Kind voor een kind
Hallo allemaal,
Ik zit met een probleem en ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan, of althans in de toekomst en waar ik me nu al druk om maak.
Ik heb een dochter van 11 jaar met een verstandelijke en "lichamelijke" beperking. Zij is dus 11 jaar, maar zit op een niveau van een 5 a 6 jarige. Zoals zij zich nu ontwikkeld zal zij op latere leeftijd, op cognitief vermogen, niet verder komen dan een jaar of 10 a 12. Ik wil niet verder uitwijden over wat zij heeft, want daar zal mijn vraag niet overgaan.
Mijn dochter is een leuk meisje om te zien (wat soms wel eens verwarrend is) en is ontzettend sociaal naar iedereen toe en is dus lief voor mens en dier.
Haar allergrootste wens is mamma worden en daar zit mijn probleem.
Verstandelijk gezien vanuit mijn kant kan dat natuurlijk niet, maar gevoelsmatig heb ik er zoveel moeite mee en doet het mij pijn.
Zij wil zo graag mamma worden en ik weet dat zij het zo goed zou doen en alle liefde zou geven, maar er komt natuurlijk veel meer bij kijken!
Ik zelf als moeder zijnde gun mijn dochter alles, maar hoe leg ik haar uit dat het er waarschijnlijk niet in zit en wie ben ik om haar het mooiste wat een mens kan krijgen, haar te verbieden???
Hoe pak ik dit het beste aan, of maak ik mij misschien druk om niks? Wie heeft in de zelde situatie gezeten en wat hebben jullie eraan gedaan?
Groetjes
Gaat het
alleen om moeder worden of om moederen: want je kan parttime moederen over kinderen en dieren, met en zonder begeleiding. Zoiets kan bijv ook als hulp bij een speeltuin met toezicht, bij de kinderboerderij, wellicht bij een dierentuin etc. Ik zou op zoiets inzetten. In het begin om ervaring op te doen en alle leuke dingen te ontdekken en wellicht een week lang een hondje uitlaten (met jou) en dat ze na een week zoiets doen ook kan denken, ah gelukkig even niet. Alle voordelen van moederen benadrukken en het nadeel van moeder zijn (nooit eens vrij) laten ervaren.
Je zou haar alle kansen kunnen geven om te moederen zonder moeder te zijn in letterlijke zin.
Ehhhh
Je zegt dat je dochter 11 is ??
Toen mijn 'gezonde' dochter 11 was en we het wel eens over moeder worden hadden ( is wil het nooit/ ik wil het als ik van school kom) vertelde ik haar dat ze daar later maar eens over na moest denken. Dat zijn pas vraagstukken als je een jaar of 25 bent ( of later). Als je op die leeftijd iets wil hebben om heeeeel erg lief te vinden krijg je een knuffel of een poes of je gaat helpen op de kinderboerderij. Geen onderwerp voor discussie dus volgens mij. Neemt niet weg dat het voor jou heel lastig is. Jij kan wel overzien welke kant waarschijnlijk het op zal gaan in de toekomst. Maar jij snapt ook dat je dat zeker nu nog niet met haar kan bespreken.
Succes, Marjanne
Beetje te vroeg
Als ze nu pas 11 is, dan maak je je wel erg vroeg zorgen. Je kan nu nog lekker meefantaseren over "moeder worden', ze is er toch nog lang niet aan toe?
Mijn dochter wou vorig jaar nog moeder worden,maar nu gaat ze trouwen met een rijke man en paarden houden. Ach ja...
Maarre
Ik zou haar wel goed voorlichten als ik jou was. En dan juist niet over hoe leuk kinderen zijn, dat vindt ze zelf ook al. Maar juist hoe moeilijk het is, moederschap. Dat het nooit ophoudt. Dat die verantwoordelijkheid alleen maar groter wordt, naarmate die kinderen ouder worden.
Het is helemaal niet zo leuk als zij denkt, dat kun je volgens mij gerust vertellen. Ik zeg het ook tegen mijn kinderen.
