Hsp, add?
Hoi
Ik zal me eerst even kort voorstellen. Ik ben een gescheiden moeder en heb twee kinderen. Een zoon van zeven en een dochter van vijf jaar. Dit bericht gaat over mijn zoontje.
Toen hij vijf jaar was is hij getest en daar kwam uit dat hij hoogsensitief is. En naast die test hebben we ook best veel bruikbare tips gekregen om met hem om te gaan.
Toch gaat het de laatste tijd niet goed met hem. Hij heeft heel erg veel woede aanvallen, en dat kan gaan over van alles. Maar het moeilijkste is zijn reactie na zo'n woede aanval. Hij heeft dan heel veel spijt, en zegt dan dingen als 'was ik maar niet op deze wereld', 'ik kan beter dood zijn', 'ik kan niet lief zijn voor mezelf, want ik doe allemaal dingen die niet goed zijn', enz enz.
Het doet verschrikkelijk veel pijn om dat te horen van een zeven-jarig mannetje die het verder zo goed doet op school en thuis en met vriendjes. Ik loop op mijn tenen om het hem maar naar zijn zin te maken, om de aanvallen te voorkomen. Maar dat lukt uiteraard niet. Kan op zich ook wel dealen met een boos kind, maar wat er daarna komt vind ik heel moeilijk. Hoop dat er meer mensen zijn die dit herkennen, dat alleen al zou prettig zijn.
Oh ja, herkenning
Ik herken heel veel in wat je schrijft. Onze zoon met adhd is inmiddels alweer 12 en het gaat erg goed met hem op het moment, maar ooh wat is die vaak kwaad geweest.
Hij had als kleuter al een erg negatief zelfbeeld en is als 9-jarige depressief geweest. Het is inderdaad hartverscheurend, als je kind door alles wat hij doet, laat merken ongelukkig te zijn. Ik was altijd zo'n: 'Het maakt allemaal niet uit, als ze maar gelukkig worden'-ouder. Nu, mijn kind was niet gelukkig, hij wilde dood. Afschuwelijk.
Het klinkt (dit is een forum he, dus ik weet het natuurlijk niet, want ik ben geen psycholoog en ik ken je zoon ook niet) alsof jouw zoon ook een negatief zelfbeeld heeft. Ik zou hulp gaan zoeken. Dit is niet goed en gaat niet vanzelf over. Bij een kinderpsycholoog bijvoorbeeld. Via de huisarts kun je kijken wat de mogelijkheden bij jouw in de buurt zijn.
Sommige kinderen (onze zoon) kunnen, ondanks hun adhd, ass of wat dan ook, heel goed hun gedrag compenseren. Die houden zich op school dus goed, alle frustratie kroppen ze op, alle agressie en ergernis, komt tot ontploffing als ze thuis zijn. Dat komt doordat ze zich op school onveilig voelen. (ten minste daar kwam het bij onze zoon door)
Wij hebben heel veel gehad aan het boek 'Het explosieve kind' van Ross Greene. (www.livesinthebalance.org)
Daarnaast kun je zelf heel veel dingen doen die goed zijn voor het zelfbeeld van kinderen. Ik som er een paar op:
Een-op-een aandacht geven. Heel veel complimenten maken (ook over 'gewone dingen' die goed gaan: 'Heb je je broodje al op, goed zo, dan kunnen we lekker opschieten.') Iedere dag een kwartier met het kind spelen, waarbij het kind de leiding heeft, de volwassene volgt en de volwassenen geen gespreksonderwerpen mag aanvoeren. (als het kind zwijgt, zwijg jij ook, Ik heb uren zo met mijn zoon gelegoed, het is echt heel goed om even bij je kind in zijn wereld te verkeren, juist als het niet zo goed gaat) Positief blijven, negatieve dingen zo veel mogelijk negeren, positieve dingen benoemen. Kalm blijven, het is ontzettend slecht voor een kind om een boze ouder tegenover zich te zien, boos worden helpt ook niet om het gedrag te veranderen. Georganiseerd blijven, zorg voor een duidelijke structuur. Zitten op dezelfde plek, duidelijke afspraken over tv en computer, een voorspelbaar dagritme, veranderingen ruim van te voren aankondigen, spullen op een vaste plek opbergen.. Door blijven gaan, niet opgeven. Als het even beter gaat, juist doorgaan met je maatregelen. Het wordt wel beter, maar niet binnen een paar weken, dit is iets van de lange adem.
