Help!! nld

Nld?

Jammer dat er niemand reageert Nasdia.
NLD heb ik geen ervaring mee maar op de site van de NVA staat een opsomming waar je misschien wat aan hebt. Het is een vorm van autisme.
http://www.landelijknetwerkautisme.nl/index.php?pid=155
De eerste rij met tips zijn al voor mij zeer herkenbaar.
"Tips voor leerlingen met NLD

De omgeving is de belangrijkste bron van ondersteuning voor kinderen met NLD. Als de situatie op school en thuis positief, veilig en voorspelbaar is kunnen kinderen met NLD uitgroeien tot onafhankelijke en productieve volwassenen. (NLDA, 2004) Onderschat de ernst van de afwijking niet.
Zorg voor een (ook fysiek en emotioneel) veilige omgeving voor het kind.
Hou het voor de leerling overzichtelijk en beperk het aantal volwassenen dat met het kind werkt.
Forceer geen onafhankelijkheid.
Voorkom machtsstrijd, kritiek, straf en dreiging; probeer de oorzaak van het probleem te achterhalen.
Sluit aan bij de interesses en sterke kanten van het kind."
Het lastige voor jezelf kan zijn dat je zelf, maar ook leerkrachten je anders moet gaan opstellen dan soms de gewoonte is. Kinderen zijn niet gebaat bij 'aanpakken' en stel je niet, dat weet je toch wel? En dat soort phrases waar 'flinke' volwassenen zich soms toe wenden.
Dit is het conflict waarin een deel van het publiek meent dat ouders hun kind 'verwennen' en dat daardoor de beperkingen ontstaan. Terwijl je kind jou hulp en die van anderen nodig heeft om de hindernissen in het dagelijks leven te leren overwinnen.

Nasdia

Hoi Nasdia, je hebt een diagnose voor je kind. Maar hij is toch niet heel anders geworden daardoor? Ik snap je niet helemaal als je zegt dat het nieuw voor je is en dat je niet weet hoe je ermee om moet gaan. Je gaat toch al 12 jaar met je zoon om?
Of bedoel je de stress op de nieuwe school? En hoe je daarmee om moet gaan? Krijg je hulp vanuit het centrum waar ook de diagnose gesteld is?
Hoe zou je dit aanpakken als je niet wist wat hij had?

Toelichting op mijn verhaal

Allereerst bedankt voor jullie reacties,natuurlijk is mijn zoon nog steeds dezelfde,en ja,we gaan al 12 jaar met hem om.Veel info hebben we al,maar sommige problemen die er zijn pasten nergens bij.Niet bij autisme,niet bij adhd,en gaven ons vaak het gevoel geen enkel handvat te hebben om hem te helpen.
Op de basisschool kregen we bv vaak te horen dat hij meer zijn best moest doen met schrijven,en dat hij alles vergatof kwijtraakte.Nu pas begrijpen we dat hij die dingen gewoon nooit heel goed zal kunnen bv netjes en goed leesbaar schrijven,ondanks dat hij zijn stinkende best deed en nog doet.Andere zaken za plannen en huiswerk maken vergen een aanpak die past bij nld en gericht zijn op de verstoorde informatieopname die bij nld hoort.In die zin is er toch veel nieuw,voor ons en voor hem.Zeker in het voortgezet onderwijs gaat dit belangrijk worden.Wat ik graag wil is weten hoe andere kids in eenzelfde situatie het redden,ervaringen van ouders,tips,en ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met de dingen die nld op hun pad brengt.gr

