
lilajolie
08-01-2011 om 09:00
Morbide gedachten -6jr-
Onze zoon van 6 jaar heeft groeistoornis, ADHD, DCD. Al heel lang (en daar raakten we aan gewend), kleurt en tekent hij monsters en enge dingen met veel bloed en tranen. De poppetjes zijn altijd verdrietig in zijn tekeningen. Als hij speelt vliegt zijn speelgoed in stukken door de lucht. Daar is hij dan weer heel verdrietig om. Het gaat daarbij ook altijd over lava, mummies en de dood. In het verleden is wel eens gedacht aan mcdd. Die diagnose heb ik min of meer 'tegengehouden', omdat ik dat een zware diagnose vind.
Is er een moeder die dit herkent? (of vader

Kobalt
08-01-2011 om 09:34
Dit is echt heel herkenbaar. Onze zoon had dat ook. Vanaf zijn achtste is het langzaam minder geworden. Volgens zijn psycholoog was dit een uiting van zijn negatieve zelfbeeld. Hij dacht slecht over zichzelf en projecteerde die gedachte op zijn creatieve uitingen.
Het was voor hem altijd duidelijk dat het over fantasie ging. Hij was verder in spel niet wreed of negatief. Ik bedoel tegen onze huisdieren, tegen andere kinderen of tegen ons ( tegen ons was hij wel negatief als hij een woedeaanval had overigens). Om deze redenen vond de psycholoog het toen niet zo zorgelijk. Het was een creatieve uiting, die juist wel goed voor hem was. Hij stimuleerde ons om veel met zoon over zijn tekeningen te praten. 'Wat doet dat poppetje? Is hij boos of verdrietig?' Dat soort dingen.
Nu is zoon twaalf. Het is zo dat hij nog steeds veel interesse heeft voor zwarte humor en de wat ruwere kant van films, games en tv programma's. Hij is dol op de humor van Monty Pyton bijvoorbeeld, of de Simpsons en South Park. Maar hij kan dit erg goed relativeren. Ik merk ook nooit dat hij de dingen die hij daar ziet in zijn dagelijks leven integreert. Wij houden de pegi grens hierom wel heel erg in de gaten. Hij mag soms wel actie films kijken voor oudere kinderen, maar bijvoorbeeld geen films over sombere en depresieve mensen.
Onze zoon heeft nu ook nog heel veel interesse in alles wat te maken heeft met wapens, oorlog en het leger. Maar hij weet zelf heel duidelijk dat dit een interesse is en niet meer. Hij wil bijvoorbeeld absoluut niet zelf het leger in later. 'Ja, dat doe ik niet, zo meteen schieten ze me dood.'
Hij tekent nu vaak juist humoristische tekeningen in cartoonstijl. Sinds een jaar of drie, vier, lachen zijn poppetjes over het algemeen weer.

lilajolie
08-01-2011 om 12:06
Oké
Dat herken ik natuurlijk ook wel dat hij heel slecht over zichzelf denkt. Dat zou een hele goede verklaring zijn. Ons zoontje is erg lief. Hij houdt van dieren en van ons. Houdt niet zo van andere mensen, dat is zijn achterdocht. En inderdaad, als hij boos is, kan hij ook grenzen verleggen. Ik vind het wel moeilijk om te scheiden wat hij wel en niet mag kijken. Hij wil altijd enge dingen zien en ook spelen op de PS en DS, maar is het verstandig? Wat doen jullie, of wat deden jullie? Hier houden we ook de leeftijdsgrens van films aan.

Kobalt
08-01-2011 om 13:25
Leeftijdgrens
Wat de leeftijdgrens betreft, tja dat vind ik nog steeds moeilijk. Als zoon ergens slecht op reageert, mag het niet, maar soms is het verband niet zo duidelijk.
Als zesjarige kreeg hij nachtmerries als hij pokemon had gezien, dat heeft hij toen twee jaar niet gekeken. Later kon het wel.
Onze zoon is alweer een heel stuk ouder dan die van jou. Bij Southpark bijvoorbeeld hebben we gezegd: 'Je mag ernaar kijken, maar als we merken dat je er meer scheldwoorden door gaat gebruiken, of net zo grof en onbeleefd word als Cartman en zijn vriendjes, dan is het afgelopen. Dat helpt hier wel heel erg, de scheiding maken tussen creatieve uitingen, fantasie en de dagelijkse werkelijkheid.

