Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
*Twinkel*

*Twinkel*

02-08-2009 om 15:46

Hoe hiermee om te gaan?

In de vakantie is er een niet zo leuk voorval geweest. Onze dochter (bijna 9) heeft geprobeerd haar broertje (7) te verdrinken. Dit alles om een strandbal die de verkeerde richting op stuiterde. Ze werd zo boos dat ze hem met zijn hoofd onder duwde en met 1 hand op zijn hoofd en de andere op zijn borst om hem onder te houden. Ik stond aan de andere kant van het (peuter) bad en in eerste instantie stopte ze niet en ik heb haar bij haar haren (dat is het eerste waar ik bij kon) van hem af getrokken.

Natuurlijk weet ik dat zij de gevolgen van haar daden niet kan overzien maar het is zo frustrerend wanneer ze op een bijna ijskoude manier zegt: "Als hij niet naar mij luistert, dan moet hij maar stikken".

Groetjes Martha

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vera*

Vera*

02-08-2009 om 22:09

Jeetje

Wat zul je geschrokken zijn! Hoe was broertje eronder? Het lijkt me voor hem ook moeilijk als zijn zus van dit alles niet onder de indruk is.
Verder weet ik even niets te zeggen. Het lijkt me heel moeilijk voor ouders als het ene kind het andere iets aan doet. Sterkte.

anna van noniemen

anna van noniemen

02-08-2009 om 22:33

Jee...

dat is niet mis inderdaad....zou ook even niet weten wat je daarmee aan moet....weet wel dat zoon ook niet altijd de gevolgen overziet van zijn handelen....

Pippie

Pippie

03-08-2009 om 13:09

Twinkel

Dat is schrikken zeg. En wat kan ik me voorstellen hoe naar dat moet zijn om je kind dat te horen zeggen.
Heeft ze wel vaker dat soort dingen gedaan dan?

Zij krijgt toch ook begeleiding? Kunnen ze daar iets mee? Ik kan me zo voorstellen dat het je ook ongerust maakt. Nu was je redelijk in de buurt...

Hoop dat je vakantie verder wel helemaal okee is geweest. Beetje bij gekomen weer?

Pippie

bertje1

bertje1

03-08-2009 om 22:41

Wow

wat erg!! ik zou hier echt toch iets mee doen, wat voor aandoening ze dan ook heeft. Dat kan toch niet... wie weet wat ze 'later' gaat doen..

*Twinkel*

*Twinkel*

04-08-2009 om 15:46

Broertje zelf

was wel geschrokken maar ik heb geprobeerd om het een niet te groot "iets" te laten zijn, zodat hij zich zorgen zou kunnen gaan maken. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat iedereen bang is van haar, vandaar de redelijk koele aanpak.

De thuisbegeleiding is alweer een tijdje gestopt. Er was niets meer dat ze ons konden bieden, wij waren als ouders te goed om nog wat aan bij te brengen. Maar in dit soort situatie's zou het toch verdomd handig zijn om een gespecialiseerd iemand te vragen hoe we nu hiermee om moeten gaan.

Ze heeft dus direct een zwemverbod gekregen voor de rest van de vakantie (zo'n 1 1/2 week) Gelukkig voor haar is het daarna nog amper zwemweer geweest. Aan de andere kant vind ik dat dan ook weer op een bepaalde manier jammer omdat ze er zo makkelijk vanaf komt. Ze heeft die dag ook geen ijs gekregen en mocht niet mee met de avondwandeling.

Tja, wat gaat ze later doen... Dat is dus ook wat mij bezig houdt. Het is op zich geen vreselijk kind maar zo onberekenbaar wanneer ze boos wordt. De boosheid kunnen we vaak voorspellen, soms komt hij vanuit het niets, zoals in het zwembad. Als ze al in een bozige bui is, dan letten we extra goed op, zeggen tegen broetje en zusjes: laat haar maar even met rust of ga niet naast haar zitten. Maar dit was dus een grote verrassing.

De vakantie was overigens wel heel leuk geweest maar ook wel confronterend hoor! De buurkinderen van 6 jaar die alleen naar een zwembad gingen, alleen naar de knutselclub, alleen over de camping. Dat soort dingen kan niet met Laguna. We hebben het wel geprobeert, maar ze was direct zoek, kwam onderweg iets interessants tegen en was spontaan de afspraak direct terug te komen vergeten... En aan de andere kant heeft ze heerlijk gespeeld op de speeltoestellen, vond ze het geweldig als de koning ging voorlezen en stuinen op dr kaplaarzen door de bossen. Het was wel op en top mijn meissie ))

Dees 68

Dees 68

07-08-2009 om 20:36

En toch *twinkel*

vind ik dat je het hier niet bij moet laten. Ik ken jouw verhaal verder niet en weet ook niets af van je dochters diagnose en wat julle al met haar gedaan hebben, maar ik schrik hier echt van. En feitelijk is ze er nog redelijk goed weg mee gekomen ook, door omstandigheden dan.

