Hoe hiermee om te gaan? (hysterisch gedrag)
Kan iemand mij adviseren in het volgende?
Onze 7-jarige zoon (ADHD) heeft ongeveer een half jaar geleden toen hij bij een vriendje speelde een ware "schat" op straat gevonden: een metalen dobbelsteen met daarop afbeeldingen van Londen. Iets dat je aan een draadje of een ketting om je nek kunt dragen. Hij was hier heel enthousiast over. Ik liep met hem over straat toen hij klaar was met de speelafspraak en hij gooide de dobbelsteen in de lucht en ving hem weer op. We liepen over een brug bij een sloot. Vangen, gooien, vangen, gooien. En ik waarschuwde hem: "Dat zou ik nu niet doen, want zo valt je dobbelsteen nog in de sloot". En ja hoor, PLONS! Zoon ging helemaal over de rooie van teleurstelling en verdriet. Dat kostte me wat moeite om hem uit die bui te halen.
Maar nu komt het: regelmatig ligt hij 's avonds in zijn bed, als ik net naar beneden ben, te huilen en te roepen dat hij zijn dobbelsteen kwijt is. Een half jaar later dus! En hij stopt niet met roepen en huilen, ik heb alles al uit de kast gehaald. Gewoon praten, troosten, zeggen dat we een keer naar Londen gaan...maakt allemaal niet uit. Hij komt alleen uit die bui als ik VRESELIJK boos en streng tegen hem doe. Wat ik dan dus noodzakelijk vind, want hij hoort gewoon te gaan slapen in plaats van tot 23.00 of tot 24.00 hysterisch te roepen en te huilen. Na mijn boosheid valt hij dan wel (huilend) in slaap.
's Morgens bespreek ik de situatie dan met hem en hij zegt dat hij er niet aan wíl denken, maar dat dan toch doet en het zóó erg vind, dat hij gewoon vreselijk verdrietig wordt.
Als iemand me kan adviseren hoe we dit kunnen oplossen, dan graag!
Rose olifant/dwang
De dobbelsteen is inmiddels symbool geworden van teleurstellingen in het algemeen die zich uiten in dwangmatig gedrag (niet kunnen stopzetten) en de rose olifant (lig je in bed, en weet je dat je niet aan die rose olifant moet gaan denken, waar denk je dan aan? Psies.) Sneu voor het mannetje. Je kunt twee dingen doen: op zoek naar zo'n ding (is het zoiets? http://www.clicksouvenirs.com/asp/search.asp?SearchType=AND&Keywords=dice&srchBtn=Search), dan neemt het even de spanning weg, maar het gedrag zal zich ws. verplaatsen naar iets anders, dus leren de gedachten te verzetten zal meer effect hebben. Een kinderpsycholoog zal dat gedachten verzetten beter kunnen aanleren dan jij, vermoed ik, maar het is allicht het proberen waard om alvast te beginnen. Misschien dmv muziek, of een klein ritueel, een spelletje, een vast verhaaltje, etc., iets wat de vaste 'stop' wordt van dit vervelende en vermoeiende rose olifant gebeuren.
(ik hoop dat ik me enigszins duidelijk uitdruk, ben niet zo helder, in mijn hoofd is het heel duidelijk 
Ja!
Jazeker Yta, zoiets is het! Ik ga het aan hem laten zien, je kan je "country" invullen dus dan bezorgen ze toch ook in NL? Ooooh, wat ben ik blij!
Nu dan maar hopen dat hij geen andere rose olifant heeft. Ik denk dat het inderdaad zo gaat als jij hebt beschreven.
Het is deze om precies te zijn
Dit is de dobbelsteen waar mijn zoon zo aan gehecht is geraakt in een uurtje tijd: http://www.clicksouvenirs.com/key_rings/pewter_london_union_jack_spinner_dice_keyring.asp
Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd zullen we dan maar weer zeggen! Doet me eraan denken dat we zijn knuffel al een week kwijt zijn, maar dáár heb ik 'm nou weer niet over gehoord.
Nou guinevere...
... die knuffel was toch niet toevallig een roze olifant? 
. Ws gaat hij die missen op het moment dat hij weer een Londense Dobbelsteen heeft...
Zo herkenbaar, je verhaal, vooral dat hij er niet meer uit kan komen. Heeft mijn zoon ook, hij kán het ook echt niet, want hij wil wel, dat kan ik aan alles zien. Moeilijk... En je kan natuurlijk niet alles wat hij wil/kwijt is blijven aanslepen ook. Helaas.
Sterkte en ik blijf meelezen.
Update
Nou, zoonlief was erg te spreken over de dobbelsteen-met-sleutelding. Hij was wél van mening dat het nog véél leuker was als je zo iets moois zelf ergens vindt. Nu heeft hij me gevraagd om de dobbelsteen als die is aangekomen ergens te verstoppen. Dan kan hij hem opnieuw vinden, haha. Vanavond is hij zonder hysterische buien gaan slapen, hoera!
Zijn verdwenen knuffel is gelukkig geen rose olifant, maar een ieniemini luipaardje.
Fijn dat 'ie lekker is gaan slapen! Best kans dat dit initiatief van jou (je hebt dit voor hem gevonden, neemt hem serieus, praat samen over een oplossing...) al een heleboel spanning wegneemt. En zeven, da's ook nog wel gewoon erg klein, dan kan een sleutelhanger o.i.d. nog zo vreselijk groot en belangrijk lijken...
Tjoh, verhelderend! - o.t.
Jullie ervaringen brengen me helemaal terug bij iets van een jaar of twaalf geleden waar ik toen geen raad mee wist.
