Hoe kan dit nu?

Emma er vallen me een paar dingetjes op

Ik moet eerlijk zeggen dat ik je verhaal even vluchtig heb gelezen omdat ik maar weinig tijd heb. dat zal ik later op de dag nog eens over doen. Maar ik wil toch wel gelijk even reageren omdat er een paar dingetjes zijn die me direct erg opvallen.
Je schrijft: "Hij reageert als een kind met autisme ,maar omdat hij wel spontaan contact maakt heeft hij het niet"
ik wil hier verder geen uitspraak over doen want dat kan ik natuurlijk niet. Maar ik wil wel even kwijt dat het feit dat hij spontaan contact maakt niet per definititie hoeft te betekenen dat hij DUS geen ASS heeft. Hebben ze jou dit echt zo gezegd?
Mijn jongste heeft ook ASS maar is ook super spontaan. Té spontaan.
"Hij is enorm snel afgeleid,heeft enorme last van prikkels,alles komt binnen bij hem.Maar als je hem 1 op 1 hebt en je maakt hem enthousiast, dan kan hij zich goed concentreren dus geen ADD."
En ook dit is niet vreemd en hoeft niet gelijk te betekenen dat hij DUS geen ADD oid heeft. Mijn zoon (ASS en ADHD) kan zich ook best concentreren als hij enthousiast gemaakt is en je hem 1 op 1 hebt. Het rekenwerk thuis (met een minimum aan prikkels) gaat ook stukken beter en sneller dan op school bijv. Ook met TV, computerspelletjes, lego, e.d. Als hij wil of het heeft zijn interesse dan kan hij zich heel goed concentreren. Soms zelfs zo goed dat de rest van de wereld niet eens meer bestaat.
"Nu denkt school om hem opnieuw te laten onderzoeken."
Ik weet niet hoe lang het geleden is dat het vorige onderzoek heeft plaatsgevonden, maar ik denk dat het een heel goed idee is om hem opnieuw te laten onderzoeken.
Maar nogmaals, ik heb niet alles even goed gelezen hoor, dus mogelijk zie ik dingen over het hoofd. Maar die paar zinnetjes vielen me gewoon direct op.

Vraagje over hans berger kliniek

Hoi Emma

Mijn zoontje gaat ook naar deze kliniek....

Kun je mij vertellen wat jouw ervaringen zijn???
Bleef jij zelf ook slapen daar?
Of was het voor jou niet zover om te rijden?