rodebeuk
08-01-2011 om 19:38
Hier ook
..geen diagnoses verder maar eindeloos gruwelijke tekeningen van de derde wereldoorlog met slangen en wormen en wapens... lastig uitleggen ook aan mijn moeder met oorlogstrauma uit WOII. Soms maakte hij ze zelfs expres voor haar, goed bedoeld. Allemaal wapens en bommen enzo.
Hij was wel hb en heel erg ongelukkig in die tijd. Werd minder met 7/8 jaar.

lilajolie
09-01-2011 om 08:43
Ook sterke hang bij moeder
Gisterenavond een gesprekje gehad met mijn man. Het valt op dat hij wel affectie zoekt bij andere gezinsleden als ik werk, maar als ik er ben, zijn de knuffels en kusjes alleen voor mij. Vgl man omdat hij bang is om mijn liefde te verliezen. Hij slaapt ook vaak 's nachts bij ons. Maar als ik nachtdienst heb, blijft hij weg. Het riekt naar manipulatie, maar zegt dan wel dat hij de hele nacht wakker was. Is dit herkenbaar?

Gonzo18
09-01-2011 om 11:01
Herkenbaar
Heel herkenbaar. De claim van mijn dochtertje is enorm en vind ik soms zwaar. Maar of het manupilatie is... Deels wel natuurlijk maar ik denk niet bewust. Ze is erg angstig en zoekt heel veel veiligheid. Ik ben veel rustiger dan mijn man, ook vaker een op een met haar, dus zoekt ze veiligheid bij mij. Op zich snap ik dat wel en accepteren wij nu dat het zo is. Als ze groter wordt zal dat vast veranderen.
Ze heeft/is asperger waardoor ze de wereld heel anders ervaart dan wij. Ik denk dat ze daardoor veel meer dingen eng vindt en dat ze erg op haar tenen moet lopen op school. Thuis wil ze dan mama, tsja. Nu ben ik wel weer aan het opbouwen dat ik er ook wel eens niet ben. Ga weer met vriendinnen weg enzo. Want ik ging er wel een beetje aan onderdoor. Ik denk dat het zoeken is naar evenwicht zodat ik ook beter met dat geclaim om kan gaan. En nu realiseer ik me ineens dat ze misschien daarom de laatste tijd weer zo veel boos is (zie mijn draadje hieronder).
Ik wens je veel sterkte naar het zoeken van de juiste weg!
Groetjes
Gonzo

Kobalt
09-01-2011 om 19:09
Geen manipulatie
Noem het als je blieft geen manipulatie.
Iemand manipuleren, betekent dat je iemand ongemerkt zover krijgt dat hij doet wat jij wilt. Met opzet. Manipuleren heeft te maken met planning, je moet er enorm veel inlevingsvermogen voor hebben, en het 'slachtoffer' merkt het niet.
Dit zijn allemaal vaardigheden die kinderen sowieso bijna nooit hebben. (ik las pas in de volkskrant dat laatst ontdekt is dat kinderen pas vanaf hun tiende jaar echt inlevingsvermogen gaan ontwikkelen) Ik denk dat zorgenkinderen helemaal niet in staat zijn om te manipuleren. En als het dan al manipulatie is, dan is het zeer slecht uitgevoerd, want je merkt er zelf van alles van.
Ik denk dat het kind een acute behoefte heeft. Bijvoorbeeld aan veiligheid. En dat het kind weet waar het die kan bevredigen. Bijvoorbeeld, 'bij mama mag ik wel in haar bed slapen, papa legt me toch terug'. Of 'Papa is er nu, ik kan beter niet gaan, want die heeft een prikkelbaard 's nachts, dan kan ik toch niet lekker knuffelen.'
Als je het manipulatie noemt, dicht je je kind een opzet toe, die er volgens mij niet eens in kán zitten.

