Motorische vaardigheden
Hallo,
Ik schrijf en reageer niet zo heel veel in dit forum maar lees wel altijd mee en heb veel aan tips van andere ouders.
Daarom wil ik graag mijn verhaal eens voorleggen.
Mijn zoon van net 10 jaar heeft rond zijn 7e jaar de diagnose Asperger gekregen. Destijds kon ik me wel in deze diagnose vinden maar door zijn enorme ontwikkeling op sociaal gebied heb ik nu besloten een nieuw onderzoek eraan te wijden. Dit omdat ik steeds meer begon te twijfelen over kenmerken en of mijn zoon daar nog wel aan beantwoordt.
Gisteren waren we in het zwembad en moest mijn zoon onder een mat doorzwemmen. Hij heeft diploma a en b gehaald en zit voor zijn plezier op een zwemclub. Het onder de mat doorzwemmen lukte niet en hij raakte duidelijk in paniek. De trainer kwam aan mij vragen of mijn zoon soms niet onder water kon zwemmen. Ik verzekerde hem dat hij het wel kon (diplomazwemmen)maar dat het me ook niet duidelijk was waarom hij nu zo panikeerde.
In de auto op weg naar huis heb ik er met mijn zoon over gepraat en hij is bang dat hij onder de mat blijft steken. En het lukt hem niet om diep genoeg onder water te komen, zegt hij.
Nu is dit zwemvoorval een van de voorbeelden van een motorische vaardigheid die hij wel ooit aangeleerd heeft maar vervolgens weer verleerd is. In combinatie met angst lukt het hem dan ook niet of heel moeizaam om dit weer op te pakken. Hetzelfde geldt voor fietsen (dat gaat wel beter als het zwemmen maar het blijft telkens wennen als hij weer gaat fietsen).
Mijn zoon heeft in groep 2 kinderfysio gehad maar na een verhuizing kwamen we bij een andere therapeute terecht en zij vond dat ik hem eerst moest laten testen op autisme (omdat hij volgens haar kenmerken van autisme vertoonde). Vervolgens is hij doorgestuurd naar een ergotherapeute die met zijn schrijfmotoriek aan de slag ging. Dus aan zijn grove motoriek is daarna niet meer gewerkt; het hoorde zogezegd bij autisme en hij zou altijd wel houterig blijven.
Een heel verhaal is het geworden, het zit me vooral dwars dat ik denk dat zijn motorische problemen misschien wel los staan van zijn autisme (als hij dat al heeft) en ik vraag me af of dat een correcte aanname is. Ik heb gelezen over dyspraxie en herken daar heel veel in. Echter, er is ook een overlap met het symptomenlijstje van NLD en Asperger.
Eigenlijk zie ik door de bomen het bos niet meer...
Misschien dat iemand het herkent, het is al heel fijn om hier eens uitgebreid mijn verhaal te doen.
Groetjes,
Mopke
Oefenen
Hoi Mopke,
Ik heb een zorgenkind van 8 jaar met een officiële erkenning voor zijn beperkingen op motorisch gebied maar er is op sociaal gebied ook e.e.a.
Hij heeft gedragsmatig kenmerken van AD(H)D en autisme maar omdat deze minder op de voorgrond staan bij het totaalplaatje van zijn ontwikkelingsachterstanden, gaat hij door het leven als een kind met een motorisch probleem.
Eigenlijk herken ik niet direct een motorisch probleem in de voorbeelden die je geeft. Je zoon kan zwemmen want hij heeft twee diploma's maar hij durft niet. Je zoon kan fietsen, maar hij durft niet. Dit lijkt mij hoofdzakelijk angst en niet een motorische beperking. Mijn kind is nog steeds bezig voor zijn A-diploma maar hij is al twee jaar niet meer bang in het water; hij heeft moeite met het aanleren van zwemslagen.
