Hoe vriendschap beëindigen met een 'zorgenkind'

Uit elkaar groeien

staat los van de ADHD....het is jammer dat het zo expliciet is genoemd, maar vriendjes groeien soms uit elkaar, het is niet anders....En beter is het inderdaad om het te laten doodbloeden.....

Nikus

Ik heb de film niet gezien, maar ik denk niet dat ik hem nu durf te kijken. In de film gebeurt dus wat mijn allergrootste angst is...

En over dat jatten van je zoon. Ik heb in mijn pubertijd ook behoorlijk wat "onrechtmatig verkregen" kleine dingetjes, dat wel.
Misschien helpt het in jouw situatie te weten waarom ik dat deed. Kan ik je een klein inkijkje geven.
Ik was dus puber en had behoefte aan uitdaging en spanning (bedenk dat autisten ook nog eens een zeer mannelijk brein hebben: Puber+mannelijke behoeften aan uitdaging= zucht...héél veel behoefte aan uitdaging) Maar, ik heb dus Asperger. Dat betekent dat ik wel graag alles voorspelbaar wil hebben en het liefst dus een stuk controle over situaties. Bij het meeste wat uitdagend is weet je niet of je zelf in de hand hebt of kunt houden. Maar dus wel wanneer je een Mars of iets pikt. De spanning van het pikken, in combinatie met de puberale overmoed dat ze je toch nooit kunnen pakken geeft de ideale situatie om toch iets heel spannends te kunnen doen terwijl je het gevoel hebt dat je de situatie in de hand hebt.
Bij mijn eigen zoon die ook geregeld iets aan de vingers bleef plakken in winkels heb ik eens een politie agent (die toevallig buitenstond nadat zoon wat in de zak had gestopt) aangesproken en in een paar bewoordingen snel uitgelegd wat er aan de hand was en of hij zoon niet duidelijk wilde maken dat dit toch écht niet kon. Dat deed die agent, met als gevolg dat zoon het gevoel werd afgenomen dat hij de situatie in de hand had... hij bibberde van schrik en heeft nooit meer iets gepikt.
Een troost, nu sta ik braaf in de rij bij de kassa voor de Mars

Gr.
Jair.

Madre

Ik hoop dat je goed geslapen hebt. Ik wilde nog iets zeggen over pubers. Misschien heb je er niets aan, misschien toch wel iets. In elke groep zitten kinderen die gemakkelijk en snel contact leggen. In elke groep zitten ook kinderen (niet noodzakelijkerwijs dezelfde als de eerste groep) die vriendschappen lang volhouden. En in elke groep zitten meerdere kinderen zonder echte vrienden. Lang niet al die kinderen hebben een stoornis. Vrienden maken en houden is (als het niet vanzelf gaat) een hele kunst, en sommigen leren het nooit. Ik heb het zelf pas (redelijk moeizaam) geleerd als achttienjarige, daarvoor had ik alleen hechte banden met volwassenen. Ik ken bosjes mensen (en helaas ook veel kinderen) zonder echte vrienden. Ik denk echt dat je je niet blind moet staren op de stoornis van je kinderen, of op andermans kinderen die allemaal zo populair zijn.
En dan nog iets: als juf maak ik regelmatig mee dat ook populaire kinderen, die aan elke vinger drie vriendjes kunnen krijgen, zich eenzaam voelen en niet zichzelf durven te zijn tegenover leeftijdsgenootjes. Ze spelen een vermoeiende rol waar ze niet meer uit kunnen of durven stappen. Probeer wat perspectief te houden, Madrelief, het is niet allemaal zo zwart-wit. Knuffel voor jou en je kinderen.
Groetjes
Massi

