Heel ziek kind
Vienden van ons hebben een heel ziek kind. zo ziek dat het kindje niet oud worden, tussen de 2 en 4 jaar.
Nu is hij 2 1/2 en ik zie de belasting voor de ouders dat ik soms wel eens denk dat het beter zou zijn als het nu snel zou gaan.
Ik schaam me voor deze gedachten maar aan de andere kant voelt dit ook niet goed. Kent iemand dit en hoe is hij daar mee omgegaan?
Diddle
Hier een mama van 2 hele zieke kindjes die ook niet oud gaan worden. En waarvan de zorg een enorme belasting is voor ons als ouders.
Maar wat doe ik het met liefde !!! Ik realiseer mij dat ik heeeeel blij ben dat ik deze zorg nog MAG en KAN geven aan mijn kindjes! "Straks" is er niets meer, een leegte... En alles beter dan dat...
Jouw opmerking doet mij dus enorm veel pijn!
De enigen die kunnen aangeven of de belasting TE groot is, dat zijn de ouders zelf, en geloof me: ouders gaan heeeeel erg ver hierin!
En dan nog? Al zou de belasting te groot worden, je hebt toch geen keuze!
Als het inderdaad vrienden van je zijn: help ze dan waar je kan en respecteer ieder besluit dat ze nemen....
Sterkte ermee!
Hoi
Hoi Diddle,
God zij dank heb ik geen persoonlijke ervaring met dit vreselijke verdriet.
Maar ik vind je vraag juist goed. Ik kan me voorstellen dat er ouders zijn die een moment meemaken waarop ze denken: ga nou maar, mijn kind.
Ik vind de reactie van Saskia wel begrijpelijk, maar ook wat ongenuanceerd.
Jij hebt ongetwijfeld niet de intentie om pijn te doen, maar juist om gevoelens bespreekbaar te maken.
Ik vind het dan ook een beetje jammer dat Saskia's felle reactie 'je doet me enorm pijn' jou, of anderen kan afschrikken om je hart te luchten.
Groet, Zofia
Ken het gevoel
ken dat gevoel uit ervaring, diddle. En ik heb me ook wel eens geschaamt dat ik het dacht. Maar ik denk dat toch ook niet omdat ik een hekel heb aan dat kindje. Juist niet. Het doet me zo'n pijn dat dat kindje zo moet lijden. omdat ik zo medelijden met dat kindje heb.
En je ziet hoe zwaar het voor de ouders is. Ze houden heel veel van hem en ze weten dat ze hem gaan verlizen en ze kunnen zo weinig doen om het lijden te verlichtene en toch willen ze hem natuurlijk niet kwijt!! Is het dan echt zo slecht dat je af en toe denkt dat het misschien wel beter zou zijn als het nu snel zou gaan. Heel bekend gevoel ook voor mij hoor diddle. Ik vindt het ook wel erg dat ik dat soms denk. Maar dan denk ik ook maar weer dat het toch komt omdat ik het beste voor dat kindje zou willen. Ik zeg tegen die ouders gewoon niet wat ik dan denk want dat hou ik voor mezelf. Alleen voel ik me niet meer schuldig dat ik het denk.
Diddle
Hoi Diddle,
Wat een naar verhaal, en goed dat je je twijfels hier neerlegt. Ik heb in mijn omgeving niet meegemaakt dat een kindje heel erg ziek is. Maar ik herken je gevoel 'misschien moet het maar snel zijn afgelopen zijn' wel van de periode dat mijn oma ziek was. Er kwam een moment dat we in de familie eigenlijk allemaal dat gevoel hadden. Op mijn opa na overigens, hij wilde gewoon dat ze weer beter werd en dat ze nog jaren samen konden blijven. Voor hem betekende het overlijden uiteindelijk een groot dagelijks gemis. Natuurlijk was het voor ons (kinderen/kleinkinderen) ook heel verdrietig, maar toch anders dan voor hem. Wij konden makkelijker de draad weer oppakken, hij wordt iedere ochtend wakker met een lege plek naast hem in bed. Zo zal dat voor jouw vrienden wellicht ook zo zijn.
