Is dit autisme?
Ik zit al een tijd te twijfelen of mijn dochter van 7 ook een ass stoornis heeft en wil jullie een paar vragen stellen.
Gisteren haalden we haar op bij een vriendinnetje en vertelden we haar dat we nog even naar de Ikea gingen. Ze raakte volgslagen in paniek en overstuur, wilde niet, dramde maar door dat ze niet wou en is niet eerder gestopt met krijsen tot we er waren.
Zo gaat het ook altijd als we andere dingen doen, boodschappen, naar de bieb, naar oma of op visite, wandelen met de hond, ze wil helemaal niks, zelfs niet als we haar voorbereiden.
Meestal doen we dat voorbereiden redelijk kort van te voren, bv. 's morgens zeggen dat we 's middags naar oma gaan ofzo.
Vandaag dacht ik dat ik het maar eens anders aan moest pakken.
Ik heb haar vanavond verteld dat we morgenmiddag naar de bieb gaan. Nu bleef ze heel rustig en had er zin in om morgen te gaan. Ik ben benieuwd hoe het nu morgen gaat, ik vermoed eigenlijk dat het nu wel goed gaat gezien haar reactie vanavond.
Ik denk zelf dat dit toch wel typisch autistisch gedrag is toch?
Mijn zoon heeft asperger, maar was toch heel anders met dit soort dingen, toch hebben ze ook overeenkomsten en niet alle autisten zijn natuurlijk hetzelfde.
Ook in vriendschappen is het lastig met haar.
Ze wil wel graag spelen maar weet niet goed hoe ze er mee aan moet.
Nu kan dit natuurlijk verlegenheid zijn, want ze is ook verlegen.
Vanmiddag dacht ik het gezellig voor haar te maken door twee vriendinnetjes mee te nemen naar huis, dat wou ze al zo lang een keer, maar het was geen succes.
De twee meisjes speelden vooral samen en mijn dochter raakte helemaal overstuur toen ze iets anders gingen doen dat zij wilde. Zij wil heel erg het spel bepalen.
Nu heeft dat ook wel weer te maken met dat ze op school altijd het onderspit delft en nooit eens de 'baas' mag zijn en zij over zich heen laat lopen. Maar de mate van paniek en overstuur zijn is tot in het extreme, ze gaat echt vreselijk tekeer.
Ik wil graag eens horen hoe jullie hier tegen aan kijken want ik ben heel bang dat dit toch met autisme te maken heeft, dat ze in de war raakt als dingen niet zo gaan als zij in de planning heeft, lastig contact maakt.
En vinden jullie dat ik haar moet laten diagnosticeren of niet. Mijn man wil daar niet aan maar die is nogal wars van etiketjes, ik kan me dat wel voorstellen want wij hebben niet zulke goeie ervaringen met onze zoon toen hij een etiketje kreeg. Iedereen op school ging hem er meteen naar behandelen en dat willen we niet.
Mocht onze dochter een etiketje krijgen, gaan we het voorlopig niet op school vertellen.
Ik ben heel benieuwd naar jullie mening.
Je kunt...
overwegen of een diagnose veel meerwaarde heeft momenteel. Het klinkt mij inderdaad als autistisch in de oren haar gedragspatroon. Je zou er ook voor kunnen kiezen om in je benadering ervan uit te gaan dat zij autistisch is en haar op die manier helpen.
Hoe gaat het op school met haar?
Vroeg of laat zul je toch bij de hulpverlening terechtkomen met je dochter, vrees ik. Ik denk dat het vaak zo is dat de vaders er nog niet aan toe zijn om de diagnose te horen, terwijl moeders allang weet hoe het zit.
Tenzij je vindt dat je dochter hulpmiddelen nodig heeft zoals PGB of een rugzak of wat ook, kun je ervoor kiezen nog even niets te doen.
Maar je benadering aan passen is natuurlijk wel heel goed: voor haar ontwikkeling en voor jullie zelf en de rust in huis.Veel succes!
Als iets niet doorgaat
door bv ziekte of slecht weer is ze idd ook overstuur en in paniek..
Ik denk zelf ook aan een ass stoornis hoor, ik vind het steeds meer duidelijk worden en heb gewoon graag zekerheid voor mezelf en in de toekomst ook voor haar, ze hoeft het nu nog niet te weten.
I.v.m. vriendinnetjes vind ik het ook belangrijk want ik merk wel aan kindjes dat ze vinden dat ze zich vreemd gedraagdt. Beide meisjes zaten hier gisteren duidelijk aangeslagen in de kamer en ik heb aan de ouders maar even verteld wat er gebeurd is en dat hun dochters geschrokken waren.
Ik vind het belangrijk om te kunnen vertellen dat mijn dochter een ass stoornis heeft aan ouders, daarom wil ik graag een diagnose. Ik weet ook zelf niet zo goed hoe ik op zo'n moment het beste kan reageren naar de vriendinnetjes toe, vind het heel vervelend voor hen en ben bang dat ze straks niet meer met mijn dochter willen spelen.
Dit is met mijn zoon ook langzamerhand gebeurd dat kinderen wegbleven of zelfs niet meer mochten spelen hier. Dit wil ik voorkomen, ik had het bij mijn zoonniet zo gauw door allemaal (eerste kind).
PGB o.i.d. is nog niet nodig op dit moment maar ik denk in de toekomst wel.
Foske
Maar diagnose of niet, je kunt ouders van vriendinnetjes ook nu al vertellen dat 'het brein' van jouw dochter wat anders in elkaar steekt. Dat ze haar prikkels wat anders verwerkt, en daardoor o.a. slecht tegen onverwachte dingen kan. Daarmee leren andere mensen haar begrijpen en kunnen haar gedrag beter plaatsen.
