
Pippie
30-11-2008 om 19:10
Gewoon
Oudste twee hebben een indicatie. 9 jaar en mcdd, 7 jaar en adhd. Onze jongste is 3 en ze lijkt 'gewoon'. Man en ik kijken elkaar af en toe verbaasd aan als het opvoeden zo makkelijk gaat. Je weet wel: 'doe de dop maar op de stift, dan gaan we naar boven'. en dan gebeurt dat gewoon, gelijk, direct. Zonder herhaling, zonder weerstand, zonder onbegrip, zonder boosheid.
Klopt dat wel? Is dat gewoon? Zo makkelijk? Kunnen wij dan toch wel opvoeden? Ik kan er haast om janken. Dat kan dus ook. Stel je voor..... als het altijd zo ging. Wat was het leven dan relaxed geweest zeg. Dat is dus 'gewoon'. Nou bij ons niet. Bij ons wekt het verbazing. Ha, en wat heerlijk. Toch weer anders he,.... dat gewone.
Pippie

Pippie
30-11-2008 om 19:54
Stopverf
Dank je wel voor je reactie.
Ik zeg toch helemaal niet dat mijn jongste 'ALTIJD' luistert. Daar gaat het helemaal niet om.
Bah, ik baal eigenlijk eigenlijk van je reactie. Ik stel de wereld helemaal niet simpel voor. Ik leg mijn fijne gevoel hier over een klein puntje even lekker neer. Iets wat ik ervaren heb als goed, als een lichtpuntje. Dat stamp je hiermee gewoon de grond in. Wat naar zeg.
Pippie

Jessy69
30-11-2008 om 19:54
Pippie
ik snap je bericht helemaal. Het is zooo heerlijk om te genieten van dingen die nu wél eens vanzelf gaan en dingen die eens een keer geen moeite kosten!!
Geniet ervan meid!

Guinevere
30-11-2008 om 19:58
Gewoon
Haha, nou ik herken wel wat in je bericht, Pippie! Hoewel ik wel denk dat jouw jongste een búitengewoon keurig exemplaar is.
Wij hebben ook jarenlang gedacht dat het gedrag van onze oudste "normaal" was. We waren eigenlijk reuze verbaasd toen de jongste erbij kwam en we ontdekten dat bepaalde dingen ook anders kunnen. Oudste kwam/komt bijvoorbeeld altijd bij ons in bed op zaterdag en zondag. Het bed werd dan altijd volledig verbouwd, alsof er een dolgeworden kudde olifanten in was losgelaten. Jongste van 1,5 wordt bij ons in bed genomen en....blijft gewoon rustig zitten spelen. Huh? Kan dat ook?
Gelukkig kost onze jongste toch ook wel de nodige inspanning, hoewel hij volgens mij nooit een "indicatie" zal krijgen. Hij heeft namelijk een buitengewoon koppig karakter. We blijven dus nog wel een paar jaar stevig aan het opvoeden hier!

billie
30-11-2008 om 20:58
Snap het helemaal
en soms word ik er best verdrietig van. Het meest valt het op, als oudste (zorgenkind) eens weg is terwijl ik dat niet verwacht had. En ik dan alleen met jongste overblijf bijv. Jeetje, wat een rust, wat een harmonie, wat loopt alles vanzelf!
Even voor de duidelijkheid, ook hier is jongste absoluut geen makkelijk kind, kan heel wat bij elkaar krijsen, is zeer eigengereid en koppig enz enz. Anderen vinden haar vaak moeilijker dan oudste. Luisteren doet ze momenteel absoluut niet, maar ze is wel altijd bereikbaar. Er zijn bijna geen woorden voor, het is niet te vergelijken. Ik heb gewoon nooit grote zorgen om haar, en denk bij alles: komt wel goed. Zie mezelf dan ook een hele andere moeder zijn, best confronterend soms.