Echte vriendschap

Nee, ik slaap al een aardig tijdje erg slecht en het lijkt momenteel alsof er flink verbouwd wordt in mijn hoofd dus mogelijk dat ik nu weer verkeerd ga reageren, maar ik doe toch nog een poging. Het lijkt er namelijk sterk op dat het woord vriendschap niet door iedereen als hetzelfde wordt opgevat.
Jij hebt het over échte vriendschap. Maar daaraan durf ik wb mijn puber met ASS niet eens te denken. Zij kan prima contacten leggen met mensen, maar is niet in staat om vriendschap te onderhouden dus dan kan er ook geen echte vriendschap ontstaan. Maar af en toe deel uitmaken van een groep zal in haar geval al geweldig zijn. Maar zelfs dat heeft ze niet. Van school uit niet, vanuit de kerk niet, vanuit haar sportclub niet, vanuit de buurt niet. Gewoon helemaal niet. Terwijl ze snakt naar wat vriendelijke aandacht van leeftijdsgenootjes. Eens gezellig met een aantal meiden de stad in bijv. zelf kleren kopen o.a. Of eens een avondje met leefdtijdsgenootjes een film kijken ofzo, ik noem maar wat. Maar ze zit altijd in haar uppie thuis, terwijl een groep jeugd van haar leeftijd regelmatig bij elkaar komt. Nooit wordt ze eens uitgenodigd. Wat ze wel krijgt is negatieve aandacht: het regent pesterijtjes, tot het bizarre aan toe waar ik nu maar geen boekje over open ga doen.
Natuurlijk kun je vriendschappen niet dwingen. Maar ik vind wel dat je als groep ook kunt omzien naar leeftijdsgenootjes die nergens bij mogen horen. Die hebben gewoon vaak echt helemaal niets en niemand.
Vandaar dat ik ook erg fel ben op het volledig verbreken van een vriendschap zoals Ellen die beschreef. Over echte vriendschap hebben we het dan al niet eens meer omdat het geen gelijkwaardige verhouding is. Maar die jongen maar helemaal aan de kant zetten omdat hij niet meer in je leven past... ik vind dat je dat niet kunt maken. Maar oke, ik vergelijk het misschien teveel met mijn eigen kind en dat is misschien ook niet eerlijk.

Madre

Nog steeds vind ik je erg negatief reageren op de zoon van Ellen.

Je kan en mag niet van oubers verlangen dat ze tegen wil en dank zich ontfermen over een leeftijdsgenootje met ASS. De vriendinnetjes in de klas van je dochter hebben wellicht een poging gedaan?

Ook hier een man en een puber die geen contacten kunnen onderhouden. Dat geeft mij een hoop kans op kennisen en vrienden minder. Mensen haken af, moet ik boos zijn op die kmensen? Nee want het is zo voorstelbaar. Vriendschap en omzien naar een ander mag je niet afdwingen!

Ow en ik heb een lumineus idee

Hoe oud is je dochter?

Is het een iidee om een hyves groep voor de oo puberende zorgenkids op te richten of een mailgroep? Lekker pubers en prepubers onder elkaar en geinen maar?

Nikus

(telt tot 10)
Ik kan niets negatiefs richting de zoon van Ellen vinden in mijn laatste posting. Het is mijn mening, niet meer en niet minder. Daarbij constateer ik zelf al dat ik waarschijnlijk te veel naar mijn eigen dochter als voorbeeld kijk en zeg ik erbij dat dat niet helemaal eerlijk is. Wat wil je nog meer?

En verder reageer ik maar niet meer, want je snapt het blijkbaar nog steeds niet helemaal. En de tijd en energie ontbreekt me momenteel om nog weer een poging te doen het uit te leggen. Laat dus maar verder.

Massi nissa

Misschien ten overvloede maar de posting "Echte vriendschap" was nav jouw reactie

Madre

Allemachtig, stop eens met dat zelfmedelijden en naar een ander te wijzen!! Ik geef je handvatten en je weigert ze te zien. Je legt het probleem constant bij die ander!

Citaat van jou uit je laatste posting:

Vandaar dat ik ook erg fel ben op het volledig verbreken van een vriendschap zoals Ellen die beschreef. Over echte vriendschap hebben we het dan al niet eens meer omdat het geen gelijkwaardige verhouding is. Maar die jongen maar helemaal aan de kant zetten omdat hij niet meer in je leven past... ik vind dat je dat niet kunt maken. .

