Jaloers
Dit heb ik nog aan niemand verteld. Ik voel er gewoon wat schaamte bij 
In onze straat woont een aardig jongetje, even oud als mijn zoontje. Lekker wijs en een leuke babbel. Af en toe heb ik zo'n kort gesprekje met hem. Zo laatst ook. Hij vertelde over school en dat hij naar een plusklasje gaat. En toen gebeurde het. Dat heb ik echt nooit gehad. Ik kreeg heel nare, gemene gedachten. Zoals:
Ja jij wel. je hebt alles mee
Je ouders hebben het maar makkelijk met jou
Waarom zij wel
Bah wat ben jij eigenlijk perfect
Dat kind heeft alles mee (sociaal, intelligent grrr)
En dan zielig over mezelf:
waarom heb is mijn kind wat zo makkelijk is etc.
Nu heb ik zelfs gedroomd dat die moeder (die ken ik alleen van zien) bij mij op bezoek kwam en alles ging natuurlijk fout (mijn faalgevoel blijkbaar).
Oooooooo wat erg. Ik zou voor geen goud mijn kinderen willen wisselen tegen hem. Natuurlijk niet. En het stomme is dat die gevoelens wel terug komen. Vooral als die rotopvoeding niet aanslaat. Smakken, met mes en vork eten, opruimen, schreeuw-spelen, antwoorden als je iets vraagt grrrrr. Zoon (adhd) en dochter mcdd/adhd pakken het niet op. En ik krijg opgeef-gevoelens. Het gaat toch niet lukken. Het is irritant dat ik nu al meer effect zie bij mijn driejarige dochter.
En dan komt dat jongetje.... Ik plaats dat slechte van mij even hier. Misschien helpt het als ik opbiecht. En stiekem hoop ik dat iemand roept: "dat heb ik ook wel eens!" En dan is het voor mij iets meer normaal ha ha
Pippie
(die zich erg kinderachtig voelt)
Nou....dat heb ik
ook wel eens!
Maar eh... je ziet dat jongetje natuurlijk niet thuis aan de eettafel he. Wie weet smakt ie ook wel ontzettend, ligt hij 's nachts wakker omdat zijn gevoelens zijn gedachten niet kunnen bijhouden en ergert hij zijn moeder en zijn juf door voortdurend alles beter te weten.
Niet opgeven hoor! Vergelijk je kinderen met zichzelf-van-vroeger, en je ziet vast een groot verschil, allemaal dankij jouw onvermoeibare inspanningen.
((En wie een oplossing heeft voor dat "schreeuw-spelen": ik houd me aanbevolen! Als ik tv wil kijken als mijn zoon in de kamer speelt, dan kan dat alleen met ondertiteling. Ik heb een soort selectieve 'doofheid' ontwikkeld om de herrie hier enigszins te overleven, maar o, als dat toch eens over ging....))
Och heden wat herkenbaar!
Ik heb dat ook wel eens. Op het moment zelfs weer vrij heftig. Ik lig me hier ook vreselijk zielig te vinden momenteel omdat hier alles verkeerd lijkt te gaan. 3 kinderen met ASS en de vierde niet gediagnostiseerd maar wel zoveel kenmerken. En wat kan ik dan jaloers zijn op de vriendinnen van oudste die al wel zo zelfstandig en sociaalvaardig (lijken te) zijn. En op de oudste zoon van mijn vriendin die ongeveer even oud is als mijn oudste zoon, maar met wie het allemaal zo goed (lijkt te) gaa(n)t. Die goed scoort op school, sociaal is, geen extreme dingen doet enz. enz. En ook ben ik jaloers op al die meiden van de leeftijd van mijn jongste dochter, die zo leuk met elkaar omgaan allemaal en waarbij mijn dochter niet (mag) ho(ren)ort. Net als een aantal kinderen in de klas van mijn jongste. 8 zijn ze ondertussen maar mijn zoon moet ik nog in de gaten houden als was hij amper 3. De meest vreemde dingen haalt hij uit. En idd dat scheeuw-spelen, moe en gek word je ervan af en toe. Je wordt er in zekere zin immuun voor, maar toch. En vooral nu ik met een hernia ben komen te zitten kan ik zeer weinig hebben van hem. waarom gaat het bij een ander allemaal van een leien dakje en bij ons niet?
Maar ik weet ook wel dat elk huisje zijn eigen kruisje draagt. Vaak is wat je aan de buitenwereld laat zien of wat de buitenwereld te zien krijgt, lang niet zoals het werkelijk gaat. Misschien zijn daar wel andere problemen idd.
Maar ik herken dus wel heel veel van je gevoelens hoor! Heb dan ook best wel moeite om tegen het bewuste kind aardig te blijven en dat neem ik mezelf wel heel erg kwalijk... Vooral als het bewuste kind dan ook nog altijd alles beter weet of mooier en groter en duurder heeft, heb ik daar moeite mee. Brrrrr.
