Hoogsensitieve dochter versus een adhd broer
Mijn dochter van 8 jaar is hoogsensitief. Ik vind het een behoorlijke uitdaging om daarmee om te gaan. Ik heb er eerlijk gezegd niet genoeg geduld voor. Maar we blijven proberen en elke dag leren we weer bij. Maar wat ik de grootste uitdaging vind is dat ik ook een zoon heb van 15 met adhd die er nogal een sport van maakt om zijn zusje zo vaak en zo snel mogelijk op de kast te krijgen. Op het moment dat mijn dochter al behoorlijk overprikkeld Is, gaat hij nog even lekker door met treiteren. Dochterlief raakt gefrustreerd en krijgt een driftbui en ik heb weer ruzie met zoonlief. Iemand hier ervaring mee en een tip hoe hiermee om te gaan?
Aanvulling
Toch nog even een aanvulling. Uiteraard hebben we hier ook met zoon over gepraat en dan kan hij een paar dagen heel lief voor haar zijn maar Ja, hij blijft impulsief.
adhd
Het lijkt me een stuk waarschijnlijker dat dochterlief ook gewoon adhd heeft ipv een verzonnen diagnose als hoog sensitief.
Allebei intensief
Allereerst ben ik verbaasd over de post; je geeft aan niet genoeg geduld te hebben voor haar hooggevoeligheid maar is dat wel eerlijk tegenover haar?
Zij heeft ook te maken met een grote broer die vanwege de adhd een flink beroep doet op jullie aandacht. Iets wat jongere brusjes ook zien. Dus daarom de vraag of haar buien het gevolg zijn van de hsp of uit irritatie en een schreeuw om aandacht. Ze is nu 8 jaar en kan de behoefte hebben om meer voor zichzelf op te komen.
Hier een hsp-kind waar we rekening mee hielden; want bij teveel activiteiten of prikkels wat er een verhoogde kans op migraine.
Maar ons andere kind had net zoveel behoefte aan aandacht. Het wilde niet altijd schikken om zo conflicten te vermijden. Daarom voerden wij een ouder-kind middag in. Zo ging één van ons dan met de hsp'er of dan met de andere op pad. Zo konden de kinderen beter omgaan het verschil in aandacht, in het algemeen.
PS. Vergeet niet dat je dochter nu ook al 8 jaar oud is. Ze gaan die verschillen steeds scherper zien. Het neerzetten als een driftbui als gevolg van de hsp komt mij wat snel over. Ik ken een 12-jarige jongen met broer met adhd. Hij vertelde hoe dit best drukte op het hele gezin, ook op hem. Hij liet het verschil in aandacht maar gelaten over zich heen komen want zijn broer had er ook niet om gevraagd. Ik schrijf dit niet om de fout bij je zoon te leggen, maar dat treiteren is wel iets wat je niet haar kan laten ondergaan.
Dus zie of je meer met haar alleen kan ondernemen of gun haar een dag rust door juist iets met haar broer te ondernemen. Wissel dat af, zodat ze zich allebei niet achtergesteld voelen.
V@@S
Waarom zo bot meteen?
Horsie
Wat zijn de toptijden waarop het clasht tussen broer en zus?
Diagnose?
Mijn zoon werd door de psychologe die hem door een aantal moeilijke periodes heen hielp ook hoogsensitief genoemd. Inderdaad, hij is gevoelig, snel overprikkeld, heeft weinig concentratievermogen enz. enz.
Nu, na grondig onderzoek, blijkt hij het syndroom van Asperger (autisme) te hebben. Misschien is het zinvol je dochter nog eens serieus te laten onderzoeken. Hier ging het om 6 sessies van 2 uur, waar werd gekeken naar IQ (2x2u), aandacht en concentratie, motoriek, sociaal-emotionele toestand, schoolse vaardigheden. Verder moesten wij als ouders informatie geven over zijn ontwikkeling vanaf de zwangerschap.
