
hkh
09-12-2010 om 13:54
Hechtingsstoornis
Wij hebben zojuist gehoord dat onze dochter van 16 jaar was een hechtingsstoornis heeft. Er worden nog onderzoeken gedaan maar de symptonen zijn schrikbarend herkenbaar. Wie heeft ervaring met kinderen met dezelfde stoornis ? Dochter heeft na de geboorte lang in het ziekenhuis gelegen en ook een echstscheiding van ons achter de rug een jaar geleden. In 1e instantie zal verder worden gepraat met dochter door hulpverlener en krijgen wij tips hoe hier mee om te gaan

Nancy
09-12-2010 om 16:49
De knoop
Hallo,
Ik zag je berichtje en moet toch even reageren. Ik weet niet of je wel eens gehoord hebt van stichting De
Knoop
http://www.redegeld-e.nl/knoop/
Stichting voor Hechtingsstoornissen / Geen Bodem Syndroom
Hopelijk vindt je hier meer info en lotgenoten.
Ik reager omdat je schrijft dat je dochter lang in het ziekenhuis heeft gelegen naar haar geboorte.
Mijn tweelingdochters hebben maandenlang in een couveuse in het ziekenhuis gelegen na hun geboorte. Zij hebben hier geen hechtingsstoornis aan over gehouden en zijn juist erg aanhankelijk. Het is dus niet noodzakelijkerwijze zo dat dit de oorzaak is voor je dochter's problematiek, even zo goed dat de echtscheiding niet de oorzaak hoeft te zijn. Maar, ik ben geen deskundige hoor slechts iemand die het verdriet in je berichtje voelt. Feit is wel dat het er is en dat het heel moeilijk is voor jullie. Ik wens jou en je dochter dan ook veel sterkte om hiermee om te gaan en te accepteren.
Een harteijke groet,
Nancy

hkh
09-12-2010 om 20:04
Nancy
Dank je wel voor je lieve bericht. Verstandelijk weet ik ook wel dat het niet de oorzaak hoeft te zijn maar emotioneel ben ik nog niet zover. ook omdat tijdens het gesprek met de hulpverlener wel erg de nadruk werd gelegd op ziekenhuis en scheiding. Het doet me vooral pijn omdat het zo moeilijk lijkt hier handvatten voor te vinden. We hebben al een heel traject van onderzoeken achter de rug op verzoek van de school maar ook omdat wij (incl dochter) het ook niet meer weten. Het gaat er thuis en op school vrij pittig aan toe om het maar zacht uit te drukken. Knoop zal ik zeker opzoeken. Ik heb op dit moment nog geen flauw idee wat ik hier verder aan moet doen en of ik nog iets kan vdoen. Klinkt zo heftig, hechtingsstoornis en voelt ook als falen van ons..

Tango
10-12-2010 om 13:58
Hechtingsstoornis
Ik werk voor een voorziening voor pleegzorg en heb daardoor regelmatig met kinderen met hechtingsstoornissen te maken. Bij jouw dochter kan inderdaad een hechtingsstoornis ontstaan zijn doordat ze op zeer jonge leeftijd lang in het ziekenhuis heeft gelegen. Was ze daardoor veel van jullie gescheiden of konden jullie altijd bij haar zijn. Dat maakt natuurlijk altijd verschil. Hechtingsstoornissen ontstaan voor zover ik weet altijd in het eerste levensjaar. De scheiding van jullie een jaar geleden kan dus geen hechtingsstoornis veroorzaakt hebben. Het kan wel haar gevoel van onveiligheid, veroorzaakt door de eerder ontstane hechtingsstoornis, vergroot hebben.
Heeft jullie dochter al lang problemen? Wat voor probleemgedrag laat ze zien? Wel jammer dat het nu pas herkend wordt. Zeker nu ze al 16 is, is het moeilijker om haar nog te helpen dan toen ze nog jonger was.