Ardnax
30-11-2008 om 23:12
Heerlijk
Hier de oudste met ADHD, 9 jaar alleen geweest en nu een tweeling van bijna 3.
Af en toe kan ik écht genieten van het 2 uur lang spelen met kleine poppetjes, zonder dat de poppetjes overal in huis belanden. Het "Ja, mama" als ik ze vermanend toespreek en vraag of ze het nooit meer doen en het ook écht niet meer doen ipv het "ja-aaaa-aaaaa" terwijl ze je niet aankijkt en 10 minuten later weer hetzelfde uitspookt.
Kinderen die schrikken en bijna overstuur zijn als papa en mama boos zijn, ipv het ophalen van schouders.
Oké, de tweeling zijn 2 spookjes, ontzettend ondeugend en héél ondernemend, maar reageren wel op opvoedkundige zaken.
Af en toe zo'n heerlijk bevestigend gevoel dat je het dus wel kan, dat het niet aan jou ligt.
Maar ook dat die oudste er dus niks aan kan doen en dan krijgt ze nog maar eens een extra knuffel omdat ook zij wel ziet dat zij anders is en het dan extra moeilijk voor haar is.
Grtz.
Ardnax

Pippie
01-12-2008 om 09:12
O dank!
Voor de reacties met herkenning. Ik was eerst even geschrokken en dacht dat ik iets vreemds en uitdagends had geschreven hier. Ik had gisteren echt zo'n emo-moment waarop je dingen kan realiseren en dat is fijn om op te schrijven.
Het is zo dat ik (net als meer hier) jaren bezig ben geweest met zoeken in mijzelf. Wat doe ik als moeder nou niet goed? Niets helpt. Ik kom er niet, wat is het toch. Een diagnose geeft wel wat erkenning op dat er met je kind nu eenmaal een aanpassing nodig is. Maar het feit dat de jongste wel reageert op een 'vanzelf-opvoeding' is dan eigenlijk ook nog een beetje een erkenning voor mijzelf, als moeder. Zie je wel.... je kan het best. Het gaat zo vanzelf. En dat is fijn om te voelen.
Onze jongste is ook niet altijd even makkelijk. Gelukkig zit er ook pit in. Ook dat hoort er helemaal bij. Maar het neemt gewoon niet weg dat de opvoeding soepel gaat.
Met mijn man besprak ik dat we eigenlijk met de oudste twee bezig zijn met berekenen. Scenario's wat als dan... Van te voren aankondigingen maken, anders woedeaanval. schema's, picto's voor de meest gewone dingen. Niet afwijken van het normale ritueel. Contact zoeken etc etc. Het vreet energie.
En het heeft niets te maken met 'houden van' of gelukkig zijn. Want ik vermoed dat elk kind en de ouders in ons huis heel gelukkig zijn. Nee, zeker weten
Pippie

m@rgreet
01-12-2008 om 10:12
Oh ja!
Afgelopen weekend was onze oudste weer logeren en inderdaad: wat is het leven dan weer simpel en gewoon. Op kraambezoek gaan terwijl dochter lekker speelt en niet als een razende rond rent. Niet voortdurend hoeven vooruit denken, wat eten we en wanneer, wel of niet vanavond onder de douche ('je bent zo moe, zullen we morgenochtend douchen -oké mama') en ga maar door. Samen in bed ontbijten in de wetenschap dat we dan niet nog 4 dagen moeten zeggen 'nee, dat was alleen op zaterdag' (om maar niet te denken aan alle boze buien die het oplevert).
Ik realiseer me elke dag weer dat het hebben van een kind zonder 'extra gebruiksaanwijzing' niet per definitie betekent dat het leven dan makkelijker is, zeker niet. Maar het scheelt wel tonnen vol energie om niet voortdurend vooruit te denken en zoveel extra dingen te moeten regelen.

