Jarige zoon!

Vandaag is zoonlief jarig, 13 jaar is mijn kleine grote man geworden.
Dagen van te voren al zenuwachtig en gisteravond sliep hij om 12 uur nog niet
Ik was bang dat hij vanochtend om zes uur al voor onze neus zou staan maar dat viel mee, half negen was meneer wakker.
En dan begint het, het gevoel alsof ik in de sneltrein zit.. Druk is hij, stampen op de trap, hard praten, achter elk normaal woord komt een scheldwoord, wij moeten meteen al zijn commando's opvolgen, hij is tenslotte jarig vandaag...
Als wij daar niet aan willen voldoen wordt hij boos, hij is jarig, dus is de baas (waarom heb ik dat ooit toen hij een peutertje was tegen hem gezegd...)
De eerste ruzies met zijn broertje en zusje hangen al in de lucht. De discussies met mijn man en mij ook..
Het is nu kwart voor 11, precies dertien jaar geleden werd hij glibberig en nat na een moeizame bevalling op mijn buik gelegd. Voor de eerste keer moeder, wat een bijzonder gevoel was dat.
Ik wist meteen dat hij anders was, meteen keek hij mij strak aan met kleine boze oogjes.
Manlief heeft beide zoons meegenomen naar de supermarkt om de verjaardagsboodschappen te gaan doen zodat ik even rust heb hier.
Even rust in mijn hoofd even stoppen met de sneltrein die alsmaar voortdendert.
Energie opdoen voor het volgende gedeelte van de dag, de verjaardagsvisite. Gelukkig zijn het er niet zoveel maar voor mijn zoon genoeg om vanavond helemaal dol te zijn. En dan wil hij vanavond ook nog uit eten..
Ik geloof dat we dat morgen maar moeten doen... dan is mijn man jarig