Ik zal het onthouden, wie weet is het ooit nog eens handig.
Herkenning
Guinevere,wat lief dat je op zoek bent gegaan voor een nieuwe dobbelsteen.en wat fijn dat je zoontje gisteren lekker is gaan slapen en dat hij de dobbelsteen weer wilt vinden.Ik herken het,alleen mijn zoontje reageert er anders op.En inderdaad wat Yta zegt.Als mijn zoontje moe is of een vervelende dag had,komt een verloren dingetje in zijn gedachte met een hoop verdriet.Zo moeilijk.Het zijn juist de kleinste en gekste dingetjes die een heel drama kunnen worden.Ik voel me dan zo machteloos,hij heeft dan zo een verdriet en blijft bezig over een verloren iets en ik kan dan niet helpen.
Hopelijk komt de nieuwe dobbelsteen snel binnen.
Jamaar Tonny, nu willen we natuurlijk ook weten welke gebeurtenis je zo goed begrijpt na het lezen van deze draad!
En je voelt je inderdaad machteloos in zo'n situatie, want je kunt op zo'n moment zo weinig doen. Behalve dan wat ik deed, heel nijdig worden. Maar erg lekker voelt dat niet. Inmiddels informeert zoon de hele dag wanneer de dobbelsteen binnen komt, en of ie per vliegtuig wordt verzonden danwel per schip.
We hebben gelijk maar 2 exemplaren besteld trouwens. Je weet maar nooit.
Guinevere
Ik vind het ook heel lief van je. Je zoon weet nu dat jij zijn verdriet en gevoelens zo serieus neemt, dat je bereid bent veel moeite voor hem te doen! Dat moet wel een goed gevoel zijn voor hem.
Ik stel me voor dat je over tien jaar een la aan het opruimen bent, en dan kom je dat die ene extra hanger tegen in een plasticje. Nooit gebruikt natuurlijk. ))
Hahah,inderdaad
Guinevere,ik had al willen reageren met ,je besteld er toch wel 2,maar ik bedacht me om inderdaad hetzelfde als Pippin.Je weet het nooit,ik zou het ook doen,meteen 2 ,voor de zekerheid.Mijn zoontje kan erg aan iets hangen en dan ineens heeft hij weer iets anders.Alleen de dingetjes die kwijtraken,die blijven hangen.Ik hoop dat ze snel binnen zijn en dan verstoppen!!!!
Onze vakantie is echt een keer helemaal niet leuk meer geweest door een bot,wat zoon gevonden had in een riviertje,een koeienbot ofzo,hij had hem naast de glijbaan neergelegd en iemand had het ding waarschijnlijk weg gegooid.We hebben nog flyers neergehangen om te kijken of iemand wist waar het bot gebleven was.Het is al 3 jaar geleden,zoon heeft het er nog over.Hij weet ook altijd alles nog,wat en waar en wanneer hij iets gevonden heeft en weer kwijtgeraakt.
zo had hij het laatst over een tekening van school.Ik bewaar bijna alles in een grote doos,maar soms raakt er weleens iets kwijt.Ik wilde hem graag de doos met tekeningen laten zien,maar ik was zo bang dat dan juist die ene tekening er niet in zou zitten,ik had geen zin in weer een paar dagen problemen over 1 tekening.
Is dit nou typisch voor zorgenkinderen?
Wat ik me nu afvraag, hebben "gewone" kinderen dit nou ook? Of is het echt typerernd voor kinderen met ADHD en/of een ASS-achtige stoornis?
Dat verhaal over dat koeiebot, dat had hier inderdaad precies hetzelfde kunnen gebeuren. En ik hoop dat ik de 2e dobbelsteen over 20 jaar in een la terugvind, dan geef ik hem aan zoon en vertel het dobbelsteenverhaal nog een keertje!
Nou, guinevere
Als dit typisch iets is voor zorgenkinderen, heb ik opeens nog een paar zorgenkinderen hier rondlopen. Ze hebben er hier allemaal wel last van.
Ik denk dat het wel iets te maken heeft met onzekerheid (zich vasthouden aan voorwerpen, om de wereld vorm te geven) en overgevoeligheid (met name het doorschieten en niet meer kunnen ophouden met rouwen).
Guinevere
Mijn dochter had het ook wel een beetje toen ze kleiner was.Alleen als ze moe was en zij was dan altijd verdrietig om onze overleden hond.Nooit om spulletjes.Ik denk dat het gewoon wel iets voor kinderen is,maar dat een zorgenkindje wat heftiger reageerd.mijn zoontje kruipt heel erg in zijn gevoel en kan daar lang in blijven hangen.Mijn kinderen zijn in grote lijnen hetzelfde,alleen doordat mijn zoontje het allemaal iets meer heeft is hij een zorgenkindje.
zijn de dobbelstenen al binnen???
Nog niet binnen
Nee, ze zijn nog niet binnen, er is iets misgegaan met de betaling. Helaas lag meneer gisteravond weer tot half 11 te huilen om zijn dobbelsteen, bah. Ik heb 'm nu maar extra melatonine gegeven.
Het zou idd kunnen zijn dat zorgenkinderen net wat heftiger reageren in dergelijke zaken. 't Zijn natuurlijk niet voor niets zorgenkinderen. Maar goed, wie weet leert hij er uiteindelijk nog iets van.
Hehe
Nou, ze zijn éindelijk binnen, er was meerdere malen van alles mis gegaan met de bestelling, de betaling en de verzending. Maar nu heb ik een dolgelukkige zoon. Hij wil het hele verhaal morgen zelfs in het kringgesprek gaan vertellen, zo blij is hij.