Je kinderen zijn nu nog maar klein, en wellicht is het nu nog allemaal wel te overzien maar je zou er toch niet aan moeten denken dat dit gaat escaleren.

Ik weet ook wel dat het ook min of meer jouw vraag was maar is er niet ergens iets van een vorm van therapie, begeleiding, training oid te halen die hierop in speelt? Ik vind dit eerlijk namelijk echt iets dat je niet op z'n beloop moet laten.

zon

zon

07-08-2009 om 21:37

Wat het broertje betreft

zou ik wel goed in de gaten houden wat voor indruk het daadwerkelijk op hem heeft gemaakt. Toen ik 12 was heeft mijn autistische stiefbroer van 14 mijn keel dichtgeknepen (erg kort want er werd meteen ingegrepen maar voor mijn gevoel duurde dat toch wel even) en op dat moment reageerde ik erg lacherig en nonchalant. Toch heeft het behoorlijk indruk op me gemaakt, veel meer dan mijn ouders ooit hebben geweten en nog steeds als ik er aan denk herinner ik me dat beangstigende moment. Ook heeft het een behoorlijke invloed gehad op mijn relatie met mijn stiefbroer. Juist die onberekenbaarheid vond ik beangstigend.
Het maakt misschien wel uit dat ik ouder was en misschien ook wel dat het niet mijn eigen broer was maar ik wil alleen maar zeggen dat je echt allert moet zijn op je zoontjes gevoelens, ook al komt hij daar misschien niet voor uit (je doet dit natuurlijk al lang maar ik wilde toch even een verhaal vanuit zijn kant laten horen).

*Twinkel*

*Twinkel*

08-08-2009 om 16:41

Ik dacht...

dat ik het al geschreven had, maar kan het evne niet meer terugvinden. a.s. dinsdag hebben we een afspraak bij de psychiater en dit gaat zeker besproken worden.

Zon: Bedankt voor je verhaal. Ik hou hem zeker extra in de gaten.

Mag ik vragen aan wat voor maatregelen jullie dan denken? Dit is gebeurd op de 8ste dag van de vakantie. De overige 13 is zij niet meer in het zwembad geweest terwijl de rest van de familie wel ging (op 1 van ons na dan, want ze brak de vouwwagen af) en elke keer als er gezwommen werd begon het tafreel overnieuw. Het was vele malen makkelijker om er wel aan toe te geven... Maar ja, in the end heeft ze er nog niks van begrepen. Dus ja, we zijn ons ervan bewust dat we hier wat mee moeten, vandaar ook de afspraak bij de psychiater maar welke vorm therapie zou er dan geschikt zijn? Ze heeft een SOVAtraining gehad, zonder resultaat omdat ze verstandelijk het niveau niet aankon. Toevallig van de week de evaluatie van de cursus gehad en met de cursusleider gesproken en hij zei ook dat ze in prioncipe alleen cursussen aanbieden (bij die GGZ) voor kinderen met een normale intelligentie. Hij vond het overigens wel dat het besproken moest worden en als we nog geen afspraak hadden met de behandelend psychiater, dan had hij zelf contact met hem opgenomen.

Maar goed, ik ben dus erg benieuwd naar hoe we dit anders aan hadden moeten/kunnen pakken.

Dees 68

Dees 68

10-08-2009 om 12:47

Niet!

Behalve dan dat je dochter de vrijheid om samen met haar broertje te gaan zwemmen misschien niet aankan?!

Straffen heeft dus blijkbaar bij haar geen zin als ik je verhaal goed lees, want ze legt de link tussen haar gedrag en de straf blijkbaar niet. En dan wordt het lastig.

Ik ben verder niet echt thuis in de trainingen (wie wel?), maar als SOVA training ook niets is voor haar dan blijft er alleen maar de mogelijkheid tot een-op-een training, aangepast op haar niveau, open. En of die training bestaat? Wellicht dat de psych daar iets zinnigs over kan zeggen.

Overigens vind ik wel dat je het goed aangepakt hebt hoor, maar blijkbaar helpt het gewoon niet. Wat ik eigenlijk denk (en wie ben ik nou!?) is dat jouw dochter (nog?) niet goed in staat is om zonder begeleiding te functioneren. En dat het dus gewoon niet kan dat zij alleen met haar broertje gaat zwemmen oid zonder dat er een volwassene bovenop zit.