Tango
10-12-2010 om 14:11
Toevoeging
Als de hechtingsstoornis is ontstaan door de ziekenhuisopname, is dat natuurlijk totaal buiten jullie 'schuld', al kan ik me heel goed indenken dat je het gevoel hebt gefaald te hebben.
Je schrijft dat de problemen op school ook heel groot zijn. Dat vind ik dan wel weer bijzonder want juist bij kinderen met hechtingsproblematiek zie je vaak dat het op school wel goed gaat, maar de problemen juist thuis spelen. Kinderen met hechtingsproblemen komen vaak op de buitenwereld heel normaal over. In relaties waar wat meer afstand is, is er geen probleem. Juist thuis waar er meer nabijheid in relaties is, is het moeilijker.

tsjor
10-12-2010 om 16:39
Archief
hkh, zoek eens in het forumarchief op termen als 'geen-bodem-syndroom' of 'hechtingsstoornis'. Daar zijn een paar hele lange draadjes over geweest, o.a. een draadje dt startte met een vraag van Marvenie en een vraag van Redpoint.
De analyse dat zoiets ontstaat in het eerste levensjaar is een zeer goedkope en makkelijke pseudo-wetenschappelijke verklaring die totaal nietszeggend is. Het zou pas iets kunnen zeggen als er een onderzoek aan ten grondslag zou liggen waarbij kinderen van 3, 6, 9 en 12 maanden gescoord kunnen worden, maar dan zou je iets moeten hebben om het op die leeftijd al te kunnen herkennen. Voor zover ik weet zijn zulke observatiemogelijkheden er nog niet, anders was het inderdaad allemaal veel eerder te herkennen en zou er echt onderzoek kunnen plaats vinden.
Het is dus een slag in de lucht, dat eerste jaar, een pure theorie, die eigenlijk alleen maar aan wil geven dat het een probleem is dat (liefst door de ouders, maar als dat niet kan -en pas dan- ook door omstandigheden buiten de ouders om) extern veroorzaakt is, en dan ook nog in het eerste levensjaar, zodat het heel erg diep vast zit. Die theorie wil twee dingen: a. verhullen dat men nog niet weet wat er eigenlijk aan de hand is; b. een zodanige analyse opstellen dat iedereen bij voorbaat al weet dat behandeling wel heel erg moeilijk is.
Het neveneffect, namelijk dat ouders zich daardoor schuldig gaan voelen, neemt men op de koop toe. Onterecht mijns inziens, want het schuldgevoel is nergens voor nodig, het helpt niet en het versterkt je eigen kracht niet. En die eigen kracht heb je heel erg hard nodig om met je kind om te gaan.
Ik kan er zo een andere theorie tegenover zetten die evenveel waarde heeft, misschien zelf wel iets meer, omdat die theorie ook zou verklaren waarom de tweeling van Kobalt geen hechtingsstoornis heeft (lagen zij geschieden in de couveuse? dat lijkt mij een dubbeldrama voor kinderen in verband met hechting). die theorie is dat tijdens de zwangerschap en na de geboorte in razendsnel tempo miljarden verbindingen worden aangelegd in de hersenen om alles met elkaar te combineren. Het tempo van het aanleggen van die verbindingen neemt snel af, maar de ontwikkeling van de hersenen is pas voltooid na de puberteit, begin twintiger jaren. Ergens bij het aanmaken van die verbindingen kan wel eens iets mis gaan. Het is eerder wonderlijk dat het allemaal zo goed gaat meestal. Bij kinderen met een hechtingsstoornis lijkt er daardoor een 'miscommunicatie' te zijn tussen het sociaal gewenste gedrag en de eigenheid, het eigen karakter van het kind. Kind kan situaties niet goed inschatten, kan eigen gedrag niet goed reguleren en komt daardoor steeds in voor hem/haar onbegrijpelijke problemen. Het zou prettig zijn al men eerst eens goed ging analyseren wat er nu precies niet goed gaat bij kinderen met een hechtingsstoornis, want een analyse die uitgaat van 'gebrek aan veilige hechting' heeft tot nu toe geen enkele zinvolle therapie opgeleverd, eerder het omgekeerde.
Maar voor verdere discussies zou ik je willen verwijzen naar het forumarchief. Ik hoop dat je binnenkort een avondje tijd hebt.
Tsjor

