
Chessie
09-03-2010 om 14:44
Hoe vertel je aan je kind...
dat hij de diagnose Autisme spectrum stoornis heeft gekregen? Hij is pas 3, maar er gaat zo veel gebeuren de komende tijd. En hoe vertel je het aan broertjes/zusjes?
Hoe hebben jullie dat gedaan?
Mvg,
Chessie

rixt
09-03-2010 om 15:21
Chessie
Ik heb mijn zoon altijd gezegd dat hij een 'speciaal kind' is, dat zijn hersens anders aangelegd zijn en dat hij daardoor sommige dingen extra moeilijk en andere dingen extra makkelijk vindt. Zo konden we hem uitleggen dat hij extra veel last van geluid heeft, terwijl andere kinderen daar geen last van hebben.
Toen hij ouder werd hebben we hem verteld dat dat 'speciale' een naam heeft: autisme, of in zijn geval: Asperger, en hebben we hem meer verteld over wat dat dan inhoudt.
We hebben het altijd heel open en terloops benoemd. Gewoon als de gelegenheid zich voordeed. Daardoor is zijn 'etiket' iets waarvan hij weet dat het bij hem hoort, net zo als zijn blauwe ogen en blond haar, het is geen zwaar onderwerp voor hem. Ook voor zijn zus is het iets dat er 'natuurlijk' bij hoort.

T&T
09-03-2010 om 15:35
Niet
Onze oudste kreeg ook die diagnose al met 3 jaar. Wij hebben toen eigenlijk niks verteld, dat ging zo langs haar heen. Ze ging al naar een ander "schooltje" dan de buurtkindjes, ze zat al in het busje... voor haar was dat normaal. Ze is nu 8, en ik geloof dat ze zichzelf nog steeds vrij normaal vindt en dat is natuurlijk ook zo, maar met iets extra's; ze heeft autisme.
Op den duur hebben we dat benoemd bij bepaalde gebeurtenissen; idd ook als ze "gek" wordt van harde geluiden (en andere kinderen niet) dan zeg ik "maar jij hebt autisme, daardoor horen je oortjes meer en heb je daar veel eerder last van dan die anderen"
Ook een goede school vinden was (voor ons) een aardige zoektocht. Dat ging haar pas opvallen toen haar jongere broertje gewoon om de hoek naar school ging... toen hebben we ook weer e.e.a. verteld. Zo van "jij kunt niet tegen drukte" en dat is ze heeel erg met me eens, daarom zoeken we voor jou een rustigere school.
Uiteindelijk blijkt broer ook autistisch, en ze zitten nu zelfs samen op school, geweldig vind ik dat! En zij zelf ook, ze hebben veel steun aan elkaar, want ze zitten niet in het speciaal onderwijs. Samen naar school betekend ook zien dat andere kinderen anders reageren. Voor hun zijn al die anderen dan "raar" trouwens. Maar er zijn zoveel kinderen die, om wat voor reden dan ook, een beetje anders zijn, ook hier op school. Soms vallen die van mij op, maar er zijn genoeg anderen die ook wel eens opvallen.
Onze oudste weet intussen ook zelf goed te vertellen wat autisme is en waar ze moeite mee heeft. Jongste is 7 en klassiek autistisch, hij heeft het wat dat betreft wat moeilijker. We hebben het hem ook geprobeerd uit te leggen met van die kleine voorbeeldjes. Maar ja, hij neemt alles gewoon voor kennisgeving aan en gaat verder zijn eigen gang... gelukkig snapt zijn meester het wel, en zijn klasgenootjes weten intussen hoe hij kan reageren, ze noemen het niet autistisch maar "ach, zo is manneke gewoon".
Suc6 ermee, door de tijd heen wordt het echt allemaal duidelijker, ze is nu nog erg klein om het te bevatten.
groetjes, Tess

Anneque
09-03-2010 om 21:16
Ook niet
Bij mijn zoon gaat het om heel andere problematiek (ernstige spraak- taalstoornis). We hebben de diagnose nooit als mededeling gegeven aan de kinderen, alles is eigenlijk heel natuurlijk verlopen: hij ging al naar een peuterbehandelgroep, en als zijn broer al ooit vroeg waarom, dan was dat gewoon om hem te helpen bij het leren praten. De groep huisde in de speciale cluster 2-school, en het leek voor iedereen blijkbaar heel logisch dat hij daar ook heen ging, zeker voor zoon zelf. Eigenlijk zijn er nooit vragen geweest, tot op de dag van vandag niet. Mijn oudste zegt: ik kan goed praten, mijn broertje kan goed gebaren En zo is het ook, mijn middelste is niet goed in praten, maar wel weer in andere dingen.

Chessie
10-03-2010 om 09:54
Dank
Bedankt voor jullie openhartige antwoorden.
Het is ook zeker niet dat ik het hem nu gelijk wil mededelen, maar er komen heel wat veranderingen aan in zijn schooltijd en thuissituatie en daar wil/moet ik hem wel op voorbereiden.
Ik heb nog wel een website gevonden waar er ook wordt ingegaan op mijn vraag en die wil ik jullie niet onthouden:
http://users.skynet.be/website.autiplanet/Autiplanet/hoe_vertel_je_aan_je_kind_dat_he.htm
Groet, Chessie.

rixt
10-03-2010 om 18:06
Chessie
Dankjewel voor de link. Ik heb even gekeken, en er staan valabele overwegingen in.
Maar ik ben het er niet mee eens dat het 'idealiter' de taak van een mentor/hulpverlener is een kind te vertellen dat het autisme heeft. Zeker niet, als die zoiets beschouwt als een 'slecht nieuws-gesprek'.
Ik zie het zeer zeker als mijn taak als ouder mijn kind te helpen zichzelf te leren kennen. Dat geldt dan ook voor mijn autistische kind. En zoals ik al schreef, als je dat op een geleidelijke, natuurlijke manier doet is er helemaal geen 'slecht nieuws-gesprek' nodig.