Help!
Pff het wordt alsmaar heftiger. Heb al eerder om advies gevraagd (zie draadje "wel of niet diagnosticeren") maar ik weet het nu echt even niet meer. Na een (zoveelste) enorme huilbui compleet met de wens om dood te gaan hebben we een heftig gesprek gehad met zoon. Hij lijkt wel depressief. Hij voelt alleen maar woede en kan daar niet mee omgaan. Hij vertelde dat hij dood wil. Hij haat zijn leven. Toen we vroegen wat er dan zou helpen als hij zo boos is vertelde hij dat hij eigenlijk alleen maar zichzelf veel pijn wil doen. Ga morgen de psycholoog bellen voor een spoedafspraak. Eerst even zelf een potje janken. Wat doet dit zeer zeg.
Ach horsie!
ja dat doet heel erg veel pijn...
Mijn oudste heeft zich ook heel lang zo gevoelt. zo zielig.. hij heeft het toen nooit zo geuit, maar wij hebben het wel gevoelt. Achteraf is hij gaan praten, over hoe ellendig hij zich heeft gevoelt.
Nu zegt hij vaak: oh mam ik heb nu zo'n leuk leven....!!
ik denk dat hij het juist nu extra waardeert omdat hij ook de andere kant heeft gezien.
Ik zou zeggen: zoek idd snel hulp, en vertel ook precies dat wat je vandaag hem hebt horen zeggen. Jullie moeten zeer snel hulp krijgen, met spoed....
Maar er is hoop hoor!
Hou vol! hou je zoon vast!! en hou vol allebei.
Ga samen leuke dingen doen, ik ben met oudste regelmatig uit eten geweest, of gewoon samen naar de bios. In ons drukke gezin had hij het erg nodig af en toe "alleen aandacht" te hebben.
strekte!
Horsie
Meid, wat is dat verschrikkelijk kl*te he, dat gevoel. Je ziet je kind lijden en je kunt zo weinig doen. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn in je moederhart.
Maar weet wel, dat ondanks zijn rot gevoelens, hij weet dat je van hem houdt. In de periode dat onze zoon daar was, vertelde ik hem dat ook steeds: 'Niet vergeten dat ik van je hou!'
Hou hem verder goed in de gaten, niet alleen laten als hij overstuur is, zorg dat hij weet, dat het jou wat kan schelen hoe het met hem gaat. Ik kreeg toen het advies om zijn gedrag te negeren, aangezien het 'aandacht vragen' zou zijn. Mijn hele moederinstinct zei dat het niet zo was. En achteraf heb ik gelijk gekregen. Zorg dat hij veilig is.
Laat hem niet los, houd hem vast. Het is nu heel zwaar, maar het kan weer beter worden.
Wat Polly zegt, is zo wijs. Zorg ervoor dat je tijd voor hem alleen hebt. Probeer samen met hem leuke herinneringen te maken.
Als hij iets erg zwaar vindt (bij onze zoon was dat school), geef hem dan ruimte daarin. Psychisch ziek is ook ziek, dus wees niet te zuinig erin om hem ziek te melden. Als hij af en toe een dag, of een dagdeel thuis kan zijn, dan kun je misschien voorkomen dat hij hele weken uit gaat vallen.
Probeer verder wel een dagritme te handhaven. Zoveel mogelijk gewone dingen doen. Opstaan, eten, naar school (als dat te verdragen is), weer eten enz. Bij onze zoon hielp het wel, als wij heel duidelijk bij hem aangaven dat we er erg veel bewondering voor hadden, dat hij deze dingen allemaal deed. Het was heel zwaar voor hem, maar toch deed hij het allemaal. Dat was voor hem een stuk erkenning waar hij naar smachtte.
Succes ermee, ik hoop dat je snel hulp kunt krijgen voor hem.