Beter laat dan nooit

Mijn zoon heeft Asperger maar loopt tegen veel vergelijkbare zaken aan.
Ik bracht zowel hem als mijn dochter de 1e 14 dagen zelf naar school en haalde ze weer op.
Om de stress te verminderen van nieuwe dingen inprenten, dat kost ze nou eenmaal veel meer energie dan een gemiddeld kind. Ook kun je dan op school kleine organisatorische dingetje, die scholen zijn soms enorm chaotisch en onoverzichtelijk vooral voor dit soort kinderen, samen direct oplossen.
Ik nam mijn kinderen meer bij de hand. Meer tot in detail samen doen anders liep de stress de spuigaten uit.
Dat is soms moeilijk uit te leggen laat staan te geloven voor jou als ouder, maar dat vereist dat je echt accepteert dat het onvermogen is en geen onwil. Samen doen helpt de stress op te lossen en zonder stress kunnen ze beter leren om hun werk goed te plannen, hun organisatorische problemen op te lessen en hun vakken te leren. Uiteindelijk gaat het ze zelf lukken, maar als jij tijdig investeert in het samen doen, voordoen, controleren of het ze lukt en erbij blijven, heb je meer kans dat ze er zelf sneller meer greep op krijgen.
De klacht die je nogal eens hoort van kinderen met autisme is dat ze meer hulp nodig hebben van hun ouders die ze niet krijgen.

hij wil niet

.We helpen hem op weg[tenminste....dat willen we graag]om het vervolgens zelf te kunnen.Ik ben er altijd om met zijn huiswerk te helpen,we pakken samen zijn tas in.We hebben samen een infoboekje gelezen over nld,maar vertellen hem ook dat hij naast beperkingen juist ook veel mogenlijkheden heeft,en zelfs extra talenten.De sfeer in huis is fijn,ik denk dat we dat goed doen.Sind hij naar het vo is gegaan,nu een maand,heeft hij een paar vreselijke driftbuien gehad.
Ik vond het zo heftig,hij had ff kortsluiting in zijn hoofd en zo heb ik hem nog nooit gezien.Nu gaat het wel weer,maar het was erg heftig.

driftbuien

Hoi,
Het klinkt alsof jouw zoon een doorzetter is. Anders had hij het ook nooit zo ver gered met jullie. Die middelbare school is echt een hele grote stap voor kinderen. Vooral voor kinderen met een stoornis. De eerste maanden waren hier ook een ontzettend moeilijke tijd voor zoon. Op school beet hij op zijn tanden en redde hij zich wel. Maar thuis kregen we de wind van voren. Echt stormkracht 12. Ik heb met onze zoon (geen nld, maar adhd) erg veel gehad aan de volgende gedachtes.
Ten eerste het concept 'overprikkeld'. Dat is wanneer er zulke verwachtingen aan mensen worden gesteld, dat ze de verschillende input in hun brein niet meer kunnen verwerken en het werkgeheugen vol is. Dat ziet er niet mooi uit. Driftbuien, t-shirt over hoofd trekken, handen op de oren, onder dekbed gaan liggen, op de grond gaan liggen gillen, nou ja, je ziet het plaatje wel voor je. Sinds is dit gedrag niet meer zie als 'gedragsprobleem' maar als 'signaal dat zoon overprikkeld is', is het leven hier enorm verbeterd. Tegen overprikkeling kun je namelijk bijna altijd iets doen: prikkels elimineren. Heel praktisch, heel direct, heel behulpzaam.
Het tweede is de gedachte: 'kinderen doen het goed als ze het kunnen'. Als kinderen iets niet goed doen, komt dat niet door onwil, maar door onvermogen. Ze hebben dan hulp nodig om te leren doen, wat ze niet kunnen. Dat betekent dus: de functie overnemen, opknippen in kleine deelstappen en stuk voor stuk aanleren. (met behulp van de methode uit 'het explosieve kind' bijvoorbeeld.

inderdaad

Hoi Karmijn,ja hij is duidelijk overprikkeld,maar goed om te horen dat het bij anderen ook zo kan gaan.
Ik blijf als hij flipt[zo noemt hij het zelf]heel rustig en geef aan dat ik het snap.
Laat hem dan weer rustig worden en dan gaan we verder.Op hem inpraten als hij boos is heft geen zin,wanneer hij weer rustig is meestal wel.
Ik leg hem dan uit hoe hij het beste iets aan kan pakken en ga er bijzitten als hij dat wil.Ik merk dat hij er dan de volgende keer minder gestressed van is,zoniet help ik weer.Mijn man heft soms iets van"laat hem zelf dingen uitzoeken"maar dat is nu nog veel te veel.Bovendien merk ik dat een succeservaring hem veel meer aanzet tot actie,omdar hij dan merkt dat hij grip krijgt op b.v zijn huiswerk.Deze manier wordt ook aanbevolen bij nld.Ik geef hem veel complimenten,en zeg dan ook dat ik besef dat hij een kanjer is,omdat het echt pittig voor hem is.Het is een leerproces en dan is het zo fijn om te zien dat iets lukt.

