Naast het zorgen ook nog gewoon opvoeden?
Jongste zoon ( 3,5) heeft reuma en de laaste weken gaat het weer helemaal niet goed met hem. 1 maart moeten we weer naar de reumatoloog/fysio/oogarts in het sophia.
Hij heeft pijn, en word driftig als dingen niet lukken.
Ik weet dat allemaal wel, maar ik vind het zo vreslijk moeilijk om hem daarnaast ook nog gewoon op te voeden.
Vanmorgen had bij bv omdat hij driftig werd zijn speelgoed op de grond gesmeten. Ok, getroost, balen ook voor je.. nou! even zuchten en nu je spullen weer oprapen dan proberen we het samen nog een keer....
nou mooi niet hoor!! Meneer vertikt het om zijn spullen op te rapen. Gaat dan ineens dramatisch op de grond liggen gillen dat hij zo;n pijn heeft. AARGH!! ik weet dat hij pijn heeft, maar hij moet toch ook leren dat je niet zomaar met spullen moet smijnten! en als je dat wel doet dat je ze dan zelf op moet rapen.
Als dit nou iets tijdelijks was dan kon ik het allemaal wel voor hem oplossen maar dat is het niet! Het kan zo nog jaren doorgaan, ik kan toch niet steeds maar alles achter zijn billen op blijven ruimen, omdat meneertje het fijn vind om te gooien!!??!?!?
Na 4 minuten op de gang gestaan te hebben, en het bose oog en de rook uit mijn oren te hebben gezien, ging hij alsnog opruimen.
Ik kan er wel van janken, ik weet niet wanneer hij me voor de gek houd met zijn pijn en wanneer niet!
wie heeft goede tips voor mij??
groet, polly
Oei
heel moeilijk inderdaad. Echte tips heb ik niet. Maar hij moet inderdaad geen jongetje worden wat verpest is omdat hij zo zielig is. Dat wil je ook niet!
Misschien moet je gewoon rustig de bui afwachten en alsnog opruimen, voor het volgende komt....
sterkte ermee!
Herkenbaar
Ongeveer 10 jaar geleden stond ik voor hetzelfde. Een chronisch benauwd kind dat geen lucht genoeg had om zelf naar de wc te lopen, maar wél gewoon moest opruimen, tandenpoetsen, etc. Daardoor driftbuien waardoor de benauwdheid alleen maar erger werd, en aargh, dat wilde ik dan weer niet op mijn geweten hebben. Wat een toestanden!
Maar ja, het gewone opvoeden gaat gewoon door. En daar hoort dus ook grenzen stellen bij. Dat is juist belangrijk. Dus wel (samen) opruimen, maar daarna uitrusten op de bank met een filmpje. Zo voed je op, maar je houdt wel rekening met de ziekte.
Ook herkenbaar
In ons geval niet met een fysieke aandoening. Ons mannetje heeft pdd-nos. Ik vind het opvoeden af en toe ook erg lastig, omdat hij nu misbruik gaat maken van zijn pdd-nos, vooral om zijn broer te tergen. Als ik hem dan benader zoals ik dat ook bij zijn broer doe, werkt het (lang) niet altijd, juist weer vanwege de pdd-nos. En soms weet ik dan gewoon niet wat ik moet doen dan. Wat met name voor zijn broer weer heel moeilijk is. Dat speelt vooral in situaties met meerdere kinderen. Als hij alleen is, kan ik het allemaal veel beter plaatsen, en ook benaderen en sturen.
Kortom, ik herken het helemaal.
Maar met zo'n kleintje lijkt het me toch moeilijker, omdat je minder kunt uitleggen nog. En ook zo erg, want je wilt inderdaad niet dat je kleintje pijn heeft.
Wat rot voor jullie dat die reuma (nog) niet onder controle is, of beheersbaar is met medicatie.
Heb je contact met een oudergroep of patiëntenvereniging? Misschien dat je daar lotgenoten met tips kunt vinden.
Lief
echt super bedankt voor het mee denken. natuurlijk zit het wonder antwoord/oplossing er niet bij.