lilajolie
10-01-2011 om 07:10
Zoveel weerstand!
Dank je Kobalt, ik denk er eigenlijk hetzelfde over, maar er is zoveel weerstand met een man die heeeel ouderwets is opgevoed, dat je bijna denkt dat je zelf het verkeerd hebt. Merk nu wel dat het een hele zware situatie is, nu we nog twee kinderen hebben die griep hebben, waarvan één vandaag naar de dokter moet en dus vannacht in bed geslapen heeft bij ons. Ik heb dus de hele nacht heen en weer gelopen tussen bed en zoontje. Hij was oprecht bang. Toen ik weer in bed lag (die van mijn dochter) hoorde ik dat hij er uit ging en ging spelen. Ik dacht gelijk dat hij dat ws bij papa dan ook doet. Speelt hij gewoon de halve nacht! Hij is soms ook echt in de war, dus je moet hem (ook al is het nacht) begeleiden. Pas toen ik bij hem in zijn bed ging liggen, viel hij in slaap, om 6.00 uur en om 6.30 uur ging de wekker, dus toen was hij weer wakker! Ik denk ook dat ik moet inspelen op zijn behoeften. Hij kan het aan als ik werk, omdat de andere keren gaan zoals ze gaan en ik meedein met wat er met hem gebeurt.
Vandaag weer werken, maar niet in de avond gelukkig..

Kobalt
10-01-2011 om 09:39
Moeilijk
Oei Lilajolie,
Dat lijkt me een lastig probleem, dat jij en je man niet op een lijn zitten. Kun je daar hulp bij krijgen? Misschien via ouderbegeleidingsgesprekken of zo?
Wij hebben hier de Oudergids adhd van Kutscher en daar staat een samenvatting in. Mijn man vond dat heel verhelderend. We hadden vooral veel aan de vier regels die Kutscher heeft: Blijf kalm, blijf positief, blijf georganiseerd en blijf doorgaan. Dat is hier een goede meetlat waar we alle interacties met onze zoon langs leggen. In eerste instantie bewust, nu gaat het eigenlijk automatisch.

Prakje
11-01-2011 om 18:08
Herkenbaar
Ik herken de monsters, het tekenen van enge dingen en de angsten. Onze zoon (7jr) heeft dit ook allemaal en heeft de diagnose McDD.
Ik begrijp niet goed wat je daar zwaar aan vindt... en vooral hoe - en waarom - je dit hebt 'tegengehouden'...
Als je kind zijn been breekt zeg je toch ook niet dat het maar een kneuzing is? Omdat gebroken heftiger zou zijn?
Met een juiste diagnose heb je ook toegang tot de juiste begeleiding voor je zoon en je gezin. Enorm belangrijk, want een juiste begeleiding zorgt voor veiligheid en veiligheid zorgt voor afname van angsten en bijvoorbeeld nachten wakker zijn.

lilajolie
11-01-2011 om 23:16
Nee toch?
Ik heb toch niet geschreven dat ik dat moeilijk vind of tegen wil houden? (De tekeningen)
Het is opvallend gedrag, zonder meer, wat niet te verwachten valt bij kinderen die de wereld door een roze bril bekijken. Ik denk wel aan MCDD. Oh, die diagnose wilde ik tegenhouden! Ja ik vind het een flinke diagnose. maar als ik psychiater zou zijn geweest, had ik hem gesteld. Ik zie behoorlijke tekortkomingen in sociale interpretaties, naast de on- invoelbare angsten, persevereren in fantasieën en 'nare' gedachten. Ik heb een beetje een vooroordeel ten aanzien van deze diagnose, ken jongeren met de diagnose die ook echt niet begrijpen waarom je niemand mag neersteken. Daarom vind ik hem heftig.
Vooroordeel dus

