Herkennen jullie jezelf of je partner in je kind?

Jahaa

Eigenlijk ben ik er helemaal van overtuigd dat ik ADHD (of ADD) heb. Alles in mijn zoontje herken ik. En er komen ook weggestopte herinneringen van school terug. Zo bedacht ik me ineens dat ik in de vijfde klas (nu dus groep 7) aan een tafeltje helemaal alleen zat, weg van de groep. Ik was het echt vergeten en ik begrijp nu wel waarom dat was.

En manlief, tja, in inlevingsvermogen is niet echt om naar huis te schrijven. Het er over hebben is beslist geen optie . Maar autistische kenmerken van mijn dochter zouden best eens bij hem vandaan kunnen komen. Hoewel er ook in mijn kant van de familie autisme voor komt.

Pippie

Nou!

Oudste spechtje en meneer specht, vooral. Jongste spechtje lijkt meer op mij. Wat ik leuk vind is dat ik zo ook kan zien hoe meneer specht als kind was. Ik ken 'm alleen als Grote Man, wat ik wel spijtig vind.

Ja en nee

Leuke vraag; zeker herken ik veel van mijn kinderen in ons. Oudste (gediagnosticeerd met PDD-NOS en ADHD) lijkt in bepaalde opzichten veel op zijn vader, jongste meer op mij.
Toen we met oudste 'de molen' in gingen liet ik hem uit Wikipedia het deel over Asperger Syndroom lezen; mijn man was verbaasd; hij herkende zichzelf erin, deels, maar nog veel meer zijn broer. (Wij verwachten overigens ook dat de diagnose nog wel in Asperger zal veranderen ergens in de toekomst.) Ook mijn schoonvader ziet veel van zijn zoons in zijn kleinzoon.
Jongste is een heel ander verhaal; veel rustiger, op zichzelf, trekt geheel zijn eigen plan, heeft heel veel behoefte aan structuur en rituelen en heeft een ontwikkelingsachterstand. Hij gaat binnenkort ook de molen in; maar dan met de vraag of zijn gedrag wordt veroorzaakt door zijn vele ziek zijn en slechthorendheid of dat het meer op zich zelf staat.
Zelf verdenk ik me van ADD; ik denk als ik er werk van zou maken dat deze diagnose er wel uit zou komen.
Helaas zijn onze kinderen dubbel erfelijk belast...( )

Heli

Ja. Ik neem aan dat je mijn "zorgenkind" bedoelt trouwens? Die lijkt in zijn gedrag erg op zijn vader. Dat gekke drukke gedrag dat toch ook weer heel gecontroleerd is. Die belachelijk gevaarlijke dingen doen, maar dan op een manier dat het helemaal niet mis kan gaan.
Papa ging in zijn jeugd bijvoorbeeld met die stangen die aan de buitenkant van die galerijflats zitten van 3 hoog naar beneden, sprong de laatste etage richting het struikgewas (want daar was geen stang meer) en deed dit zowat elke dag. Maar hij wist dat hij het kon en daarom deed hij het. Zoon zit het liefst de hele dag in een hoge boom, maar klimt nooit hoger dan hij kan en houdt altijd de terugklimmogelijkheden in de gaten. Is in zeker zin ongeconcentreerd, maar op het moment supreme juist heel voorzichtig bezig. Gek he, voor een ADHD-er...hij maakt ook nooit dingen kapot. Maar vermoedelijk heeft papa dus ook een lichte vorm van ADHD.
De jongste van 1,5 lijkt op mij, geen afwijkende dingen dus vermoedelijk een "gewoon" kind, maar ooooh die koppigheid van hem! Die komt van mij

En vinden de papa's dat ook

ik merk hier dat het wel moeilijk blijft om te praten over waar de ADHD/ODD vandaan komt. Mijn schoonouders willen er al helemaal niets van horen en manlief bij vlagen. Manlief heeft helemaal niets met de hulpverlening terwijl ik zo goed mogelijk probeer alle hulp te krijgen die we maar kunnen vinden.

Dubbele dosis

Mijn dochter (PDDNOS, ADHD en verstandelijk beperkt) is "gezegend" met een dubbele familiare dosis. Haar vader een ADHD-er en vermoedelijk ook een ASS. Bij hem in de familie wordt niet gesproken over dit soort zaken, die zijn een "schande" voor de familie. Bij mij in de familie komt het overal voor. Mijn broer heeft ADHD en dat was toendertijd al lastig om een diagnose te krijgen maar hij zou net zo goed ook een PDDNOSer kunnen zijn. Verder zijn er een behoorlijk aantal neven met ADHD. (Er is een hele generatie aan jongens geboren, mijn dochter was na mij het eerste meisje in 23 jaar. Gelukkig is 5 jaar geleden ook mijn lange wens op een nichtje uitgekomen!)

Ja...

In zoon herkende ik bijna volledig neef 2 met ADHD, dezelfde manieren, clownesk gedrag enz.....Neef 1 was echt het prototype ADHD (met de nadruk op de H!)....Maar....er loopt hier in huis nog een exemplaar, 40 jaar oud....nee, geen diagnose, maar oh hemel.....een echte hoor....En dan zie ik weer veel overeenkomsten met zoon 2.....ook heel druk en aanwezig.....

Dan hobbelt er nog een klein 5 jarig meisje.....die sprekend op mij lijkt toen ik zo oud was.....en soms ook in doen en laten.....al denk ik dat zij wat steviger in haar schoenen staat als ik.....maar dat vind ik alleen maar positief!

Maar ja, ik herken veel van mij en mijn man in onze kinderen

En wat vinden de opa's en oma's?

