Kinderarts/neuroloog of kinderpsychiater?

Als je je kind echt wilt helpen.

Dan zou ik er mee naar een homeopaat gaan.

Onno

Een heel kort en bondig antwoord, Onno! Een homeopaat komt niet als eerste bij me op voor het vaststellen van een diagnose. Kun je jezelf wat nader verklaren?

Probleem aanpakken

Waarom wil je direct op zoek naar een diagnose? Ik vind dat nogal een stap. Met een eventuele diagnose heeft je kind nog steeds precies hetzelfde concentratieprobleem. Je bent dan maar zo een half jaar verder, en er is geen probleem opgelost.
Ik zou eerst eens focussen op het probleem dat er blijkbaar is. Vraag door bij de leerkracht: wat is er aan de hand, op welke momenten, is het eigenlijk wel een probleem, wie heeft er last van etc. En bekijk dan samen met school hoe je kind hiermee kan worden geholpen. Want dat helpen moeten ze tóch, ook als op enig moment zou blijken dat er sprake is van een stoornis! En echt, er is zoveel wat de leerkracht kan doen om een kind met concentratieproblemen te helpen. Kijk maar eens in het archief, er zijn draadje vol over geschreven. Alvast een paar tips:
* rustige plek in de klas (zicht op de muur, achter een kast)
* soms op de gang of in een leeg lokaal werken
* geluidswerende koptelefoon of juist MP3-speler
* sommige kinderen hebben baat bij een wiebelkussen of zitbal
* opdrachten opdelen in kortere opdrachten
* na instructie leerkracht laten checken of instructie goed is overgekomen
* voldoende 1-op-1 aandacht

Concentratieprobleem

Ik vind het hebben van (louter) een concentratieprobleem geen reden om over een gedragsstoornis te praten eigenlijk. Ik sluit me volledig aan bij Wil40 en IJsvogeltje. Niet te snel met stoornissen gaan googelen, eerst bepalen óf er een probleem is en hoe je dat kunt oplossen.
Hoe oud is je zoon, Sjeel? En hoe lang speelt dit?

Al langer probleem

Ik heb beslist geen diagnose klaar, hoor. In tegendeel. Ik zie juist meer in zijn IQtestrapport waarin aangegeven wordt dat er eerder sprake is van onderpresteren dan van gedragsstoornissen. Maar de afgelopen jaren is wel gebleken dat we daar geen spat verder mee komen, want school kan en doet daar niets mee. Hij maakt bovendien in zijn werk inmiddels ook heel veel fouten, dus zo heel erg aan het 'onder'presteren is hij nou ook weer niet!

De concentratieproblemen spelen sinds groep 3, hij zit nu in groep 5. Wie een probleem heeft? In eerste instantie juf, want die vindt het lastig. Of hij er zelf problemen mee heeft? Nu misschien niet, maar later wel, want hij leert geen goede werkhouding aan, niet doorzetten of concentreren.

Het enige waar we thuis echt tegenaan lopen is dat hij een grote weerstand heeft tegen verplichte taakjes. Als hij dan eenmaal overstag gaat, dan gaat het t r a a g en hij zoekt dan graag uitvluchten. Ik zie het dus eerder als een 'niet willen' dan een 'niet kunnen', maar ik begin te twijfelen of ik hem daarmee recht doe. Verder leidt zijn gedrag thuis niet tot grote problemen.

Ik weet niet of louter 'gebrek aan concentratie' een reden is om een diagnose te vragen. Ik snap jullie punt wel, maar het probleem speelt dus al langer.

O ja, en onze HA heeft geen kaas gegeten van zaken op het psychische vlak, ik moet zelf goed geïnformeerd het gesprek ingaan en weten wat ik wil want van haar word ik niks wijzer. Dus vandaar mijn vraag: welke route ik zou moeten nemen en wat zijn de verschillen.

(sorry als het een beetje warrig verhaal is geworden, beetje veel in zitten 'editten' en het is inmiddels al erg laat/vroeg!)

Orthopedagoog

Als ik dit zo lees, denk ik dat je eerder een oplossing zult vinden bij een orthopedagoog dan bij een psych oid. Check even je verzekeringsvoorwaarden om te kijken welke soort orthopedagogie vergoed wordt, en dan nog even vragen of je een verwijzing nodig hebt.
Het klinkt eigenlijk eerder als een probleem van de juf/school dan als een probleem dat bij jullie ligt. Ik vraag me af wat de school al heeft geprobeerd?

