Hoe houden jullie het vol?
We gaan nog eens een nieuw schooljaar in, en ik merk dat ik het echt met angst en vrees tegemoet zie. Ik ben op eigenlijk. Zoon is 14 en heeft ondanks een hoog iq grote leerproblemen op school. De afgelopen drie jaar zijn we bij tal van therapeuten en specialisten langsgeweest, maar zijn we eigenlijk nog steeds geen stap verder. Hij heeft hulp nodig, maar die hebben we voorlopig nog niet gevonden. Het blijft elke dag aanmodderen en hopen dat het dit jaar niet finaal misgaat. En blijven zoeken naar nieuwe pistes.
Hoe houden jullie dat vol? Het vraagt allemaal zoveel energie en een oplossing lijkt zo veraf.
Nog twee
Flanagan, als de zoon van skik achterover blijft leunen "hoeft" hij nog maar twee jaar en met een beetje mazzel laten ze hem al eerder gaan. Het afdruipsysteem zorgt keurig voor een korte weg voor leerlingen die zijn opgegeven.
"Hoe kan het iemand met faalangst niet zo begeleid kan worden, dat de leerling vetrouwen krijgt in zich zelf? "
Dat kan best maar niet in het huidige schoolsysteem. Dat vraagt namelijk om minimum uitkomst/resultaat binnen gestelde tijd. Wie dat niet haalt wordt van school verhuisd, net zo lang tot het kind thuis zit zonder school. Het afdruipsysteem werkt beter dan het hulp en begeleidingsdeel. Zo loop je automatisch achter de feiten aan.
Probeer maar eens groot te worden in zo'n omgeving en vol te blijven houden dat het niet aan jou ligt.
Terwijl daar wel de nadruk op moet komen om weer zelfvertrouwen te krijgen. Het ligt niet aan hem. Hij kan alles zijn en worden. Maar (nog) niet binnen de schoolmuren.
Klopt
Het systeem faalt. Als je geluk hebt kom je mensen tegen die wel helpen. Bij mijn kinderen is dat (voorlopig) gelukt. Maar het blijft een zeer wankel evenwicht.
Loslaten
Loslaten is het moeilijkst dat er is en wat mij betreft ook geen optie. Wat je doet, goed en aandachtig voor je kind zorgen, is namelijk heel prettig en belangrijk, het hoort ook bij jou. Dat moet je zeker blijven doen. Verandering van perspectief is vaak verhelderend en helpt je verder. Zeker niet puur loslaten.
Gradiatie van loslaten
Er kan op diverse manieren losgelaten worden. De teugel helemaal loslaten of zodanig laten vieren dat een kind die beklemming niet meer ervaart en voelt hoe zin ouders geloven in zijn kunnen.
Als je ouders twijfelen aan je kunnen, heb je naast de druk van schoolprestaties n rode getallen in je magister, ook de teleurstelling van je ouders te dragen. Dat laatste weegt het zwaarst. Ik durf niet te stellen dat dit laatste een bepalend element is in de faalangst, want ik ken de jongen niet. Maar wees nu meer een praatpaal dan een ( controlerende) moeder.
Als je gewend bent om alles te checken ( zoals ik) (om achterstand te voorkomen), stap je een nieuwe fase in bij het vinden naar een balans dat ook voor jou werkt. Lastig want zo vertrouwd, maar dat doe je voor de band met je kind.
nogmaals
Loslaten staat niet synoniem aan *niet zorgen voor*. Integendeel zelfs.
loslaten
Loslaten in de zin van "kind niet meer achter de broek zitten en accepteren dat zijn/haar weg anders loopt dan je in gedachten had" is natuurlijk prima.
Dat geldt trouwens niet voor de leerkrachten. Daar zit ik - voorzichtig - wel achteraan en ik probeer daarbij medestanders binnen de school te vinden, die ook vinden dat de school er vaak een zootje van maakt. Die zijn er wel. Maar het moet heel voorzichtig, want je wilt je steun niet kwijt raken en degenen die je steunen niet in de problemen brengen.
Eigenlijk kan ik straks zó de politiek in.