Ja, onze dochter lijkt op haar papa! en dus is er "niks" aan de hand... (volgens opa en oma) Dat papa tegen bepaalde problemen is aangelopen in zijn jeugd wil volgens mij wel niet zeggen dat zijn dochter nog eens tegen die muur moet lopen! Papa ziet dat ook wel, maar ziet zichzelf als een heel milde vorm van auti... dat klopt denk ik ook wel. Tel daarbij dat er dertig jaar geleden een stuk minder bekend was over ass, en de bal is rond.
Maar ik vind het wel hard dat bepaalde mensen het dus als "onzin" afdoen, omdat het vroeger niet "bestond". Gelukkig heeft de psychiatrie niet stilgestaan, en is er tegenwoordig een hoop ellende te voorkomen door een tijdige diagnose en een goede aanpak. (en dan bedoel ik niet die aanpak van "niet zeuren en gewoon wat harder aanpakken ") groetjes Tess

De opa en oma

Vooral oma verzet zich er erg tegen. Opa ziet de kinderen vaker en heeft het goed door. Oma vond het ook erg moeilijk om te accepteren dat haar zoon op latere leeftijd de diagnose Asperger kreeg. Ook hier krijg ik te horen, het bestond vroeger niet. De problemen waar mijn dochter tegenaan loopt herkent zij wel, want dat had zij vroeger ook en met haar is niets aan de hand. Wij 3 kinderen zijn inmiddels overtuigt dat oma ook Asperger heeft en zien een direkte lijn in haar familie. Mijn broer blijkt vrij uniek te zijn, getrouwd met een Asperger en ze hebben ook nog 2 Aspergertjes, dus een gezin vol! En dan kom ik nog met mijn 2 kinderen. Normaal is afwijkend in ons gezin )

Zucht opa en oma

dat blijft lastig...ze willen het niet zien, zien mij als 'het pobleem', als ik wat meegaander ben dan is er toch niets aan de hand?....zucht

Ha, opa en oma

Dat is hier een heel ander verhaal. Opa (mijn vader) die trouwens zelf een vermoedelijke Asperger is, zei toen zoon 3 was al: wat is dat kind druk, volgens mij heeft ie ADHD. Door mij indertijd onmiddellijk van tafel geveegd!
En oma (is overgrootoma van ver in de 90) had al heel lang gezien dat er "iets" is met zoon, zij had ook al aan ADHD gedacht. Ze wilde het er alleen niet met ons over hebben, omdat ze vond dat zo'n gesprek van ons uit moest gaan. Ze is nu dolblij dat de diagnose gesteld is en dat hij hulp en medicijnen krijgt. Ja, Oma is niet van gisteren!

Ach ja, opa en oma

In mijn schoonfamilie zitten veel meer auti's dan in mijn eigen familie. Ik werd daar eigenlijk meteen herkend en geaccepteerd.
Mijn ouders zijn destijds zelf met mijn broer en mij (tweeling) naar HA geweest, met de klacht dat dochter zo ongezellig en asociaal was (dat zeggen ze nog steeds, ik heb dus geen opperbest contact met hen) en hun zoon 'zo eenzijdig met zijn lego bezig is'. Terwijl het zelf van die supersociale gezellige Brabanders zijn uit families van 8 en 11 kinderen die elkaar ongeveer elke dag bellen. Ze voelden zich misdeeld met twee kinderen waar zij zichzelf totaal niet in herkenden.
Het grappige is dat ze mijn oudste spechtekind, die misschien ADD heeft wel meteen omarmden. Want dat is een heel sociaal, meelevend, gezellig kind. Het jongste spechtje lijkt op mij en is dus ook asociaal.
Mijn geliefde Spechtman waarvan ik nu ook begin te vermoeden dat hij ADD-er zou kunnen zijn, kunnen ze overigens niet zo waarderen, die heeft een andere culturele achtergrond (geen praatgrage Brabo maar een zwijgende Calvinist). Dat verklaart ook waarom ik van hem houd.
Mijn schoonouders hebben niet zoveel verwachtingen t.o.v. hun schoonkinderen. We zijn allemaal kinderen van God, zegt mijn schoonmoeder, een eenvoudige boerenvrouw. Haar kinderen hebben allemaal wel iets, ze weet het, maar het is voor haar net zoiets als seizoenen, een gegeven.

Hoi specht

Volgens mij heb jij een heel leuk gezin (dat wel wat lijkt op dat van mij). Mijn zusje is in zo'n "gezellige" schoonfamilie terechtgekomen, en die begrijpen dus helemaal niks van ons gezin dat alles moet plennen... nee hier kun je niet effe spontaan binnen komen vallen! Gelukkig begrijpt en accepteerd zusje mijn uitleg wel.
Ik zou soms ook wel wat "losser" willen leven, man en kinderen vinden de rust en regelmaat echter prima.
groetjes Tess

T&t

hihi, ik zei toevallig vandaag tegen iemand dat ik wel weer eens gewoon rechtsaf zou willen i.p.v. het geplande linksaf. Ook hier hebben de kids en manlief het liefst gestructureerde voorprogrammering :-. Maar ja, de sfeer is inderdaad een stuk beter als ik maar mee ga linksaf....

Spontaan leven

Ja, Tess, ik heb het best getroffen thuis. Het is er ook weer de maand voor om dat eens lekker te overdenken.
Voor mijn geliefde spechteman is de rust en regelmaat die ik inbreng heel prettig (anders was het me toch een zootje in huis) en dankzij zijn speelse impulsiviteit kan ik de boel wat beter relativeren.