flippen

Als mijn kind in het openbaar flipt, vond ik het eerst moeilijker om kalm te blijven dan als hij het thuis doet. Maar dat lukt me nu ook prima. Ik heb wel eens gehad dat een buurtjongetje vroeg of zoon wilde voetballen, terwijl zoon op de stoep lag te gillen. Ik zei kalm tegen hem: "Vast wel, maar je moet even wachten tot hij klaar is." Dus de jongen en ik wachtten samen. Toen was zoon klaar, stond kalm op en ging zonder een woord te zeggen met de andere jongen mee om lekker te voetballen. Hoe minder drama ik ervan maak, hoe beter.

Verder is mijn mantra: wel aanmoedigen, niet dwingen. En inderdaad veel complimenten - dat vergeet ik de laatste tijd nog wel eens omdat het nu zo goed met hem gaat, stom eigenlijk! Want zo vanzelfsprekend is dat niet, maar je went er snel aan.

school

Gisteren belde de mentor,onze zoon was snel afgeleid,liet alles slingeren,had zijn agenda niet op orde.
Hebben een gesprek om de school meer handvatten te geven.Ze verelde wel dat hij het goed kon vinden met zijn klasgenoten...dat is wel erg fijn.ook heb ik een goede vriendin,waar onze zoon vertrouwen in heeft gevraagd,om een keertje met hem te praten over hoe het gaat,en daar kon hij goed mee praten.Is voor hem soms makkelijker lijkt het.

Ook nld

Onze zoon van 14 heeft ook nld. Er zijn al goede adviezen gegeven. Wat lastig is op het vo, is dat er zoveel verschillende leraren zijn. Juist dat kan voor veel stress zorgen. De verschillende verwachtingen van leraren is iets wat voor veel kinderen lastig is, maar onze zoon had daar extra veel moeite mee (nog steeds trouwens). Daarbij komt nog dat hij veel moeite heeft met het organiseren van zijn spullen en een onleesbaar handschrift. Onze zoon reageerde opstandig op de verwachtingen van de leraren waar hij niet aan kon voldoen en dat maakte het er niet altijd beter op.
Wij hebben steeds een intensief mailcontact gehad met de mentor en soms ook met individuele leraren. Altijd op een positieve manier, waarbij wij begrip tonen voor het niet gewenste gedrag van onze zoon, maar juist ook om begrip te krijgen voor zijn beperkingen. Aangeven wat zij wel van hem konden verwachten en wat juist niet lukt. Je moet een beetje geluk hebben met de leraren die je treft. Als je een mentor hebt die moeite wil doen om je kind te begrijpen, kan hij of zijn dat weer overdragen op andere leraren. De meeste leraren die mentor zijn, willen dat wel denk ik.
Onze zoon had een maatje uit de klas in de eerste weken, die hem wegwijs maakte ( geregeld door de mentor ).

Wat verder belangrijk is, is dat je man meer begrip krijgt voor de beperkingen van jullie zoon. Te hoge verwachtingen zorgen voor meer stress. Heb je de website nld.nu al gevonden? Daar is goede info te vinden van twee gespecialiseerde orthopedagogen en zij bieden ook ondersteuning. Wij hebben er goede ervaringen mee.