***

Dit kan ik niet als heel erg begripvol en positief zien!

Zelfmedelijden?

Zelfmedelijden? probleem alleen bij de ander neerleggen? Waar heb jij het in vredesnaam over!? Ik probeer alleen te laten zien wat het met zo'n kind kan doen. Dat jij ook een kind met ASS hebt wil nog niet per definitie zeggen dat jouw ervaring dan ook de mijne moet zijn. En die handvatten van jou zijn vast en zeker goed bedoeld, maar ik kan daar niets mee, sorry. Goed bedoeld maar we zitten al een aantal stadia verder. Het spijt me dat dit waarschijnlijk keihard overkomt maar zo is het nou eenmaal. Was het maar waar dat mijn dochter met deze simpele tips en handvatten geholpen was. Zo makkelijk is het helaas niet. Het zit veel dieper en complexer in elkaar. En dat is zeker geen zelfmedelijden of hoe je het noemen wilt. Alleen een constatering.
En ben ik verplicht herhaaldelijk positief en begripvol te reageren op iets waar ik een andere mening over heb? Ik heb al eerder aangegeven dat ik het idd positief vind dat ze er de moeite voor wil doen om te bespreken en de vriendschap niet klakkeloos beëindigt. Maar dat is dan ook het enige positieve dat ik erin kan vinden. Niet rot bedoeld naar haar toe overigens.
Ik vind jou wel heel erg zwart-wit hierin. Het is niet direct erg positief en begripvol dús ik ben gelijk heel negatief.
Zwart-wit?

Madre (echte vriendschap)

Ik had het ook gewoon over 'kennissen van dezelfde leeftijd met wie je omgaat', hoor, al noem ik het vrienden. Echte vriendschap is in mijn ogen dan weer een enorme stap verder (en zeldzamer). Misschien is mijn beeld dan weer enigszins vertekend omdat ik werk met kinderen voor wie maar zelden iets in het leven helemaal vanzelf gaat, of het nu begrijpend lezen is of conflicten vreedzaam oplossen. Juist dat sociale aspect is zo lastig bij pubers. Ze willen allemaal zo graag vrienden, maar het lukt velen niet echt. Hoe vaak ik het niet meemaak dat een groep van elf of twaalf kinderen het hele jaar als los zand aan/uit elkaar hangt, hoeveel uren leefstijl en sova je er ook in steekt. Er zitten zoveel eenlingen tegen.
Ik kan alleen als lapje voor het bloeden meegeven dat het later vaak toch wel (iets) beter wordt, als die rottige tienertijd maar eenmaal gepasseerd is. En vaak is het wel mogelijk om leuke dingen te doen met volwassenen. Ook niet altijd natuurlijk, en volwassenen kunnen leeftijdsgenoten niet vervangen, maar het kan heel goed gezelschap zijn.
Groetjes
Massi

Massi nissa

Ja eigenlijk heb je helemaal gelijk. Dat was in de klas van mijn dochter op de BS ook zo. Alleen zie je nu wel dat de meeste eenlingen elkaar nu wel gevonden (lijken te) hebben. Je ziet ze in elk geval toch steeds meer naar elkaar toetrekken en leuke dingen doen. Filmavondjes o.a. En dan vraag ik me af, waarom kan in zo'n groep dan niet één persoon extra erbij?
Wij moedigen dat bij een van onze andere pubers die dus wel vrienden heeft, ook altijd aan ook om diegenen te denken. En ik weet dat ze er eentje regelmatig in de groep hebben die ze om die reden erbij betrekken. Lang niet altijd, maar dat hoeft ook niet, wil diegene zelf als ik het goed begrepen heb, ook niet eens. Maar zo eens in de maand komt hij er wel bij. En dat gaat goed. Geweldig toch!? Ik wilde dat de leeftijdsgroep van mijn dochter dat bij haar ook deed.
Wat je laatste opmerking betreft, het doekje voor het bloeden; daar gaan we het nu ook in zoeken. We hebben (sinds vandaag!) een (volwassen) PGB-er bereid gevonden om met haar 'vriendinnen-dingen' te gaan doen en tussen deze dingen door haar vaardigheden op o.a. sociaal vlak proberen aan te leren en/of er op een goede manier mee om te gaan. Ik hoop dat haar dat wat uit het dal trekt.