Dochter
Mijn dochter zou zo'n kindje kunnen zijn waarop jullie "jaloers" zijn: leuk poppetje met grote blauwe ogen, prachtige rapporten en altijd gezellig (eet netjes, gaat overal gezellig mee naartoe en bijna nooit lastig, kan zich uren zelf vermaken). Maar ze wordt gepest. Ik heb wel eens wanhopig aan juffen en andere moeders gevraagd: ZEG nou toch waarom ze wordt gepest, dan kunnen we er wat aan doen. Doet ze kinderachtig? Flauw? Klikt ze, huilt ze snel, is ze opschepperig, stookt ze, maakt ze rare geluiden, zijn het haar flaporen? Maar het is alleen haar zachte en meegaande karakter dat het slechtste in andere kinderen naar boven haalt. Ze heeft trainingen gehad en coaches, die vinden dat ze "zo mooi dicht bij zichzelf blijft". Ze wil niets terugdoen, want dan zou ze net zo erg zijn als de pesters, vindt ze zelf.
Als jullie mijn dochter zien lopen met haar ballerinalijfje en haar poppengezichtje zul je denken dat wij van die gelukkige mensen zijn waarbij alles goed gaat. Maar wat één van de vorige moeders al zei: ieder huisje heeft zijn kruisje. Mijn kind kan niet tegen andere kinderen op en ik maak me grote zorgen over haar. Hoe moet dat op de middelbare school? En in het echte grotemensenleven?
Bedankt voor jullie reacties. Natuurlijk gaat het niet overal heerlijk makkelijk. Pfff gelukkig besef ik dat wel hoor. En toch dat stomme jaloezie-gevoel. Over mijn kinderen zullen anderen ook zeggen: 'waar heb jij het over?? '. Ach, uiterlijke schijn.... Waarschijnlijk ligt het bij mij ook aan hoe ik in mijn vel zit. Ik zit vanochtend plotseling te huilen, om niets.
Stoepkrijt: misschien is het ook gelijk je antwoord. Je kind ziet er van buiten (en is het natuurlijk ook ) perfect uit. Zijn anderen misschien jaloers? Afgunstig? Wat kan dat toch stuk gemaakt worden he?
Wat naar voor je dochter zeg. Zo gepest worden. Hoe lang gaat ze het volhouden om er zo boven te staan he. Bij perfectie hoort ook je minder-aardige-kant. En die mag je ook best laten zien als je zo gekwetst wordt.
Sterkte Stoepkrijt.
Pippie
Nikus
Jee, ik krijg daar kippenvel van. Wat kan ik me dat voorstellen zeg. Het is natuurlijk heel confronterend als je dat jongetje ziet. Er is een vreemde band tussen hen ontstaan he. Bwr.
Uh... ik hoop toch zeker niet zeurend over te komen mmmm. Eigenlijk vind ik zelf niet dat ik het heel zwaar heb. Ik denk dat alle ouders wel eens klaagmomenten hebben. Hoort er gewoon bij. Dat gun ik mezelf ook maar.
Hoewel ik, wat mijn dochter (mcdd) betreft best veel pijn voel over de realiteit. De wereld en het leven is gewoon iets heerlijks en zij ervaart vooral veel onveiligheid grrrr. Mijn zoontje redt zich uitstekend in hoe hij is. Dat komt wel goed. Hij geniet gewoon lekker van veel. En dat kereltje op straat is ook nog een even goede vriend
Nee, de creativiteit borrelt in me, telkens weer om alles lekker te laten verlopen. De energie en inspiratie is soms wel een beetje op. Jaloers zijn is eigenlijk heel nieuw voor mij. En ik vind het maar niets, vandaar mijn berichtje hier.
Pippie
Dank je pippie
Zo perfect is ze nou ook weer niet hoor (voor mij natuurlijk wel) maar het is gewoon een leuk popje. Volgens juf is inderdaad de "queen bee" van de klas jaloers op haar en stookt ze de rest op om dochter te pesten. En dochter doet niks terug dus dat is blijkbaar lachen. Het zit werkelijk niet in dochter om iets minder aardigs te doen. Haar grootste rebellie hier thuis is om de afwasmachine niet uit te ruimen terwijl het wel haar taak is. Poepoe, wat een overtreding. Af en toe geeft ze een grote mond en dan moedig ik haar aan om die vooral buitenshuis te oefenen. Maar dat doet ze niet. Nou ja, wie weet slaat het in de puberteit om en wordt ze de bitch van de klas. Of ik krijg het thuis extra zwaar
Dat huilen herken ik wel. Als ik die pesters zie lopen met hun zelfvoldane koppen en hun opschepperige ouders (mijn kind is zo geweldig) en ik weet hoe ongelukkig mijn kind is bij die galbakken, dan kunnen de tranen me zo in de ogen schieten. Vooral als ik ongesteld moet worden
Stoepkrijt
Ja, dat ongesteld worden zit hier ook een beetje in de lucht geloof ik ha ha. Vandaar depri
Ik ben nu wel heel benieuwd wat de school eigenlijk doet. Die queen bee moet zich snel geen queen meer voelen natuurlijk. Het helpt het beste om de volgers aan te spreken. Heeft de school ook zo'n beleid?