Groetjes

Roos vicee

Kun je dat uitleggen dat spontaan zijn van je zoontje?Ik ben benieuwd of ik het herken.Mijn zoontje heeft enorme gevoelsprieten,ik merk aan hem of iemand aardig en sociaal is of niet.Is iemand arrogant of niet kindvriendelijk,dan krijgt mijn zoontje echt gedragsproblemen,weet hij zeg maar van gekkigheid niet wat hij moet doen.Is iemand heel sociaal en met hem bezig dan is het een leuk kind,gaat dan wel snel knuffelen,kruipt dan tegen die persoon aan,is dan erg vrij.op school zoekt hij ook de veiligheid bij de juf,gaat naar haar toe en kruipt dan even naast haar.
Hij kan wel tegen veranderingen,raakt niet in paniek als er thuis iets veranderd is,als een afspraak veranderd wordt kan hij daar ook mee omgaan.Hij heeft thuis geen vaste gewoonte zoals eigen beker of rituelen bij het naar bed gaan enzo.Alleen als we op vakantie gaan ,denkt hij wel dat het iedere keer hetzelfde is.B.v we gingen een keer naar een Centerparcs daar was een boer bij de kinderboerderij de elke ochtend eitjes ging zoeken met de kinderen en die mochten ze dan meenemen.We gaan de keer erop naar een ander park,waar dit niet gedaan werd,hij zag een eitje,moest dat laten liggen an de boer daar en dat werd een drama,hij kon niet bij dat eitje weg,kregen we hem ook niet uitgelegd.Het werd een week vol teleurstellingen, omdat veel hetzelfde leek,die parken lijkne wel op elkaar,maar het was toch anders.Dochter had vriendje ,die veel stoeide met zoon,verkering uit en poosje later een ander vriendje.Zoon komt binnen ziet nieuw vriendje,neemt een aanloop en springt op schoot.Was echt lastig voor hem dat dit vriendje niet stoeide.Hij denkt dan blijkbaar vriendje-zus=stoeien.
Als we op visite gaan en hij mag daar iets dan verwacht hij dat de keer erop weer,als het dan niet zo is,is het erg moeilijk voor hem.
Dat maakt het zo lastig,thuis kan hij blijkbaar wel tegen verandereringen en houdt hij niet vast aan bepaalde dingen ,maar verder wel.
Hij maakt wel oogcontact ,maar kijkt wel veel om hem heen.Hij kan zich ook verplaatsen in een ander,maar reageert soms ook vreemd.Zoals van de week toen hij op de radio hoorde dat er stallen met varkens in brand stonden,ik zeg:och het is zonde.Zegt hij,jaa nu moeten ze helemaal opnieuw beginnen met 2 varkens,een jongen en een meisje.Hij staat dan niet stil bij het leed van die 4000 varkens in die brandende stallen.Hij kan erg nuchter reageren,,als iemand niet meer kan lopen.....nou,dan kan hij toch in een rolstoel???Maar als hij thuis komt van school en zijn zus ligt ziek op de bank,vindt hij haar wel zielig.Hij helpt graag iedereen,maar snapt niet dat iemand zijn hulp niet wil.
Hij gaat ook aanvoelen dat het te druk voor hem wordt,hij heeft zichzelf aangeleerd dat hij niet meegaat in de drukte ,maar hij trekt zich dan terug.Op een feestje b.v gaat hij even in een hoekje zitten,kruipt op mijn schoot of gaat naar boven.
Bij de Hans Berger had hij deze problemen niet,daar zijn natuurlijk mensen die op een leuke positieve manier met kinderen omgaan.Bij het geprek bij de neuroloog begon hij meteen een leuk gesprek met een stagiare,hij voelde zich daar veilig,daar was niets aan hem te merken,was een leuk spontaan kind.Het is nu 2 jaar geleden dat hij daar geweest is.

Taalstoornis met trekjes van add en pdd-nos

Hallo Emma,
Ik herken heel veel uit jouw beschrijving en ik vraag me gelijk af hoe oud je zoon precies is.
Zelf heb ik ook een zoon met een taalstoornis en af en toe komt er inderdaad die twijfel of het dat inderdaad alleen is op het moment dat hij moeite blijkt te hebben met dingen waar mijn andere kinderen helemaal geen moeite mee hebben. En dan plotseling gaat het weer helemaal goed waardoor de twijfel weer van de baan is.
Volgens de kinderpsychologe die hem volgt is dat normaal bij kinderen die door een taalstoornis pas later talig denken hebben ontwikkelt. Ze zich dat alle kinderen die ze volgt vanwege taalproblemen een schematischer denkpatroon nodig hebben om hun wereldbeleving aan op te hangen. Juist de vroege fase van taalontwikkeling van normale kinderen helpt kinderen om taliger en daardoor elastischer te denken en als die niet vanzelf gaat dan zie je de effecten daarvan later ook terug op dit vlak.