Ook hebben wij geïnvesteerd in een goede laptop voor school. Hij hoeft nu bijna niets meer op te schrijven.
Zo af en toe is alles te veel voor onze zoon, hij is dan zo overprikkeld dat ik hem een dag thuis laat. Meestal slaapt hij dan alleen maar, of leest wat. Hij weet ook dat het de bedoeling is om bij te tanken, dus doet hij niks wat prikkels afgeeft zoals tv kijken of sociale media gebruiken. Soms maakt hij wat huiswerk. Na een dag kan hij dan weer " fris" naar school. Verder blijft het steeds goed opletten hoe het gaat met hem. Dat blijft denk ik ook wel zo.

nog ff

De schrijf ruimte was op en ik nog niet klaar,vandaar dit vervolg bericht.
Heb hem lekker met liefde ingestopt,zonder toestanden omdat ik zijn welzijn het belangrijkst vind,maar ik weet op dit moment niet wat ik ermee moet.Hij wil of kan er ook niet over praten,krijg geen hoogte van hoe hij hier in staat.School is op de hoogte,dat vind ik belangrijk,maar op dit moment ziten we echt in een soort inpasse wat nu.....lucht wel een beetje op,het zo even kwijt te kunnen.

meehelpen

Het geduld dat spat van de pagina bij Nasda en andere ouders. Kalmte en geduld, georganiseerd blijven (Karmijn). Wow, wat ik het meest fijn vind is dat ik kloppende tekst krijg bij waar we jaren mee gezeten hebben.
Ik heb mijn kinderen consequent en veel geholpen en nu blijkt dat ze het echt wel oppakken en dat is voor mij een hele opluchting. Ik denk dat er kinderen zijn die het nooit leren en dat het misschien wel een uitdaging blijft. Maar het is hier echt de investering waard gebleken.
Ik vind het nog heerlijk om zoon te helpen met zijn profielwerkstuk, maar dan meer gelijkwaardig, we discussieren erover. Ik geef ze de ruimte om hun huiswerk te maken. Nog steeds is na het eten een vast moment. Tassen worden ingepakt, huiswerk opgepakt, ik zet een kopje thee erbij. Maar als het nodig is beginnen ze nu ook al zelf voor het eten. Dochter heeft een paar verslagen waar ze mijn hulp al bij heeft gevraagd. Gaan we dit weekend aan beginnen.
Maar overal doen ze het nu gewoon zelf! En vragen mijn hulp als het nodig is.
Dat is toch een heel andere ervaring dan als je er middenin zit, in een impasse inderdaad. Rustig doormodderen en oplossingen zoeken, het gaat voorbij, al doen ze er langer over, al moet je van school veranderen, al blijven ze zitten, rustig doorgaan.

owww dat huiswerk!

Nou, dat kun je wel herkenbaar noemen. Het is hier een terugkerend circus....

Wat ik lees, is dat je geduldig blijft en dat je het hem niet nadraagt als het moeilijk gaat. Dat is de eerste winst volgens mij.

Jouw zoon loopt, als ik je post lees, vast op verschillende punten. Bij onze zoon helpt het, als ik dat uit elkaar trek.

Onze zoon loopt vast in de planning. Het opschrijven van zijn huiswerk in zijn agenda, is bijna niet te doen voor hem. Hij schrijft het op de verkeerde week, op het verkeerde uur, kan het niet meer lezen, vergeet om welke paragraaf het gaat, vergeet het op te schrijven.... Tjonge jonge wat kan er veel fout gaan. Gelukkig staat het huiswerk nu op magister, dat is een grote verbetering.
Standaard schat hij zijn huiswerk minder in dan het is en begint hij te laat (zelfoverschatting). Dat heeft jouw zoon ook, zo te lezen. Het moment waarop hij gaat beginnen, geeft hier altijd wrijving, maar zoon weet ook wel, dat het balen is, als je nog van alles vlak voor het slapen moet doen. Dan ben je moe en gaat het lastig. We hebben een vast moment (na het eten) waarop ik hem zeg wat hij moet doen en vraag wanneer hij gaat beginnen.