Horsie
Ik kan alleen maar voor mezelf praten natuurlijk, maar hier was het zo dat mijn zoon ADHD had, maar toen dat nog niet bekent was werd hij daar behoorlijk depressief van. Hij wilde van alles maar niks lukte! Hij was vreselijk sociaal en wilde vrienden hebben, maar zijn klasgenoten vonden hem door zijn impulzen alleen maar vet irritant. Zijn ouders en leerkrachten liepen steeds maar te mopperen. Hij was echt overtuigd dat hij slecht was en een mislukkeling ( in zijn eigen woorden) Hoewel wij als ouders hem steeds probeerde te overtuigen van het tegendeel. Maar zelf wisten we ook niet hoe het toch kwam dat ons fantasties kind steeds in situaties kwam die niet goed waren. Waarom alles wat hij vast pakt kapot ging? Tot dat we na een onderzoekstraject eindelijk de diagnose kregen, zoon was bijzonder opgelucht. Oh ik ben dus niet dom, er is gewoon iets met mij. Nadat hij met medicatie was gestart werd alles hem duidelijk en hebben we heel veel gesprekken gehad. Hij was echt NIET gelukkig, en nu ziet hij de zon weer...
of het een depressie was weet ik niet, ik heb zelf eens een depressie gehad en toch was dat anders. Zoon had nog steeds LOL in bepaalde dingen maar was gewoon algeheel somber, en had TE vaak zijn neus gestoten.
Heb je al contact gezocht vandaag met psycholoog? huisarts? ggz??
groet, pol
Komt veel voor
Depressie schijnt veel voor te komen bij zorgenkindjes. Het is ook logisch: alles gaat jou moeilijker af dan anderen en sommige dingen lukken helemaal niet. Daar zou iedereen af en toe wel depressief van worden, denk ik.
Die van mij is nu heel vrolijk dankzij Ritalin en een zorgzame omgeving, ook op school. Maar ik weet dat er maar weinig hoeft te gebeuren om dat weer te laten kantelen. Ik houd hem scherp in de gaten.
Horsie, jij zit nog middenin het proces om uit te vinden wat er aan de hand is en - nog belangrijker - wat je er dan mee moet. Dat betekent dat de omgeving van jouw zoon nog niet zo stabiel en op zijn behoeften ingespeeld is. Heb je goede hulp? Want niet elke psychiater is goed, dat heb ik wel gemerkt. Word je echt geholpen, of alleen maar in een hokje geduwd? Volg je gevoel, zou ik zeggen.
Polly
Ik heb met mijn zoon exact dezelfde ervaring gehad. Hij was toen net 6. Hij wilde zo graag vriendjes maken, maar de meesten vonden hem toch wel erg raar. Ook hij heeft toen dingen gezegt zoals: Ik vind het leven niet leuk, ik wil hier niet meer zijn! Dat gaat echt zo recht door je hart heen. Echt verschrikkelijk om zo'n klein jochie te zien lijden. Ik heb toen tegen hem gezegd dat papa en ik net zo lang door zouden gaan met hulp zoeken totdat hij het leven weer leuk zou vinden. Dat vond hij een hele fijne gedachten. Hij is nu bijna 9 en vind het leven weer leuk. Diagnose ADHD. Zijn medicatie werkt zo dat wij en hij ermee kunnen leven al is het nog verre van ideaal. Hij begint nu sociaal alles onder controle te krijgen, maar daar hebben we echt heel veel voor moeten doen. Cursussen, therapie, medicijnen en heeeeeel veeeeel engelengeduld. Mijn zoon heeft vaak gezegt dat hij zo blij was dat ik hem toen serieus nam en met hem bleef praten. (natuurlijk niet in die woorden, hij is pas 8)
Net als Poly denk ik overigens niet dat hij echt depressief was, hij had nog voldoende lol met andere dingen. Ik ben zelf 2 jaar geleden depressief geweest en dat was toch heel anders. Maar misschien kan dat komen omdat hij nog maar 6 was en ik al volwassen ben. Ik houd hem nog steeds goed in de gaten en praat heel veel met hem. Hoop zo'n periode nooit meer te hoeven meemaken.
