Kinderen in dagopvang
Was vandaag weer met zoon bij het Curium-LUMC. Hij werd een uurtje apart genomen door een klinisch psycholoog, 2 weken geleden ook al. Ik had oa mijn dochter van bijna 3 bij me dus om te tijd te doden ben ik met haar naar buiten gegaan oa naar een speeltuin op het complex. Dat complex is onderdeel van een unit waar kinderen langere (of kortere) tijd verblijven, maar in ieder geval kinderen die een tijd of permanent niet thuis wonen of door de weeks, om wat voor redenen: verdere diagnose, begeleiding. Wat viel me op, 2 weken geleden en ook vandaag. Mijn dochter was aan het spelen, meteen komen er kinderen op haar af die daar verblijven. Vragen aan mij: mag ik met haar spelen, duwen haar op een schommel, vragen aan mij of het niet te hard gaat, helpen haar op de kabelbaan, op de glijbaan. Heel lief, heel zorgzaam allemaal. Ik denk meteen: wat zijn jullie lief en ik denk ook steeds: wat mankeert jullie dat jullie hier dus tijdelijk wonen. Ik kon niks aparts aan hen ontdekken. Nou misschien dat ze net wat socialer en liever zijn dan kinderen die ik over het algemeen tref. Dat vond ik zo apart. Dit zouden dan wrs kinderen met toch wel een heftige stoornis zijn, niks van te merken. Sterker nog ik vond ze van wat ik gezien heb, vaak veel liever dan 'mainstream' kinderen om het maar even zo te noemen. Ik weet niet wat ik er verder mee wil zeggen, moet het even kwijt. Was toch wel even onder de indruk van hen! Heel apart.
Interactie
tussen kind en ouders heeft hen daar gebracht, dat wil inderdaad niet zeggen dat deze kinderen niet sociaal zijn 
)
Precies
Daar ben ik me ook van bewust, tuurlijk kan je sociaal zijn met een stoornis, waarom niet. Toch keek ik naar hen en betrapte me steeds op de gedachte: wat zijn de problemen die zo heftig zijn dat jij hier (tijdelijk) woont. Ik vond het fascinerend. Ik weet wel van mijn eigen zoon dat ik vaak van anderen te horen krijg: maar hij is zo lief en zo rustig en zo bedeesd. Dus ik snap heel goed dat ik geen compleet plaatje kreeg. Maar ik vond het echt hele leuke kinderen. Stiekem leuker dan wat ik zo zie in de speeltuin als je snapt wat ik bedoel.
Sharon
Ik begrijp het heel goed....en waarom? Omdat ik zelf echt op het punt heb gestaan mijn zoon in zo'n instelling onder te brengen. Gewoon omdat het niet meer ging. Toch is mijn zoon ook een heerlijk en lief mannetje dat zomaar jouw dochtertje op de schommel had geduwd inderdaad....
Jaha
En dat snap ik zelf ook weer goed. Enkele maanden geleden heb ik ook geroepen: misschien moet mijn zoon een tijdje uit huis geplaatst worden, ook een heel lief kind, totdat we hem aan de medicijnen hielpen en het hier veel beter ging. Dus ik begrijp het, maar ik vind het ook fascinerend.
Whaha
Wat zeg ik nou?
"ook een heel lief kind, totdat we hem aan de medicijnen hielpen'
Dat bedoel ik natuurlijk niet, haha. Hij is altijd lief, ik bedoel natuurlijk vreselijk onhandelbaar totdat we hem aan de medicijnen hielpen 
Stel je voor....
Super
Het zijn ook leuke kinderen, totdat er iets anders gaat dan ze hadden verwacht 
Maar jouw ervaring is wel de reden dat ik graag met deze kinderen werk. Ze zijn eerlijk en puur.
Ja dat viel me op: eerlijk en puur. Kan ook toeval zijn hoor, dat ik net hele leuke exemplaren trof. Ik weet eigenlijk niet wat ik dan verwacht had, ik dacht eerder kinderen bij wie het veel duidelijker zou zijn dat ze er zitten vanwege een ernstige psychiatrische stoornissen.
Adhdérs
De kinderen die je beschrijft zijn de mijne! pure adhdérs, super sociaal! en MET medicatie kan iedereen daar van genieten, omdat ze dan geen last hebben van hun impulzen.
groet,polly
Mooi om te zien
Ik heb ook zo genoten toen ik mijn baby'tje van 2 maand aan de kinderen uit mijn klas ging laten zien. Cluster 4 school, groep 6. De kinderen met de meest complexe problematiek waren zo lief voor haar. 1 zware odd'er met erg moeilijk gedrag heeft zelfs een kwartier met haar op schoot gezeten en maar liedjes zingen, knuffelen, haar heen en weer wiegen etc. geweldig. Daarna heb ik mijn kinderen nog velen malen mee naar school genomen en altijd was ik weer verbaasd over de zorgzaamheid van deze 'probleemkinderen'. Als mijn kinderen er waren zag je inderdaad niks van die problematiek, mijn kinderen gingen dus altijd met veel plezier mee naar al die leuke, lieve kinderen uit mijn klas. En leuk en lief waren ze ondanks hun problematiek natuurlijk ook.
Leuk
Mijn dochter heeft zo op het medisch kinderdagverblijf gezeten, en is van daaruit ook naar school begeleid. Ook daar veel verschillende problematiek, maar wel heel veel rust in de groepen, super geduldige leiding, en een dochter die helemaal uit haar schulp begon te komen... goede ervaringen dus! En inderdaad, je ziet niks aan die kindjes (je ziet aan mijn dochter ook niks, toch heeft ze ass) maar als de voorwaarden niet kloppen...als het anders gaat dan verwacht... kunnen ze heel heftig reageren. Maar meestal zijn ook die kinderen gewoon lief.
Het toeval wil dat mijn neefje binnenkort ook naar dat mkd gaat. Natuurlijk schrik je als ouder als dat wordt geadviseerd, en zelfs als tante schrik ik weer. Maar buitenstaanders hebben er vaak een veel zwaarder beeld van dan hoe het werkelijk is; kinderen zijn ook gewoon kind, ook daar.
Mijn dochter is inmiddels 9, en al een hele tijd weg bij "de groep" maar we hebben er veel hulp en steun aan gehad. Meer dan aan het speciaal onderwijs dat daarna volgde...
groetjes, Tess
