Hoe ga ik om met vriendje
Poeh.
Laatst kinderfeestje gehad van zoon en het liep helemaal mis met ´lastig´ vriendje. Vorig jaar was hij er ook, ging het buiten verwachting zeer goed. Ik denk omdat het programma vorig jaar vrij gestructureerd was, en we een activiteit deden die hij eng vond (grotten) waardoor hij wat timide was en wat bescherming bij ons zocht.
Dit jaar een speurtocht en dat was duidelijk veel te vrij voor hem. Ik had genoeg begeleiding maar voor hem niet genoeg, hij heeft praktisch 1 op 1 begeleiding nodig. (vraag me af hoe juf dat doet, zit bij zoon in klas, gewoon regulier)
Ik ben het gewoon hem (heel veel) te moeten corrigeren maar nu ben ik ook echt uitgevallen naar hem. Probleem is dat ik niet kan communiceren met moeder. Zo´n voorval (nooit eerder aan de hand gehad met een kind) zou ik zeker met ouders bespreken, valt niet onder het gewone corrigeren. Maar dat kan ik dus niet. Er is een taalbarriere maar vooral is moeder heel weinig comunicatief. Een afspraakje maken kost al veel moeite dus praten is er echt niet bij. Terwijl ik echt behoefte heb aan tips, hoe ga ik met hem om.
Kan dit met niemand in omgeving bespreken, iedereen regaeerde heel laconiek, nou, dan weet je dat je hem niet meer erbij moet hebben. Tsja, ik wil niet gelijk zeggen dat dat geen optie is, maar zo simpel ligt het voor mij iig niet. Schrik daar ook van, de tenneur is heel duidelijk lastig kind dan weg ermee.
Het is eigenlijk een heel lief kind. Maar is verschrikkelijk impulsief en gooit ook alles eruit wat in hem opkomt, dus is ook kwetsend naar andere kinderen. Voelt zich enorm snel tekort gedaan. Maar je zit ook enorm snel in zo´n spiraal want hij wordt ook uitgekotst, roept dit dan snel weer op enz enz . Ik heb hem wel veel positieve aandacht gegeven maar hij heeft zoveel nodig. Lees met veel interesse draadjes hier over medicatie en ben in principe vrij snel tegen, maar hem zou ik dit zo gunnen. (denk niet dat hij deze krijgt) De maatschappij kan zich onmogelijk aan hem aanpassen, dat is veel teveel gevraagd. Kind maakt zich zo onmogelijk zonder dat te willen, zo zielig.
Weet even niet zo goed wat ik met deze posting wil. Fijn om het even van me af te schrijven, en ik weet iig dat hier mensen zitten die het snappen!
Verjaardagsfeestje is natuurlijk even geen probleem, duurt nog wel even de volgende. Maar de gewone speelafspraakjes blijven wel, en hoewel dat minder problematisch is ben ik toch gevloerd na een paar uur met hem.
Bijkomend probleem voor mijn gevoel is ook dat eigen zoon nogal een ´vriendjes/probleem´ heeft. Hij heeft vooral vriendinnen maar komt echt op de leeftijd dat meisjes meer naar meisjes trekken en hij heel graag jongens-vriendschappen wil. Alleen al om die reden zou ik de vriendschap met genoemde jongen niet willen ontmoedigen. (maar dus niet alleen daarom) Om verschillende redenen heeft hij weinig keuze. (zit bijv in de klas met groep 3,4 en 5 samen en jongen is de enige jongen bij hem in de groep in de klas) Er is geen sprake van een echte vriendschap want die jongen is veel te druk om echt mee te kunnen spelen, maar zoon leert toch wel een aantal sociale aspecten van hem.
Maar goed, ik wil best veel moeite doen voor die jongen (en doe dat al) maar ik kan natuurlijk onmogelijk een heel begeleidingsplan op hem gaan loslaten oid. Hebben jullie tips?
Duidelijkheid
Als hij nog eens bij jullie komt voor een speelafspraak, geef hem dan vooral duidelijkheid en structuur. Vermijdt "normale" termen waar het kind waarschijnlijk niets mee kan. Iets zeggen in de trant van "doe niet" of "doe normaal" komt bij hem waarschijnlijk niet aan. Laat bij "doe niet" er op volgen wat hij dan wel zou moeten doen of zeg gewoon "hou op met .... , want dat vind ik niet goed, ga maar dit of dat doen". Datzelfde geldt voor "doe normaal", benoem wat je wel van hem verwacht. Ik vind het heel positief van je dat je de moeite wilt doen voor het kind. Kijk eens in de bieb misschien is daar ook wel iets te vinden.
