Hoort dit gedrag bij autisme?

Tactiele overgevoeligheid

Dit klinkt als tactiele overgevoeligheid, dus overgevoeligheid van de tastzin. Uit je verhaal kan ik niets meer dan dat halen, ASS haal ik er absoluut niet uit. Google eens op sensorische integratieproblemen, of lees het boek "Uit de pas" van Kranowitz, ik denk dat je daar een paar zaken zult herkennen. Dit komt trouwens wel vaak voor in combi met ASS en/of ADHD, maar dat hoeft absoluut niet! En als het verder geen problemen oplevert zou ik het ook vooral zo laten.

Guinevere

Zoon heeft zo wel wat gevoeligheden, zo kan hij bijv slecht creme op zijn huid verdragen. (en is extreem kieskeurig met eten, maar da´s weer een ander vlak)
Maar dit ´voorval`? Dit van pijn aan zijn voeten is dus echt de eerste keer dat ik het hoor. Het ging ook gepaard met een hoop dramatiek, hij wilde echt absoluut de vloer niet aanraken. Vlak daarvoor was hij nog op blote! voeten naar buiten gerend om een vriendin uit te zwaaien.
Ik denk toch aan een flink hysterische aanval, omdat hij boven (eigenlijk is de vloer boven niet anders dan beneden) gewoon liep. Maar toch baarde het me zorgen. Ik vroeg me af of het gerelateerd kan zijn aan autisme omdat ik begrijp dat autisten op verschillende momenten heel verschillend waarnemen.(of de waarneming interpreteren, ik weet niet precies hoe het zit) Bij gewoon een tactiele overgevoeligheid zou de klacht toch meer constant moeten zijn?

Toevallig

herken ik dit wel van zoon (bijna 6, geen zorgenkind). Als hij moet opruimen krijgt hij vaak ineens enorm pijn in zijn been. Ik probeer de discussie wel/niet echt (want ook ik vind dat een lastige kwestie) dan te omzeilen door hem gewoon zittend aan het werk te zetten.

Asa torell

Ik weet niet of het vergelijkbaar is. Pijn in een been kan natuurlijk altijd wel. Ook zo iets herken ik wel, mijn kinderen (vooral de bewuste zoon) is dan plots heel erg moe oid. Maar zo´n pijn aan je voeten dat je de vloer absoluut niet aan kan raken is toch tamelijk bizar. Het gaat net wat verder voor mijn gevoel.
Fijn dat je reageert!

Fladderbeestje

Dank voor je reactie, zou je wat meer kunnen vertellen? Wat herken je, de reactie van pijn op een ogenschijnlijke normale activiteit, het plots optreden ervan, (en zo weer verdwijnen, geheid hoor ik dit niet meer terug) of de koppeling met ongewenste opdrachten? En herken je het zelf vanuit autisme?
Heb zelf lang in de psychiatrie gewerkt met volwassenen, dit soort gedrag werd praktisch uitsluitend binnen hokjes als ´theatraal` etc geplaatst. Maar volwassenen zijn geen kinderen natuurlijk, heb geen idee hoe ´normaal` dit gedrag voor kinderen is, en daarbij ´bestaat` (bestond?) autisme nauwelijks in de volwassenen-psychiatrie, behalve misschien een enkel geval van heel duidelijk klassiek autisme.
Zoon heeft ook weleens periodes niet gepraat met vooral vreemde volwassenen, leek wel selectief mutisme. Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar ergens horen dit soort gedragingen voor mijn gevoel bij elkaar, bij hem dan, er is een soort van overeenkomst. Maar dat is meer een gevoel, kan ik dus niet onderbouwen.

Bloem

Ja natuurlijk gaat het verder, en ik zou ook helemaal niet willen zeggen dat ik daarmee weet wat er bij jouw zoon aan de hand is. Het ging me meer om het idee, om de vraag of het echt is of hysterisch gedoe, helemaal te omzeilen. (althans voorlopig want als het vaker terugkomt zal het vast vanzelf duidelijk worden lijkt me? De optie van het gedoe lijkt me makkelijker dan dat hij dit echt heeft...).

