Meewerken met onderzoek/therapie

Janneke

Heel herkenbaar. Je rukt ze uit hun wereldje en dat is niet altijd even fijn voor ze.

Een tegenstribbelend kind is voor de hulpverlener vervelend en als ze zo reageren dan zegt het wat over hen. Ik vind dat ze zulke opmerkingen gewoon voor zich moeten houden.

Nee hoor

Oudste van mij (8) is ook niet zo meegaand en doet ook maar de helft van de opdrachten echt serieus. Ze laat zich niet zomaar verleiden tot medewerking en doet niet altijd haar best, ook niet als ze weet dat het voor haar bestwil is - want wat daar nu de waarde van is... Wat is belangrijker: spelen, met je vriendjes in de klas zitten of moeilijke dingen moeten doen en oefenen. Bij therapeuten of testafnemers met in haar ogen veel te positieve support (OOOH wat kan jij dat goed! KNAP hoor!) zie je haar verstoord en skeptisch opkijken en minachtend snuiven. Ze vind dat onechte gedrag vreselijk.
Ook, als ze van te voren inziet dat ze een test niet heel makkelijk zal maken, gaat ze vragen naar de zin van de test. Waarom moet ik dat doen? Waarom ziet die test er zo en zo uit? Waarom staan daar de streepjes en niet daar? Deze pen schrijft niet lekker, heb je een andere? Waarom staat daar een hondje getekend, ik houd meer van paarden. Als de testafnemer 'hapt' dan is het hek van de dam, want ze weet dat een gesprek aangaan uitstel van een moeilijke test (en dus 'falen') betekent.
Ik houd haar vrij strak aan structuren, maar ik merk aan testafnemers en therapeuten dat zij gewend zijn aan kinderen die sneller onder de indruk zijn en minder verbaal ontwikkeld. En ja, dan krijgt de bijbehorende moeder een beetje de schuld van het kritische gedrag van het kind. Want die lui willen hun werk ook graag een beetje gemakkelijk houden.

Groene specht

Zoals jij het beschrijft gedraagt mijn kind zich ook. En inderdaad: onecht gedrag, daar kan ze helemaal niet tegen. Ze probeert het liefst de regie over te nemen (vooral uit angst om te falen, ze is ontzettend onzeker). Ik houd haar thuis daarom ook vrij strak, maar bij een jonge, onervaren hulpverleenster (het zijn eigenlijk altijd vrouwen) loopt het wel eens spaak.
Ik ga er van uit dat ze toch moeten hebben geleerd om te gaan met niet altijd even makkelijke kinderen. En dat ze ook hebben geleerd een beetje tactisch om te gaan met ouders. Want het raakt je heel erg persoonlijk, wat ze te zeggen hebben over jouw kind. En in de loop der jaren heb ik al genoeg daarmee te stellen gehad (b.v. een hulpverleenster die in een volle wachtkamer, waar iedereen kon meeluisteren, kritisch commentaar op mijn kind zat te geven).

Hier

Een veel jonger kind, wat regelmatig moet worden onderzocht voor zijn reuma. Door de fysio, reumatoloog en oogarts. Als hij geen zin heeft is hij met geen mogelijkheid te bewegen om mee te werken aan de onderzoeken. Zo weten we nog steeds niet of en hoeveel schade hij aan zijn ogen heeft na de ontstekingen die hij had, gewoon weg omdat hij niet meer werkt aan het onderzoek. Zo ook met fysio, spelenderwijs laat ze hem wat dingen doen, maar soms heeft hij gewoon geen zin.

Of bedoel je dit niet echt?

groet, polly

Polly

Ja, dat bedoel ik ook, Polly. Soms heeft een kind, zeker als het heel jong is, niet meteen zin om mee te werken. Of gaat het niet in één keer. Natuurlijk lastig voor de hulpverleenster. Maar het is hun beroep om met kinderen om te gaan. En ik vind het vervelend als iemand zo duidelijk laat merken geirriteerd te zijn, en dan ook nog suggereert dat andere kinderen altijd zoet meewerken.

Ook niet

Als ik de reactie lees van Groene specht is het net of dit een vrouwelijke variant is van mijn zoon! En dan als hijzelf het object van de test/onderzoek is (vooral als er vrágen worden gesteld!) Als hij alleen maar mee gaat, en een ander het 'slachtoffer' is, is hij heel rustig en meewerkend (vraagt je wel je oren van je hoofd, maar over het algemeen vindt men dat wel grappig).

Belachelijk

"....opmerkingen van \'goh, andere kinderen zijn bij mij altijd onder een hoedje te vangen\' of \'is ze altijd zo?\

Echt triest om dit te lezen. Dat ligt aan de therapeut/onderzoeker en niet aan het kind. Wat een gebrek aan empathie.

