Ik word hier zo verdrietig van...
Sinds begin dit schooljaar gaat mijn zoon (6,5, PDD-NOS, ADHD) naar een Medisch Kleuterdagverblijf. Het gaat heel goed met hem daar, en dus ook op andere plaatsen. Hij leert er veel (ook cognitief gelukkig) en zit daar echt helemaal op zijn plek, vraagt in de vakantie zelfs wanneer hij weer naar school mag...
Maar waarom word ik dan zo verdrietig als ik op zijn oude basisschool (waar zijn grote zus nog op zit) ga helpen met Sinterklaas vieren en daar al zijn klasgenootjes van vorig jaar tegenkom, trots uit groep 3 stappend, of gelijk naar mij toe rennend: Jij ben de mama van C.! Waar is C? Eén van die kleine meisjes zei niets, maar aaide me over mijn rug... Ik ben na afloop bijna weggerend (na het opruimen uiteraard), kon me niet meer goed houden, ben brullend naar huis gereden... En ik snap niets meer van mezelf, het gaat toch goed met mijn kind? Er is zoveel zorg voor hem, ze houden hem zo goed in de gaten, zijn zo betrokken, zien hem zo goed staan met al zijn gaven en beperkingen. Waarom word ik daar dan toch zo verdrietig van?
Het heeft niet echt zin, dit berichtje, denk ik, maar ik wilde het zo graag even kwijt.
Omdat
Omdat je eigenlijk niets liever wil dan een kind die gewoon bij de middenmoot hoort. Omdat je kind dan niet nagekeken wordt, omdat je dan niet naar gedragstherapie moet, omdat er dan niet weer een onderzoek gedaan moet worden, omdat iedereen hem accepteert, omdat je kind dan gewoon gelukkig is zonder noodgrepen.
Omdat je dan niet bijna iedere dag een kind moet troosten omdat je kind gepest is, of geen vriendje heeft, of er niks van snapt.
Gewoon, omdat de maatschappij nou eenmaal niet is ingericht op onze bijzondere kinderen, maar op de middenmoot. Je daar heel vaak tegen aan loopt en je nu door diezelfde middenmoot met je neus op de feiten wordt gedrukt.
Omdat je soms het idee hebt dat alleen jijzelf zielsveel van je kind houdt (want waarom moet je anders allerlei noodgrepen uitvoeren om je kind te laten functioneren) en je zo graag zou willen dat iedereen dat deed.
Gewoon, omdat het besef dat je kind zo bijzonder is opeens keihard aankwam door die (ook leuke en lieve) middenmoot kindjes.
Jakiro
PS Ik vind het volkomen normaal dat je af en toe de ogen uit je kop jankt omdat het allemaal niet zo loopt als je gedroomd had, of verwacht had.
Inderdaad
jakiro heeft het goed verwoord...
En voor mezelf heeft het nog wel eens te maken met verwachtingen en met hoe het nu loopt. Ik ben reuzetrots op mijn zoon met (klassiek)autisme op een reguliere school; ook hij doet het heel erg goed! Maar als ik dan eens in de klas help en zie dat hij steeds verder van zijn vriendjes af komt te staan doet dat ook pijn. Jij had ook gehoopt dat je zoon gewoon daar in groep 3 zou zitten en gewoon daarin had kunnen meedraaien.. Ik pffff herken het wel hoor! En wat fijn dat je zo'n goede plek voor hem hebt gevonden.
Toja
Hasse
ik heb je berichtje met tranen in mijn ogen gelezen. Zo herkenbaar. Als ik de oude klas van mijn oudste zoon zie....ik blijf er emotioneel onder.
Het is echt een rouwproces om te accepteren dat je met je kind van het geijkte pad af moet. Het doet gewoon zeer. Het is je eigen teleurstelling en daarbijkomend ook de frustratie te moeten toegeven dat je teleurgesteld bent (althans bij mij). Daarbij komt voor mij nog dat ik me ook zorgen maak over de toekomst. Hoe zal het hem vergaan. Ik denk dat de hele combinatie van al deze gevoelens maakt dat je af en toe gewoon hard moet brullen. Lekker doen!
Dikke knuffel van Purk
Heel herkenbaar
Ik heb het met mijn oudste zoon zien gebeuren, het steeds groter wordende verschil met zijn leeftijdgenootjes en zie het nu (denk ik) ook met mijn dochter van 6.
En elke dag word je er mee geconfronteerd op school; de andere kinderen komen met vriendjes/vriendinnetjes aangerend als de school uitkomt en jou kind loopt in z'n eentje, heeft geen speelafspraakjes, gaat niet bij iemand eten. En jijzelf hebt daardoor minder contact met de andere moeders, tenminste dat speelt bij mij dan wel en ook dat doet pijn.
Ik begrijp je gevoel dus ook heel goed. Ik vind het een rouw die eigenlijk nooit over gaat want ik kan er nog steeds niet tegen dat mijn kinderen anders zijn...
Ach hasse
Met tranen in mijn ogen las ik je berichtje. Een antwoord kan ik je niet geven, maar wel een hele dikke knuffel.
Mooi verwoord...
Jeetje wat een herkenning.
En wat mooi verwoord van Jakiro,de juiste gevoelens omschreven.
Voor alle ouders met kinderen die niet bij de middenmoot passen,heel veel sterkte met de negatieve invloeden van de maatschappij.
We kunnen alleen nog maar nog meer trots zijn op onze kids !!
Groeten Pemm
Ik ook
laatst nog; het verschil tussen de kadootjes die zijn evenoude neef krijgt confronteerden mij met het feit dat het gapende gat van de achterstand groter wordt...
AUW!!
Dank
jullie wel voor de reacties. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die zich zo wel eens voelt. Over het algemeen ben ik heel blij met de plek waar hij nu is en de plek waar hij volgend jaar ws naartoe gaat (cluster 4 school). Maar soms... Nou ja, dat was duidelijk. Dank jullie wel!!