JanineB
01-12-2008 om 10:34
Wat jammer
wat jammer dat vele van jullie toch het gevoel lijken te hebben dat je je bijna moet verontschuldigen over het totaal anders beleven van je wereld en leven met je gezonde/normale kind t.o.v. met een zorgenkind. Ik herken het helemaal hoor, heb zelf een mcg-dochter en sinds 10 maanden een kerngezonde baby en val nog elke dag van mijn stoel van verbazing en verwondering, maar als ik het zo bij anderen lees dan vind ik het toch echt jammer dat dit gebeurt. Volgens mij is het ook als reactie op die ongenuanceerde reactie van Stopverf, en die krijg je zovaak en daar zit je dan helemáál niet op te wachten. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik voel me al best vaak schuldig als onze dochter bv gaat logeren, krijg steeds weer last van het ontaarde-moeder-syndroom, en als ik dan heel af en toe eens durf toe te geven hoe bijzonder en ja, hoe lekker het soms ook kan zijn als ze er even niet is, dan heb ik er geen zin in om alleen al het gevoél te krijgen verantwoording te moeten afleggen! Ik heb altijd tegen mijn omgeving gezegd dat ze vooral moeten blijven komen met verhalen over hún kinderen, over alle kwaaltjes en moeilijkheden, hoe klein ook, omdat ik bang was dat ik totaal geisoleerd zou raken als men mij zou willen sparen door maar niks meer te vertellen 'want vergeleken bij jullie situatie stelt het toch niks voor'. Geen enkel verdriet of angst is te vergelijken, en uiteraard ben ik ook geinteresseerd in de levens van hún kinderen. Maar dan, als ik dan éindelijk eens een keer durf toe te geven dat het best wel zwaar is, dat het verdriet doet, dat het moeilijk is, dan hoor ik mezelf na de reactie van mijn gesprekspartner áltijd in zin 2 of 3 al weer in de verdediging schieten.
Pfff, dit roept wel wat op hè? Gevoelig puntje wellicht...
Sorry, ging nogal van topic af. Maar Pippie, ik snap je helemaal!!!!!!!!!

Guinevere
01-12-2008 om 13:10
"last"
Waarom mag ik niet zeggen dat mijn oudste met diagnose bewerkelijker is dan de jongste? Dat is toch logisch en daar hangt verder ook geen waardeoordeel aan. Natuurlijk kost het me meer inspanning om een ADHD-kind op te voeden dan een niet-ADHD-kind. En dat valt soms pas op als je die 2 onderling vergelijkt, voordat ik een "gewoon" kind had, wist ik gewoonweg niet beter. En bij tijd en wijle geniet ik net zo van het gestuiter van mijn ADHD-er als dat ik geniet van de rust van mijn niet-ADHD-er.
Je hoeft toch geen heel ernstig ziek kind te zijn om je eigen indruk op het gezinsleven achter te laten? Dat doet elk kind, met of zonder aandoening. Maar er zijn wel degelijk verschillen en die mogen nu ook wel eens positief benoemd worden.

Pippie
01-12-2008 om 14:42
Goh
Iets wat ik als positief heb willen neerzetten wordt omgebogen naar iets negatiefs. Namelijk: ik ervaar het als heerlijk hoe het gaat met de opvoeding van mijn 'gewone' kind. Maar het wordt vermaakt tot 'de last' van het opvoeden van een kind met indicatie.
Van mijn kinderen met diagnose geniet ik ook enorm. Ik kan ook inderdaad veel plezier hebben in de ADHD-eigenschappen van mijn zoon. Maar ik kan er niet omheen om te zeggen dat het me dus blijkbaar (want daarvan ben ik me nu bewust geworden door mijn 'gewone' kind) sluipend veel energie kost. Nu snap ik waardoor ik zo moe ben
Maar waarom nu negatief maken van iets wat ik juist als positief ervaar. Waarom mag je je niet bewust zijn van een kant van een kind. Namelijk, het wel makkelijk oppakken van de opvoeding. Dat mag toch wel gezegd worden.

Pippie
01-12-2008 om 14:51
Stopverf
Ik vroeg mij toch af hoe dat eigenlijk bij jou zit. Ik weet niet welke indicatie jouw kind heeft. Het raakt mij als je zegt 'ik geniet van mijn kinderen, met al hun vreemde dingen'. Daarmee lijk je te zeggen dat dat bij anderen niet zo is. Ik herken mij daar namelijk niet in. Ik geniet ook van alles wat mijn kinderen zijn. Al had ik ze (allemaal) op sommige dingen ook iets anders toegewenst.
Het gaat ook helemaal niet over het kind in mijn topic. Het gaat om de opvoeding, mijn opvoeding, van het kind. Als het mijn zoon gelukt is om boven zijn sokken te halen (warempel, hij heeft die prop in zijn handen). Dan ben ik heel trots op hem. Voor mijn gewone kind is dat niets bijzonders. Voordat het hem gelukt is om echt daadwerkelijk die sokken te halen heb ik er wel heel veel energie en tijd in gestoken. Herinneren, nog eens, naroepen, terugsturen etc etc.
En dan heb ik het nog niet eens over woedebuien die zo'n 2,5 uur kunnen duren. Alleen omdat hij even iets moet doen wat 'm niet bevalt. Of het contact krijgen met mijn dochter. Die mij uren lang kan vertellen over letterlijke passages van Sponge Bob, de club van sinterklaas, trouwens met herhaling. Nadat ik haar vroeg hoe ze het heeft gehad op school .
Ik kan heel veel plezier beleven van mijn kinderen. Maar ik kan er ook een rustmoment vinden als het net even wat makkelijker gaat. Daar ging het om.
Pippie