Onze zoon loopt vast bij het beginnen. Hij vindt het lastig om zijn boeken te organiseren. Ik maak dus een stapeltje en leg dat klaar, zodat hij het alleen maar hoef te pakken. Het klinkt ontzettend verwend, maar ik ben allang blij, dát hij hulp accepteert. Dan maar moeders die twee trappen oploopt om dat wiskunde boek te pakken. (wat heb je niet over voor je kind, al zou ik drie rondjes in het maanlicht moeten dansen om een eikenboom, ik zou het doen geloof ik, hihihi)

Bij het uitvoeren kan onze zoon om verschillende redenen vast lopen. Soms is het, dat hij het niet nodig vindt. Hij beheerst de stof en voelt zich een kleuter om die herhalende opgaven te maken. Daar kan ik hem niet altijd ongelijk in geven.
Soms is het, dat hij het belachelijk vindt dat hij dit moet leren. Dan wordt hij boos van binnen en worstelt hij met die woede. Dan heeft hij emotionele ondersteuning nodig. We maken samen het vak belachelijk, gaan hem ondersteunen, maken er grapjes over, etc.
Soms is het, dat hij niet begrijpt wat er nu precies van hem verwacht wordt. Dat heeft hij vaak bij aardrijkskunde en geschiedenis. Dan staat er een opdracht als: "leg uit, dat....' Daar kan hij helemaal niets mee, dat is niet concreet genoeg. Ik moet de opdracht dan vertalen voor hem. 'Geef drie redenen waarom...', werkt bijvoorbeeld beter voor hem.
Soms is het, dat hij afgeleid raakt. Dan zit hij uit het raam te staren. Hij kan zelf bijvoorbeeld absoluut geen woordjes leren. Echt na drie woordjes is hij zijn concentratie kwijt, je zou het niet geloven, als je het niet zelf zou zien. Hij kan dat echt niet. Dus daar heeft hij ons nodig om zijn aandacht te richten. Mondeling de woordjes inoefenen gaat dan het beste. De onderlinge interactie zorgt dat hij gestimuleerd wordt. Hij heeft ook aandachtsproblemen met het lezen van lange teksten, die lezen wij dan ook aan hem voor.
En soms vindt hij de vakinhoudelijke lesinhoud abracadabra. Dat heeft hij eigenlijk vooral bij ontleden. Tjonge jonge ik vind dat ook niet te begrijpen. Dan ga ik samen met hem de opdracht aanpakken. Maar dat is de lastigste want hij vindt het zinloos, hij wordt er boos om en hij snapt het niet. Dat is een hele berg weerstand. Poeh!

Nou ja, wat een gepsychologiseer. Maar ik merk dat het helpt, dat ik nu zie, dat er verschillende redenen van vastlopen zijn. Het ene vraagt een heel andere aanpak dan het andere. Hierdoor hebben we een stuk minder ruzie.

herkenbaar

Nou Karmijn,wat jij beschrijft is mijn zoon ten voeten uit.
Uurtje geleden kwam hij met hoofdpijn uit school,maar wel met de mededeling dat hij er nu wel over wilde praten,en dat hebben we gedaan.
In alle rust hebben we gekletst,en we gaan samen kijken wat voor hem werkt.Fijn gevoel om te beseffen dat wij niet alleen tegen deze dingen aanlopen,geeft me energie om mjin kanjer te helpen.

update

Al weer een tijdje geleden dat ik gepost heb.
Het belangrijkste winstpunt is dat er rust in huis is gekomen.
Niet dat alles naar wens verloopt,maar er zijn geen driftbuien van frustratie meer.Veel mailcontakt met leraren,en zoeken naar ingangen.Soms zit zoon's hoofd vol en dan lukt niets,maar er kan over gepraat worden.
Wel denk ik zelf dat hij dit niveau niet gaat aan kunnen[havo/vwo ],maar dat is geen probleem voor ons.
Hij wilde zelf graag,maar wij dachten al dat het zwaar zou worden.
Heeft iemand ervaring met het overgaan naar een ander niveau school mbt NLD?