Loslaten
Loslaten is voor mij niet het loslaten van mijn kinderen.
Maar het loslaten van mijn verwachtingen, vooroordelen en projecties, die ik, zonder er iets voor te doen, al vanaf hun geboorte heb. Misschien wel vanaf voor hun geboorte.
Dat mijn kinderen deel zijn van mezelf. Dat mijn kinderen betekenis geven aan mijn leven. Dat ik leef voor mijn kinderen.
Dat stuk loslaten, dat bedoel ik ermee.
Zoals in dat gedicht.
ik ging ervan uit dat mijn kinderen fluitend en zonder veel moeite door de school heen zouden fietsen, met daarbij ook nog eens hopen vrienden een een flinke dosis zelfvertrouwen. Boy, was I wrong...
Het mooie is dat de kinderen het echt wel waarderen, al uiten ze het meestal niet. Maar laatst zat ik met mijn autistische puberzoon op de bank. Hij nestelde zich lekker tegen me aan en zei: "Mam, ik hou echt van je. Ik weet echt niet waarom, maar het is gewoon zo." Nou, na zoiets hou ik het wel weer een jaartje vol...
Het lijkt wel een taboe
Ik ben gek op loslaten, maar ik denk binnen de context van dit draadje toch vooral aan het loslaten van de deugden die aan school worden toegekend.
Dat het een belangrijke plek is in een kinderleven. Dat je je toekomst er vormgeeft. Dat daar je kansen liggen. Dat je belangrijkste vrienden er zijn en dat er altijd wel één leerkracht is die je helemaal begrijpt.
Die deugden mogen voldoende vaak aanwezig zijn om het (toch wel dure) schoolsysteem nog te handhaven. Maar het is geen schande om te erkennen dat school niet voor alle kinderen deze zegeningen biedt.
Sommige kinderen moeten het juist niet van school hebben.
Druk eraf
Dit is allemaal ongelofelijk herkenbaar. Wij hebben met onze oudste hetzefde doorgemaakt. Inmiddels gaat de spiraal weer naar boven. Grote verandering was dat wij hem van school haalden (hadden wij eerder moeten doen, maar eerst wilde hij zelf niet - achteraf gezien hebben wij te lang gewacht) . Hij ging van een prestatiegerichte school (waar kinderen ook precies wisten wat er in de wereld te zien en te krijgen is) naar een school met aandacht voor het kind, zonder dat hij een uitzonderingspositie/stempel kreeg. Volgens mij helpt het niet om een kind in een lagere stroom te zetten, als het systeem niet ook anders is: daarmee wordt het falen bevestigd. Inmiddels is onze zoon weer positief (had ik een jaar geleden niet durven hopen) en zelf prestatiegericht. Het loslaten komt nu vanzelf. Wel moeten wij nog letten op zijn gamen. Wanneer hij te lang speelt, raakt hij uitgeput en 'opgesloten'. Gelukkig sport hij ook weer veel. Jij in ieder geval veel succes. Hopelijk heb je hier wat aan.
Druk eraf
Dit is allemaal ongelofelijk herkenbaar. Wij hebben met onze oudste hetzefde doorgemaakt. Inmiddels gaat de spiraal weer naar boven. Grote verandering was dat wij hem van school haalden (hadden wij eerder moeten doen, maar eerst wilde hij zelf niet - achteraf gezien hebben wij te lang gewacht) . Hij ging van een prestatiegerichte school (waar kinderen ook precies wisten wat er in de wereld te zien en te krijgen is) naar een school met aandacht voor het kind, zonder dat hij een uitzonderingspositie/stempel kreeg. Volgens mij helpt het niet om een kind in een lagere stroom te zetten, als het systeem niet ook anders is: daarmee wordt het falen bevestigd. Inmiddels is onze zoon weer positief (had ik een jaar geleden niet durven hopen) en zelf prestatiegericht. Het loslaten komt nu vanzelf. Wel moeten wij nog letten op zijn gamen. Wanneer hij te lang speelt, raakt hij uitgeput en 'opgesloten'. Gelukkig sport hij ook weer veel. Jij in ieder geval veel succes. Hopelijk heb je hier wat aan.
