Louis theroux: autism
Vanavond op Nederland 3 om 21.20 op tv, hieronder een kopie over dit programma uit NRC van vandaag.
BBC-interviewer Louis Theroux komt met nieuwe serie over autisme en Alzheimer
?Justin. Had je liever geen autisme gehad? Maakt dit je anders dan anderen?? Louis Theroux staat in een woonkamer met een jongen die naar zijn computerscherm staart. ?Weet ik veel?.ik word overspoeld door vragen?, antwoordt Justin met luide stem. ?Ik vind het fijn dat Justin zo eerlijk is...Misschien ben ik ook wel saai?, mompelt Theroux tegen de moeder van de jongen. ?Ja. Je bent nogal oninteressant!? schreeuwt Justin.
Met deze scene begint de eerste aflevering van Extreme Love, de nieuwe BBC-serie van de Britse documentairemaker Louis Theroux die vanaf vandaag wekelijks wordt uitgezonden bij de VPRO. In Autism bezoekt Theroux gezinnen met zwaar autistische kinderen en gaat hij langs DLC Warren, een Amerikaanse school in New Jersey met een vernieuwende aanpak voor deze jongeren.
Wie het werk van Theroux kent, weet dat de houterige, overbeleefde Brit het talent heeft om, ogenschijnlijk zorgeloos, bij de meest uiteenlopende subculturen binnen te dringen. Zo hield hij zich in de BBC-serie Weird Weekends (1998?2000) op met zwarte nationalisten, blanke racisten en speelde hij in een aflevering over de porno-industrie in de San Fernando Valley zelfs een kleine bijrol in een pornofilm.
Voor zijn Extreme Love-serie gaat Theroux na 15 jaar weer langs bij nieuwe pornosterren en -producenten in Californië en brengt hij een bezoekje aan mensen die tijgers en leeuwen als huisdieren houden. Maar daarnaast begeeft hij zich op nieuw terrein. Niet alleen verdiept hij zich in het lot van autistische kinderen, ook gaat hij, in de aflevering Dementia, langs bij Amerikaanse Alzheimerpatiënten.
Voordat Theroux begon met de opnames van beide documentaires voerde hij op het kantoor van de BBC een aantal discussies met zijn producent over de onderwerpkeuze. ?Hij zei dat ik afweek van mijn eerdere werk?, zegt Theroux aan de telefoon vanuit Londen waar hij woont met zijn vrouw en twee kinderen. ?Mijn programma?s gaan over menselijke relaties die onder druk staan en waar liefde en wanhoop elkaar afwisselen. Tot nu toe sprak ik altijd met mensen die zelf voor hun situatie hadden gekozen. Maar iemand die dementeert of een kind krijgt dat autisme heeft, kiest daar niet voor.?
In Dementia ontmoet Theroux de 89-jarige Nancy die thuis wordt verzorgd door haar echtgenoot John ? zij is extreem vergeetachtig, hij draagt een naambordje zodat ze telkens weer weet wie hij is. ?Een familielid van iemand die Alzheimer heeft, wordt geconfronteerd met moeilijke keuzes?, zegt Theroux. ?Zorgen ze zelf voor hun dementerende ouder of echtgenoot? Wanneer wordt die last te groot en draag je iemand over aan een zorginstantie? De keuzes zijn interessant, het is vaak totaal niet duidelijk wat je in zo?n situatie moet doen.?
Theroux volgt ook de voormalige tandarts Gary die in een speciale afgesloten inrichting voor dementerenden rondloopt en af en toe wordt opgezocht door zijn partner Carla. Schrijnend is de passage waar duidelijk wordt dat Gary, die Carla niet meer herkent, op de afdeling maar liefst twee bejaarde vriendinnen heeft met wie hij, voor de neus van Carla, gearmd rondwandelt, dineert en vermoedelijk ook het bed deelt. ?Carla vertelt in de documentaire dat ze dit gedrag van Gary kan accepteren?, zegt Theroux. ?Wat dat betreft heeft deze situatie overeenkomsten met wat ik eerder onderzocht bij swingers of pornoacteurs. In beide gevallen worden de partners geconfronteerd met de vraag: Wat is het belang van seksuele exclusiviteit??
In de aflevering Autism probeert Theroux vooral een zo ?eerlijk? mogelijk beeld te geven van autisme. Niet alleen de kinderen worden gevolgd, vooral ook de strijd van de ouders met de dagelijkse praktijk wordt in beeld gebracht. Een van de pijnlijkste scenes uit de documentaire is het moment waarop de 15-jarige Joey een woedeaanval krijgt en zijn moeder Carol hem op een paar kussens moet duwen en bovenop hem gaat liggen om hem te kalmeren. ?Ik geneerde me op het moment dat hij die aanval kreeg?, zegt Theroux, die zelf als toeschouwer in beeld is. ?Ik ben wel journalist maar ook mens, ik wilde daar niet alleen maar staan staren. Ik vroeg Carol of we moesten vertrekken, maar ze zei: ?Nee, laat dit zien. Ouders tonen dit normaal niet, maar dit is het ware gezicht van autisme?. Dat vond ik heel sterk.?
Bij deze aflevering stelt Theroux ook een aantal confronterende kwesties aan de kaak. Aan de vader van Joey vraagt hij: ?Is het moeilijk van hem te houden?? Ook legt hij verschillende ouders voor: ?Had je liever gewild dat je kind geen autisme had?? De reacties zijn verschillend.