-Wendy-
01-12-2008 om 17:22
Stopverf
'Ik wens mijn kinderen niet anders dan ze zijn.'
Dat kan ik me nauwelijks voorstellen. Ik heb drie 'gewone' kinderen. De jongste is pas acht maanden, dus die laat ik even buiten beschouwing. Maar de andere twee hebben beiden dingen die ik best anders zou willen zien.
Dat de oudste wat minder verlegen is bijvoorbeeld. Gewoon omdat dat voor haar makkelijker zou zijn. Dat de middelste soms niet zo'n enorme zeur zou zijn. Omdat ik daar soms gek van wordt.
Waarom zou dat voor een kind met indicatie anders zijn? Volgens mij heeft ieder kind wel iets dat je anders zou willen zien, al is het maar om het voor het kind makkelijker te maken in het leven.

Bikkel
01-12-2008 om 18:32
Stopverf
Jij;"Ik begrijp best dat je in deze rubriek (die er voor is) steun zoekt bij elkaar en herkenning. Ik krijg alleen soms echt een kriebel bij dat "ik-heb-het-zo-veel-moeilijker-en-zwaarder-dan-anderen-met-een-gewoon-kind"."
Ik: Dat gevoel heb ik hier nou helemaal niet. Ik heb ook niet het gevoel dat het ene kind van mij het gemakkelijker heeft dan de ander.
Wel denk ik hetzelfde als Pippie, het zou voor het kind zelf gemakkelijker zijn zonder impulsiviteit (waardoor anderen wel eens boos zijn op kind) en de onrust in het lijf, voor het andere kind zou het fijner zijn als de sociale contacten gemakkelijker zouden verlopen (je ziet en voelt haar verdriet hierover) en voor de andere zou het fijn zijn als het beter zou horen. Ik vind ze niets minder dan andere kinderen, ze zijn zoals ze zijn, maar ze zouden het gewoon wat gemakkelijker hebben. Geen rare wens, want ik doe geen afbreuk aan hen hiermee.

Pippie
01-12-2008 om 19:12
Stopverf
Volgens mij ben jij juist degene die komt met 'ik-heb-het-zo-veel-moeilijker-en-zwaarder-dan-anderen-met-een-gewoon-kind'. Jij komt met kinderen met ernstige ziekten als spieraandoeningen. Niet ik, niet een ander hier.
Jij krijgt daar een kriebel van en daarom reageer je hier zo op een posting van mij waarin ik lekker positief vertel over een heerlijke ervaring. Dus ook daar krijg jij blijkbaar een kriebel van. Het is jammer voor jou. Ik sta er inderdaad anders in. Ik wil mijn kop niet in het zand steken. Ik houd van mijn kinderen helemaal zoals ze zijn.
Ik kan hier heel veel dingen vertellen die ik anders zou willen zien. Maar ik voel niet de behoefte om dat aan jou te vertellen. Want dan kom je vast met: ach het is pas erg als je kind een spierziekte heeft. Dan mag je bij mij 'klagen'. Laat maar lekker.
Ik weet van mijzelf dat ik juist heel positief sta in alles wat ik kan zijn voor mijn kinderen etc etc. Als je reageert op postings zou het goed zijn om eerst eens goed te lezen en te bedenken wat je zegt en vindt. Want het lijkt er op dat je gewoon een vooroordeel hebt over ouders van kinderen met een stoornis. Ik ziet niet in elkaar zoals jij dat schetst. Je zit er totaal naast. Jammer, want op deze manier gaat het nergens over.