Lastige situatie

Wat een lastige situatie. Een vriendschap kun je inderdaad niet afdwingen, dat werkt gewoon niet. Een ander laten vallen omdat hij niet meer in het "plaatje" past vind ik ook best hard. Als er echt totaal geen klik meer is dan zou ik ook aanraden om de vriendschap een natuurlijk verloop te laten hebben, met andere woorden dood te laten bloeden. Eerlijkheid is vaak mooi maar in dit soort situaties kun je beter wat indirecter zijn om de ander niet te kwetsen.

Wat me soms wel stoort (niet perse hier overigens) is dat ouders vaak opscheppen over hoe sociaal hun kind wel niet is. Ik zet dan regelmatig mijn vraagtekens bij het woord sociaal want sociaal is het natuurlijk totaal niet als je "geen zin" hebt in iemand die anders is of zo iemand zelfs treitert of negeert. Een sociaal mens kan met allerlei mensen overweg ongeacht wat iemands afkomst is of tekortkomingen zijn. Sociaal zijn zegt niks over hoeveel mensen er op je verjaardag komen maar wat je voor die mensen over hebt als ze je nodig hebben.

Een vriendschap kan nooit eenrichtingsverkeer zijn, dat ben ik me bewust. In de tijd dat jouw zoon vriendschappelijk omging met de betreffende jongen zal hij ook iets gevonden hebben bij hem waar hij iets in zag. Een vriendschap verbreken vind ik niet kunnen tenzij je knallende ruzie hebt, ik zou kiezen voor de iets mildere aanpak totdat de ander het opgeeft om contact op te nemen.

Groet Jessica

Toch maar reageren..

Ik volg dit draadje al een tijdje maar heb nog niet gereageerd omdat het hier nu redelijk goed gaat. Dan heb ik de behoefte wat minder.
Ten eerste wil ik zeggen dat de zoon van Ellen er heel wat beter over nadenkt om zijn vriend aan de kant te zetten dan het beste vriendje van mijn zoon gedaan heeft. Die heeft hem (samen met zijn moeder) op de laatste dag van de zomervakantie, net voor ze naar de brugklas gingen, gedumpt. Ze hadden voor de vakantie afgesproken samen naar de nieuwe school te fietsen, samen geoefend zelfs en toen had mijn zoon dus niemand meer.. Enfin, het is een lang verhaal en doet nu ook niet meer ter zake.
Ik ben het wel met Madre eens dat men wel eens wat meer rekening mag houden met mensen die anders zijn, dat heeft ook met sociale vaardigheden te maken namelijk.
Ook mijn ervaring is dat de maatschappij er op gericht is anders zijnden maar zo snel mogelijk aan de kant te zetten. Geen hulp of begrip tonen, maar wel oordelen.
Ik word van dit soort draadjes ook heel verdrietig omdat er weer een zorgenkind zonder vriendjes komt te zitten.
Natuurlijk kun je uit elkaar groeien dat houdt ik mijn kinderen ook voor dat dat bij het leven hoort.
En ik heb ook helemaal geen kritiek op Ellen enhaar zoon want zij denken er tenminste nog over na.
Maar dit soort dingen liggen ook bij mij heel gevoelig omdat ik het ook meemaak met mijn kinderen. Andere kinderen worden bij die van mij weggehouden, misschien wel logisch, maar wel heel kwetsend voor mij als moeder.
Ik vind sommige reacties op Madre ronduit belachelijk, zoals bv die van Nikus. Je leest toch wel dat Madre een wanhopige moeder is, dat lees je toch in alles wat ze schrijft? En terecht is ze wanhopig, haar dochter heeft niemand maar kan er wel tegenaan kijken dat anderen wel leuke dingen met elkaar doen. Zo is het ook met mijn zoon. Gelukkig heeft hij tenminste nog een vriend, die ook anders is, maar die ziet hij maar eens in de twee weken omdat die jongen bij zijn vader in een andere woonplaats woont. Op school heeft hij dan wel een jongen waar hij mee optrekt, maar verder komt het niet.
De toon die Madre aanslaat is er een van wanhoop, daar zouden jullie niet zo hard over moeten oordelen maar wat meer reageren met begrip.
Maar ik kom dit ook vaak tegen op dit forum dat er hard over mij heen gevallen wordt helaas. Gelukkig zijn er ook n og enkelen die er wel doorheen prikken.