Ja, super
Echt fijn dat jij je zo wilt inspannen voor het jongetje. Ik kan niet anders dan me volledig aansluiten bij de vorige posters: wees duidelijk naar hem toe. Elke keer dat hij komt precies dezelfde regels: éérst een glas drinken en een snoepje, dan een filmpje, en dan een uur spelen (ik noem maar wat). En maak afspraken met hem over wat bij jou wel en niet is toegestaan. Als hij hiervan afwijkt ook santioneren, bijvoorbeeld door hem even op een stoel apart te zetten. Deze regels gelden dan natuurlijk ook voor je eigen kind!
Bij feestjes is het lastiger, mocht zoiets nog eens voorkomen dan kan misschien één van zijn ouders mee?
Nee
helaas, ouders kunnen gewoon niet mee. Vader is sowieso buiten beeld, woont ook ergens anders geloof ik. En moeder is dus erg weinig aanspreekbaar. Zit een beetje (veel) in haar eigen wereld, als je haar ziet zou je eigenlijk verwachten dat het nog veel slechter zou gaan met de jongen. Als ik al met ze communiceer dan gaat dat veelal via iets ouder zusje. Maar die vind ik veel te jong om echt in dit soort dingen te betrekken. (en is ook vrij gesloten, maar meer uit verlegenheid vermoed ik, dus met haar heb ik niet veel contact)
Mmmhh, tsja, die structuur, daar moet ik even over na gaan denken. Doe ik iid eigenlijk helemaal niet, had ik ook niet aan gedacht. Weet nog niet wat ik ervan vind, mijn eigen kinderen zullen dat wel heel raar vinden! (eigen zoon gruwelt van veel structuur)(er is wel een soort van structuur zo van in principe eerst iets eten en drinken, dit omdat mijn kinderen anders vlak voor etenstijd gaan eten, maar bij speelafspraakjes wil zoon vaak gelijk liever spelen en dat is dan ook weer prima, maar voor hem is de structuur wrs veel te summier) Het klopt eigenlijk wel goed dat dingen niet duidelijk voor hem zijn, blijft ook vragen om eten de hele middag bijv. (maar meestal pakt hij het gewoon ondanks dat ik al zo vaak heb gezegd dat dat niet mag)
Ik denk iid dat ik daar best een hoop winst uit kan halen, duidelijkheid. Realiseer me door jullie berichtjes dat ik dat misschien toch niet altijd ben.
Sanctioneren, tsja, ook zoiets. Ook niet echt aan gedacht, want dat doe ik eigenlijk nooit. Hoewel mopperen natuurlijk ook sanctioneren is. Mijn kinderen doen weinig echt stout hoewel ze wel vervelend kunnen zijn hoor, maar ze zijn gewoon erg braaf. Niet leuk voor die jongen want zo heeft hij het altijd gedaan. En helaas is niet alles van te voren uit te leggen, want hij is aardig verrassend. Dan haalt hij weer iets uit dat ik niet verwacht en moet ik weer een regel achteraf uitleggen. Maar ik ben het ook wrs helemaal niet gewend, normaal gesproken is dit niet zo nodig. (bij andere kinderen dus) De jongen komt ook niet zo vaak dat ik er echt inkom zeg maar. Maar door meer vooraf te anticiperen op wat mis kan gaan kan ik misschien toch een hoop gaan voorkomen in de toekomst.
Dank, jullie hebben me toch goed aan het denken gezet!
Wat ik doe met het drinken/snoepen
is dat ik het gewoon klaar zet met de mededeling; er staat wat lekkers voor jullie klaar, als jezin hebt mag je het pakken.
Vaak drinkt zoon wel ineens en vriendje veel later maar die heeft dan wel zijn snoepje op. Zo kunnen ze toch wat zelf bepalen en weet vriendje dat hij niet meer hoeft te vragen aan me want dat hij toch niks meer krijgt ( ja een appel mag om 16.30...maar daar houdt ie niet van, dus vraagt ie niet 
)
Ik heb in het begin ook voor het spelen de regels aan hem verteld, niet te veel maar wel; niets kapot maken en niet plagen bv.
Gaat nu heel goed, hij weet waar hij aan toe is.
Lilian, geen structuur
Hmmm Lilian, dat geeft die jongen dus geen structuur. Het lijkt me juist van belang om heel duidelijk te zijn wat er op welk moment van hem verwacht wordt. Eerst doen we dit en dan doen we dat.
De structuur
Even een reactie als moeder van zo'n vriendje....
De structuur die wij hier aanhouden is een stricte dagindeling, dus een snoepje en limo om half 4, niet eerder en niet later, en duidelijk afspreken hoe lang iets gaat duren, desnoods met een klok of kookwekker. Zoals bijv. computeren, dat mag een half uur, en als de kookwekker gaat gaat de computer uit.
Ook zou ik zorgen dat de afspraakjes niet te lang duren, vaak is een uurtje al genoeg. De succeservaring van een leuk afspraakje van een uur is veel leuker dan een hele middag spelen maar 3x ruzie hebben.