Maar heb je het er met je vrienden zelf ook over gehad? Heb je hen verteld dat je soms worstelt met je gevoel? Mijn ervaring is dat mensen - bij ziekte, overlijden, andere narigheid etc. - het vaak heel fijn vinden als iemand écht over gevoel durft te praten. Vorig jaar hebben kennissen van ons plotseling een kindje verloren, en zij merkten dat veel mensen amper meer met ze durfden te praten, terwijl ze daar juist zo veel behoefte aan hadden.
Succes!
Snap het wel
maar vanuit een iets ander perspectief
Mijn moeder een tijd ongeneeselijk ziek thuis geweest. We wisten dat het einde er aan kwam, maar het duurde toch nog lang (jaren ipv de voorspelde maanden)
In die tijd heb ik gezien dat de belasting voor mijn vader heel hoog was, te hoog eigenlijk, waardoor hij er zelf bijna aan onderdoor dreeg te gaan.
Ik heb in die tijd vaak gedacht, laat het nu maar gebeuren, niet omdat ik het haar gunde, maar vooral omdat ik niet wilde dat m'n vader er echt aan onderdoor zou gaan. Maar ik heb me er altijd schuldig over gevoeld.
Of het slim is om dit richting de ouders te uiten, denk het niet. Zoals Saskia al schrijft: ze hebben geen keuze. Wel denk ik dat je als buitenstaander soms beter kan zien of de belasting voor de ouders te groot wordt. Ouders/betrokkenen gaan daarin zelf denk ik vaan TE ver, en vergeten zichzelf daarbij. Praktische hulp aanbieden lijkt me dan de beste optie.
Zofia
Ik schreef niets meer of minder dan: jouw opmerking doet mij dus enorm pijn.
Hiermee geef ik aan dat het MIJ pijn doet als diddle dit schrijft. Je kan me mijn gevoel niet kwalijk nemen.
Hier laat ik het bij.
Saskia
Ik neem je ook niets kwalijk. Maar aangezien je toch wel deze gevoelens aan diddle(en de rest van de lezers hier)kwijt wilt, kan je mij ook niet kwalijk nemen dat ik mijn mening vorm en uit over jouw reactie.
Zofia
Belasting te groot
"Wel denk ik dat je als buitenstaander soms beter kan zien of de belasting voor de ouders te groot wordt. Ouders/betrokkenen gaan daarin zelf denk ik vaan TE ver, en vergeten zichzelf daarbij."
Ik denk het niet. Ik ben het met Saskia eens dat echt alleen de ouders dat kunnen bepalen. Ja je vergeet jezelf misschien daarbij, maar dat komt later wel. Tenminste zo heb ik het ervaren. Anderen moeten niet voor mij gaan zeggen wanneer mijn belasting te groot wordt.
Voor je kind
Alles draag je als ouder. Het is op het moment dat het nodig is nooit te veel. Het is het enige wat je nog kunt geven, je alles. Die kracht voel je in je en die zet je in. Alleen de ouders zelf weten dat. En grenzen liggen dan heel anders blijkt dan wanneer je dat zelf niet mee maakt. Denk vooral niet: "als ik dat zou meemaken dan...". Want je bent niet daar.
Ook al is de betrokkenheid en de zorg vanuit goedheid. Beter is die kracht die de ouders nog hebben en geven, te erkennen. Daarmee geef je ze nog meer kracht. Wees er voor ze.
Deze ouder zullen later ook denken: "hoe hebben we dat kunnen dragen". Het zou mooi zijn als je dan een heel klein piepklein steentje hebt bij kunnen dragen". Pas als zij opgeven is het goed. Ook dat erkennen is dan een geschenk.
Pippie
Belasting te groot
Natuurlijk mag je jezelf tijdelijk vergeten en roepen dat dat later wel weer komt. Maar dan moet je wel zo goed voor je zelf blijven zorgen dat er ook nog een later is.....
Als iemand zoveel voor z'n kind (of bij mijn vader geval partner) over heeft dat hij daardoor zelf bijna aan onderdoor gaat en zelf opgenomen dreigt te worden, durf ik toch wel te beweren dat de belasting te groot is.
Als 'buitenstaander' kon ik dit aan zien komen (wat niet wil zeggen dat ik er makkelijk wat aan kon doen), zelf had mijn vader het helemaal niet door.
