Hoog sensitief?

Welke actie wil je?

Ik herken mijn oudste ook erg in het verhaal over hoog sensitieve kinderen, heb het boek gelezen van Elaine Aaron, dat was een eye opener. We dachten het gevonden te hebben, maar ons meiske blijkt ook een vorm van autisme te hebben. Het valt me altijd op dat die twee dingen ook veel overeenkomsten hebben trouwens.
Ik weet niet of je dat boek kent, misschien haal je daar ideeen uit, ik vond het wel goed. Daarbij komt dat een hoog sensitief kind (gelukkig) geen probleem kind is, en zo ook niet wordt gezien door de buitenwereld, dat is bij pdd-nos bijvoorbeeld wel anders.
Als jij haar herkent in de omschrijving kan het geen kwaad om je omgang met haar daarop aan te passen. Mijn dochter heeft sociaal gewoon vaak een extra steuntje nodig, en op zijn tijd ook wat extra rust, die ik, als mama, voor haar inbouw, door haar bijvoorbeeld niet teveel afspraakjes te laten maken.
Het is best een vergaand verhaal wat je nu wle en niet kunt doen. (hier loopt het al jaren)Maar als jij jezelf herkent in je dochter heeft ze het geluk dat mama haar vast in een hoop dingen al precies goed aanvoelt. Durf daar ook naar te handelen, ook al zou de buitenwereld het heel anders doen.
groetjes, Tess

Hoogsensitief

Mijn zoontje is ook hoogsensitief (net als ik). En hij heeft ADHD en is hoogbegaafd. Leuke combi, he? Dat boek van Elaine Aaron is een aanrader. Het geeft je wat meer inzicht in de belevingswereld van zo'n kind en wat handvaten. Verder is het geen officiele diagnose dus je kan er als zodanig weinig mee maar naar school en/of naschoolse toe kan je vragen of ze er rekening mee willen houden. Zoals een rustmoment inbouwen en een relatief prikkelarme plaats in de klas laten geven. Hier thuis idem. Het is even zoeken naar de juiste balans want ook dit soort kinderen en volwassenen zullen toch ook moeten leren zich te handhaven in een wereld met een overvloed aan prikkels, harde kritiek en negatieve energie. Verder kan een vorm van assertiviteitscursus/zelfbewustwordingstherapie nuttig zijn als ze wat ouder zijn. Voor de rest, tja, gewoon genieten van je kind. Veel met ze praten en ze een creatieve uitlaatmogelijkheid bieden. Mijn zoontje schrijft verhalen bijvoorbeeld.

Boos!

Emma zegt: "Hoeveel kinderen zien de zonnestralen door de wolken heenkomen als ze in de auto zitten???Hoeveel kinderen zien nog de mooie dingen van de natuur?Maakt het niet uit dat ze niet het duuste en het meeste hebben,hoeven niet perse te winnen???Delen nog graag.die van mij en daarom passen ze niet in deze maatschappij en moeten ze veranderen,ik kan er zo boos om worden."
Oh, ik herken het zo.... mijn kinderen zijn prima, de maatschappij is veel te hard geworden! Ik heb me daar al zo vaak boos over gemaakt. Waarom moet een kleuter van 4 meteen voor zichzelf opkomen, en assertief zijn, zich zo snel mogelijk "leren weren" ? ik heb twee van die watjes die daar totaal niet in mee kunnen. En als ik zelf nu kind was geweest had ik er ook moeite mee gehad. (geld voor mijn man ook trouwens)
Gelukkig hebben wij na lang zoeken de goede school gevonden voor onze watjes, jawel, een school waar ze ongestoord watje mogen zijn, en waar nog echt aandacht wordt besteed aan de natuur, en ook aan het respect hebben voor elkaar. Het is een vrije school, hier in de stad echt een kabouter tussen de reuzen... klein en overzichtelijk, en iedereen kent elkaar. Sinds ze hier zitten voel ik me ook een stuk beter, we worden geaccepteerd zoals we zijn, en niemand probeert mijn kind te veranderen in iets wat hij niet is! Hij wordt geholpen zich te ontwikkelen zoals hij is! Eenmaal tevreden met jezelf, en je eigen plussen en minnen goed kennende, zul je het in de buitenwereld ook beter redden.
En ik help veel op school, want ik voel me er zelf dus ook erg op mijn gemak. En zo trek je op een maandagochtend erop uit, met de hele school het bos in om spellen te doen, of wandelen met de kleuters. En dan zie ik het steeds vaker... er zijn er meer... er zijn zoveel meer kinderen als die van mij; die met een denne-appeltje zitten te spelen, die gek zijn op de mooie blaadjes in het bos, die eigenlijk niet tegen het lawaai van de kermis kunnen maar die het wel mooi vinden als er gewoon gezongen wordt... En sinds ik dit ontdekt heb, heb ik weer wat meer hoop gekregen. Ook dit is onze maatschappij, en daar vinden ze best hun plekje in.
groetjes Tess

Reactie

Fijn, jullie reacties!