Nancy
10-12-2010 om 18:47
Hkh / tsjor
Ik heb in het verleden ook veelvuldig artikelen gelezen over het hechtingsstoornis. Temeer omdat het vaak in verband wordt gebracht met langdurige ziekenhuis opname meteen na de geboorte in het eerste levensjaar. Ik neem aan Tsjor dat je mijn tweeling bedoelt in je berichtje en niet van Kobalt. Mijn dochters hebben maandenlang (ze werden 14 weken te vroeg geboren) in de couveuse gelegen en ja, apart van elkaar. In het begin mochten we ze zelfs bijna niet aanraken zgn. "Minimal handling"
Toch hebben onze meiden nu geen hechtingsproblemen
Dus ik denk ook dat het een slag in de lucht is, dat eerste jaar, een pure theorie net als jij schrijft. Wat betreft schuldgevoel, ik denk dat iedere ouder dat heeft waarvan een kind iets mankeert. Voor mij is het herkenbaar; waarom heb ik hen niet lnager bij me kunnen dragen ? Ik weet het is nergens voor nodig, maar bij tegenslag komt dat gevoel altijd even om de hoek kijken.
Wat betreft de theorie dat tijdens de zwangerschap en na de geboorte in razendsnel tempo miljarden verbindingen worden aangelegd in de hersenen om alles met elkaar te combineren, dat kan ik uit ervaring alleen maar onderbouwen. Omdat mijn meiden destijds niet "af" waren ondervinden ze nu toch leer- en ontwikkelingsstoornissen.
Hkh, ik denk echt dat Tsjor hier een punt heeft. Hopelijk ondervindt je steun uit haar scherpe analyse Veel succes met je inlezen in de materie
Een hartelijke groet,
Nancy

Elisa Gemani
10-12-2010 om 19:08
Hechtingsstoornis
Mijn zoontje werd gediagnosticeerd met een ernstige reactieve hechtingsstoornis (er zijn ook kinderen die een naar binnen toe gerichte hechtingsstoornis hebben) toen hij zo'n vier, vijf jaar oud was. Ik had een zware postpartum depressie waardoor hij veel verschillende verzorgers heeft gehad de eerste tijd en hij heeft vanaf dat hij anderhalve maand oud was tot en met 8 maanden in een pleeggezin gezeten toen ik lichamelijk en geestelijk aan het herstellen was. Bij hem uitte het zich vooral in ontzettend claimen, overdreven aandacht vragen, zich opdringen, clownesk bravoure gedrag, liegen en kleine dingetjes stelen. Gebrek aan (zelf)vertrouwen. De continue angst om achtergelaten danwel overgeslagen te worden. Met name op school en bij anderen. Vooral die constante schreeuw om aandacht is buitengewoon vermoeiend; liever negatieve aandacht dan geen aandacht. Thuis ook maar in mindere mate. Dit soort kinderen zijn meester in het vertonen van aangepast gedrag en weten heel goed hoe te manipuleren en iedereen om de tuin te leiden. "Thuis een engeltje, ergens anders een bengeltje" of andersom.
Met behulp van een paar hele goede behandelaars, thuishulp, video-hometraining en met heel veel inzet, conseqent zijn en liefde is er nu geen sprake meer van een hechtingsstoornis gelukkig maar hij heeft nog wel trekjes van een soort gegeneraliseerde (separatie)angststoornis. Hij is nu bijna 10 overigens.
Hoe jonger het kind is, des te beter is hechtingsstoornis te behandelen. Bij oudere kinderen en tieners is het een enorme opgave, zeker voor de ouders/verzorgers. Je moet heel neutraal tegenover je kind staan, je poot stijf houden, de grenzen kort trekken en nooit of te nimmer toegeven. "Tough love". Het kind duidelijk maken dat het er mag zijn in alle opzichten maar dat je het gedrag afkeurt.
Moeilijk en heel zwaar. Het kost heel veel tijd, energie en inzet om te leren hoe op de juiste manier om te gaan met een kind met een hechtingsstoornis en vooral om een kind dat gevoel van basisvertrouwen te geven.
Kijk eens op de site van Basic Trust http://www.basictrust.com/
Op de site van De Knoop kan je ook veel informatie vinden en een heel goed forum http://www.redegeld-e.nl/knoop/
Ik hoop dat jullie een goede therapeut met veel kennis van zaken hebben en ik wens jullie heel veel kracht en wijsheid toe! En niet opgeven!