Zodra je weet wat er werkelijk met je dochter aan de hand is, krijg je specifiekere handvatten om met haar en haar gedrag om te gaan. Met een beetje geluk kun je begeleiding op maat van je dochter krijgen. Dat scheelt aan beide kanten heel veel frustratie.
Wat je zoon betreft, denk ik dat je hem moet blijven uitleggen dat treiteren niet kan, dat hij dat zelf ook niet leuk zou vinden. Misschien kun je de kinderen meer uit elkaar houden? Verplichte (rust)uurtjes op de eigen kamer bijvoorbeeld? Ik heb twee IADH-kinderen, beiden heel verschillend, en ik kan ook bevestigen dat individuele aandacht heel belangrijk is.
AD(H)D en HSP
Mijn oudste dochter heeft officieel de diagnose ADD, niet van HSP, maar dat hier sprake van is, vind zelfs ik zonder diagnose meer dan aannemelijk. Dat gaat zelfs tot haar smaakpapillen. Pittig eten is niet aan haar besteed. Dat is niet uniek, haar vader kan ook niet tegen pittig, verder lijkt hij mij verre van hoogsensitief. Maar de combinatie van ADD en de mogelijke HSP, heeft wel flink bijgedragen aan moeilijke kinder/puberjaren. Ik heb geleerd dat je soms meer gebaat bent bij het verminderen van de lastige momenten. Zo is ook ontstaan dat we niet meer aan de eettafel aten, maar op de bank. Ook moest er altijd geluid aanstaan, de tv in ons geval. Ook als man en ik alleen eten, hebben we nog steeds de tv aan. Ook ik vind dat wel prettig. A. omdat het de stilte weghaalt, maar b. ook omdat we al luisterend aanhaken op de onderwerpen op tv. Dat levert dan toch weer gespreksstof op.
Ik heb begrip voor overgevoeligheid voor geluiden, geuren en beelden e.d., maar het mag natuurlijk niet het hele gezinsleven bepalen. Je zou kunnen kijken wat jij voor je dochter kunt doen om de prikkels te verkleinen, maar ze zal ook moeten leren dat die prikkels er nu eenmaal zijn en dat ze daar een manier in moet vinden om daarmee om te gaan. Boos worden is niet de manier. Dan kan ze beter rustig uit de situatie weggaan als dat mogelijk is. Is dat niet mogelijk, dan moet ze leren hoe ze het dan wel op moet lossen. Ze moet dus handvatten krijgen om rustig te blijven, van jou of een gedragstherapeut oid. Ik stel me zo voor dat ze er op school ook enorm last van kan hebben. Tegelijkertijd moet je zoon ondanks dat het moeilijk zal zijn, leren dat zijn gedrag vervelende gevolgen kan hebben. ADHD is geen excuus om het maar zo te laten. Fouten maken mag, vergeten dat je die fouten niet moet maken mag ook, maar je best doen is wel het minste.
Probeer het voor te zijn
Als je dochter al overprikkeld is, probeer ze dan uit elkaar te houden zodat je zoon de kans niet krijgt haar op de kast te jagen. Ik denk dat je met je dochter daar ook best afspraken over kan maken, bijv. als ze zich overprikkeld voelt, ze zelf haar rust pakt bijvoorbeeld door naar haar kamer te gaan. En probeer ze inderdaad beide de aandacht te geven die ze nodig hebben.
Wat me verder in jouw verhaal opvalt is dat je het geduld niet hebt om met je dochter om te gaan. Heb je hier begeleiding bij? Waar is de diagnose hoogsensitief gesteld? Misschien kan je daar nog om hulp vragen. En misschien is er inderdaad meer aan de hand met je dochter.