De schema's van mijn zoon kunnen echter wel heel ingewikkeld worden zonder dat hij houvast verliest. Om een voorbeeld te noemen, mijn zoon zou ook de eerste keer dat een feestactiviteit op school anders loopt dan gepland grote moeilijkheden krijgen. Als dat echter éénmaal gebeurd is zit deze mogelijkheid:"het kan anders gaan als het regent" echter wel weer in zijn schema ingepast en zal dus een volgende keer geen moeilijkheden opleveren, maar bijv. een vervangster voor een zieke juf niet. De keer daarop wordt deze mogelijkheid echter wel ingecalculeerd en zo breiden de schema's zich steeds meer uit totdat ze zo ingewikkeld zijn geworden met alle ingecalculeerde mogelijkheden dat het geen schema's meer lijken. Of het werkelijk geen schema's meer zijn, durf ik niet te beweren.
Het is ook erg moeilijk om hem te verplichten om dingen te doen die hij niet ziet zitten. Hij is ook vrij ongevoelig voor straf. Niet zozeer voor de straf zelf, die geheid een huilbui oplevert, maar wel als motivatie van te voren om wat te doen. Meestal stelt hij het uit totdat hij er de noodzaak van in ziet, maakt het zich in mum van tijd eigen en vervolgens ebt de belangstelling weer weg, want dan kan hij het al. Zo heeft hij bijv. laat, maar wel heel snel leren fietsen.
Aan de andere kant heeft hij wat leren betreft een lage frustratietolerantie. Zodra hij de eerste moeilijkheden tegenkomt is hij snel geneigd om het helemaal op te geven met de woorden dat kan ik niet. Het is erg moeilijk om hem te blijven stimuleren dat hij met oefening toch heus wel uiteindelijk het gewenste resultaat zal bereiken, maar dat dat dus moeite kost.
Hij is verder bijzonder snel afgeleid en zit op school vaak wat uit het raam te staren. Thuis huiswerk maken is ook lastig als er elementen van onrust zijn, voordat we zover zijn dat hij alleen maar zijn boeken opengeslagen op tafel hebben zijn we vaak zo een half uur verder. Toch heeft hij geen concentratieprobleem, toen hij getest werd samen met de kinderpsycholoog in een kamertje scoorde hij uitstekend. Ik weet nog dat ze bij de bespreking van de test vertelde dat haar bevindingen niet samen gingen met wat wij als ouders en de juffen van school merkten. En toen sloeg toevallig de klok die in het bespreekkamertje hing. Het was zo'n klok met vogeltjes erop die afhankelijk van het vogeltje wat bij het cijfertje staat een bepaald wijsje laat horen. En vanaf dat moment was mijn zoon gefixeerd op de klok. Hij gaf wel antwoord op de vragen, maar dat waren meer automatische antwoorden, waar hij niet bij nadacht. Het leek maar alsof hij erbij was, maar toen de psycholoog op mijn suggestie een vraag net ietsje anders stelde kwam er steeds een ander antwoord uit. Mijn zoon had namelijk zijn concentratie op de klok gevestigd en antwoorden op de vragen niet meer door na te denken, maar door aan de hand van de vraagstelling maar iets te antwoorden wat waarschijnlijk verwacht werd.
Zoon is verder behoorlijk intelligent en kan daardoor veel compenseren. Oogcontact, fantasiespel en contact leggen met anderen heeft hij altijd gedaan. Dat laatste zelfs teveel, hij gaat snel te familiair om met vreemden als hun manier van doen hem aanstaat, terwijl hij andere mensen juist enorm af kan wijzen, ogenschijnlijk zonder reden, ma bij nadere beschouwing komt dat door wat ze non verbaal uitdragen.
Emotioneel kan hij ook erg tegenstrijdig uit de hoek komen. Aan de ene heel gevoelig en heel erg begaan met bijv. zijn broer of zussen. Toen hij kleiner was raakte hij al van streek als zijn oudere zus een standje kreeg en daardoor moest huilen. Aan de andere kant ijskoude redenering: we kunnen niet meer beesten in huis hebben, onze hond heeft kanker en zal daardoor binnenkort dood zal gaan. Nou als ze nou opschiet, dan kunnen we fijn weer een jong hondje nemen. Terwijl ik heel zeker weet dat hij juist erg op de hond gesteld is en tranen met tuiten zal huilen als het beest daadwerkelijk dood zal gaan.
Hij heeft niet veel vrienden, is soms tijden meer alleen op het schoolplein, maar aan de nadere kant toch geliefd bij zijn klasgenoten. Hij bestempeld iemand wel heel snel als 'zijn vriend', als die maar even wat met hem samen heeft gedaan.
Ik ben blij dat hij hier (=Italië) naar de gewone school kan met verkleinde klas, omdat hij het waarschijnlijk zeer slecht zou doen in een klas met andere kinderen die problemen hebben. Zoals alle kinderen leert hij veel door kopieergedrag, alleen voelt hij niet uit zich zelf aan wat gewenst is en wat niet en zou dus ook rustig autistisch gedrag overnemen. Ten tweede is hij wat overgevoelig. We hebben in groep 3 een crises gehad met hem dat hij 's ochtends buikpijn had en ineens niet meer naar school wilde. Uiteindelijk kwam eruit dat de juf tegen hem zou schreeuwen. Gelijk gesprek aangevraagd diezelfde dag nog en daar kwam dus uit dat de juf niet zozeer schreeuwde maar al een hoge stemvolume van zichzelf had en zodra ze een wat meer mopperende toon gebruikte voor andere kinderen in de klas ervoer mijn zoon dat als schreeuwen.
Kortom hij heeft een aangetoonde primaire taalstoornis, die behoorlijk ernstig was. Daarbij heeft hij trekjes waardoor je aan de ene kant zegt, nee dit is toch niet helemaal normaal, maar aan de andere kant is het te weinig om in een vakje te passen. Hij is bovenal er te leerbaar voor. Met de juiste uitleg of kleine aanpassing stapt hij er te makkelijk overheen en is dat specifieke geval geen probleem meer. Maar net als ik concludeer dat ik kennelijk toch beren op de weg heb gezien botsen we dan weer keihard tegen het volgende aan en begint de twijfel weer.
Groeten Primavera