Jij beschrijft zelf dat je moederschap het mooiste vindt dat je kan overkomen. Dat kan inderdaad zo zijn, maar het kan ook verschrikkelijk zijn, dat moederschap. Ik weet dat ik met mijn baby op de arm, die maar bleef huilen, regelmatig dacht: 'Wat erg, ik ben hier aan begonnen, maar ik kan het helemaal niet!'
En veertien jaar later kan dat gevoel me nog regelmatig bekruipen. Het kan helemaal geen kwaad als kinderen die schaduwzijde ook leren kennen.
Het is logisch
dat het je nu al zo bezig houdt omdat je weet dat ze dit niet gaat redden. Ik denk ook dat je daar beter meteen duidelijk over kan zijn en haar wijzen op dingen waar ze wel verantwoordelijkheid voor kan dragen. Ze wilt graag zorgen. Laat haar dat doen!
Misschien een dier, misschien helpen op de kinderboerderij?
Je schrijft'Ik zelf als moeder zijnde gun mijn dochter alles, maar hoe leg ik haar uit dat het er waarschijnlijk niet in zit en wie ben ik om haar het mooiste wat een mens kan krijgen, haar te verbieden??? '
De kronkel die je maakt is dat je in dit geval even niet moet denken aan het geluk van je dochter maar in de eerste plaats aan het geluk van je kleinkind. Waarschijnlijk gaat het mis. Dan betekent dat dat je dochter het niet aankan en afhankelijk wordt van hulpverlening en/of van jou en dat het kind uiteindelijk uit huis geplaatst wordt. Wordt jouw dochter daar uiteindelijk gelukkig van?
Dus uiteindelijk denk je toch aan het geluk van je dochter haar 'te onthouden' wat ze zo graag (denkt) te willen!
ik kan mij voorstellen dat dit ontzettend moeilijk voor je is. Opeens wordt je geconfronteerd met beperkingen voor je dochter (en natuurlijk ook voor jezelf). Maar nu even naar de dag van vandaag. Op dit moment heeft je dochter het waarschijnlijk over kinderen zoals mijn 5 jarige dochter dat ook doet. Ze gaat later ook trouwen en kinderen krijgen. Soms gaat ze niet trouwen maar krijgt ze ook kinderen. Ze heeft natuurlijk geen idee waar ze het precies over heeft. Het is kinderpraat en ik doe daar vrolijk aan mee. Ze is al getrouwd met alle kinderen in de klas en als ze een meisjesbaby wil dan moet ze wel met een meisje trouwen. Op zo'n niveau gaat het ongeveer. Op dit moment zou ik er maar in mee gaan met je dochter. Haar nu er al op wijzen dat kinderen er misschien niet inzitten vind ik zelf nog te vroeg.
Dan voor later. Ik heb ooit een programma gezien over kinderen bij mensen met een verstandelijke beperking. Een man had zelf ook een beperking, zijn vrouw ook en samen hadden ze een kindje. Dat ging nog best aardig geloof ik. Maar hij gaf ook aan dat niet voor iedereen een kind mogelijk was. Zo vertelde hij dat hij een zus/vriendin (?) had met het syndroom van down. Zij had ook een kinderwens. Hier zijn zij in meegegaan. Zus bij hun in huis en zij mocht op de baby passen net alsof het echt haar kind was. Maar dan ook alles doen. Overdag alles maar ook 's nachts. Dus zuslief werd 's nachts haar bed uitgehaald als de baby huilde etc. etc. etc. Na twee dagen gaf zus het zelf op. Dit was niets voor haar. Ze vond haar pop veel liever en leuker want zo'n baby wil de hele tijd iets en ze kon zelf niets meer doen en 's nachts opstaan dat lukte al helemaal niet. Wat ik hiermee wil zeggen is dat je t.z.t. (als je dochter een jaar of 20 is) best eens kan kijken of je haar zelf kan laten inzien dat een baby niet mogelijk is. Misschien door te logeren bij iemand met een baby. Helaas is mijn baby tegen die tijd veel te oud maar ik zou aan zoiets zeker mijn medewerking verlenen.