Oh ja, geluid van de tv
Ik lees het nog even over en ik leg nog even uit dat het geluid van de tv aan moest, omdat ze dan de eetgeluiden niet zo sterk hoorde. Smakken, gekraak tussen de tanden, dat soort werk. Ik bedenk me nu ook dat mijn man griezelt van ijzer op ijzer geluiden, dus bestek wat elkaar raakt. Hmmm... Maar ja, hij is vaak wel zelf de oorzaak van irritatie van eet- of andere geluiden. Ik word soms echt nijdig van slurpgeluiden, man slurpt. Ik kan ook bar slecht tegen gepulk aan nagels, dat maakt een tik-geluid, man heeft een nageltic, bijten en pulken. Snurken... om gek van te worden! Als het volume van de tv nogal hoog staat, kan ik echt hyper worden. Ook de meetings die ik met OO-leden heb meegemaakt, zijn mij te kakefonisch, moet ik helaas constateren. Ik versta dan ook niemand en heb de neiging om me dan maar afzijdig te houden. Het is niet zo vreemd dat dochter HSP-kenmerken vertoont, het lijkt erfelijk te zijn 
). Net als de ADD.
Om toch weer naar dochter en zoon terug te keren: ik begrijp dus veel, vind ook dat je zoon rekening moet leren houden met zijn zus, maar zus moet leren dat haar overgevoeligheid bij haar ligt en zij op haar beurt moet leren meer geduld te hebben met haar broer. Als ze meteen gaat snauwen en grauwen, is het voor broer interessanter om dat in haar naar boven te halen, maar los daarvan legt je dochter dan een deel van haar probleem bij haar broer. Beiden moeten nog veel leren zo te zien . Dat mag ook, ze zijn gelukkig nog niet volwassen en volledig vastgeroest in hun gewoontes.
Die overgevoeligheid
Is gewoon een kenmerk van adhd of autisme. Zodra dat zo hinderlijk is voor een kind dat het daar echt last van heeft is een echte diagnose en behandeling zinvoller dan vast blijven houden aan hsp.
Diagnose
HSP is natuurlijk geen erkende diagnose. Dat is een vrij vage omschrijving van een reeks karaktertrekken.
Misschien dat je dochter een bepaalde afwijking heeft.
En misschien is ze gewoon een gevoelig persoon.
Dat kan namelijk ook nog.
Je hoeft er niet altijd een diagnose aan te verbinden. Iemand mag ook gewoon bepaalde karakterkenmerken hebben.
En of ze daarnaast ook autistisch is of ADD heeft maakt in dit geval eigenlijk weinig uit,
Want of ze dat nu wel of niet heeft ze blijft een gevoelig kind. En daar mag/moet je ook gewoon rekening mee houden.
Ik zou proberen om te zorgen dat ze regelmatig van elkaar gescheiden zijn, allebei een eigen kamer hebben bijvoorbeeld waar ze rustig kunnen spelen. Je zoon kan misschien een koptelefoon gebruiken als hij achter de computer/TV zit.
En pesten is natuurlijk sowieso niet okay. Je zoon is 15 en ADHD of niet hij weet natuurlijk best dat hij niet mag pesten. Daar zou ik ook strenger op zijn. Niet doorgaan als zusje stopt zegt. Hij is 15 en hij zal nu ook echt die grenzen moeten leren.
Eens met Kyana
Wat een onzin V@@S dat HSP een kenmerk van iets anders moet zijn. Elke mus is een vogel, maar niet elke vogel is geen mus.
Maar gedeeltelijk mee eens
Kyana: "En of ze daarnaast ook autistisch is of ADD heeft maakt in dit geval eigenlijk weinig uit,
Want of ze dat nu wel of niet heeft ze blijft een gevoelig kind. En daar mag/moet je ook gewoon rekening mee houden."
Ja en nee. Gevoelig blijft ze. Maar als je een diagnose hebt, kun je specifieker inspelen op de behoeften van je kind, hoef je minder aan te modderen. Ik had met mijn kind al zoveel geprobeerd, dat ik een beetje moe werd van het rekening-houden-met. En dat lees ik ook een beetje tussen de regels door bij Horsie. Na de diagnose kon ik weer met frisse moed aan de slag en werkte dat wat ik aangereikt kreeg en probeerde meestal wel, in plaats van meestal niet.