Primavera

Wat jij allemaal beschrijft lijkt wel heel erg op onze zoon, met adhd, maar zonder taalstoornis.
Hij is ook zeer slim, compenseert erg veel. Kan zich in de een-op-een situatie prima focussen. Maar dat werkt op twee manieren. Enerzijds is het hyperfocus. Alles wat hij graag wil, wat nieuw, uitdagen of bedreigend is, kan hem helpen om in de hyperfocus te gaan.
En anderzijds kan hij je op het verkeerde been zetten, doordat hij vanwege zijn intelligentie, met twintig procent van zijn aandacht, toch nog zinnige antwoorden kan geven. Als je dan opeens een moeilijke of een gekke vraag stelt, zie je hem opschrikken en zegt hij: 'Zeg dat nog eens?' En dan merk je dat je nu opeens wel zijn volledige aandacht hebt, terwijl je die eerst ongemerkt niet had. Zoals jij dat onderzoek beschrijft van je zoon, zo zou het bij mijn zoon ook kunnen gaan. (Ik vind het overigens een beetje kort door de bocht van die psychologe als ze op grond van een een-op-een situatie concludeert dat je zoon dus geen concentratieprobleem heeft.)
Verder dat van die schema's. Heel erg herkenbaar. De schema's van mijn zoon zijn ook verbluffend ingewikkeld, met honderden 'als-dan' mogelijkheden. En hoe ouder hij wordt, hoe sneller hij kan schakelen en adequaat reageren. Totdat er iets gebeurd dat weer helemaal buiten alle schema's ligt. Dan lijkt zoon opeens een kind van vier. En zo behandel ik hem dan ook, sinds kort, dat heb ik van Kaatje Heksevet hier geleerd, een eye-opener die mij weer een stuk verder heeft geholpen. (leve het forum!) Mijn man heeft overigens ook adhd kenmerken en die gebruikt ook van deze mentale schema's.
Ook de lage frustratietolerantie en de zinloosheid van straf zijn heel erg herkenbaar. Zoon leert echt niets van straf.
En dan nog de herkennig over de schreeuwende juf. Het gaat net zo bij zoon. Heel erg verbluffend om dat zo te lezen.
Sommige dingen herken ik niet, zoon laat zich juist helemaal niet snel gaan bij vreemden en hij heeft juist veel vrienden.
Ik vind de gelijkenis opvallend en leerzaam. Ik denk niet dat jouw zoon adhd heeft, ik denk niet dat mijn zoon toch een taalverwerkingsstoornis heeft. Ik denk dat dit strategieen zijn van slimme kinderen, met een stoornis die grote gevolgen heeft voor hun executieve functies. Ze leren deze dingen zichzelf aan om zich te handhaven in deze maatschappij. Maar ik vraag me af of ik daar gelijk in heb.

Hij lijkt op mijn zoon!

De omschrijving die je geeft, en zijn reactie op (onverwachte) gebeurtenissen komen mij enorm herkenbaar voor. Ik weet niet hoe oud je zoon is, en wanneer de diagnose is gesteld ?
Mijn zoontje is 6 jaar oud, heeft klassiek autisme en een taalstoornis. Het vastklampen aan zekerheid, wij lossen het op met picto's. Helaas gebeurt er nu en dan iets onverwachts en dan is hij inderdaad enorm gefrustreerd. Wanneer de wereld voorspelbaar is voor hem, is hij rustig en ontspannen, maar oh wee als hij dit overzicht mist !
Christientje