet"...
En ik doe het lekker toch.
Sommige dingen zijn voor mij ontspannend, of zijn voor het merendeel van DE kinderen ontspannend, maar voor mijn kids NIET, dat heb ik moeten leren. Zet ze in een pretpark en de paniek breekt uit. Maar het bos is hier dan wel weer goed.
En strand... alhoewel dat nogal eens heeeel anders is geweest. Van jou zoon in het bos herken ik mijn dochter op het strand; bang voor alles, werkelijk ieder zandkorreltje was angstaanjagend, ze durfde de handdoek niet af. Het water in? bij papa of mama op de rug "pootje baden" en dus werden stranduitjes kort! we gingen wel, maar niet te lang, en daarna had ze echt haar rust weer nodig, maar met hele kleine stapjes ging het toch vooruit. En nu heb ik een kind dat echt kan genieten van het strand, het zand tussen haar tenen, de wind, de golven... we zijn wel heel wat jaren verder.
Wat ik dan weer het mooie vind is dat ze echt kunnen genieten van hele kleine dingen die wij nogal eens over het hoofd zien (of er juist bang van worden) dat maakt jezelf ook weer alerter, en dat vind ik mooi.
We zoeken dan ook nog steeds de stranden en de tijden op waar het rustig is, dus niet vlak voor de strandtent, en niet tussen 12 en 4 zo ongeveer. 's Morgens vroeg is het ook mooi.
Ook met bos zijn ze hier opgegeroeid, maar ja, ze zien horen en ruiken echt ieder detail, dus jij als moeder zult dat ook weer wat meer moeten gaan zien om de situatie voor je kind goed te kunnen inschatten. En veel vragen? laat hem eens meedenken, stel vragen terug, waarom denk je dat? hoe vind je dat? wat denk je zelf? heerlijk wat voor antwoorden er dan soms uitkomen
Het genieten komt wel, echt waar, alleen duurt het soms wat langer bij deze kinderen. Hou hem lekker aan de hand, geef hem veiligheid als hij mee op pad gaat, en van daaruit zal hij ook weer wat vrijer kunnen worden.
groetjes, Tess

Bedoel

je ontspannen een dagje uit of meer ontspannen in het bijzondere moederschap, zo met in elk geval 1 zorgenkind ? Dagje uit: dat kan alleen als vader ook meedoet of ik plan het zonder hem.. maar dat hij meegaat en niet meedoet of meehelpt is iets dat ik niet wil hebben. EN dat is iets dat ik vooraf wil weten.. en ik laat hem weten hoe die dag er voor hem kan uitzien. Want moeten vragen als we er al zijn, heb ik al helemaal geen zin in. Als hij niet meegaat, stem ik daarop onze activiteit af. En de kinderen worden voorbereid: wat gaat er gebeuren, hoe ziet dat eruit (internet is handig), welke verwachtingen hebben de kinderen en dan stel ik die bij. Hoe ziet het eruit, hoe ruikt het, hoe zal het horen. De dingen die ik niet weet daarvan zeg ik altijd dat ik het ook niet weet maar of de kinderen het samen met mij willen ontdekken. Ik zeg ook altijd: als het echt niet leuk is, gaan we weg en misschien komt het er een andere keer wel van. Je kan ook eens denken om iets aparts te doen met zorgenkind, zodat jij en je man daar alle aandacht voor hebben (ook wel eens fijn voor jullie, voor kind misschien ?) en iets aparts met niet-zorgen kinderen (kan je eens iets heftigs doen, pretpark of paardrijden etc).

Man aan boord

Lilajolie, in je laatste post schrijf je: 'Ik merk dat mijn man er veel minder last van heeft, maar ja die loopt voorop!'
Van wat ik van hier van jouw situatie snap, hebben jullie nog niet zo heel lang een diagnose voor je zoon, en is je zoon nog jong. Ik denk dat je er erg goed aan zal doen, om je man zoveel mogelijk aan boord proberen te krijgen. Als je een zorgenkind hebt, is het een groot geluk, als je een partner hebt, waar je de zorgen mee kunt delen.
Het is in het belang van het hele gezin, dat de ouders dan wel samen proberen om zoveel mogelijk een gezamelijke visie te ontwikkelen wat betreft de stoornis van het kind en de manier waarop hij geholpen kan worden.
In het beginstadium van de problemen van onze zoon, trok ik alles heel erg naar met toe: 'Laat mij maar.' 'Ik ga wel naar hem toe.' Ik had alle boeken gelezen. Ik was de moeder en ik kon mij kind het beste. Ik wist wel hoe hij begeleid moest worden en ik haalde de kastanjes wel uit het vuur. Hierdoor ontstond er een ongezonde wisselwerking en afhankelijkheid tussen mijn zoon en mij, en een afstand tussen mijn man en mij. De psycholoog van mijn zoon vertelde dat dit een veelvoorkomende aanleiding is voor scheidingen bij ouders van zorgenkinderen (hij noemde toen met name bij adhd).
Ik heb moeten leren om afstand te nemen. Niet achter de deur luisteren naar wat mijn man tegen zoon zegt. (echt, dat deed ik, erg he?) Ik vond het moeilijk om los te laten, dat mijn man veel directer tegen zoon is en daardoor ontactische opmerkingen maakt. Maar nu bijt ik op mijn tong (meestal) en kom ik er later met mijn man op terug. En man is er ook meer met zoon op uit gegaan. Samen naar het museum, samen naar de Mediamarkt (oh help, wat een ***winkel is dat), zo kregen die twee meer een band. We hebben ook heel erg veel gepraat over zoon (urenlang) en over de problemen die zoon ervaart in zijn leven. Ik vond het wel moeilijk, maar op een gegeven moment ook een grote opluchting. Wat een geluk als je dit met iemand kunt delen. Juist bij zo'n dagje uit bijvoorbeeld. Of als je samen naar zo'n *&^gesprek op school kunt gaan.
En toen er een moment kwam, waarop ik het helemaal niet meer zag zitten en ik de zorg voor zoon niet meer op kon brengen, was ik zooo blij, dat zijn vader er voor hem was.
Ik wil niet vanaf hier dingen zeggen over jouw situatie, want ik ken je helemaal niet. Misschien schiet ik wel helemaal mis (vergeet dan alsjeblieft wat ik schrijf). Maar aan de andere kant, misschien is het wel zo dat jij (vergelijkbaar met mij vroeger) de zorg van je zoon alleen aan het organiseren bent en dat je je daar alleen in voelt, dan heb je misschien wel wat aan mijn verhaal.