Getest
Ons kind heeft eenden persoonlijkheidstest gehad bij een kinderpsychiater om te onderzoeken wat er speelde. Uit de test kwam geen autisme of ADHD voort.
Maar kind knipt wel alle labels uit kleding, kan niet tegen wasmiddel met sterke geurstoffen, heeft een gevoelige huid, scherp gehoor, houdt liever van zoet eten dan pittig gekruid, heeft een grote afkeer van oneerlijkheid, kan ontzettend moe zijn en kan dan sjacherijnig uit de hoek komen. Scoort hoog op de lijst van Elaine Aron.
Ik snap de reactie van v@@s wel; niet alle ouders durven hun kind te laten onderzoeken op ADHD of ADD. Maar als dit wel speelt, is een kind gebaat bij hulp en begeleiding. Iets wat de ouder een kind in dat geval ontzegt. Maar TS heeft haar oudste laten onderzoeken. Ik lees hierin zodoende geen aversie voor onderzoeken in het algemeen.
Alleen vraag ik mij af of het probleem van TS bij de dochter ligt of in lijn met de wijze waarop een gezin met ADHD omgaat. Behalve dan dat ze met de zoon gesproken hebben zodat het weer een paar dagen goed gaat, is dat mij verder niet duidelijk.
Je zou wensen dat iedere puber ( + gezin) met veranderingen in gedrag als gevolg van ADHD , kan terugvallen op een vaste behandelaar.
Misschien is een boek van Ross Greene een aanrader voor gezinssituaties.
Autimam
Ik vind het erg jammer dat ik van zowel mijn dochter als van mijzelf later dan handig is, weet dat ADD in het spel is. Als je zoiets weet is je begrip rekbaarder, maar ook het begrip voor eigen gedrag is dan groter. Het is geen bewust irritant gedrag, het is onvermogen het anders te doen aan een kant of aan de andere kant gedrag wat eventueel bijgestuurd moet worden, maar dan vanuit begrip en niet irritatie. Ook dat mijn dochter zo gevoelig is voor geluiden, smaken, e.d., kan irritant zijn, maar ze doet het niet expres. Dus adem in, adem uit... . Ik vind een diagnose dus wel handig. Voor zover ergens een diagnose over te geven is. Dat geldt dus niet voor HSP. Het belangrijkste is, vind ik, dat mensen geloven dat het geen onzin is.
Ik heb een dochter met ADHD die serieus een last kan zijn voor haar broers (en ons). Maar nooit in de zin van treiteren/pesten, doelbewust of expres. Dus, als je zoon bewust aan het treiteren is, dan vind ik dat meer een opvoed dingetje dan iets 'wat nou eenmaal hoort bij de stoornis'
Daarbij is het altijd belangrijk dat iedereen in huis een plek heeft om zich terug te trekken. En dan mag daar dus ook echt niemand ongevraagd binnenkomen.
Wat hier altijd het in tijden dat het minder lekker loopt, is heel bewuste 1-op-1 aandacht. De moeite waard om daar tijd voor te maken!
Puberaal gedrag
Het "zieken" van jongere kinderen is volgens mij normaal (ongewenst) puberaal gedrag. Ik zie er hier ook dagelijks staaltjes van. Helaas. Corrigeren helpt geen bal, uit elkaar houden wel. Gelukkig is mijn jongste uitgerust met een dikke laag eelt...
Nou nee
Hier ook een zeer gevoelige en een adhd-er, beiden in de pubertijd maar er wordt niet getreiterd, nooit. Hooguit wat goedmoedig geplaag. Verder helemaal eens met Jippox.
Bedankt
Bedankt voor alle reacties.
Flanagan, ook ik ben maar een mens. Je kan me niet vertellen dat iedereen met zorgen kinderen altijd 100 % geduld kan opbrengen om pedagogisch correct te reageren. Natuurlijk lukt het de meeste momenten echt wel maar soms word ik erg gefrustreerd als er weer een compleet drama wordt gevoerd over geluidjes, kriebeldingetjes, last van weet ik veel wat en ga zo maar door. Ik denk dat dat heel.menselijk is.