Laatst heb ik nog met de juf van mijn zoon gesproken. Zoon vertelde over een jongen die een andere jongen dreigde in elkaar te slaan als hij iets niet zou doen. Zoon heeft omgekeken, letterlijk zijn hoofd omgedraaid. Het 'slachtoffer' was zijn beste vriendje. Dat voelde zo naar. Gelukkig wel aan mij verteld. Ik hoop dat ze dat snel de kop in weet te drukken. Mijn zus is vroeger ook echt erg gepest (ook opgewacht na school grrrr). De littekens zitten echt nog diep. Maar ze kan nog steeds heel trots zijn als ze vertelt over het moment dat ze het eindelijk niet meer pikte. Ze heeft van zich af geslaan. Het pesten bleef, maar werd wel veel minder.
Pippie
Wel beleid
School heeft een prachtig beleid, maar er wordt niks mee gedaan. Queen bee gedraagt zich naar de leerkracht toe als een engeltje maar is een gemeen kreng. Ik zag haar ooit bij de kapstok aankomen, waar een paar jongetjes hun jas aan het ophangen waren, zodat ze er niet gemakkelijk bij kon. Ze verhief haar stem, haar mooie snoetje straalde ontevredenheid uit, ze hief haar armen en de jongetjes deinsden uiteen om de koningin door te laten. Toen kwam de meester net de klas uit en veranderde het gezichtje op slag in een schattig, zonnig snoetje. Ik heb de meester keer op keer dingen verteld die dit meisje doet, maar hij gelooft het gewoon niet. Dus laat hij er ook geen protocol op los en kan de klas gewoon doorgaan met het bepalen van de pikorde. En omdat iedereen bang is voor Queen Bee, doen ze wat zij zegt. En dat is dan het pesten van mijn dochter.
Ik heb dochter vorig jaar het hele jaar naar school gebracht en weer opgehaald, omdat ze ook bang was om opgewacht te worden. Sommige kinderen in die klas zijn bijna twee jaar ouder dan dochter, ze hebben extra gekleuterd en zijn onhandig jarig. Die worden na de zomer 13, terwijl mijn dochter vlak voor de vakantie 11 wordt. En dan zijn ze ook nog twee koppen groter en 20 kilo zwaarder. Vind je het gek dat ze bang is?
Grrrr. ... dat groene draakje...
Ik heb hem wel in me; dat jaloerse groene draakje, en heel geregeld steekt hij z'n koppie op! Als ik de buurtkinderen gewoon om de hoek naar school zie gaan, en niet naar speciaal onderwijs, als mijn stoere vent word ingehaald door zijn kleine neefje en nichtje die WEL goed kunnen leren, als leeftijdsgenootjes dingen doen waar mijn kids nog lang niet aan toe zijn... en vooral als ouders over hun kind lopen op te scheppen hoe goed hij het wel niet doet (en dat ligt altijd aan de opvoeding) ... bah.
Maar gelukkig weet ik hem steeds vaker een schop onder zijn hol te geven; dat groene draakje, en gewoon te genieten van mijn kinderen, ze zijn nou eenmaal onvergelijkbaar.
groetjes Tess
Herkenbaar
Onze auti-zoon zit in groep 8 en het zoeken naar vervolgonderwijs verliep enorm moeizaam. Hij kan goed leren, maar..!!! De basisschool heeft hij op regulier kunnen doen, maar op voortgezet weet ik dat het niet zal lukken. Iedereen uit zijn klas wist al naar welke school ze zouden gaan, behalve onze zoon, voor wie het eigenlijk het meest belangrijk was. Dit is natuurlijk het meest recente struikelblok, maar ik ben vaak stinkend jaloers geweest.
Nikus, ik herken jouw verhaal ook. Ik heb in het verleden psychiatrische patienten begeleid, maar na wat ons gezin overkwam kon ik die mensen wel. Er was een client die maar bleef zeuren over haar wasmachine...en ik kreeg een steeds korter lontje. Uiteindelijk vertelde ze dat die wasmachine haar leven verpestte. AAAAAAHHHHH. Toen was ik er echt klaar mee. Ik had zoiets van : Als je denkt dat zoiets je leven verpest, dan moet je mijn zooitje maar eens een tijdje overnemen.
Af en toe wil ik wel ruilen met iemand. (als ik zelf iemand mag kiezen!!) Maar dat is meestal als het mezelf een beetje teveel word. Uiteindelijk, ben ik heel blij met heel veel dingen in mijn leven. Dan denk ik ook. Mijn kinders zijn zoals ze zijn. En onze auti, zonder zijn auti-trekjes...lijkt me saai. Sommige dingen in je leven wil je helemaal niet mee maken. Toch vormen ze je en waardeer je alles veel meer,
liefs Dropke