anna van noniemen
01-12-2008 om 19:31
Stopverf...
wat fijn voor jou dat je zo geniet van je kind(eren). Verrassing, IK OOK! Maar in sommige opzichten, ja, heb ik het wel veel moeilijker met mijn oudste zoon dan andere ouders met een "gewoon" kind, daar kan ik nu eenmaal niet omheen.....maar dat neemt niet weg dat ik ontzettend van mijn oudste geniet! Als hij zomaar spontaan mijn vaatwasser uitruimt omdat er mensen voor een vergadering hier thuis komen, de kopjes alvast klaarzet, en helpt met opruimen. Hoe hij spontaan ja zegt toen we vroegen of hij wil helpen bedienen op de school van de tweeling, en dan meteen allerlei lijsten maakt waar de bestelling op kan.....dan geniet ik, hij is zo creatief, slim.....maar kan zichzelf zo ontzettend in de weg zitten.....en soms ook ons.....

pompiedom
01-12-2008 om 20:33
Stopverf
Pippie, ik begrijp helemaal wat je zegt ! En juist die herkenning hier op dit forum vind ik juist fijn. De rubriek heet niet voor niets Zorgenkinderen.
Onze oudste zoon heeft adhd en waarschijnlijk pdd-nos. (wordt nog onderzocht) en de jongste zoon, van bijna 2, is zo te zien 'normaal'.
En inderdaad het zo'n verschil tussen hen twee, de jongste eet alles, is niet angstig, vind andere kinderen wel leuk etc etc. Kortom het opvoeden van de jongste is een veel makkelijker proces. Alleen al het kleine feit dat bv een coltrui bij de jongste GEEN hysterie oproept is voor ons wonderbaarlijke en ja ook een blije gebeurtenis! Met het opvoeden van een kind met adhd of pdd-nos loop ik in ieder geval zo vaak tegen mijn eigen grenzen aan, het kost op sommige dagen zoveeel moeite...
Stopverf, jij zegt dat je vindt dat het opvoeden van een kind met een spierziekte pas echt zwaar is. Mischien heb je gelijk, ik ken die ervaring niet maar zo ken ik er ook nog wel een paar; je mag pas 'zeuren' als je een moeder in Congo bent en je kinderen zijn ontvoerd of je bent een moeder in een vluchtelingenkamp en je kan je kinderen niet voeden.
Dat bagetaliseren kan soms werken als afweermechanisme, om je door een zware dag te helpen, 'gelukkig woon ik niet in congo' maar uiteindelijk werkt het niet, dit wel je leven, met een kind wat heel veel zorg nodig heeft. En waar je soms goed verdrietig van kan worden.
Als je krampachtig blijft volhouden dat het allemaal wel mee valt (dat zeg je niet maar dat lees ik zo) en je verdriet en zorgen niet toe laat en niet deelt, dan denk ik dat je jezelf erg te kort doet.
Wellicht heb je alias wel goed gekozen, stopverf.