Hallo
Het lijkt me voor iedereen verschillend hoe je zou reageren in de situatie dat je kind zeer ernstig ziek is.
Er zullen ouders zijn die het niet aan kunnen. Die wel te gronde gaan. Waar de relatie op de klippen loopt of het zieke kind niet meer thuis kan blijven.
Of die besluiten dat het leven van hun kind niet langer gerekt moet worden.
En misschien de rest van hun leven worstelen met hun gevoelens die ze hadden. Dat vind ik niet afkeurenswaardig, alleen heel erg droevig.
Maar volgens mij is dit niet helemaal wat diddle wilde zeggen.
Ik begreep uit haar posting dat het voor háár heel erg moeilijk was om de lijdensweg van het bevriende kindje én de ouders aan te zien.
Dat ze eigenlijk hoopte dat het niet te lang zou duren. en dat zij persoonlijk moeite had met dit gevoel van haar.
Ik geloof niet dat diddle verwachtte dat de ouders begrip zouden hebben voor die gevoelens.
Zofia
Reactie
Het doet me goed dat er zo veel verschillende reacties zijn.
Ik weet ook wel dat je als ouder door het vuur gaat voor je kinderen.
Het zijn goede vrienden en we hebben het er wel eens over gehad (ook zij voelen deze last maar voelen ook de liefde ondanks dat hij bijna niets meer kan)
Mijn gevoel is zo dubbel en dt vind daar moeilijkmee om te gaan. Ik snap dat Saskia het daar heel moeilijk mee heeft maar ik probeer met dat dubbele gevoel om te gaan.
Bij ons....
Toen ons zoontje geboren werd, wisten we dat hij niet zo lang bij ons zou blijven. Hij was erg ziek en het besef dat we hem snel zouden gaan verliezen was natuurlijk ondraaglijk.
Behalve de zorg om hem hadden we ook nog zijn oudere broer en zus. Het was ontzettend zwaar: de zorg om de ongste, het verdriet, de onzekerheid. Van de andere kant sterk en stabiel willen zijn voor de andere 2.
Voor ons was elke dag weer een erbij, elke dag was onmisbaar en wilden wij wel 100 uur laten duren. Op een gegeven moment zei mijn schoonmoeder ook dat het nu wel erg zwaar werd en dat het elke dag moeilijker zou worden om afscheid te moeten gaan nemen en dat het misschien maar beter was als het snel zou aflopen. Ik kon haar op dat moment wel aanvliegen... Ik wilde nog niet eens denken aan afscheid, laat staan die onvermijdelijke woorden uitspreken. Het was loodzwaar, absoluut, maar wij konden het aan. Ik had tijd nodig om herinneringen op te bouwen, zoveel mogelijk van hem te zien, te ruiken, te beleven. Ik kon echt niet begrijpen hoe zei zoiets kon zeggen.
Nu, een aantal jaren later, begrijp ik het wel. Ik snap dat ze zich gewoon zorgen maakte om ons, ons kind, zijn broer en zus en zich afvroeg hoe lang we dat konden volhouden.Het is gewoon niet handig om het in die situatie uit te spreken. Probeer die mensen wat te ontlasten om de situatie wat draaglijker te maken. Ik was helemaal gelukkig met de buurvrouw die de kinderen soms een dagje meenam, een vriendin die soms langskwam met een grote pan soep, mijn moeder (die absoluut geen poets is) die het huis kwam soppen, een vriendin die aanbood er dag en nacht voor me te zijn, die ik altijd kon bellen en waar ik de kinderen altijd even naar toe mocht brengen. Ik wilde opbeurend praat, horen hoe mooi en lief ons jongetje was, hoe goed wij het deden. Ik wilde niet horen dat je wel kon zien dat hij achteruit ging, dat het wel heel zwaar voor ons moest zijn. Dat wist ik zelf wel, dat hoefde een ander me niet ook nog te vertellen.
Achteraf begrijp ik die mensen wel hoor, en kan ik het in een ander perspectief plaatsen, en ik snap heel goed wat je bedoelt. Ik zou het alleen nooit uitspreken naar die mensen toe.