Prakje
12-01-2011 om 06:42
Cd of mcdd?
Ik doelde idd op het tegenhouden van de diagnose
Ben je niet in de war met de diagnose CD? Daar zit met name het stuk in dat ze mensen/dieren van alles aandoen en er geen geweten lijkt te zijn.
McDD kinderen hebben vooral een probleem met zichzelf. Met hun fantasie/werkelijkheid, met emotieregulatie en met een stukje autisme.
Wij hebben een jaar geleden de diagnose gekregen, en dat is inderdaad even slikken, maar dat geld voor elke diagnose. Maar aan de hand van de diagnose kun je wel op zoek naar gerichte hulp.
En zoals ik al aangaf als die hulp inderdaad goed is en aansluit bij gezin en kind, dan 'verdwijnt' het autisme/McDD naar de achtergrond en krijgt je kind ruimte om al zijn kwaliteiten te gaan benutten en ontwikkelen. Dat is althans wat we hier zien.
Onze zoon is nu 7 en voor het eerst dit schooljaar maakt hij werkjes/opdrachten/toetsen (groep 4). Hij heeft nu voldoende rust in zijn leven om de 'spanning' van werken aan te kunnen. Voor hem is het werken op school een enorme opgaaf door zijn korte concentratieboog, zijn lage frustratiedrempel en zijn autisme waardoor hij 'last' heeft van alles en iedereen om zich heen, en hij door de McDD een hele slechte schrijfmotoriek heeft. En bij het eerste kleine foutje gaf hij het op en schoot in een woedeaanval.
Nu er meer rust is, door structuur-structuur-structuur zie je dat ook zijn hoofd rustiger is en hij zich niet meer overal aan stoort en dus aan het werk kan. En he vermogen begint te ontwikkelen om zijn emoties te reguleren en zich af concentreren op wat hij moet doen.
Wij vertrouwen en ondertussen op dat hij het wel gaat rooien op het reguliere basisonderwijs (met rugzak).

lilajolie
12-01-2011 om 07:02
Diagnose
Wat fijn dat het goed gaat. Zo zie je maar wat hulpverlening en de juiste structuur allemaal wel niet te weeg kan brengen. Hoe doen jullie dat thuis? Heb je bijvoorbeeld vaste eetmomenten, vaste speelmomenten? Hoeveel vul je dan precies in? Ik merk nl dat als ik een speelschema maak (voor het pgb meisje dat op woensdag komt) er veel weerstand is. We hebben het schema verlaten omdat zoon er chagrijnig van werd.
Donderdag hebben we een gesprek bij de klinisch geneticus over de genen die missen door de chromosoomafwijking. Mijn vraag was of er een ontwikkelingspsycholoog was die samen met ons de ontwikkeling in de gaten kan houden. Ik hoop van daaruit een team samen te stellen voor hem. Nu is alles los zand in de hulpverlening, daar worden niet wijzer van.
Gr LJ

Prakje
12-01-2011 om 10:19
Structuur
De structuur die wij thuis aanbrengen is (oa.):
- picto lijst voor ochtenritueel;
- maandkalender met alle bijzonderheden, zwemles, vrije dagen, lange- en korte schooldagen etc.;
- picto lijst voor na school bij lange schooldag;
- elke woensdagmiddag, zaterdag en zondag maak ik terplekke een getekende picto-lijst met wat de (mid)dag brengt. Die geldt voor het hele gezin trouwens, ook de NADH broers van 9 en (bijna)puber van 11 hebben er baat bij.
Wij vullen geen speeltijd in, we geven alleen aan wanneer het speeltijd/computertijd/etc is. Als zoon niet weet wat te doen, dan helpen we hem even op gang en gaat hij meestal wel lekker spelen.
We hebben ook een emotiemeter (zie ook een ander draadje bij Zorgenkinderen) hangen waarop hij zelf aan kan geven hoe hij zich voelt. Nu wordt die door zoon vooral gebruikt om achteraf uit te leggen welke emoties hij had tijdens een incident/conflict ofzo op school.
Verder doen we alles ongeveer op dezelfde tijden.
Alles wat vervolgens afwijkt, want dat gebeurt natuurlijk ook, dan benoemen we direct wat er afwijkt en hoe de dag verder verloopt en checken met zoon of het duidelijk is.

lilajolie
13-01-2011 om 07:13
Ook
Behalve de maandkalender toch wel redelijk hetzelfde. Mijn man is alleen totaal niet van de structuur. Eet iets anders dan wat er op het bord staat, op andere tijden. Heeft ook te maken met zijn vermogen om te plannen en organiseren..