Incontinentie puber
Hallo, mijn eerste topic hier. Hopelijk hebben er mensen invalshoeken waar wij nog niet aan gedacht hebben.
Man en ik hebben samen een zoon. Zoon is een jonge puber en zit in de brugklas. Zoon was rond 2,5 jaar zindelijk, ook in de nacht. Afgelopen jaren heeft hij op en af problemen gehad met zindelijkheid, zowel broekplassen als broekpoepen. S Nachts gaat het eigenlijk altijd goed, probleem is vooral overdag.
Sinds een ruim half jaar gaat het nu steeds slechter (ik denk sinds februari dit jaar). Hij heeft veel vieze broeken. Dit is nog steeds afwisselend broekpoepen en broekplassen. Na de zomer hebben wij besloten dat hij (in ieder geval als hij naar school gaat) Incontinentie materiaal moet gaan gebruiken. Dit doet hij, maar wil hij natuurlijk liever niet. Hij heeft daar tweestrijd over. Hij schaamt zich heel erg als het mis gaat en probeert dat te verbergen voor iedereen (ook voor ons), maar hij schaamt zich ook voor het Incontinentie materiaal en ontwijkt dit dus ook (niet gebruiken, moet vaak gecontroleerd worden). Hij durft het niet toe te geven, schaamt zich enorm en liegt eigenlijk continu over vieze broeken, toilet gang en het gebruik van Incontinentie materiaal. Als wij zien of ruiken dat het mis is, herinneren we hem hieraan. Op zijn verzoek sturen we hem zo min mogelijk naar de toilet. Meestal wordt zoon dan boos, ontkent en gaat schreeuwen.
Inmiddels ben ik radeloos. Zoon loopt rustig door in een vieze broek en ging gisteravond dus met een poep broek naar bed. Hij had meerdere subtiele herinneringen gekregen van mij en van mijn man, besloot hier niets mee te doen. Omdat we het in eerste instantie niet zeker wisten hebben we het bij een vraag gelaten en hem de kans gegeven het zelf op te lossen. Dat deed hij dus niet. Man en ik gingen voetbal kijken bij vrienden, hij wilde niet mee. Toen wij terugkwamen lag hij net in bed, met dus een vieze broek. Het huis stonk gewoon. Ik heb hem uit bed geplukt, met de mededeling dat hij moest gaan verschonen en douchen. Zoon werd boos, ontkende en stond uiteindelijk te schreeuwen waarom ik hem uit zijn bed haalde. Ik heb hem meermaals rustig dezelfde mededeling gegeven en natuurlijk voet bij stuk gehouden. Hij bleef hier in hangen en werd vervolgens boos dat ik mijn stem verhefde.
Uiteindelijk (rond half één of zo) goed kunnen afronden. Maar ik heb een behoorlijk kater gevoel. Zoon schaamt zich dusdanig erg dat hij alles doet om te ontkennen, maar houdt het probleem daarmee in stand. Afgelopen jaren allerlei hulpmiddelen ingezet (poep en plaspoli, vaste toilet tijden, plashorloge), maar dit heeft allemaal geen effect. Inmiddels is zoon opnieuw onderzocht door de kinderarts, er is geen medisch probleem, incontinentieproblemen zijn spanningsgerelateerd (hij bouwt heel snel spanning op, is heel gevoelig, heeft hij therapie voor). Hopelijk kan iemand nog een inzicht geven waar wij nog niet aan gedacht heeft.
Treurniet, nee geen darm onderzoek. Ga ik toch maar naar vragen bij de kinderarts. Kinderarts vond dat niet nodig.
Het lijkt alsof hij zo overweldigend wordt door de prikkels van buitenaf dat hij de signalen van zijn lichaam niet goed herkent. Is dat zo? En is er een oorzaak van die prikkelgevoeligheid bekend?
Ik herken het een klein beetje van m'n oudste zoon. Ook een kind die gevoelig is voor prikkels en moeite heeft met dit filteren, wel in een stuk mindere mate dan jouw zoon. Voor mijn zoon is meditatie helpend. Voor het slapen gaan om met een 'leeg' hoofd te gaan slapen. Maar ook op andere momenten doet hij het wel. Ik merk dat in periodes dat hij meer mediteert, ook beter voor zichzelf zorgt. Omdat hij dus wat meer inzicht heeft in wat hij nodig heeft op die momenten, zoals omgaan met stress, vermoeidheid, voeding etc.
Heeft hij een diagnose? Ik herken wel kenmerken van ASS is jouw verhaal. Prikkel gevoeligheid, verminderd contact met zijn lichaam, onvermogen om juist te handelen, minder zelf oplossend vermogen, misschien moeite met lichamelijke verzorging? Dat vraagt om een specifieke benadering, geen subtiele signalen maar duidelijke instructies. Specifieke therapie of coaching zou hem dan kunnen helpen.