Succes ermee Tess
Haha nikus
Er zijn dus wel meer mensen met de vaste snoepjestijd! ik word er nog al eens om uitgelachen
groetjes Tess
Guinevere
voor deze jongen is het dus genoeg dat hij weet dat hij maar 1 keer een snoepje krijgt. En dat hij daar dus niet meer om hoeft te vragen
Inderdaad
niet genoeg structuur voor deze jongen.
We snoepen niet eens altijd, hebben we niet zo regels over. Soms is er snoep, soms koekjes, soms ijsje, maar vaak ook alleen fruit en brood. De enige regel die ik een beetje heb is dat mijn EIGEN kinderen gelijk uit school moeten eten, ze eten al als muisjes bij het avondeten. En net uit school wil er soms best veel gegeten worden. (dus anders eten ze rond 16 uur teveel) Maar laten ze het, mogen ze later best nog wel wat maar dan alleen maar iets kleins. Maar eerlijk gezegd is dat een beetje de regel hier maar ben ik zelfs hier niet altijd consequent in. En bijv fruit mag hier eigenlijk altijd gegeten worden.
En vraagt er een speelkind om iets dan kijk ik ter plekke. Meestal vind ik snel iets prima. Bied ik geen snoep aan en vragen ze dat (netjes) wil ik het best geven en desnoods lopen we even naar een winkeltje. Ik heb nog niet gemerkt dat hier misbruik van gemaakt werd. Bijsturen kan altijd nog.
Maar goed, deze knul is natuurlijk een heel ander verhaal. Het gaat bij hem ook meer om vragen-om -het-vragen. Niet zozeer om snoep, maar om alles zeg maar. Graait de hele tijd uit de fruitmand, pakt zelf pinda´s (hele keukenvloer bezaaid met schillen) etc etc etc. Gaat niet om honger want na school mag hij zoveel eten als hij wil hier.
En dan hebben we het alleen nog maar om eten zucht. Zoals gezegd, regels afspreken komt lastig aan want iets als ´niet pesten´is veel te vaag voor hem. Wat mag hij wel en wat mag hij niet, wat is pesten? Gelukkig heeft hij eigenlijk geen conflicten met mijn kinderen, mijn dochtertje loopt ook echt met hem weg, maar zoals op het feestje dan gaat het mis want met andere kinderen komt hij wel in de problemen. En soms heeft dochtertje hier ook vriendjes mee...
Vaste structuur bieden vind ik erg lastig omdat hij zijn aandacht niet kan vasthouden, zelfs niet bij een filmpje. Een schema zou er dan als volgt uitzien: eerst gaan jullie een minuutje film kijken, dan 6 rondjes door de kamer rennen, dan een minuutje boven kijken, 2 minuutjes spelen, 1 minuutje muziek luisteren (ondertussen hard schreeuwen) enz enz.
Ik snap een soort van schema wel maar als ik er in zou zetten een kwartiertje film en hij staat alweer na 1 minuut op, wat dan? Knutselen gaat wel soms goed, maar daar heeft zoon meestal geen zin in. En eigenlijk zouden ze toch samen moeten spelen...maar misschien moet ik dat loslaten. Dit kind past ook eigenlijk niet bij zoon, zou misschien gewoon vooral buiten moeten spelen, maar zo is zoon weer helemaal niet....
Heb ook wel eens geprobeerd dan maar vooral activiteiten buitenshuis te plannen als hij komt, speeltuin etc. Maar dat durf ik ook niet meer goed aan, hij luistert veel te slecht en is echt een gevaar op straat. Dan kost het mij weer zoveel energie steeds, constant kort houden en opletten dat ik nog liever thuis blijf. Wat betreft mijn eigen kinderen hoef ik nauwelijks meer op te letten dus ben het ook niet meer zo gewend.
Bijkomend probleem is dat er meer speelt dan (dit weet ik zo zeker als maar wat) iets als ADHD. Hij krijgt thuis ook weinig grenzen dus voor hem is het ook lastig begrenzen van een ander te accepteren. Hij is bijv veel alleen op straat, terwijl ik hem dat nooit zou toevertrouwen, is echt een brokkemaker. (rent gewoon zonder te kijken straten over etc, terwijl het hier gevaarlijk is!) Maar omdat hij dus op straat mag, wil hij ook niet meer samen met mij oversteken etc. Nu moet hij dat van mij toch wel, maar om aan te geven dat het niet meevalt hem te begrenzen, en dat ik dat ook snap. Is het thuis ook gewend om zomaar alles te pakken dus vindt dat hij dat hier ook kan en mag enz. Klinkt een beetje als een klier maar toch is het vooral onvermogen naar mijn idee.