Elisa Gemani
10-12-2010 om 19:14
Boek
Er is een boek dat ik iedereen die met hechtingsstoornis te maken heeft van harte kan aanraden: "Niet geborgen geboren" van Mariette van Assen. Zij beschrijft hoe haar leven is verlopen en hoe ze pas op latere leeftijd erachter kwam dat ze leed aan het Geen-Bodem-Syndroom. Het geeft een heel goed maar confronterend beeld van hoe iemand met een hechtingsstoornis zichzelf en de rest van de wereld ziet en ervaart. En hoe ze eruit is gekomen.
Voor andere boeken zie http://www.redegeld-e.nl/knoop/articles.php?lng=nl&pg=30

Philou
12-12-2010 om 12:25
Nicu en hechting
Hechtingsproblemen komen zeer zeker voor bij kinderen die langdurig op de nicu hebben gelegen. Dat is ook begrijpelijk maar dan hebben we het wel over een zwaar trauma. Mijn kinderen hebben ook heel lang op de nicu gelegen en gelukkig hebben die net als die van Nancy *geen* hechtingsproblemen. Het is ze nadien lijfelijk voor de wind gegaan. Als dat niet zo was geweest, was het misschien anders gegaan. Over het algemeen wil een kind zich hechten want dat vergroot de kans op overleven. Als een kind besluit daar niet meer in te investeren kan dat komen omdat er sprake is van langdurig door te veel verschillende mensen zijn verzorgd. Dat kan tijdens een ziekenhuisopname of plaatsing in een kindertehuis.
Wat vaak een vergeten factor is, zijn de ouders. Er zijn ouders met trauma's die zich niet kunnen hechten aan hun kind vanwege traumatisch begin (bevalling, bang om je kind te verliezen en dus uit voorzorg niet hechten of wat voor reden dan ook). Er zijn ook allerlei bijkomende factoren te bedenken waarbij kinderen of ouders niet meer investeren in hechting: misbruik, verwaarlozing, ouders met een of andere vorm van autisme etc..

annemir
12-12-2010 om 17:54
Ons kind
na allerlei onderzoeken is bij onze zoon ook gezegd dat hij een hechtingsstoornis heeft. en dat zou komen omdat hij de eerste 6 weken van zijn leven gehuild heeft. Heel veel. Ik bleef zeggen dat hij honger had, verloskundig en consultatiebureau zeiden van niet. na 6 weken een fles gegeven en toen ging het beter.
toen hij 4 was is hij getest. wij denken zelfs aan een autisme stoornis, in de richting van asperger. jeugdriagg zei al snel hechtingsstoornis.
na 2 jaar weer laten testen door bjz. die nam de diagnose al snel over.
kan het ook al als een kind 6 weken gehuild heeft?

Tango
12-12-2010 om 22:54
Annemir
Het zou kunnen hoor, maar het lijkt me sterk. 6 weken is relatief kort en zoals je het beschrijft heb jij hem juist altijd heel goed aangevoeld en ben je juist aan zijn behoeften tegemoet gekomen. 4 jaar is wel heel vroeg om een diagnose te stellen. Misschien kun je hem over twee jaar opnieuw laten testen. Autisme en hechtingsstoornis hebben overigens wel veel raakvlakken, dus zijn zeker te verwarren.

Tango
12-12-2010 om 22:56
Overigens, nancy
Je schrijft dat jouw kinderen geen hechtingsstoornis hebben overgehouden na hun lange ziekenhuisopname. Ik wil dit niet ontkennen hoor, maar ook heel aanhankelijk, claimend gedrag kan (en met grote nadruk op KAN) ook duiden op hechtingsproblemen.