Fladder helaas werkt jou methode niet, dat hebben we natuurlijk al geprobeerd.
Het is zo lastig dat ik het soms ook gewoon niet weet wat ik moet. Ik doe wat ik kan, maar kan soms wel janken van wanhoop. Hij is ook nog eens de jongste van het gezin, de middelste broer zit 5 jaar boven hem. Alles bij elkaar moet ik echt bewust hem NIET verwennen. Vreselijk lastig.
Hij kan nl als hij word afgeleid door andere kinderen ALLES! dan kan hij rennen, de trap op en af, klimmen. ALLES! als hij dan alleen is en niet word afgeleid en hij zich bewust is van de pijn in zijn benen en armen kan hij ineens NIET meer de trap op. Hij is van gemiddelde lengte en gewicht maar ik vind het ook gewoon heel zwaar al dat gesjouw en getil. Die trap op en af, auto in en uit, bed in en uit. pfffff
We hebben allerlei dingen geprobeerd maar die trap wil hij echt niet op zijn billen nemen, en naar boven is gewoon het zwaarst.
Ik ben benieuwd wat de reumatoloog straks zegt, hij zal wel weer met medicatie omhoog moeten. zucht... !
groet, polly
Vermijden?
Ik denk dat het lastig blijft. Hier heeft zoon minder ernstige lichamelijke problemen, maar voor hem is gewoon lopen, fietsen, zitten etc toch iets lastiger dan voor een ander kind. En het blijft lastig te achterhalen wat er steeds precies is, als hij moeilijk doet over een stukkie fietsen bijv. Terwijl als het leuk is, dan kan alles wel en is hij onvermoeibaar. Toch zie ik dat niet altijd als misbruik maken van, want het werkt denk ik echt wel zo dat als je afgeleid bent en je amuseert je minder last hebt van lichamelijk ongemak, lijkt me ook wel logisch.
Dus, leuk maken, dat proberen we hier wel. Em proberen de strijd wel of geen pijn uit de weg te gaan. Lukt niet altijd, maar scheelt toch veel. Dus; bijv bij het opruimen; nou, als het nu niet lukt rust je maar even uit op de bank (liefst iets dat hij vervelend vindt, voor mijn kinderen is het een straf werkloos op de bank te zitten) en dan kun je daarna opruimen. Zoiets. Ik zou er vooral weinig aandacht aan schenken. Maar ach, ook mijn dochtertje, helemaal niets mee aan de hand, kon er wat van met 3. Dan vond ze wel dat ze moe was oid. Drie is gewoon de perfecte leeftijd, om te kijken hoe ver je je ouders etc kunt krijgen.
Nou...
ik weet ooit dat ik mijn zoon sommeerde zich niet zo aan te stellen met zijn moeheid, omdat hij moest helpen opruimen... terwijl hij toen toch op de bank ging liggen.
Bleek tie 39,5 temp te hebben...........
ontaarde moeder?
Eind van de zomer, koentje
begon zoon met het vertikken van opruimen en dan zeiden wij; kom op.. je hebt geen reuma in je armen.....
en ja hoor, controle! het zit ook in zijn armen...
aaaargh
lastig lastig
het is gewoon zo dat als hij is afgeleid het allemaal wel makkelijker gaat, maar dat afleiden komt van andere kindjes en niet van mij.. ik kan op mijn kop staan.. maar ik krijg hem neit zover als zijn vriendjes.
en hij vind het heerlijk om op de bank te hangen, dat doet hij heel graag.. dus daar heb ik hem niet mee.
we wisselen aktie af met rust, dus hij zit al heel veel op de bank, hij mag het meest tv kijken van al mijn kinderen.
het is ook een combie, peuter, reuma en dan ook waarschijnlijk add of adhd, dat hebben zijn grote broers ook... en hij is als peuter erg vergelijkbaar zoniet erger...
het valt niet mee, als vredestein band
Toch
Toch moet je zoon zo goed en kwaad als het kan leren omgaan met zijn beperking. Of je nu pijn hebt of niet, met spullen gooien hoef je niet te accepteren.