Sterkte!
Depressie bij kinderen
Een depressie bij kinderen ziet er compleet anders uti dan een depressie bij volwassenen. http://www.ouders.nl/mgez2003-depressie1.htm
Onze zoon heeft adhd maar is ook depressief geweest. Dit verergerde zijn gedragsproblemen enorm. Hij gedroeg zich teruggetrokken en was suicidaal.
Nu heeft hij 'alleen' nog adhd en soms een sombere bui. Het is een compleet ander kind. Het gevaar van depressies bij kinderen is, dat het een beetje gaat als die spreekwoordelijke kikker in een langzaam steeds heter wordende pan met water. Het gaat geleidelijk, kinderen ontwikkelen en daardoor vallen de stemmings- en gedragsveranderingen niet zo snel op. Totdat het al heel ver uit de hand is gelopen. Een depressie bij kinderen is vaak (meestal geloof ik) een dysthyme stemmingsstoornis.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dysthyme_stoornis
Nog even
De gedragsproblemen die onze zoon vertoonde, lijken erg op wat jij in dit en het draadje 'wel of niet diagnostiseren' beschreef. Een en al herkenning dus.
Ben ik weer 
Ik heb nog een hele duidelijke link gevonden. http://www.kenniscentrum-kjp.nl/nl/clienten/thema_s/depressie
In deze link staat overigens niet duidelijk aangegeven dat een dysthyme stoornis een veel voorkomende co-morbiditeit is bij ADHD. Maar dat is wel zo. Bij volwassenen is het zelfs de meest voorkomende co-morbiditeit. Bij kinderen is de meest voorkomende co-morbiditeit odd, maar ik denk dat veel van die odd klachten veroorzaakt worden door stemmingsstoornissen, die niet gezien worden. Waar komen anders al die depressieve volwassen adhd-ers vandaan? Maar dat is een Kobalt-logica-redenering. Misschien slaat het wel nergens op. Ik weet wel dat mijn zoon odd-gedrag (en ass-gedrag) vertoonde ten gevolge van zijn stemming. Toen zijn stemming verbeterde, verdween het odd beeld. (en het ass-beeld ook) Het is ook wel logisch, als ik somber ben, ben ik ook opstandig, dwars en negatief gestemd. Dan heb ik ook moeite met invoelend zijn en gezellige kletspraatjes. Dan wil ik ook liever alleen zijn. Maar ik ben geen impulsieve adhd-er, dus kan ik het beter verbergen.
Horsie
Hoe is het nu met je zoon? Ik ben eigenlijk wel benieuwd.
Gossie
Wat rot voor jullie. Houd vol hoor, het gaat beter zo meteen.
Is er een mogelijkheid waarmee jullie hem acuut kunnen ontlasten? Is er iets wat het leven voor hem extra moeilijk maakt? Dan zou je kunnen overwegen om dat tijdelijk niet meer van hem te verwachten. School was hier bijvoorbeeld een enorm verzwarende omstandigheid voor zoon. Toen wij hem een paar dagen thuis hielden, werd in ieder geval het ergste agressieve gedrag minder.
Ook hebben wij zoon toen extra laten computeren. Met de koptelefoon op je afzonderen in een virtuele wereld. Het is niet ideaal, maar het heeft zoon wel geholpen om weer rust in zichzelf te vinden en wat grip op zijn leven te krijgen.
We deden een tijdlang gewoon heel veel Plan C (om in de termen van 'Het explosieve kind' te blijven). Het komt erop neer dat je geen verwachtingen hebt en geen eisen stelt aan je kind. Een korte periode, het doel is dan dat het kind weer wat zelfvertrouwen gaat krijgen en dat je weer in gesprek kunt raken.
Sterkte in ieder geval.
Suc6 vandaag
Veel succes vandaag en maak het probleem niet kleiner omdat het gisteren goed ging! Daar trap ik zelf namelijk wel eens in, één goede dag en ik bagatelliseer alle problemen.