Carol geeft toe elke dag te bidden dat de toestand van haar zoon verandert. Paula, de moeder van de autistische tweeling Marcello en Lucy meent dat ?God je geeft wat je aankan? en Mary, moeder van Nicky, waardeert haar zoon om zijn autisme. ?Het maakt hem juist speciaal.? ?Mensen zoeken verschillende oplossingen om de verhouding met een geliefde goed te houden?, zegt Theroux. ?De meest vreselijke aspecten van de menselijke psyche, zijn tegelijkertijd vaak ook de meest menselijke. Je houdt onvoorwaardelijk van je kinderen, maar je wilt soms dat ze anders zijn. Het is bevrijdend om die onderdrukte impulsen naar buiten te gooien. Dat werkt therapeutisch.?
Maar ziet hij zichzelf dan als een therapeut? In zijn boek The Call of the Weird (2005) onderzocht Theroux al eerder de kunstmatige relatie die hij als journalist heeft met zijn onderwerp. ?Ik ontwikkel soms een nauwe band met mensen. Maar als ik iedereen zou willen helpen, was ik sociaal werker geworden. Ik maak niet alleen iets waar mensen blij mee zijn. Sommigen voelen zich te kijk gezet. Journalistiek gaat over verleiding en verraad. Dat is soms lastig. Ik probeer vooral de waarheid naar boven te halen en een zo eerlijk mogelijk verhaal neer te zetten.?
Beste presentator
Louis Theroux (42), zoon van de Amerikaanse schrijver Paul Theroux en de Britse Anne Castle, studeerde geschiedenis aan Oxford. Na zijn eerste baan bij de alternatieve krant Metro Silicon Valley begon hij in 1992 in New York als journalist bij Spy Magazine. Kort daarop startte hij zijn tv-carrière als schrijver en correspondent bij Michael Moore voor het satirische programma TV Nation. Vanaf 1998 produceerde hij voor de BBC Weird Weekends, gevolgd in 2000 door de serie When Louis Met... Voor beide programma?s ontving hij een BAFTA TV Award voor beste presentator. In 2005 publiceerde hij zijn boek The Call of the Weird.
© 2012, NRC Handelsblad
Bedankt
Ik ga zo kijken, heb het gelukkig op tijd gelezen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Mooi
Ik vond het een indrukwekkende aflevering. De dagelijkse strijd van de ouders werd goed belicht.
Heftig
Gezien. En ik vond het wel heel heftig. Dat die ouders nog overeind staan! Deze kinderen waren behoorlijk zwaar autistisch en er zaten er behoorlijk wat tussen met leerproblemen. Heel zwaar voor de kinderen en de ouders, lijkt me. Wat ik zo zielig vond was toen die jongen een woedeaanval kreeg (thuis) en zijn zusje in elkaar gekropen op een fauteuil zat. Dat meisje krijgt volgens mij veel te veel voor de kiezen.
Kent iemand ook een documentaire over PDD-Nos toevallig? Die van gisteravond was zo zwaar, ik zag er voor mezelf geen herkenning in (gelukkig).
Ook heftig
Ik heb ook gekeken en vond het ook vrij heftig. Wat mij opviel was dat die moeders er, begrijpelijk, heel erg afgetobt uitzagen en dat die kindjes (op 1 na, die jongen van 19 die ik wel weer heel grappig vond) allemaal zo zwaar waren, maar dat is weer een hele andere discussie.
Gezien
Ik heb deze aflevering al eerder gezien. Deze keer met een paar vriendinnen gezien. Een andere vriendin belde me op om te tippen. Dat gaf wel enige discussie: zo zien jou kinderen er echt niet uit! Dat flippen heb ik nog nooit gezien! Nee, dat doen ze thuis. Ik zou zo'n kind wel even bij z'n lurven grijpen. Ja hoor, dan gooi je juist kooltjes op het vuur en aanraken kan de zaak juist erger maken. Hoe ik het dan doe? En ik kreeg heerlijk complimenten voor mijn geduld. Dus bedankt voor de tip.
Ik vond het ook heftig. Fijn om te zien was de 1 op 1 begeleiding in het leren van sommige van de kinderen. En die slungelachtige jongen die weer terug ging naar regulier onderwijs. Ik ben zelf geen voorstander ervan om op zo'n kind te duiken die uit zijn bol gaat, maar misschien heeft deze ouder daar wel goede ervaringen mee. Ook vond ik dat sommige ouders wat teveel meegingen in de heftigeheid van hun kind. Ik zou zelf veel rustiger en emotioneel neutraler reageren. Hier was ook wel wat discussie op het incident van de jongen die uit woede bedreigende taal uitte. Sommigen vonden dat zo'n jongen best even mocht afreageren thuis. Maar ik heb ook altijd mijn kind er op aangesproken. Andere kinderen komen er namelijk mee weg maar deze kinderen niet, die worden al vreemd aangekeken en in de gaten gehouden en zijn te naief om tijdig dekking te zoeken of te weten wanneer je je mond moet houden. Ook neem ik inderdaad wat mijn kind zegt letterlijk en wil dat direct de kop indrukken. Met uitleg dat wel, die heftige toon zou ik er toch buiten laten. Leerzaam inderdaad. En fijn om dat nu eens met een paar relatieve buitenstaanders te zien. Ik heb nu ietsje meer begrip gekregen.
Anne j
Wat een geweldige school vind ik het, met zoveel ruimte.
Overigens, die ene jongen ging niet naar regulier onderwijs, maar naar een school met onderwijs op hoger niveau.