Mijn zoon heeft ook geruime tijd begeleiding gehad en het gaat heel goed met hem. Ik ben van mening dat in het geval van mijn kinderen, zij zich moeten aanpassen aan de maatschappij en niet andersom. Hun "stoornissen" zijn niet van dusdanige aard dat zoiets niet van ze verlangt kan worden. Dus hebben we, met behulp van, mijn zoon een flink aantal handvatten gegeven waardoor hij goed kan functioneren in de maatschappij. Natuurlijk zit er ook gezond broer zus gedrag tussen en ik bedoel ook zeker niet dat het treiteren alleen voorkomt vanuit de ADHD. Maar door de impulsieve manier van handelen is het treiteren vaak al gebeurd voordat hij zich ervan bewust is wat hij heeft gedaan. Net als zoveel andere acties. En natuurlijk maakt de reactie van zijn zus het alleen maar leuker. Als we er met hem over praten snapt hij ook echt wel dat het niet leuk is en hij doet ook echt zijn best.
Ze hebben beiden een eigen kamer, doen veel activiteiten los van elkaar ook gezien het grote leeftijdsverschil. Natuurlijk is er veel ruimte voor 1 op 1 aandacht. Maar er zijn altijd die momenten aan bijvoorbeeld de eettafel en gewoon het samen beneden zijn.
Kaaskopje, heel herkenbaar jouw verhaal. Fijn om te lezen. En net wat je zegt, dat constante rekening houden met. Natuurlijk krijgt ze de ruimte om haar overprikkeling af te reageren. En de ene dag is het ook makkelijker om er begrip en geduld vior te hebben. Maar ik vind niet dat het hele gezin( er zijn nog meer broers en zusjes) de hele dag op zijn tenen hoeft te lopen. Dat zal later in het echte leven ook niet gaan gebeuren.
Horsie,
In je openingspost kwam je bij mij over als een moeder die haar zoon het hand boven de hoofd hield. Dat is ook begrijpelijk want een ouder houdt in het algemeen ook meer rekening met de meest kwetsbare, al is het maar om de sfeer in huis prettig te houden.
‘ Je kan me niet vertellen dat iedereen met zorgen kinderen altijd 100 % geduld kan opbrengen om pedagogisch correct te reageren. ‘
Dat heb ik ook niet geschreven. Lees mijn post ook niet als een kritiek op jou. Eerder als een moment om de situatie ook vanuit het ooghoek van je dochter te bekijken.
Excuus als het wel zo bij je over kwam.
Hier kan de hsp’er best moe zijn. Hij gaat dan uit zichzelf vroeger naar bed. Vroeger zagen we aan de kribbigheidsignalen, dat vermoeidheid aan het ‘groeien’ was. We stuurden hem dan vroeger naar bed. Eenmaal uitgerust, was zoon ook minder bezig met geluiden en meer met het spelen van Lego.
En soms ging ik ook vroeger naar bed. Even bijtanken.
Nippon
Dat er bij jou thuis niet getreiterd wordt wil niet zeggen dat een bepaalde hoeveelheid vervelend gedrag tussen brussen niet binnen de normale normen valt.
Dat het ongelooflijk vervelend is staat buiten kijf. Mijn puber schijnt echt niet in te zien hoe zijn geklier richting zijn broertje uitpakt. Maar het is een puber met dus een paar prachtige oogkleppen. En ik hoor dat van meer mensen, dat hun pubers zich thuis onmogelijk gedragen (buitenshuis zijn het dan weer vaak engeltjes).
Ik wil er alleen mee aangeven dat dit gedrag dus niet persé ADHD hoeft te zijn, maar meer puberaal. Eventueel natuurlijk versterkt door ADHD.
treiteren
Treiteren is nooit acceptabel. Dat is ook niet typisch iets van tieners. Ook tieners kunnen prima begrijpen dat treiteren niet mag. Daar zou ik echt geen enkel begrip tegenover hebben. Zeker niet tegenover een jonger zusje.