Dochter met NLD

Bij onze 13 jarige dochter is vorig jaar NLD geconstateerd. Dit is gaan rollen doordat zij verschrikkelijk ongelukkig was op het voorgezet onderwijs. Ze ging naar onze plaatselijke school waar ongeveer 1300 leerlingen op zitten. Ze had geen of weinig contact met klasgenoten, was bang voor de leraren en was elke avond tot ongeveer 22.00 uur aan het leren. Ze had nergens meer tijd voor en ging zeer regelmatig huilend naar school. Dat ze zo lang huiswerk maakte was omdat ze het ten koste van zich zelf af wilde hebben, want anders kon ze wel eens een aantekening of een sneer van de leraar krijgen. Als wij haar zeiden het boek dicht te doen werd ze boos.
Toen zij bij een psychologe terecht kwam en er NLD gediagnosticeerd was, viel er een enorme last van onze schouders. Wij hebben toen direct besloten dat ze naar een andere school moest omdat de school waar ze naar toe ging behoorlijk competitief is en cultuur en met name muziek een belangrijke rode draad is, waar mijn dochter niet goed in is. Nachten lag ze wakker omdat ze weer eens moest voorzingen voor de hele klas of in toneelstukjes moest spelen.
Ze gaat nu naar de Mavo op een zorglocatie van een reguliere school. Dit houdt in dat het dus gewoon VO onderwijs is maar de school krijgt extra geld om kinderen met een probleem meer begeleiding te kunnen geven. Het is een school waar nog geen 200 kinderen opzitten en onze dochter is vanaf dag 1 weer een kind wat blij naar school gaat en een fijn contact heeft met haar klasgenoten. Kortom, ze kan nu tenminste weer kind zijn en zichzelf ontwikkelen.
De problematiek rondom NLD is natuurlijk niet weg, maar met hulp van haar psychologe en geen zorgen of de school haar wel genoeg hulp bied kunnen wij de problemen redelijk aan en zoeken wij onze weg haar goed te begeleiden.

Nog even een tip voor het niet goed kunnen plannen door NLD-kinderen. De een-blikagenda kan een heel goed hulpmiddel zijn het huiswerk te doseren en te overzien. Het is een vrij grote agenda en onze dochter wilde hem niet mee naar school nemen (tja puber hé!) maar thuis is hij goed te gebruiken.

NLD is een lastig probleem voor met name het kind zelf natuurlijk, maar ook als ouder moet je heel bewust omgaan met je kind en dat valt niet altijd mee.

NLD &dpressieviteit

Ik heb een zoon van 12 jaar,1e jaar middelbare school.
Diagnose NLD is aan het eind va groep 6 vastgesteld.
Halverwege groep 8 werd hij angstig,wou niet meer naar school en zag het leven niet meer zitten.Hij bleek depressief te zijn,iets wat vaker voorkomt bij kinderen met NLD doordat ze overvraagd worden.
Als ouder vraag je je dan af waarom je het niet heb zien aankomen en of je het had kunnen voorkomen
Hij kwam onder behandeling bij de psychiater en psycholoog en kreeg antidepressiva voorgeschreven.
Er leek verbetering in te zitten.Hij ging weer naar school en de angst leek ook te verminderen.
Schoolvakantie was daar en het ging goed met hem.Hij had zin om naar de middelbare school te gaan.
Het begin ging goed hij ging zelf mee op kamp,iets wat hij in groep 8 niet durfde.Medicatie werd langzaam afgebouwd.
Helaas lijkt het allemaal weer van vooraf aan te beginnen.
Angst,verdriet en de medicatie werd weer gehandhaafd.
Hij zit nu weer thuis en we zijn naar mogelijkheden aan het zoeken om hem weer op school(ander soort onderwijs)te krijgen.
Ook denken we aan Neurofeedbacktraining en er was zelf een voorstel van tijdelijke opname.Je grijpt alles aan wat eventueel kan helpen.
Op een gegeven moment wil je de rust weer terug in huis,dat je zoon niet meer angstig is en lekker in zijn vel zit.

herkenbaar

Hoi assepas,herkenbaar.Ook onze zoon loopt vast op school.Komt vaak naar huis met hoofdpijn,maakt een puinhoop van alles wat met organizeren en huiswerk te maken heeft
Ook wij willen dat hij goed in zijn vel zit maar zitten eigenlijk meestal met de handen in het haar.Begrijp me niet verkeerd maar het is fijn om te merken dat er meer ouders zoveel problemen hebben met nld...heb vaak het idee dat we de enige zijn.En ik denk dat onze zoon ook vaak dat idee heeft.Maak me zorgen over zijn toekomst ,Ik weet niet hoe jij er in staat maar ik heb heel sterk de behoefte naar contact met lotgenoten,om te delen wat me bezighoud.Om af te blazen,info uit te wisselen en kracht uit te putten.Wij lijken geen grip te krijgen op alles en dat maakt me soms zo verdrietig.Hoop dat ik nog iets lees van je,je lijkt in hetzelfde schuitje te zitten als wij.Mocht je het fijn vinden kunnen we elkaar wat steunen.