Onze zoon voert ook af en toe zijn ADHD aan als excuus voor zijn gedrag. "Ja, maar ik kan er niets aan doen, het kwam door de ADHD". Ja, doooooooooei. Dat betekent niet dat je je dan hoeft te misdragen. Als hij later groot is is er ook niemand geïnteresseerd in wat hij heeft, wel in hoe hij zich gedraagt, en daar zal hij op afgerekend worden. Reden te meer voor mij om nu extra te investeren in het leren omgaan van onze zoon met zijn aandoening.
Voor jou met je zoon zal dit ongetwijfeld betekenen dat je nu dubbel moet investeren in je zoon en zijn eigen omgang en acceptatie van zijn reuma. Ik denk wel dat hij daar later de vruchten van zal plukken. Niet omdat hij dan heeft geleerd om door zijn eigen grenzen heen te gaan, daar moet je wel voor waken. Maar wel omdat hij heeft geleerd dat hij ondanks zijn reuma verantwoordelijk is voor zichzelf.
Herkenning, zucht
Zoals je weet hier een dame met reuma en ADHD, zo'n fijne combi... Maar inderdaad er moet wel opgevoed worden, want anders wordt het niets. Nu is zij wel ouder, en moet nu zelf gaan inschatten wat lichamelijk wel en niet mogelijk is. Maar moeilijk is het, hier nu de keus voor loopfits en rolstoel, hele stappen zijn het, in life maar ook in acceptatie.
Als je je hart wilt luchten, je weet me te vinden!
Sterkte!
Jullie denken erover na.
Jullie denken erover na. Dat vind ik al heel erg positief. In mijn omgeving is een zorgenkindje. Een jongetje dat veel in het ziekenhuis heeft gelegen en twee keer kantje boord. Dat jong wordt ongelooflijk verwend. Krijgt alles wat hij wil en meer. Had op vierjarige leeftijd al twee DVD-spelers. Krijgt nieuw als hij iets sloopt. En opvoeden, ho maar.
Om een lang verhaal kort te maken. Jullie doen het prima! Ja, je kunt een keer de fout ingaan. Zoals het koortsvoorbeeld of het reuma in de armen voorbeeld. Maar dat soort dingen overkomt iedere ouder. Zorgenkinderen zijn ook "gewoon" kinderen, die een "gewone" opvoeding nodig hebben.
Beo.
Polly
Ik moet erg lachen want het is heel herkenbaar.
Zoals je weet heeft onze zoon ook een mitochondriale stofwisselingsziekte en is erg veel ziek. Hij kan heel ziek worden als hij over grenzen gaat en daar weet meneer al vanaf dag 1 geweldig gebruik van te maken.
Mijn criterium, als jij kan spelen, kan je ook opruimen. (dat gaat niet altijd op maar ik hanteer die regel wel standaard want zo leert hij ook zijn grenzen aan te voelen)
Kan jij niet opruimen, dan kan jij de rest van de week ook geen leuke dingen doen want dat is zo belastend blijkbaar voor je!
Kinderen zijn zeer bedreven in het gebruik maken van de handicaps/ziekte die ze hebben. Gewoon niet tolereren. Ow en je zal best eens mis zitten a;s ouder en dat ze echt pijn hebben of heel moe zijn maar dan is mijn argument. "tja dat krijg je ervan als je altijd je ziek zijn inzet, dan wil men je wel eens niet geloven"
Hier werkt het!
Hoe oud nikus
Hoe oud was je zoon nikus toen je dit toepastte en her werkte?
Hij lijkt heel slim, maar oorzaak/gevolg dat is het nog niet helemaal duidelijk geloof ik. maar ach, bij grote broer van 11 ook niet, LOL
groet, pol
Polly
Eigenlijk altijd. Zoon was 3 toen hij rolstoel nijd kreeg. (jaloers op zijn broertje) en hij was op zijn manier ook ziek. (we wisten toen niet dat het ook echt zo was, de ziel) We hebben hem altijd zo behandeld. Als jij kan spelen, kan je ook opruimen.