Mijn oudste kinderen kunnen soms best onaardig doen tegen elkaar en goedmoedig plagen gaat soms een grens over. Wat natuurlijk wel eens kan.
Maar tegenover de kleinere kinderen doen ze dat weer niet. Die grens snappen ze ook wel.
Dus daar zou ik echt streng op zijn. ADHD of niet. Treiteren is niet acceptabel. Zeker niet van kleinere kinderen.
acceptabel
Ik zeg toch ook niet dat je het moet accepteren?
Nee
maar ik vind het ook niet normaal of er bij horen. Zeker niet als het gaat om jongere broertjes/zusjes. Dus daar zou ik me wel zorgen om maken.
Herkenbaar
Hier een man met ADHD, een dochter van 13 met kenmerken van ADHD en lekker pubergedrag een zoon van 8 zonder bijzonderheden maar wel behoorlijk aanwezig. De middelste, een meisje van 11 die hooggevoelig is en snel overprikkeld wordt vaak helemaal gek van de drukte en het geklier van haar broer en zus.
Wat zijn laatste twee jaar heel druk geweest met haar handvaten te geven hoe om te gaan met bepaalde situaties. Daarnaast zijn we bij haar makkelijker geworden in haar rust, tijd en ruimte voor zichzelf te geven en dat werkt goed. Als de kinderen uit school komen gaat zij bijvoorbeeld eerst een half uurtje naar haar kamer (in plaats van dat we met ze allen wat drinken) want dan moet ze eerst bijkomen anders escaleert het heel snel. Ze blijft vaak alleen thuis als we ergens heen gaan, ze kijkt vaker even op haar i-pad een filmpje met haar koptelefoon op, gaat in bad als het haar teveel wordt etc. Ook als we op vakantie zijn (we zijn toevallig net terug van een stedentrip) kiezen we er veel voor dingen apart te doen. Mijn Man gaat bijvoorbeeld op stap met de oudste en jongste, ik met de middelste. Zo blijft het voor iedereen leuk.
Voorheen vonden we veel vaker dat ze zich moest aanpassen en we dingen gewoon met z’n allen moesten kunnen doen maar uiteindelijk werd niemand daar blij van want niemand kon dan zichzelf zijn. Het eten is 1 van de weinige momenten waaraan we vasthouden dit gezamenlijk te doen maar ook dan zeggen we vaak, als het te druk wordt aan tafel, dat de middelste wel vast van tafel mag om te gaan douchen, huiswerk te maken of iets anders te gaan doen.
Echt expres klieren accepteren we natuurlijk niet maar ik merk wel dat het ook wel heel makkelijk is om een hooggevoelig kind op de kast te krijgen en dat kan je de andere kinderen dan lang niet altijd kwalijk nemen. Natuurlijk proberen we de kinderen wel uit te leggen dat ze rekening moeten houden met elkaar en elkaar moeten respecteren maar dat is best lastig als kinderen zo verschillend zijn. De middelste vindt haar broer en zus druk en vervelend maar andersom vinden zij hun zus weer altijd chagrijnig en overdreven reageren. Het blijft heel lastig vind ik maar bovenstaande werkt hier in elk geval goed.
Misschien kun je
focus gaan leggen op de overprikkeling? Als ik het een beetje goed begrijp dan zit daar voor nu het grootste struikelblok?
Ja, dat kost (veel) energie voor nu, maar ik denk dat je dat dubbel en dwars terug gaat krijgen. Dus even een investering om straks meer rust te krijgen.
Je schrijft dat het mis gaat op momenten dat zij al sterk overprikkeld is.
Misschien kun je er zicht op krijgen welke factoren bijdragen aan die overprikkeling en in hoeverre die te beïnvloeden zijn. En in hoeverre je daar dochter zelf in mee kan nemen, wellicht is er een hoop dat ze zelf kan doen of in anticiperen.