Mischa83, ja dat klopt wel, hij raakt inderdaad overweldigd. Hij is hoogbegaafd en heeft ADHD. Beiden versterken elkaar enorm, dus gedachten en chaos in zijn hoofd zijn enorm groot en daar dus heel erg bewust van. Pmt is dus eerder ingezet voor het voelen en stilstaan bij je lichaam, maar slaat niet aan. Nu dus cognitieve therapie, wat beter lijkt aan te sluiten tot nu toe.
RosaMontana, hij heeft idd wel kenmerken van ASS, geen diagnose. Wij hebben veel kennis van ASS in huis en behandelaar neemt dit ook zeker mee in haar behandeling. Hierin laat hij alleen ook een heel wisselend beeld zien. Hij heeft op andere gebieden en juist een zeer groot probleemoplossend vermogen, denkt enorm creatief en fantasierijk.
Wellicht goed om ook eens uit te laten zoeken hoe het komt dat hij alles zo intens ervaart en reageerd op prikkels. Het kan allemaal met elkaar in verband staan waarbij de oplossing wellicht ook anders is.
Verder zou ik toch een darmonderzoek aanvragen. Al is het maar om uit te sluiten dat er geen medisch probleem is. Een leerling van mijn school had jarenlang ernstige darmproblemen wat afgedaan werd doir de arts als oirzaak stress. Maar toenze uiteindelijk een darmonderzoek kreeg bleek ze Coeliaki te hebben.
Gingergirl, op zich is dat dus al helder. Of heb jij nog een idee? Zijn hoogbegaafdheid en ADHD verklaard zijn intensiteit deels zeker en mogelijk ASS ook. Alleen daarmee is er geen oplossing. Medicatie krijgt hij al (inmiddels testen we weer een ander middel) en therapie ook en heeft hij dus al vaker gehad.
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 11:16:
RosaMontana, hij heeft idd wel kenmerken van ASS, daar handelen we ook
“Hij had meerdere subtiele herinneringen gekregen van mij en van mijn man, besloot hier niets mee te doen. Omdat we het in eerste instantie niet zeker wisten hebben we het bij een vraag gelaten en hem de kans gegeven het zelf op te lossen. Dat deed hij dus niet.“
In dat geval vraag ik me af of dit de juiste benadering is. Misschien dat duidelijke instructies geven en helpen met keuzes maken en dingen oplossen hem beter helpen.
En het medische ga ik zeker opnieuw aankaarten. Ik heb zelf coeliakie en hij is daar al wel vaker op getest, maar had geen antistoffen en dus verder geen darm onderzoek naar gehad. Kinderarts vond het ook niet nodig, wat op zich natuurlijk best vreemd is.
En als je de complete regie bij hem laat
Dus niks meer zegt en hem laat
Dan stinkt hij en wordt hij er op aangesproken door anderen
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 11:30:
En het medische ga ik zeker opnieuw aankaarten. Ik heb zelf coeliakie en hij is daar al wel vaker op getest, maar had geen antistoffen en dus verder geen darm onderzoek naar gehad. Kinderarts vond het ook niet nodig, wat op zich natuurlijk best vreemd is.
Het gaat daar vaker op mis; je kunt ook coeliaki hebben terwijl het niet in je bloed te vinden is. Alleen dat weten ze pas sinds een paar jaar waardoor velen geen darmonderzoek doen als het bloed goed is.
RosaMontana, snap dat je dit zegt. Dat hebben we ook altijd gedaan, maar zoon heeft zelf gevraagd om hem hierin zelf keuzes te laten maken. Hij heeft een enorme drang naar zelfstandigheid en vindt dat hij daarin anderen niet nodig heeft. Als we duidelijke instructie geven neemt zijn paniek toe, gaat in de ontkenning en wordt boos. ook als we daarin ondersteunen in het maken van keuzes.
Roos55, Op zich ben ik daar wel fan van, want dat sluit aan bij wat hij aangeeft waar hij behoefte aan heeft. Maar daarin zitten grenzen natuurlijk, met een poep broek in bed gaan liggen is niet ok natuurlijk.
Gingergirl, ik weet het. Was bij mij ook zo. Ben er langdurig mee doorgelopen namelijk. Ga hier toch druk op zetten bij de arts.
Kopjekoffi schreef op 10-12-2022 om 11:35:
RosaMontana, snap dat je dit zegt. Dat hebben we ook altijd gedaan, maar zoon heeft zelf gevraagd om hem hierin zelf keuzes te laten maken. Hij heeft een enorme drang naar zelfstandigheid en vindt dat hij daarin anderen niet nodig heeft. Als we duidelijke instructie geven neemt zijn paniek toe, gaat in de ontkenning en wordt boos. ook als we daarin ondersteunen in het maken van keuzes.
Wat lastig zeg! Kun je daar op een rustig moment met hem over praten? Want het klopt duidelijk niet dat hij anderen niet nodig heeft op dit onderwerp. Misschien helpt het als iemand anders dit met hem bespreekt? Het is natuurlijk ook een puber die zich tegen zijn ouders wil afzetten…
Ik zou via de kinderarts of huisarts een doorverwijzing vragen voor specialistische hulpverlening. Broekpoepen is vaak het topje van de ijsberg