nog ff

Ik wilde nog iets toevoegen nav mijn vorige post.Ik hoop dat ik niet te wanhopig overkom,maar eigenlijk ben ik dat wel,daarnaast snak ik bijna naar herkenning,mensen die weten wat het is om met een kind te tobben,die je zo dolgraag blij en in balans zou zien.De buitenwereld snapt het vaak niet,dus misschien zijn er meer ouders die met hetzelfde worstelen en kunnen we elkaar steunen.

Nld informatiepunt!!

Ik ben onlangs deze site www.facebook.com/pages/NLD-Infopunt-van-ouders-voor-ouders tegen gekomen!!

Zelf heb er veel aan en wens andere ouders ook, dat ze het wiel niet steeds zelf hoeven uit te vinden.....

Nasdia,

Op de website van opdi zo drente ( mijn favoriet naslagwerk bij vragen ) las ik dat nlr iets zegt over de informatieverwerking. Als je dat in je achterhoofd houdt, kan je sommige moeilijke momenten beter plaatsen, denk mij. Soms vergeten we even wat het probleem is, omdat we het zelf niet hebben.

Ps. Mijn dochter zei eens dat ze niet bang was voor het feit dat haar toekomstige kinderen ook last van dyslexie konden krijgen, want ze wist zelf wat het was en kon zodoende haar toekomstige kinderen goed begrijpen en begeleiden. Daar had ik niet van terug.

http://www.opdc-zodrenthe.nl/nld.htm

facebook community

hallo ouders van een kind\puber met NLD,

Zelf ben ik ouder van een zoon van 10 met oa NLD. Onlangs ben ik een facebook community gestart, met als voornamelijke reden, mijn zoon, zo goed mogelijk te begeleiden naar een gelukkig volwassen leven.
Omdat ik weet dat, ouders\opvoeders, goed bedoeld, maar toch fouten kunnen maken, waar een gevoelig kind, beschadigd door kan raken...
Ik zou zo graag met de (jong) volwassen mensen met NLD,de ervaringsdeskundig op NLD gebied willen praten.Of zoals hier, ouders onder elkaar. Ervaringen uitwisselen en leren van elkaar! ouders voor ouders met NLD kind\puber.

Ik zag al dat er geprobeerd is een link naar mij te plaatsen, maar die is niet volledig.. www.facebook.com/pages/NLD-Infopunt-van-ouders-voor-ouders/654538751331578

Online heb ik gezien dat er veel geblogd wordt, maar dat er vaak maar erg weinig reactie op komt, dacht ik dat facebook misschien een handig schakel is om het publiek te bereiken. Neem eens een kijkje en misschien wilt u mij helpen de community te vergroten.

Dankjulliewel!!!!

NLD

hallo

mijn zoon is nu 13 en op zijn vierde jaar is er pdd nos uit onderzoeken gekomen
na allemaal instanties over de vloer hebben gehad en info hebben gekregen is mijn zoon
later wel aan de medicatie gekomen vanwege consentratieproblemen
bij de instantie waar we onder controle waren kwamen we op den duur niet verder
en zijn we na een andere instantie over gegaan waar die na jaren weer werd getest
geen pddnos maar NLD
nu sinds kort heeft hij dus een andere diagnose
zoon zit nu net eerste klas en vind het erg pittig en veel ik help hem waar het kan
maar gooit gauw zijn kop in de nek en word gauw boos als hij iets moeilijk vind
zit nu inmiddels aan de concerta 36 mg
hij voelt hem soms depressief en maakt hem heel erg druk

zou therapie misschien iets zijn?
zou de dosering medicatie omhoog moeten?
is dit de juiste school?