En verder/anders focussen op ander gedrag van dochter bij overprikkeling. Misschien zijn er andere opties maar terugtrekken is de effectiefste manier die ik ken.
Misschien kun je daar op inzetten en dat voorlopig voorrang geven boven alles. Dus óók op momenten dat je haar er eigenlijk bij wilt hebben zoals met eten.
Ik zou daar wel iedereen in betrekken, juist ook klier-zoon.
Het kan hem goed doen betrokken te zijn, juist op een effectieve, ositieve wijze, hem dus mede verantwoordelijk maken. (Niet voor gedrag zusje, maar voor sfeer in huis)
Dus bijv een code woord afspreken, een activiteit die dichter dan mag doen of een ruimte waarin ze dan is, waar iedereen haar ook echt even met rust laat.
Maar wellicht hebben je kinderen zelf nog andere ideeën?
verantwoordelijkheid
Hier helpt het als we de adhd-pubers verantwoordelijkheid geven, over hun kleine broertje en zusje.
Dus bijvoorbeeld met oppassen. Daarmee kunnen ze dan geld verdienen, maar dan vraag ik wel kwaliteit. Dus een goede maaltijd voor de kleintjes, of wel een verhaal voorlezen bij het naar bed brengen. Op tijd bij de judo zijn om op te halen.
Die verantwoordelijkheid zorgt ervoor dat ze mee gaan denken. En dan ook rekening gaan houden met de kleintjes als iets slecht voor hun is. Gepest/getreiterd worden is slecht voor iemand zijn zelfbeeld. Dat weten mijn adhd-pubers helaas maar al te goed.
Net als bij alles, hebben ze wel meer tijd nodig om dit te leren. Daarom herinner ik ze er dan aan.Wij doen dan een keer een serieus gesprek. En dan later daaraan refereren. 'Weet je nog wat ik laatst zei?'
Kobaltblauw
Hier helpt het als we de adhd-pubers verantwoordelijkheid geven, over hun kleine broertje en zusje.===
Wat leuk om dit van jou te lezen. Wij hadden vroeger namelijk precies diezelfde ervaring. Die verantwoordelijkheid kreeg mijn dochter bij haar vereniging en dat heeft een zeer positieve invloed gehad. Thuis was tussen haar en mij een sfeer ontstaan, waarin ik haar misschien teveel op de huid zat en daar ben ik ook in gaan snoeien. Liever een gezellige dochter en een zwijnenstal in haar slaapkamer, dat een keurige kamer maar een onhebbelijke dochter. Dit inzicht kwam zo'n beetje in dezelfde tijd als haar verantwoordelijkheden bij de vereniging. Na een paar rustige weken keken man en ik elkaar aan met 'hé, valt jou ook op dat er al een paar weken geen gedoe is?'. Vanaf die tijd ging het een stuk beter.
Kaaskopje
Volgens mij komt dat omdat bij adhd alles vaak wat rommeliger gaat en de executieve functies zich onregelmatig en schoksgewijs ontwikkelen.
Hierdoor krijg je als ouder de neiging te dicht op de huid te zitten of te veel te pamperen. En dat is vaak ook nodig bij bepaalde zaken.
Maar bij andere dingen onderschat je ze dan..
En mijn ervaring is dat hun gedrag daar niet van opknapt.
hihi
Kobaltblauw
Nee zeker niet. Ook de latere kennis dat we allebei ADD hebben, heeft bij mij een heel spaarvarken doen vullen met kwartjes. ADHD valt een ouder misschien eerder op dan ADD. Ik weet inmiddels, pas vorig jaar, dat je ook het 'gemengde' type kunt hebben, dan is het meer ADhD. Ik heb het sterke vermoeden dat mijn dochter daar nu toe gerekend zou worden. Maar tot haar mentor met haar besprak dat ze zich eens moest laten testen, had ik deze optie zelf niet bedacht. Ik was alleen bekend met het fenomeen ADHD, storend druk gedrag, dat beeld. Inmiddels zijn we 9 jaar verder en ben ik bijgepraat .