Onderpresteren

Sjeel, ik twijfelde of ik in mijn berichtje iets zou schrijven over mogelijk onderpresteren. Of in ieder geval onvoldoende uitdaging op school krijgen. En nu leg je zelf al de link ermee.
Bij mijn zoon speelt uitdaging op school zeker een rol. Ik denk trouwens bij veel kinderen.
Je schrijft "want school kan en doet daar niets mee." En denk dat je 'kan' moet vervangen door 'wil'. Natuurlijk kan de school jouw kind uitdagen op niveau. Er is veel materiaal beschikbaar, er is ontzettend veel kennis. Daar kan jullie school gebruik van maken.
Nu ligt de bal weer bij jullie en overweeg je te kijken of je kind een psychiatrische stoornis heeft. Terwijl jouw kind op dit moment volgens mij geen etiket nodig heeft, maar een leerkracht die écht naar hem kijkt, en heb probeert te helpen. Als de school dat nu al niet doet, dan heb je ook niet veel te verwachten als blijkt dat je kind inderdaad een stoornis heeft.
Misschien eens gaan praten met andere basisscholen in de buurt?

Willen/kunnen

Ik ben het met Guinevere eens. Ik zou ook in eerste instantie een orthopedagoog zoeken. Als dat niet voldoende is, wijst die je wel verder door.
Ik wil nog wel graag iets toevoegen over het niet willen/kunnen. Dat is namelijk lastig terrein om uitspraken over te doen.
Het is met veel kinderen zo, dat ze ongemotiveerd lijken. Maar dat is dan niet omdat ze niet willen. Eigenlijk willen alle kinderen wel het 'goed' doen en geprezen worden door hun ouders. Maar vaak lijken ze ongemotiveerd, omdat hen iets in de weg zit. Dat kan van alles zijn. Het kan heel zinvol zijn om met het kind te bespreken wat er nu precies aan de hand is, wat zit het kind nu precies in de weg?
Het maakt dan eigenlijk niet eens zoveel uit, of dit vanuit een stoornis komt en vanuit welke stoornis.
Misschien doet de juf er goed aan, om je kind te behandelen als een kind met een concentratie probleem. En dan te kijken wat dat oplevert.
Daar hoeft dan toch geen etiket aan gehangen te worden? Onze dochter heeft ook problemen met de concentratie op school, zonder etiket, daar is ze echt niet uniek in. De meester zorgt ervoor dat ze bij de les blijft door haar te activeren (even wat fysieks laten doen, naam kort noemen, herinneren aan de taak die nog af moet) en heel erg duidelijk te zijn in wat er op welk moment precies gebeuren moet. Dat alleen helpt al enorm.
Leerkrachten zijn nogal eens geneigd om het belang van hun eigen rol in de benadering van kinderen waarbij het niet vanzelf gaat, te onderschatten. Ze zien het kind dan als een natuurverschijnsel. Dat is zo jammer, want een positieve, zelfkritische en lerende insteek ten opzichte van deze kinderen maakt zoveel uit!

Onderpresteren

Ik sluit me aan bij ijsvogeltje.
Mijn dochter kreeg ook de ene na de andere "diagnose" in haar schoenen geschoven door school.
Ik moest maar naar jeugdzorg voor een spychologische test.
Wat bleek (na jaren, IQ-test( waar school niet aan mee wilde werken)en volgende school): kind bleek erg slim en toen ze op haar niveau kon werken en geholpen werd met haar ( inmiddels enorme) faalangst, was het een heel gewoon kind ZONDER concetratie probleem!

Nieuwe school?

Leuk een advies om rond te kijken naar een andere basisschool We zijn dus net gewisseld van school en hadden de grootste moeite een school bereid te vinden om een -volgens oude school- autistiform kind op te nemen! Op de nieuwe school heeft mijn zoon het in ieder geval beter naar zijn zin en heeft hij ook niet het autistiforme gedrag, maar nog wel steeds zijn concentratie'stoornis', hoewel minder ernstig dan op de vorige school (tot nu toe). Op de huidige school heeft men -net als de vorige school- met de time-timer gewerkt, maar dat kent zoon allang en is daardoor totaal niet meer door geïntimideerd en gaat gewoon de wijzer verzetten en zo. Ook 1 op 1 gaat hij gewoon de aandacht afleiden van de juf door over andere dingen te gaan kwebbelen. Verder stimuleert ze hem regelmatig en probeert ze hem positieve aandacht te geven. Punt is dat hij het voor elkaar krijgt dat hij de grootste tijd zit te spelen terwijl de andere kinderen braaf zitten te werken. Ze zou nu nog iets met een koptelefoon gaan doen. Ze had het ook over 'neurofeedback'.

Mijn twijfel over onderpresteren sec wordt gevoed door het feit dat hij thuis ook niet 'hogere wiskunde' doet, bij wijze van spreken dan he. Ik bedoel er mee dat hij dan niet werkstukjes gaat maken ofzo, of moeilijker sommen, wat je dan wel eens hoort van andere kinderen die op school onderpresteren. Het lijkt wel of hij zijn verstand op 0 heeft gezet en op school lekker achterover leunt. Nu nog wachten op de C'tjes en D'tjes bij de cito's .... want ik ben bang dat dat de volgende stap zal zijn.