Ik denk dat de angst van jouw zoon niet dat dit het soort angst is waarmee je naar de psycholoog moet. Een zweminstructeur, fysiotherapeut of desnoods een goede kennis met didactische vaardigheden kan met je zoon aan de slag.
Ik merk dat alles wat mijn zoon met veel moeite aangeleerd is (fietsen, balvaardigheden, zwemmen, schaatsen) onderhouden moet worden omdat hij anders niet meer weet hoe hij het aan moet pakken en dan onzeker wordt. Dan is hij opeens weer bang voor een bal die op hem afkomt of is hij bang om te vallen of te verdrinken.
Die angst kan hem zomaar overvallen en komt er meestal op neer dat hij niet meer weet wat hij met zijn armen en benen moet doen. Dan moeten we met oefenen eerst twee stapjes terug om weer op het niveau te komen wat hij eerder al bereikt had.
Misschien is dit voor jouw zoon ook belangrijk. Steeds blijven oefenen om vertrouwen te houden in eigen kunnen.
Het is frustrerend voor een kind om steeds maar weer iets opnieuw te moeten leren wat hij een jaar eerder wel kon.
Paar vragen
Ha Mopke,
Lastig en onzeker blijft het, zoveel overlap in 'stoornissen'. Maar toch, op basis van jouw verhaal zou ik niet meteen denekn aan asperger. Je zoon heeft een aantal motorische vaardigheden wel kunnen leren (A en B kunnen zwemmen is een hele prestatie voor iemand met een motorisch probleem). Ter vergelijking: mijn zoontje van 6 (mogelijk asperger, maar mssch ook add, nld of pdd-nos, we zijn er nog niet uit) kan niet zwemmen, niet fietsen en niet schaatsen; een combinatie van gebrekkige motoriek, niet durven en geen evenwicht kunnen bewaren. Dat jouw zoon panikeert bij het onder een mat moeten door zwemmen vind ik niet zo vreemd: ben zelf ooit eens in een zwembad onder zo'n mat beland en kon niet meer boven komen, een heel beangstigende ervaring. Dus die angst van hem vind ik niet heel irreeel.
Ik vroeg me af hoe en door wie die diagnose destijds gesteld is. Is er ook naar mogelijk andere oorzaken dan autisme gekeken? Heeft hij sova training gehad? Ik heb begrepen dat iemand met asperger weliswaar soc. vaardigheden kan aanleren, maar dat dit niet 'vanzelf' over kan gaan. Als juow zoon zomaar vanzelf vooruit is gegaan op sociaal vlak, lijkt asperger me geen logische conclusie. En een fysio is geen kinderpsychiater. Zij kan dus geen autisme diagnose stellen. (En ik natuurlijk al helemaal niet, en nog minder op basis van een bericht 
, kan alleen spreken uit eigen ervaring.)
Ik kan me voorstellen dat je meer zekerheid wilt. Misschien is het inderdaad een goed idee om hem opnieuw te laten testen, maar laat dit dan vooral doen door iemand die verstand heeft van meer dan autisme alleen. Want dan is het logisch dat voornamelijk die symptomen bekeken (en dus gevonden) zullen worden.
Dank voor de reacties
Dankjewel Joio en Stelle voor jullie reacties.
Misschien heb ik het te zwaar gesteld dat er een motorisch probleem is, mijn zoon leert dingen wel aan maar veel langzamer en met meer moeite dan een leeftijdsgenoot. En zodra er wat langer niet geoefend wordt, moet hij het echt weer even te pakken krijgen. Joio, ik denk ook dat het bij mijn zoon van belang is dat we veel oefenen en dat hij inderdaad een begeleider bij sport heeft die met veel geduld hem over drempels heen helpt. Op zich zit hij dan goed bij deze zwemclub, de trainers doen erg hun best om de kinderen op verschillende niveaus iets bij te brengen. Het heeft overigens 3 jaar geduurd voor mijn zoon A en B had, ik ben gestopt bij C omdat het even genoeg was geweest. Nu een jaar later is hij met het verenigingszwemmen begonnen en je zag in het begin dat hij de zwemslagen bijna kwijt was. (dat schijnt vaker voor te komen).