Je geeft aan dat je wilt kunnen vertellen dat ze ASS heeft, maar de gemiddelde ouder weet daar helemaal niets van. Je zult ook dan moeten uitleggen hoe jouw dochter in elkaar steekt. En dat kun je nu ook al, daar heb je geen officiële diagnose voor nodig.
Kleine correctie fladder
Fladder: "Diagnose of niet, ik kan je "Geef me de Vijf" van Delfos van harte aanbevelen!"
Geef me de Vijf is van Colette de Bruin. En dus niet van Delfos. Ik meen zelfs, maar dat weet ik niet 100% zeker, dat Delfos het niet met de Bruin eens is. De beschreven methodiek zou te weinig gebruik maken van de intelligentie van het kind (= daarmee zeer geschikt voor kinderen met autisme én verstandelijke beperking), en te weinig met de oorzaken van het autistisch gedrag. (TOM en ik-anderdiffentiatie). Geef me de vijf is teveel als een autonavigatiesysteem, natuurlijk werkt het zeer perfect maar je hoeft niet meer zélf na te denken over de route, richting, en juist daarvan kunnen intelligente autisten veel leren.
(maar dit terzijde)
Delfos
"een vreemde wereld" , een stevig boek, pittig om te lezen, maar voor mij viel alles op z'n plek, én na een persoonlijk onderhoud met Martine Delfos, kon ik aan de slag met zoon, toen zaten we eindelijk op de goede weg, met intussen geweldige resultaten. 
En nu weer terug naar Foske !
Foske, op basis van wat je noemt kun je er geen diagnose opplakken. Ik ken een kind dat overduidelijk geen autist is, maar wel compleet flipt als het anders gaat dan hij verwacht. Autisme zit 'm in een 'gestoorde basis' (=ontwikkelingsstoornis), waardoor gedragsproblemen als jij noemt kunnen komen. En of die basis inderdaad een ontwikkelingsstoornis is, daar kom je volgens mij toch alleen achter door zeer degelijk en specialistisch onderzoek. Zelfs dit postje van mij is volkomen nutteloos, net als de mening van oma, de juf etc.
Op school?
Je wilt graag een bevestiging of geruststelling van dit forum. Ik begrijp dat wel, maar helaas gaat dat natuurlijk niet.
Wat ik me af vraag is hoe haar gedrag is op school. Is daar ooit iets over opgemerkt? Verder: kun je met haar praten waarom ze zo reageert? Kan ze omschrijven wat haar gevoel is? Heb je het idee dat ze echt in paniek raakt, of is het een kwestie van 'haar zin willen hebben'?
Delfos
Een vreemde wereld! Mooi boek. Ooit uitgeleend en nooit terug gekregen.
Zit voor mij niks anders op dan een nieuwe te kopen.
Hier ook een 'verdachte' auti
We zijn al iets verder dan jij: Er wordt een ASS vermoedt en over twee maanden komen de oproepen voor onderzoeken. Het zijn opvallende kinderen. Bij ons is voorspelbaarheid de manier om moeilijke situaties te voorkomen. Verder helpt een duidelijke structuur hier ook heel goed, maar vooral de regels die er aan hangen worden zorgvuldig opgevolgd.
M.n. als je al een zoon hebt met ASS, kan je de andere dochter meenemen in de maatregelen die je neemt voor hem.
Op het moment dat haar 'eigenaardigheden' haar belemmeren in de ontwikkeling, dan zal je verder moeten.
Suc6
Toch wel zeggen
Dag Foske. Dit klinkt mij allemaal heel bekend in de oren. Ik bedoel daarmee niet of je kind wel of niet een stoornis in het autistisch spectrum zou hebben, want daar zijn deskundigen voor. Maar ik herken veel in het gevoel dat je zelf hebt hierover. Twijfel, is dit normaal, is het niet gewoon kindergedrag etc. etc. De weg die je moet gaan is lang, maar dat weet je uit ervaring zelf ook.
Wat me opvalt is dat je zegt dat als het zo is je het niet op school zult vertellen. Ik weet niet hoe je dat met je zoon hebt gedaan, maar mij lijkt het niet verstandig. Je kind is ermee geholpen als de leerkracht weet dat de diagnose er is en zal meer begrip en hulp ondervinden. De leerkracht kan bepaald gedrag beter duiden als er iets aan de hand is. Ik was in het begin ook heel huiverig om het te vertellen (mijn zoon heeft Asperger, is inmiddels 15, diagnose toen hij 8 was), maar ik ben er altijd van uitgegaan dat als ik de zorg uit handen moet geven aan bijv. een leerkracht, deze ook het recht heeft te weten waarvoor hij verantwoordelijk is. Ik bedoel dus niet dat je het door de klas moet roepen, maar vertrouwelijk bespreken met diegenen die verantwoordelijk zijn voor je kind. Een kennis van mij (haar zoon heeft ook Asperger) had er in de brugklas voor gekozen het niet te vertellen op de middelbare school. Nu (in de 3e) heeft ze het alsnog gedaan en de leerkracht zei " O, maar nu valt alles op zijn plaats"! Moeder vindt het toch jammer dat ze het niet meteen verteld heeft op school.
Sterkte met alles.
Olgahelena
De reden dat ik school er niet bij wil hebben is juist omdat school zich zo idioot gedragen heeft t.o.v. mijn zoon dat hij er heel onzeker door is geworden. Ze gingen zich ongevraagd met dingen bemoeien waar ze niks mee te maken hebben en dat doen ze nog steeds, zelf nu mijn zoon van school af is en naar het VO gaat... Ze bemoeien zich nog steeds met hem.
Ik weet niet of ik mijn dochter laat testen, als het niet nodig is doe ik het niet. Soms wordt het er alleen maar slechter op.