Dropke
01-12-2008 om 21:18
Pippie ik begrijp je helemaal
Wij hebben hier twee zorgenkindjes en een "normaal" kind. De oudste heeft ass en adhd en de jongste heeft epilepsie met frontaal-problematiek. Twee weken geleden werd ik ook weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Rapportenbespreking van alle drie de kids. Over twee van hen heb je het voornamelijk over de problemen en bij onze "normale" dochter kan ik ontspannen naar school gaan. Heerlijk dat het zo goed gaat met haar. Goede cijfers, voorbeeldig gedrag. Ik kan daar dan ook heel blij van worden.
Ik vind de vergelijking met een kind met een spierziekte geen goede. Waarom is dat wel zwaar en een kind met een stoornis die je aan de buitenkant niet ziet, helemaal niet ? Zij hebben problemen, maar kinderen met bv adhd ook. Zelf ken ik ook mensen met een meervoudig gehandicapt kind. Rolstoelgebonden, kan niet spreken, kan heel boos worden...noem het maar op. Toch vind de moeder van dit kind heel veel herkenning bij mij. We hebben beide een kind wat extra zorg, tijd en energie kost. Bij haar is de erkenning van het probleem veel groter, waardoor er ook veel meer hulp ingezet kan worden. De discussie doet ook eigenlijk niet ter zake. Pippie vertelt hier dat ze verwonderd kan zijn door het feit dat het opvoeden soms ook soepel kan gaan. Zo ben ik er eigenlijk ook achter gekomen dat er met de oudste iets aan de hand was. Ik had natuurlijk al wel het gevoel dat er dingen niet klopte aan het gedrag van de oudste, maar pas toen ik "vergelijkingsmateriaal" had, wist ik het zeker. Het is gewoon zwaar, een zorgenkind. Dat wil niet zeggen dat ik mijn kinderen zou willen ruilen voor kinderen zonder deze problemen. Stopverf, zoals jij reageerd, zo doet mijn man dat ook wel eens. Hij kan midden in een gesprek over de problemen van een van de kids, beginnen over hoe gelukkig we wel niet mogen zijn. Bij hem is het een acceptatie probleem. Hij wil niet zien dat zijn kinderen anders zijn en meer aandacht nodig hebben. Hij haalt er dan de kinderen uit Afrika bij. Heel nobel, maar wij hebben onze problemen hier en nu. Tja, en dan moet hij toegeven dat hij het moeilijk vind, dat zijn zoon volgend jaar toch naar 8 jaar op regulier basisonderwijs, zijn weg op speciaal VO moet vervolgen. Het bijstellen van je verwachtingen is moeilijk, elke dag geconfronteerd worden met de strijd en het verdriet dat je kinderen hebben, steeds weer zien, dat ze hun best doen, maar niet kunnen. Ja !! Dat is gewoon zwaar.
Zou het minder zwaar zijn geweest, als ik drie kids had gehad zoals mijn dochter ?? Misschien niet. Waarschijnlijk was er namelijk veel minder structuur in huis geweest, had ik de teugels wat meer laten vieren en misschien waren daar ook heel wat problemen ontstaan. Geniet ik nu van mijn kinderen ? Jaaah, maar soms ook niet. Het is een kunst de lichtpuntjes te blijven zien. En Pippie had even zo'n moment. Een moment van een glimlach en verwondering.
Dropke

saskia65
01-12-2008 om 21:47
Baas boven baas!
Nou, gaan we zielig doen? Ja, ik heb het zwaar met 2 kinderen met een zeer ernstige spierziekte.
Maar weet je wat? Dat doet er niet toe in het verhaal van een ander!
Er is altijd erger, zwaarder, dramatischer (ik had ook 3 kinderen met een spierziekte kunnen hebben of zoiets?).
Weet je Pippie: ik snap heel goed wat je bedoelt! Ik persoonlijk vind het heerlijk om dit soort berichten te lezen, het betekent voor mij dat je extra kan genieten van de kleine dingen die voor veel mensen veeeel te gewoon geworden zijn.
Hou vast, hou vast, het zal je door heel wat moeilijke momenten heentrekken!
Sterkte en veel plezier gewenst!

saskia65
01-12-2008 om 21:50
O ja, nog even...
1 van mijn 2 kinderen met de spierziekte heeft ook MCDD (vorm van autisme) en de ander ADHD.
Het een is niet zwaarder dan het andere weet ik inmiddels: het is allemaal ANDERS.

Dropke
01-12-2008 om 22:36
Hahaha saskia
Jij verwoordde het toch wat korter dan ik. Of het baas boven baas is, of je kop in het zand steken, ik weet het niet. Genieten van die kleine momenten is heel belangrijk. Daar haal je zoveel energie uit !
Dropke

amk
01-12-2008 om 22:41
Ach
ergens anders is het altijd erger. Komt mijn zus weer Ernstig gehandicapt, maar de kinderen in een andere groep, die zijn pas erg. En het gekke is de families daar hebben hetzelfde.
Saskia heeft helemaal gelijk ze zijn allemaal anders. En juist die hele kleine dingen die dan net even makkelijker gaan als dat ene kind er niet is laten je voelen dat het best zwaar is, dat het makkelijker zou kunnen. Maar helaas dat is niet zo, en zo roei je verder met de riemen die je hebt. Genietend van die kleine momenten bij alle kinderen die je hebt.
Ik krijg ook veel commentaar als ik antwoord op de vraag: mis je je kind nu niet heel erg? Als ze voor een week vakantie bij haar vader is bv. Ja, op een bepaald niveau mis ik haar wel, maar het is gewoon soms heerlijk om volledig onpedagogisch met een zak chips en een fles cola op de bank kan hangen en een domme film te zitten kijken, onderwijl te OO-en en veel te laat naar bed te gaan. En ik ben blij als ze er weer is.
Dat is volgens mij met zorgenkinderen ook het geval. Het zijn lieve lasten.
groet,
angela