Stelle, je vraagt hoe mijn zoon getest is. Hij is bij een GGZ-instelling getest en daar zijn kenmerken van Asperger naar voren gekomen. Hij is toen (op mijn verzoek) verder onderzocht door een autisme team bij een Riagg instelling in een ander stad. Hier heeft hij een officiële diagnose gekeken.
Zelf denk ik dat er niet naar andere oorzaken is gekeken. Althans, ik heb wel eens gevraagd naar NLD of dyspraxie maar er werd mij verteld dat dit het niet was omdat hij m.n. heel sterk was in rekenen. Mijn zoon is alleen gezien door een orthopedagoge, die hem vervolgens in een team heeft besproken. Destijds dacht ik dat dit altijd zo ging maar later heb ik gelezen dat er echt een kinderpsychiater aan te pas moet komen.
Zelf kan ik naast zijn motoriek (die ik heel herkenbaar vind omdat ik als kind haast hetzelfde was, dit heb ik ook altijd aangegeven) nog andere oorzaken bedenken voor zijn jonge gedrag in diverse situaties. Het is een heel gevoelig en slim kind en hij heeft het nodige meegemaakt doordat zijn vader overleed toen mijn zoon 3,5 was. Hij is enigskind, we hebben thuis altijd een één-op-één situatie en ik vergelijk het wel eens met zijn vriendje die opgroeit in een gezin van 6. Dat is toch heel anders (op hun beurt wachten, rekening houden met elkaar etc.).
Misschien heb ik het wel helemaal mis en zit ik in de ontkenning voor wat betreft een autisme-diagnose maar het houdt me dermate bezig dat ik nu een nieuw onderzoek heb aangevraagd waarin ik nadrukkelijk heb verzocht andere mogelijke oorzaken mee te nemen in het onderzoek.
We hebben onlangs het intake-gesprek gehad. Het vervolg laat ik hier nog wel eens weten. Bedankt voor jullie input.
Groetjes, Mopke
Labelen
Wat win je er mee wanneer je een etiketje plakt?
Daarbij vind ik het nogal niet wat om deze eigenschap te classificeren als een stoornis.
De een is nou eenmaal (soms)angstiger of onhandiger dan de ander. Als hij ineens niet kan wat hij eerst wel heeft gedaan, is nog geen reden om te denken dat hij eerdere vaardigheden aan het verleren is.
Los van de al dan niet terechte diagnose asperger, zie ik in de beschrijving van de motoriek en het gedrag van je zoon bij het zwemmen onder de mat niets vreemds of afwijkends.
Groet, Zofia
Fladderbeestje
Als Mopke's reden van het uiten van haar zorgen hier is om sneller een pgb te krijgen, dan zou ze dat toch anders stellen, lijkt me.
Bovendien vind ik het nogal laakbaar om je kind een labeltje toe te bedélen om sneller een pgb te krijgen 'voor het geval er werkelijk iets aan de hand blijkt te zijn'(!!??).
Als er iets (veel) aan de hand IS én je redt het niet zonder hulp, zou je hulp moeten vragen en krijgen.
Niet om voor het geval er misschien iets aan de hand kan zijn alvast voorin de rij te staan.
Dat kan dan wel handig en zelfs onontbeerlijk zijn voor jou als ouder, het lijkt me schadelijk voor je kind als er helemaal niets aan de hand blijkt te zijn en je kind heeft dit labeltje vast op zijn voorhoofd zitten.
Zofia
Zofia
"Als Mopke's reden van het uiten van haar zorgen hier is om sneller een pgb te krijgen, dan zou ze dat toch anders stellen, lijkt me."
Dat zegt Mopke ook niet zelf, dat is slechts een mogelijke (en niet onbegrijpelijke) reden die Fladderbeestje aandraagt. Volgensm ij vraagt Mopke gewoon om herkenning en is ze erg zoekende naar wat er met haar zoon aan de hand is. Ook begrijpelijk.