Tjonge wat een felle reacties

Ik kan mij voorstellen dat Ellen dit draadje niet meer volgt en niet meer durft te reageren. Ik denk dat Ellen met haar zoon moet gaan praten over wat hij wel wil. Misschien wil hij inderdaad best eens een keer naar de McDonalds of naar de bioscoop. Daarna praten met de ouders van die jongen om duidelijk te maken dat de zoon van Ellen best af en toe contact wil maar geen logeerpartijtjes meer. Ik kan mij voorstellen dat dat erg hard is maar de zoon van Ellen is geen hulpverlener maar een 16 jarige jongen met totaal andere interesses. Ook vraag ik mij nu af wat ik met mijn eigen bijna 8 jarige zoon moet doen. Hij speelt nog met een jongen die vorig jaar naar het bijzonder onderwijs is gegaan. Jongen woont niet in de buurt, gaat naar een andere school maar soms willen ze nog met elkaar spelen. Dat mag natuurlijk maar als mijn zoon het nou niet meer wil omdat hij liever met een vriendje van school wil spelen moet ik hem dan gaan dwingen omdat hij anders niet sociaal is ????? Ik dacht het niet. Als het spelen van twee kanten komt, vind ik het goed. Wordt het eenzijdig dan houdt het op. En dat geldt niet alleen voor die jongen maar ook voor kinderen die verhuisd zijn. Vriendschap moet van twee kanten komen.

Zelf kiezen

Ik heb een dochter met PDD Nos /MCDD. Zij is het soort kind die soms veel vrienden heeft en soms niet. Zij is anders en ik vind het al knap als andere pubers met haar om willen gaan, aangezien zij zich niet altijd even sociaal gedraagd. Ik zou absoluut niet willen dat kinderen uit morele verplichting met haar om moeten blijven gaan, daar heeft zij namelijk helemaal niets aan, dat is in mijn ogen dan NEP.
Zij is wel vaker aan de kant gezet en ik leer haar ermee om te gaan dat het ook een groot deel haar schuld is dat ze het niet langer vol kunnen houden. Ik hoop dat zij ooit een lieve vriend of een vriendin krijgt als zij ouder is die haar accepteerd en begrijpt en weet hoe hij/zij met haar om moet gaan en ertegen kan dat zij zich soms vreemd kan gedragen.
Dat kun je niet afdwingen en ik wil mijn kind zien zoals zij is en niet hoe zielig het is dat anderen haar alleen achter laten. Dat hoort in mijn ogen namelijk ook bij het leven en dat zal zij nog vaker tegen komen. Vroeger had je de naam PDD NOs e.d. niet en dan werd een vriendschap beeindigd als je uit elkaar groeide of het verwaterde, ook bij gewone pubers gebeurd dat heel vaak en waarom zou dat bij speciale kinderen dan anders moeten zijn?
Laat iedereen lekker zelf kiezen met wie ze wel of niet om willen gaan of wij dat nu zo leuk vinden of niet, echte vriendschap kun je niet afdwingen.