billie
02-12-2008 om 09:01
Je blijft het missen stopverf
Als er iemand is die mijn kinderen volledig accepteert zoals ze zijn, dan ben ik het wel. (en dat geldt voor de andere posters ook, weet ik zeker)
En ik denk dat als ik echt de keuze zou hebben, ik niet eens iets veranderd zou willen zien. Ik zou mijn zoon nooit willen missen, en dan bedoel ik ook echt ieder stukje van hem, en ook iedere moeilijkheid daarbij dus. Het is voor mij een prachtkind, en helemaal perfect zoals hij is.
Neemt niet weg dat ik zo gewend ben aan de zorgen etc dat ik schrik als hij er (onverwacht) niet is. En dan zie ik eventjes een tipje van een leven dat ik gehad zou hebben als ik alleen kinderen had gehad zoals zijn zusje. En dat kan best even heel pijnlijk zijn. Jammer dat dat blijkbaar niet gezegd kan worden, maar die ervaring had ik helaas al. Al vaker heb ik gemerkt (irl) dat ´klagen` over mijn zoon al snel opgevat wordt als negatief. Terwijl niets minder waar is. Mijn zoon is echt mijn alles.

Petra-
02-12-2008 om 09:39
Amk
"lieve lasten" wat een mooie uitdrukking!
Hier twee kids met lieve lasten, en nee hier kan nooit eens wat gewoon, maar wat is gewoon? Onze jongste is momenteel in dagbehandeling, en met succes, ze zal niet veranderen, dat willen we ook niet, maar we krijgen nu de handvaten die we nodig hebben om het zo leuk mogelijk voor iedereen te maken. Iedereen moet een beetje water bij de wijn doen, het kind moet leren, maar ook wij als ouders. Acceptaie is één van de toverwoorden, als je de situatie accepteert ben je al zo'n eind. Met heel mijn hart hou ik van mijn kids, maar als er een logeerweekend is kan ik ook genieten van de rust.
Als ik goed voor mezelf zorg, kan ik beter voor mijn kinderen zorgen!

Pippie
02-12-2008 om 11:21
Gesterkt
Ik voel me gesterkt door de meningen hier. Pfff het mooie is om hier te lezen hoe iedereen positief naar de kinderen kijkt. Stopverf mist waarschijnlijk die diepgang. Daar kan zij, waarschijnlijk, ook niets aan doen. En dat zal ze ook niet doen. Ze is zoals ze is
Ik wil hier nog kwijt dat ik mijn kinderen ook niet anders wil zien. Wel wil ik ze ondersteunen in de verdere ontwikkeling. Vooral mijn dochter. Zij is heel gelukkig, dat weet ik zeker. Maar ze heeft ook veel last van wat ze heeft. Ze is bang voor de wereld. En dan elke dag naar een klas met bijna 30 kinderen gaan. Ik voel heel veel bewondering voor haar. Maar ik wil het ook anders voor haar. Daar kan ik bij helpen, als moeder. Omdat ik haar dat gun. Gelukkig accepteer ik niet dat het is zoals het is. Want dan zou ze heel eenzaam blijven. Dus dat MOET anders. Ik zie haar opleven als ze eens 1 keer met een kind heeft gespeeld in de pauze buiten. Dus daar helpen we bij. Hoe ziet haar toekomst er uit als ik alleen maar zou accepteren dat ze is zoals ze is......
Pippie

T&T
02-12-2008 om 12:50
Herkenning
Ik heb niet alles gelezen, maar herken hier wel veel.
Ik zie mijn kinderen dolgraag, maar mag ik daarom nooit zeggen dat de opvoeding me wel eens zwaar valt? en dat die met 2 auti's wat ingewikkelder ligt dan gemiddeld? oh ja, dat geloven veel mensen zelfs niet.
Waar ik vooral tegenaan liep voor de diagnose, was dat anderen het allemaal maar uit hun mouw leken te schudden; zij kunnen wel alles combineren; werk, hobby's, vrienden, en kind gaat overal vrolijk mee naartoe... terwijl ik van de ene tegen de andere muur liep... waarom kon ik niet die leuke moderne mama zijn? Na de diagnose van de oudste besefte ik dat dat niet allemaal aan mij lag... wij hebben ons daarvoor al in allerlei bochten gewrongen om het leven een beetje leuk te houden voor ons meiske, maar nu zie je ineens waarom, en hoe anders ze is. En hoe groter dat ze wordt, hoe meer vergelijk je ook ziet met andere kinderen... he kijk, die gaat zomaar alleen naar de bakker! en ze is net zo oud als...
je snapt me wel, groetjes Tess