Als ouder voel je toch wel aan of je kind 'anders' is, met of zonder officiele diagnose. Maar een labeltje kan wel helpen bij het vinden van de juiste aanpak voor jouw kind. Een aspergerkind vraagt toch een andere benadering dan een nld'er, ad(h)d'er etc., ook al komt een groot aantal symptomen overeen. Als ouder wil je toch zo goed mogelijk op je kind kunnen anticiperen? Een labeltje zonder dat er iets aan de hand is, is idd schadelijk. maar het omgekeerde kan dat ook zijn.
Mopke
Een diagnose heeft altijd een emotionele lading voor ouders. Ik vind zelf dat ik mijn kind tekort doe door zijn diagnose te benadrukken of alleen al te noemen.
Kinderen met hetzelfde vlekje als mijn zoon kunnen zo anders zijn dan mijn kind. Maar ik zie ook kinderen met een totaal ander officieel erkend vlekje die heel vergelijkbaar gedrag vertonen.
Maar zoals Fladderbeestje al schreef, je kunt als ouder rechten ontlenen aan diagnoses en ik denk dat dit deels de populariteit van het zoeken naar erkennning voor het vlekje verklaard. (Plus dat het zo fijn is gelijk te hebben en elkaar na te praten)
Maar goed, jij twijfelt maar wil je echt een ander predicaat voor je kind of vind je dat hij wel zonder door het leven kan? Je hoeft een diagnose niet te noemen op school of op de sportclub als je zelf denkt dat dit niets voor hem oplost. Denk je dat een andere diagnose beter bij hem past en zo ja, wat schiet je er mee op om dit te onderzoeken en daarmee voor hem te benadrukken dat er iets mis met hem is?
Reactie
Dank voor jullie berichtjes,
Mijn 'zoektocht' heeft inderdaad niets te maken met een PGB want dat is er al. Het afgelopen jaar heb ik m.n. op het gebied van ouderbegeleiding waardevolle adviezen gekregen via het PGB. Voor mijn zoon was er ondersteunende begeleiding voor invulling van de vrije tijd. Op dit moment ben ik aan het bedenken hoe ik de uren voor het komende jaar ga invullen want om heel eerlijk te zijn, vind ik dat andere mensen de hulp waarschijnlijk veel beter kunnen gebruiken dan ik op het moment. Dit heb ik ook overlegd met de zorginstelling die de hulp levert en via gesprekken met de hulpverleenster zijn we tot de conclusie gekomen dat er heel veel vooruitgang is te bespeuren bij mijn zoon. Er is op dit moment geen concrete hulpvraag. Een kritische blik op de eerdere diagnose leek haar ook een logische stap.
Joio, ik snap wat je wilt zeggen maar ik deel je mening niet als het gaat om het benoemen van de diagnose naar je kind. Toen mijn zoon pas een diagnose had, werd vanuit het Riagg ook veel uitleg gegeven (ook naar mijn zoon) en adviseerde men het juist wel te vertellen.
Op de sportclub van mijn zoon weten ze het niet en vind ik het nu ook niet van toegevoegde waarde. School is wel op de hoogte gesteld omdat zij ook de eerste aanleiding tot onderzoek hadden gegeven. Mijn zoon heeft overigens geen rugzak.
Je schrijft dat ik door de onderzoeken het voor mijn zoon benadruk, dat er iets mis met hem is. Zo had ik het echt nog nooit bekeken en ik weet ook niet of dit zo is. Als er wel iets aan de hand is, help ik hem er toch ook mee? Maar anderzijds, als nu blijkt dat een eerdere diagnose niet juist is, zou je dat dan niet willen herzien - ook voor zijn toekomst?
Ik blijf het moeilijke materie vinden...daarom is het fijn om eens anderen hierover te horen.
Dank jullie allemaal voor de reacties.
Groetjes, Mopke