Dat is de reden dat wij onze kinderen naar een integratief kindertherapeut doen hoor. Dochter heeft zelf iemand mogen aanwijzen, wij deden een voorselectie van 3 therapeuten. Op de website kon ze naar de foto van de mevrouw (inderdaad meestal vrouwen ha) kijken en aangeven welke haar het meeste aansprak.
In die therapie hoeven ze niet iets, ze doen wat ze willen en de therapeut sluit aan. Zo lost je kind de dingen zoveel mogelijk op in de eigen belevingswereld. Dan is er geen sprake meer van medewerkzaamheid ofzo. Er wordt misschien wat meer medewerkzaamheid van de therapeut gevraagd.

En ik ben het met je eens dat hulpverleners zich ook bewust moeten zijn van wat het kind mist. Voor mijn zoon kiezen we bijvoorbeeld al het eerste uur want hij heeft een bloedhekel aan school. Zo is de therapie een feestje. Therapeut houdt daar ook zoveel mogelijk rekening mee.

Ook

Onze zoon zit ook niet bepaald te wachten op alle therapie. Vooral inderdaad als het een vrouw is, die hem betuttelend toespreekt.
Dit is een reden voor ons geweest om niet met hem naar een grote instelling te gaan. Hij is ontzettend goed in het geven van nietszeggenden ontwijkende antwoorden. Dus als hij niet achter de therapie staat, is het al snel een tijdverspilling.
Ik vind die opmerkingen van de therapeuten van jouw dochter echt niet kunnen. Was zij daarbij aanwezig? Dan vind ik het helemaal belachelijk.
Ik vind dat het kind de klant is. Als een therapeut mij aanspreekt in plaats van zoon, haak ik eigenlijk al af.

Niet in bijzijn van kind

Ik probeer altijd te voorkomen dat er over mijn kind wordt gepraat waar ze bij is. Ze kan heel goed luisteren, en vangt alles op. Maar niet iedere hulpverleenster begrijpt dat.
Laatst begon er één over haar te praten waar ze bij zat (al zat ze te spelen, haar oren zitten niet dicht). Ik gaf aan dat ik het niet in haar bijzijn wilde bespreken. Ging de hulpverleenster het in mijn oor fluisteren. Mijn kind had dat meteen door en zei terecht 'waarom fluister jij? Het gaat zeker over mij'. Ze heeft van mij geleerd dat het onbeleefd is om te fluisteren waar anderen bij zijn. Zegt de hulpverleenster 'ja, grote mensen hebben soms geheimpjes'.
Nou, hoeveel vertrouwen geef je een kind, als je in haar bijzijn gaat fluisteren. Hoe veilig voelt ze zich dan bij jou? Ik heb dit ook meteen besproken met de hulpverleenster, maar of ze het begreep?

Onprofessioneel

Dat vind ik, echt onprofessioneel om te denken dat kinderen alle dagen braaf meewerken. Juist omdat er met onze zorgenkinderen ook wel echt iets aan de hand is. Ja sorry hoor, maar na 3 jaar onderzoek hier, therapie daar (en zoals jullie hierboven kunnen lezen, blijf ik zoekende want het helpt allemaal nog niets) - ben ik danig teleurgesteld in de professionaliteit van een deel van de toch meestal HBO-ers. Fysiotherapeuten bv. kunnen het kind op maar 1 of hooguit 2 manieren motiveren en aanspreken: door het extreem te prijzen of door het als een sportcoach aan te spreken op een winnersmentaliteit (Je kunt het! Go-go-go! Je bent een kanjer, je gaat het winnen van jezelf!). (Dat deed de verloskundige ook trouwens bij de eerste en ik knapte daar zo op af dat er een hele tijd geen perswee meer kwam)
En dan zit je daar met een verbaal overdreven sterk ontwikkeld kind dat hinkt, misstapt en niet durft te springen van het lage bankje. "Waarom roep jij zo de hele tijd?" vraagt ze. Haar leidt het af. Maar de peut kan niet anders. Zou het een afwijking zijn - van peuten dan?

Doel therapie

Het doel van therapie moet juist zijn dat het kind dat in zichzelf weet te gaan roepen. "Je kan het" want het kind weet dat van binnen heus wel. Er zit iets in de weg.
En dat dan van buitenaf aangeboden wordt (door de therapeut) is niet handig. Het maakt het kind afhankelijk, als het wel al zou aanslaan, van de therapeut. Terwijl het juist de bedoeling is dat het kind autonoom is.
Het kan best zijn dat het eerst wel even nodig is. Maar zo te horen is er hier weinig sprake van afstemming. Juist omdat het kind nu blokkeert.

Jammer!