Ik vind het verhaal 'onderpresteren' ook moeilijk te brengen naar juf toe. Een echt (hoog)begaafd kind zet je aan uitdagender werk en dat gaat die dan graag doen, zoals jouw dochter, Jasset. En dan heb je een goed resultaat (gefeliciteerd trouwens, want wat zul je blij zijn!!). Maar die van mij zal dat dus echt niet aanpakken. Hij wil niet herhalen, maar ook niet hoeven nadenken. En wat moet zo'n juf dan? Ik kan me dat ook wel voorstellen dat ze me dan alleen maar ziet als een moeke die denkt dat haar kind zo super begaafd is terwijl het arme kind iets heeft waardoor hij niet KAN.

Het advies orthopedagoog ipv diagnose vind ik overigens wel iets om over na te denken. Kan trouwens een schoolbegeleidingsdienst nog iets betekenen?

Pippin

Dat is ook altijd mijn standpunt geweest: het gedrag verandert niet door een etiket. Altijd zal het gedrag behandeld moeten worden, ongeacht label.

Het principe dat kinderen het goed willen doen als ze kunnen, ken ik. Maar soms kan ik het niet helemaal geloven
Met gesprekken wil mijn zoon nogal eens niet het achterste van zijn tong laten zien. Hoewel hij soms ook wel aangeeft dat het 'te druk' in zijn hoofd is om te concentreren, waardoor ik toch ook ben gaan twijfelen of het nou echt wel 'alleen maar' onderpresteren is.

Hb kinderen zijn net echte kinderen

"Een echt (hoog)begaafd kind zet je aan uitdagender werk en dat gaat die dan graag doen, zoals jouw dochter, Jasset. En dan heb je een goed resultaat (gefeliciteerd trouwens, want wat zul je blij zijn!!). Maar die van mij zal dat dus echt niet aanpakken. Hij wil niet herhalen, maar ook niet hoeven nadenken. En wat moet zo'n juf dan?"

Echt niet. Er zijn genoeg hb kinderen die zo helemaal niet in elkaar zitten (die van mij bijvoorbeeld). Je schrijft eerder ook dat je kind zoveel fouten maakt, en dat het met onderpresteren wel mee zal vallen, maar je kunt van verveling, zeker als je je al niet kunt concentreren van verveling heel veel fouten maken.

School kan heel veel doen, compacten, verrijken, zorgen voor uitdagender werk. Maar je hebt nu waarschijnlijk wel een goede ortho of een goede psych nodig om school in beweging te krijgen. Iemand met verstand van hb en onderpresteren. Je schrijft niet in welke regio je woont, maar http://www.aljadebruin.nl/ dit is een adres waar wij veel baat bij gehad hebben, als het tever uit de buurt is, weet ze wel een goed adres in jullie richting.

O ja, blijf weg van een schoolbegeleidingsdienst. Je kunt geluk hebben, maar ze weten vaak echt te weinig van slimme kinderen en hun problemen. Ook al zegt school dat ze wel de deskundigheid hebben (hebben wij vorig jaar meegemaakt, heel aardige psych die heel goed observeerde, maar vond dat onze dochter voor haar faalangst veel succeservaringen op moest doen, gelukkig zag school wel dat dat onzin was).

En kijk eens hier: http://www.hb-kind-forum.nl/index.php
heel veel info over onderpresteren en hb kinders in allerlei soorten en maten.

Onderpresteren

Ik sluit me volkomen bij Gerry aan. Het zit allemaal wel wat ingewikkelder in elkaar wat onderpresteren etc. betreft. Je bent er niet met alleen wat uitdagender werk bieden. Kijk eens op de site van HIQ; veel info over hb, signalen, onderpresteren, hb profielen, faalangst, school, testen etc. http://www.hiq.nl/hb.php
Daarnaast kan ik het boek van Tessa Kieboom "Hoogbegaafd: Als je kind (g)een Einstein is" aanraden.
Mijn zoontje is hb en ik kan je verzekeren dat het stimuleren van die kinderen niet zo makkelijk is als veel mensen (en vooral leraren) denken. Het heeft te maken met faalangst, onzekerheid, teleurstelling, wantrouwen alsook "waarom zou je moeite voor iets doen als alles je steeds maar aan komt waaien?". Het leren omgaan met hb kinderen vergt veel kennis, energie en inzet; zowel thuis als op school. Wil je eruit halen wat erin zit en een hb kind datgene geven waar hij naar snakt komt er heel wat bij kijken. Het is niet altijd alleen maar leuk en handig om hb te zijn; het kan heel erg nadelig uitpakken als het niet goed gesignaleerd, opgepakt en begeleid wordt.