Nancy
12-12-2010 om 23:17
Jeetje, tango..heb 't zo nog niet eerder bekeken
Hallo Tango,
Zo heb ik het nog nooit bekeken. Maar er zit zeker wat in. Mijn kinderen zijn beiden "jong" voor hun leeftijd, zeker als ik hen met meisjes van hun leeftijd vergelijk. Ze zijn zeker niet claimend, maar ja, ik vind hen zeker gezien hun leeftijd aanhankelijker dan (gemiddelde) leeftijdgenootjes. Ik heb hen, nadat ze uit de couveuse mochten maandenlang gebuideld, ik dacht altijd dat het daar door kwam omdat ze dan rustig werden en dit doorwerkt tot op heden. Bedankt voor je opmerking / heldere kijk. Ik moet zeggen dat het op zich best wel wat voor me duidelijk maakt.

hkh
13-12-2010 om 13:38
Reacties
Jeetje, wat een reacties allemaal. Bedankt daarvoor ! Ik vind het nog steeds een hele moeilijke kwestie omdat ik enerzijds lees dat dit gedrag zich juist op de ouders richt of anders op school maar dat het kind op de buitenwereld een "normale" indruk maakt. Terwijl bij ons, onze dochter regelmatig thuis roept en schreeuwt dat ze uit huis geplaatst wil worden maar ook op school bijvoorbeeld wel 3 x per dag uit de klas wordt gestuurd en men nu op het punt staan haar van school te sturen of in ieder geval te schorsen.
Ze heeft zoveel onrust in zich en praat tijdens therapie ook al nauwelijks of haalt alleen haar schouders op en zegt dat ze het niet meer ziet zitten, thuis niet en vooral op school niet...
Zij heeft meer dan 1,5 jaar na de geboorte in het ziekenhuis en revalidatiecentrum gelegen maar als ik zo lees, is er nog steeds veel onduidelijkheid over de in's en out's van een hechtingsstoornis en is het al helemaal onduidelijk hoe hier met pubers mee om te gaan.
Feit blijft hier dat ze na de kerst weer een gesprek heeft met de psychiater en dat er dan een behandelplan komt maar dat zal nog wel enige maanden duren door wachtlijsten en het dreigt hier echt te escaleren. Tsjor, bedankt voor de info over het draadje in het archief. Ik heb het deels doorgelezen maar kan me op dit moment niet helemaal concentreren. Maar ik ga dit zeker een keer doorlezen. Ook de site van de Knoop had zeer verhelderende maar ook confronterende informatie. Ik vind het zo moeilijk haar zo te zien zwemmen...

Tango
14-12-2010 om 13:25
Nancy
Ik durfde het eigenlijk bijna niet op te schrijven, bang om je juist te kwetsen.

Nancy
14-12-2010 om 15:31
Tango
Hallo Tango,
Helemaal niet zelfs. Ik ben juist blij dat iemand me wijst op iets waarvan ik me altijd afvroeg hoe het toch kwam zeker nu ze ouder worden rees die vraag wel vaker en als ik van anderen hoor hoe hun kinderen zich op 11 jarige leeftijd gedragen. Mij heb je echt een andere kijk gegeven en daar ben ik blij mee en kan er zeker wat mee, dus nogmaals bedankt !
Groetjes,
Nancy

annemir
14-12-2010 om 20:00
Tango
hij is getest met 4 jaar, toen dus met 6 jaar bij bjz.
met 9,5 jaar is hij op school 10 weken bezig geweest met een sociaal hulpverlener met specialisatie: autisme.
na 2 weken begreep ze me helemaal, ze dacht zelf ook aan asperger.
en toen? na 10 weken zei ze: dit is het meest sociale kind wat ik ooit gezien heb, het gaat zo goed met hem.
ja, dat was zo. ooit gehoord van asperger kinderen die heel goed sociaal wenselijk gedrag vertonen? neehoor zei ze, dat is het neit. die 2 weken was hij zichzelf niet en opeens zette hij zich open.
zucht....ik blijf tegen muren aan lopen.