Het boek van Elaine Aaron, is dat "Hoog sensitieve personen & Het hoogsensitieve kind"? Want ze schijnt meerdere boeken te hebben geschreven.

Als ik het zo lees ben ik blij dat ik in een klein dorp woon met een relatief kleine school. Van kleins af aan is dochter al gek op de maan, kan urenlang bezig zijn met bladeren verzamelen en ze ziet kleine dingen die anderen niet zien.

Ze zit nog niet zo lang op school, maar ik heb wel het idee dat met haar juf goed te praten valt. Ik hou dus een vinger aan de pols. Ze trekt zich trouwens (nu al!) enorm op aan een ander meisje, lief ding met een beetje achterstand, maar die twee zijn niet bij elkaar weg te slaan. Ontzettend mooi om te zien trouwens.

Tess: "Maar als jij jezelf herkent in je dochter heeft ze het geluk dat mama haar vast in een hoop dingen al precies goed aanvoelt. Durf daar ook naar te handelen, ook al zou de buitenwereld het heel anders doen." Juist, dat ga ik ook doen. Ik heb gemerkt dat mensen zo makkelijk commentaar geven, maar het is wel mijn kind, en ik herken zoveel in haar. Ik denk dat als ik nu een vinger aan de pols hou, dat alleen maar in haar belang kan zijn, voor nu en later.

T&t

Wat een mooie reaktie........fijn dat jouw kinderen op een school zitten waar ze zichzelf kunnen zijn.En waar meer gevoelige kinderen zijn.
Ook inderdaad voor jezelf,dat je ziet dat er meer kinderen zijn.
Mijn zoontje moet zich staande houden tussen gevoelige,maar ook drukke en agressieve kinderen.Hij heeft nu al voor zichzelf bepaalt dat hij stoer moet zijn,omdat hij het anders niet redt.Soms vind ik het fijn dat hij harder wordt,straks moet hij zich ook staande houden,maar soms ben ik bang dat hij zichzelf kwijtraakt.
Mijn dochter zit op een fijne school,maar nu ze ouder wordt en ik haar eigenlijk los moet laten,gaat er zoveel fout.Er wordt zo een misbruik van haar gemaakt.
Dat een schooldag eigenlijk te vermoeiend voor haar is ,vind ik erg moeilijk.nu kan ze af en toe nog thuis blijven,maar later als ze een baan heeft kan dat niet.
Ze wil in het week-end hetzelfde doe nals vriendinnen en klasgenoten,maar dat kan ze niet.Ze moet in het week-end echt de rust opzoeken en dat is erg moeilijk in deze maatschappij,want je MOET ieder week-end iets doen.
Daar heeft ze het erg lastig mee.aan de andere kant praten we veel en leggen we het haar goed uit,ze is een poosje erg opstanding geweest,toen hebben we haar laten gaan,is ze oververmoeid geraakt en nu begint ze het te snappen.

Wat ik niet snap en erg jammer vind is dat er zo weinig bekend is en er geen begrip is voor overgevoelige kinderen.
Mijn zoontje werd echt niet begrepen op zijn school en ik werd niet geloofd.Mijn dochter loopt ook tegen zoveel onbegrip aan,erg jammer.

Emma

Je zegt: "Ze wil in het week-end hetzelfde doe nals vriendinnen en klasgenoten,maar dat kan ze niet.Ze moet in het week-end echt de rust opzoeken en dat is erg moeilijk in deze maatschappij,want je MOET ieder week-end iets doen."
Maar je MOET toch niks? ik ken ook volwassenen die werkelijk ieder vrij weekend vol plennen met van alles en nog wat, maar moet dat dan? dat idee krijg je tegenwoordig wel vaak. Toch denk ik dat het, zeker voor deze kinderen, belangrijk is om te leren dat dat niet altijd hoeft, en dat het ook fijn is om een keer thuis te blijven.
Mijn zoon wil ook eigenlijk niks. Hij heeft geen hobby's en geen clubjes, alleen de zwemles, en dat is ook meer omdat het moet. Ik ben altijd degene die van alles voor hem verzint, en ik heb ontdekt dat ik daar toch wat terug houdender in moet worden. Voor hem hoeft het nl echt niet! Hij zit graag thuis, alleen met zijn lego's te bouwen, hij hoeft niet naar de kermis! Hij heeft zijn handjes (en zijn hoofd) meer dan vol aan school, en bso.
Het is zo jammer dat deze kinderen tegen zoveel onbegrip aanlopen.
groetjes Tess