Guinevere

Dank!
Volgens mij heb ik het niet serieus genoeg genomen, dat gevoel had ik zelf ook wel. Het hele gedoe ging gepaard met een hele hoop gemiep, iets waar hij sowieso goed in is en waar ik heel slecht tegen kan. Dat zet dan gelijk de toon. Hij voelt ook gelijk mijn irriatie haarfijn aan en gaat dan nog harder miepen. Ik zat wat in tijdnood omdat partner plots ziek werd. Wat ik had moeten doen is die tijdnood opzij zetten, dan waren ze voor mijn part maar een uur later naar bed gegaan, al loopt het zo´n vaart dan niet eens meestal. Maar goed zo´n situatie gebeurt en alles gaat snel en de eerste momenten bepalen dan meestal het verloop. (dan is het zo´n sneeuwbal)
Omdat hij op de meest idiote manieren probeerde te lopen (op allerlei spullen die daar veel te kwetsbaar voor waren) was er een hoop strijd. Ik vroeg hem later waarom hij dan niet zijn sokken had aangedaan maar die had ik hem dan moeten geven want hij kwam er immers niet aan?! (moest dan over de vloer natuurlijk) Dus ik was het schuld dat hij me niet had kunnen helpen want dat had hij zo graag gedaan enz.
Ik zat er achteraf vooral mee omdat ik het denk ik toch maar moeilijk serieus kon nemen. Vandaar dan ook mijn vraag hier.

Helpen

Het is heel moeilijk om rustig te reageren op zo'n hysterische aanval, vooral omdat je er zelf op dat ogenblik helemaal niets van begrijpt ("er is toch niets?").
Het is zaak om het kind te helpen om zelf met de situatie om te gaan. Wil natuurlijk niet zeggen dat je er volledig aan moet gaan toegeven. Voor het moment zelf een werkbare oplossing laten bedenken en het kind helpen steeds de grens een beetje te verleggen. Die sokken waren in dit geval al een mooie oplossing.
Voor kinderen die heel erg overgevoelig zijn op de huid wordt er wel eens borsteltherapie gegeven. Ik heb dat niet gedaan, dat moet heel intensief zoveel keer per dag zoveel minuten. Het probleem was bij onze zoon niet groot genoeg om zoveel moeite erin te willen steken.
Het zou trouwens door een overprikkeling op een ander gebied kunnen zijn dat je zoon nét deze keer heftiger reageerde op de prikkeling. Dit was dan net de druppel die de emmer deed overlopen, ik bedoel dat hij normaal gesproken zijn reactie op die onaangename vloer wel in de hand heeft, maar nu vanwege een hoofd dat al overvol zat niet meer.
Zelf heb ik trouwens ook wel fout gereageerd in dergelijke situaties, bijvoorbeeld bij de vreselijke angsten die onze zoon doorstond als hij in de harde wind moest lopen. Allemaal reacties die erop neer kwamen dat ie zich niet zo vreselijk moest aanstellen. Maar hij stelde zich absoluut niet aan. Helaas wist ik dat op dat ogenblik nog niet, dus achteraf heb ik dikke SPIJT van mijn reacties.

Hier ook!