Sjeel

Mijn hoogbegaafd kind is echt niet dankbaar voor uitdagender werk hoor, tenminste niet meteen want sjee dan moet ze denken en sjee dat is moeilijk.
Te makkelijk saai, herhalen is stom maar te moeilijk is ook niet leuk
En nee dochter doet thuis ook niet hogere wiskunde en zit ook niet de hele dag met haar neus in de boeken. Het enige waar je het bij haar aan zou kunnen merken is dat ze soms interesses heeft die niet echt leeftijdconform zijn.

De plusklasjuf zei laatst tegen mij, we gaan haar dwingen te leren leren en dat zal ze niet altijd leuk vinden dus reken maar erop dat ze af en toe zal klagen en zeuren.

Ayla en elisa

Op het hb-kind forum zit ik ook regelmatig te kijken (jullie ook?!). Op het forum zijn veel ouders van kinderen met soortgelijk gedrag. Echte antwoorden HOE je onderpresteergedrag moet aanpakken worden er eigenlijk niet gegeven. En verrijking geven, tsja, dat station zijn we eigenlijk al gepasseerd. Eerst moet hij weer zin krijgen om zijn hersens uberhaupt te gebruiken.

Ik ben dus heel benieuwd Ayla, hoe ze dat bij jouw dochter op school doen? Hoe gaan ze haar dwingen te leren leren? En hoe doen jullie er thuis nog iets aan?

Wat hier hielp tegen onderpresteren

Niets van school verwachten, alles wat ze doen is meegenomen, maar leerkrachten zijn niet opgeleid tot het opsporen en verhelpen van onderpresteren. Het aanbieden van uitdaging/verrijking/pluswerk aan een presterende hoogbegaafden is voor veel scholen al een hele stap, onderpresteren is helemaal moeilijk te begrijpen voor leerkrachten. Ik vind dat ook fout, maar het is nu eenmaal niet anders. Bij ons op school is een plusklas, maar je mag er alleen heen als je allemaal A's haalt, geen gedragsproblemen hebt en je werk altijd af hebt...... (en de juf is een ....; onze zoon kan dat wel schudden dus)
De oorzaak van het onderpresteren zoeken. Bij zoon was het een depressie.
Zoon niet meer op zijn leeftijd aanspreken en benaderen, maar op zijn ontwikkelingsniveau.
Beginnen met kleine succeservaringen op gebieden die zoon enthousiast konden maken. Hier was dat in eerste instantie alleen maar de pc. Dus we gingen op zoek naar walktroughs en cheats van zijn games. Daar komt dan een aardig moppie engels bij kijken. Die cirkel hebben we langzaam steeds verder uitgebreid. Van een middeleeuws veroveringsgame naar het Archeon, van het Archeon naar het legermuseum. En zo steeds verder uitbouwend.
Belonen voor hard werken. Ook als dat stom werk is. Schoolwerk is saai, maar het moet gebeuren. Zoon knapte ervan op toen wij hem beloonden op productie.
Sommige kinderen knappen er erg van op om contact te krijgen met andere kinderen die net zo slim zijn. (Onze zoon heeft heel veel aan zijn zus gehad.) Er worden geloof ik middagen georganiseerd door verschillende hb clubs.
Er is niet een oplossing, je zult breed moeten inzetten en de lange termijn voor ogen moeten houden.

Sjeel

bij dochter was bij het onderpresteren gedeeltelijk perfectionisme en faalangst de reden maar ook gemakzucht.
Het is vaak moeilijk om het goed te doen, moet je een kind dwingen om moeilijkere dingen te doen of niet, je moet ergens het juiste evenwicht in vinden.

Ze proberen haar eigenlijk uit haar comfortabele zone te halen, net dat beetje meer waardoor ze moet gaan denken. eerst kreeg ze gewoon rekenwerk van groep 3, dat is nu vervangen door Kien, daar moet ze net wat meer bij nadenken. Bij begrijpend lezen is ze ook een niveautje hoger gezet. Wij hebben de luxe dat ayladochter nog jong is en nog graag wil 'leren'. het is moeilijker als je een kind hebt wat 5 jaar niets heeft hoeven te doen, die zal natuurlijk harder protesteren. De juf van de plusklas heeft iedere week een gesprekje met ayladochter om samen met haar de week te bekijken. dat geldt ook voor mij, ik zit iedere week met de juf samen om knelpunten te bespreken en vinger aan de pols te houden.

Thuis doen we op dit moment niet veel ze heeft haar fases, en op dit moment is dat een ik wil niets doen thuis fase. Prima van mij mag ze. Over 2 maanden is dat vast weer verandert. Ze wil graag een cursus engels van de LOI doen maar dat doen we nog maar niet, volgens mij vindt ze de reclame op tv vooral erg leuk.