Ik zou dus eigenlijk willen zeggen dat als er dus voor twee weken iemand vrijgemaakt kan worden om met haar in de vouwwagen te blijven, die persoon ook ingezet zou kunnen worden om haar speciaal te begeleiden bij de andere activiteiten? Ik vraag me namelijk af hoe je anders de veiligheid cq. veiligheidsgevoel van je andere kinderen kunt waarborgen.

Ik weet dat ik makkelijk praten heb en jouw situatie ook niet ken, maar het gevoel dat ik dus kreeg bij jouw verhaal was dat het dus blijkbaar niet mogelijk is om jouw kinderen onbegeleid bij elkaar te laten.

Ik snap overigens best dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is en ik ken van nabij twee gezinnen waar soortgelijke problematiek in mindere of meerdere mate speelt. Met alle mogelijke gevolgen vandien, overigens.

*Twinkel*

*Twinkel*

10-08-2009 om 16:41

Peuterbad

Ze zaten in het peuterbad en onder toezicht. Maar het peuterbad was in thema, dus er stond een enorm koningsfiguur in en daarachter is het dus net gebeurd. Wij hebben 4 kinderen, dus naast de bijna 9 jarige, 7 jarige nog een 4 en 2 1/2 jarige. Die laatste 2 hebben nog geen enkele zwemles gehad en liet ik niet uit mijn vizier, de oudste 2 gingen het hele zwembad door (wat denk ik een diameter van 15 meter had totaal) Mijn man was wat foto's aan het maken, ik deed een zwemluier uit, de meisjes bij papa geplant en ik liep naar de prullenbak. Ik hoorde ondertussen wel dat er wat aand e hand was en dat zij boos werd en toen ik dus bij die prullenbak kwam zat ze bovenop hem...

In principe hebben we doordeweeks naschooltijd altijd 1 op 1 begeleiding voor haar en ook veel in de weekenden. Maar het voelde op zich ook wel even lekker om met zijn zessen te zijn, zonder iemand anders erbij, snap je... Maar ja, dit soort dingen zet je toch wel weer aan het denken en heeft me al de nodige telefoontjes en tijd gekost. Maar zij gaat nooit alleen met een ander kind ergens naar toe zonder volwassen toezicht.

Dees 68

Dees 68

11-08-2009 om 13:13

*twinkel*

Ik snap heel goed er tussen theorie en praktijk een heel groot gapend gat zit. In theorie laat je je oudste twee nooit zonder toezicht bij elkaar, maar in de praktijk ben je gewoon een druk gezin waar dingen wel eens door elkaar heen lopen en dan kan het blijkbaar toch wel eens misgaan. Het blijft mensenwerk nietwaar.

Ik denk dat er niets anders op zit dan te accepteren dat dit bij je oudste hoort, dat het ook niet zomaar weg gaat en dat de rest van jullie leven er dus omheen gepland dient te worden. Maar het blijft moeilijk. Hier is het middelste die wel eens kan ontsporen en ik bemerk dat ik dan altijd een beroep doe op het begrip en het aanpassingsvermogen van oudste. Niet helemaal eerlijk eigenlijk, maar wel het makkelijkst. Maar ja bij ons is de oudste ruim 10 en de middelste 7, en dat werkt dan toch net weer anders hè!

En wat zou je anders nog kunnen doen? Je hebt therapie, je hebt begeleiding. Hopen dat ze ooit wat meer grip op de wereld en haar eigen functioneren daarin gaat krijgen? Dat is denk ik het enige en de plooien vooraf en achteraf gladstrijken.

*Twinkel*

*Twinkel*

11-08-2009 om 15:49

De psychiater

... was onder de indruk dat wij het als ouders nog wel zagen zitten met dochterlief. Duidelijk is dat ze niet goed in haar vel zit, de prikkelverwerking verloopt moeizaam en ze heeft een duidelijke automatiseringsstoornis. (alsof we nog niet genoeg diagnoses hadden ))

Hij heeft een paar opties beschreven, voornamelijk in de vorm van medicatie. We konden kiezen om de huidige medicatie drastisch op te voeren en dan elke 2 1/2 uur een tablet. Dan konden we daarbij Dipiperon gaan gebruiken. Ook konden we naar Risperdal, maar daar hadden wij beide niet een goed gevoel bij, nog niet in ieder geval. En nog een optie was over op Concerta. We hebben dat laatste gekozen. Mocht dat niet werken gaan we de dosis ophogen en dipiperon erbij.

Tja en verder komt het inderdaad op neer dat we moeten roeien met de riemen die we hebben...

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.