Een meiske met tactiele overgevoeligheid! Als baby/ peuter kon je haar op een handdoekje op het strand of gras zetten, en ze ging er ECHT NIET vanaf! Ook stoepranden, andere straat of vloerbekleding... zucht... allemaal overgangen naar "iets anders" en dat was allemaal eng. Ook met eten erg gevoelig trouwens, dat was ook het grootste probleem, ik las het hier boven ook al ergens, ze at alleen van die super gepureerde prut! (ja, en dat 4 jaar lang!) later kwamen we erachter hoe gevoelig ze is in de mond, en vergeleek ik het eten van boterhammen wel eens met het eten van een cactus, het voelt voor haar echt heel onprettig! Maar dat wil niet zeggen dat je er niks aan moet doen, die "prikkelgrens" kan door gewenning verschoven worden, en dat is hier ook (gedeeltelijk) gelukt met logo en ergo therapie.
Deze problemen speelden al toen ze heel jong was, ze kreeg dan ook heel jong het stempel pdd-nos. In de tussentijd hebben wij een leuke lieve meid van 8,5. Ze gaat naar een reguliere school, maakt contact, leert goed, je zou soms vergeten dat er iets met haar aan de hand is. Maar goed, autisme verdwijnt niet... en we weten inmiddels dat er bij overprikkeling steeds weer andere problemen kunnen opduiken. Zo is ze ook een tijd heel overgevoelig geweest voor geluiden.
Ik denk dus dat het wel bij autisme hoort, want autisme is een informatie verwerkings stoornis. d.w.z. dat de prikkels opgevangen door de zintuigen (dus ook de tast) anders verwerkt worden in de hersenen. Bij overprikkeling gaat hier vaak weer een ding overheersen; zoals overgevoeligheid voor geluid; ze lijkt gewend aan geluiden, en ineens kan ze weer niks hebben! Het is als ouder ook erg moeilijk om uit te vinden wat dan de onderliggende reden weer is... en zeker op het moment van "flippen" kun je meesteal echt geen reden vinden, en kan het kind het ook niet verwoorden. Vaak achteraf word er iets duidelijk over die situatie, en dat is dan weer een leermoment voor de toekomst.
Soms denk ik dat mijn kinderen "bijna normaal" zijn... en de volgende dag kan het ineens weer opvallen dat ze zooooo afwijken, omdat ze bepaalde dingen gewoon niet willen of kunnen. Wel fijn om hier weer eens mee te lezen dat ze niet de enige zijn, en dat meer mensen hier tegenaan lopen. Want hoe raar (of verwend in de ogen van de buitenwereld) is een kind van 8 dat geen boterhammenkorstjes kan eten??? wij zijn al zo blij dat ze de rest van die boterham eet!
groetjes, Tess

Tess

Hoi Tess, ik zie dat je dochter veel van dezelfde overgevoeligheidsverschijnselen heeft die mijn 7-jarige zoon ook heeft. Máár die is dus beslist niet autistisch. Dit zijn verschijnselen die veel voorkomen bij autisme, maar die los staan van de diagnose autisme. Zou een mooie boel zijn, een kind dat niet op gras wil lopen, niet tegen bepaalde geluiden kan en geen boterhammen eet het stempel autisme op te plakken! Gelukkig is daar wel meer voor nodig. Ik hoop dat ze bij je dochter iets verder dan deze verschijnselen hebben gekeken?
Zoon hier is inmiddels dus 7,5 en hij eet nog steeds geen boterhammen, wel fijn te lezen dat hij niet de enige is die daar moeite mee heeft. Hij heeft er 2 keer in zijn leven eentje moeten eten op de BSO en daar spreekt hij nog steeds verontwaardigd over. We liepen dus altijd te zeulen met pakjes crackers, waar we ook heen gingen. Inmiddels eet hij wél broodjes en stokbrood, dus ik ben er erg tevreden over. Als ie naar een vriendje gaat op lunchtijd geef ik meestal een broodje mee, wellicht vinden mensen dat raar maar het gaat prima zo.

Dank!

Ik heb zo veel aan jullie reacties!
Toch weet ik nog steeds niet goed hoe ik eea moet plaatsen. Maar da´s wel vaker bij zoonlief dus dat ben ik gewend. Het blijft nl staan dat ik nooit iets gemerkt heb van gevoeligheid aan zijn voeten. Ik had het hem nog gevraagd, of hij daar eerder last van had gehad. Dat wist hij niet meer zei hij, maar het zou best wel kunnen.
Kan best zijn idd, dat er een gevoeligheid is die normaal gesproken te ´hebben` is. Ik kan geen enkele trigger bedenken, maar wel is het zo dat hij niet in een goede periode zit.
Maar goed, geduld lijkt toch het devies. Eigenlijk probeerde hij de zaak ook zelf op te lossen. (misschien doet hij dat vaker zodat ik hem overschat of niet in de gaten heb wat allemaal moeilijk voor hem is) Maar op een manier die ik irritant vond, had hem beter daarin kunnen begeleiden.

Hysterisch gedrag en het past bij ASS.

Zoonlief kan er ook wat van.