Guinevere
02-12-2008 om 13:28
Heeeele foute bekentenis
Euh....en als ik hier nu eens beken dat ik mijn zoon toch liever zonder die ADHD had gehad??? Dus hetzelfde kind, maar dan ADHD-loos? Ik bedoel, ik vind hem hartstikke leuk en aardig enzo, maar zonder die ADHD zou de wereld zowel voor hem als voor mij een stukje makkelijker zijn.
Ik besef trouwens dat ik geen klagen heb met hem, als ik het vergelijk met vele andere zorgenkinderen en bezorgde ouders hier dan mag ik in mijn handjes knijpen! Hij is behoorlijk zelfstandig voor een 6-jarige, al dan niet met ADHD. Trekt wel zomerkleren aan in de winter, maar dat komt omdat hij een halve ijsbeer is. Hij gaat er zeker komen in dit leven, ik ben apetrots op hem.

Winston Smith
02-12-2008 om 13:50
Vals
Wat zijn ze weer vals, hè Stoepkrijt.
Als je de pijlers van de religie ter discussie wil stellen, staat het vrouwenleger militante gelovigen in alweer in de aanvalshouding met opmerkingen als
"je mist het punt" en
"Stopverf mist waarschijnlijk die diepgang. Daar kan zij, waarschijnlijk, ook niets aan doen. En dat zal ze ook niet doen. Ze is zoals ze is
Ondertussen wel totaal voorbij gaan aan punten die Stopverf naar voren brengt.
Ik heb een dagboek gekocht en hierin schrijf ik al mijn gedachten op. Dat durf ik niet ergens anders op te schrijven omdat mijn gedachten teveel van de partijlijn afwijken.
Groet,
Winston Smith

Guinevere
02-12-2008 om 14:34
Ach
Ach, Winston en Stopverf, als iemand opmerkingen maakt als "Saskia, ik ben blij dat jij het zo ziet. Ik zou mijn eigen kind met een stoornis, nooit durven vergelijken met een kind, dat zo ernstig ziek en gehandicapt is. Dat ervaar ik zelf als vele malen erger. En ik vind het geweldig om te horen dat jij dat zelf niet zo ziet. " dan heb je de boodschap van de andere posters toch niet helemaal begrepen. Niemand vergelijkt zijn kind hier met kinderen zoals die van Saskia. Maar alle ouders die hier meespreken (behalve amk), hebben een kind waar "iets" mee is. En dat "iets" valt niet onder de variantie in gedragingen die gewone kinderen hebben. Om dan maar te zeggen dat je pas wat te klagen hebt als je een zwaar gehandicapt kind hebt is wel heel kort door de bocht.
Welke diagnose heeft jouw kind trouwens, Winston?

Petra-
02-12-2008 om 16:00
Ok, maar
is mijn ene kind met ADHD en reuma dan slechter af dan de andere met alleen ADHD?????
Ach elk nadeel heeft zijn voordeel, door de ADHD zal ze niet gaan stilzitten en komen de pijnprikkels minder goed door...
Het is maar hoe je alles bekijkt, alles is relatief en ieder mens moet zijn eigen weg vinden.

T&T
02-12-2008 om 16:07
Gelovig??? winston
Enne... moeten we opeens al dan niet gelovig zijn als het om psychiatrische problemen gaat Winston?
Well, I'm a believer! en ik ga de problematiek van mijn kinderen (autisme) niet vergelijken met de problematiek van een kankerpatientje, dat zijn nl appels en peren. Maar dat ze tegen meer problemen aanlopen dan het gemiddelde kind mag duidelijk zijn. En dat niet eens om erg bijzondere dingen te doen, maar gewoon om zich aan te passen aan het alledaagse leven, dingen die bij anderen vanzelf gaan.
Waar praat je eigenlijk over als het gaat om geloven? alles wat je niet ziet dat is er niet? ja, die hebben we eerder gehoord.
Tess