Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Elisa Gemani

Elisa Gemani

01-08-2010 om 16:21

Nare gedachtes

Mijn zoontje van 9 (ADHD, hoogsensitief, hoogbegaafd) gaat op zich eindelijk lekker maar hij blijft worstelen met zijn negatieve gedachten. Hij zegt dat die gedachten de baas zijn en hem aan proberen te zetten tot het doen van gevaarlijke dingen zoals met losse handen fietsen, een mes pakken en zichzelf snijden puur uit nieuwsgierigheid. Hij weet dat hij feitelijk de baas is over zijn gedachten en tot nog toe heeft hij met heel veel moeite die gedachten ervan kunnen weerhouden tot het doen van die dingen maar hij zit er erg mee. Hij krijgt al twee jaar therapie en dit is iets waar zijn therapeut vooral aan werkt maar hij vindt niet dat het helpt. Zijn therapeut vindt dit soort zaken ook niet zo beangstigend/abnormaal als ik ze vind; hij zegt dat veel kinderen dit soort gedachten hebben en dat het pure nieuwsgierigheid is. Ik vind het dus wel nog steeds eng. Zeker omdat zoonlief volgend jaar alleen op de fiets moet naar de middelbare school en ik hem meer los moet laten. Nu kan ik nog vaak ingrijpen als hij last heeft van die gedachten en straks moet ik hem meer kunnen vertrouwen. Maar hij vertrouwt zichzelf niet eens! Nou noemde mijn reintegratiecoach (zelf hoogbegaafd en een zoon hebbend met autisme) iets als RET (rationeel-emotieve therapie) voor kinderen, mindfullness of kinderzelfmeditatie oid. Zodat zoonlief kan leren zijn gedachten om te buigen tot positieve en als het ware een soort 'schild' om zich heen te trekken tegen overprikkeling of nare gedachten/prikkels van buiten danwel van binnen. Wat denken jullie hiervan? Iemand ervaring met dit soort zaken/therapie? Tips? Het leek een tijdje goed te gaan maar vanmorgen zei zoonlief dat ik de messen van het afdruiprek moest opbergen omdat hij er een hele tijd naar stond te staren en af te vragen "wat als...". Dat gaat me toch wel te ver hoor! En hij is niet depressief, heeft geen suicidale gedachtes; het is pure nieuwsgierigheid en volgens hem die gedachten/nare stemmen in zijn hoofd. Hij kan die knop moeilijk omzetten, net zoals hij moeite heeft om de knop om te zetten van het slapengaan en tot rust komen. Dan komen die gedachten ook weer naar boven met vaak irreeele gedachten ook al weet hij dat ze niet kloppen. Het is zo frustrerend; ook voor mij maar hij zit er zo mee. Hij moest vanochtend huilen en vroeg wanneer zijn therapeut er nou eindelijk eens iets aan gaat doen...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
ano

ano

01-08-2010 om 17:59

Doet hij het ook echt?

Misschien een stomme vraag, maar heeft hij zichzelf ooit écht gesneden of verwond ?

Het doet me namelijk denken aan toen ik moeder werd. Ik had dan mijn kind vast, stond boven aan de trap en dacht "wat als ik hem nu naar beneden gooi ?". Of ik stopte hem in bad, en dacht "als ik hem nu loslaat verdrinkt hij". Of ik stond in de keuken, keek naar de messen, en dacht "wat als ?". Ik vond de gedachten dóódeng. Ik dacht écht dat er iets mis met mij was, ben dus ook in therapie geweest, voelde me enorm schuldig dat ik zulke dingen dacht. Maar ik heb het nooit gedáán.

In het geval van jouw zoon richten de schadelijke gedachten zich op hemzelf in plaats van op een hulpeloze baby, maar misschien is het principe hetzelfde ? Ik zou de vraag (eis ?) waarmee je eindigt gewoon bij de therapeut neerleggen : "wanneer ga je hier iets mee doen ?". Zijn cliënt, je zoon, geeft duidelijk aan dat dit wat hem betreft prioriteit heeft.

Ano

Elisa Gemani

Elisa Gemani

01-08-2010 om 18:33

Ano

Nee, hij heeft het nooit zover laten komen maar bijvoorbeeld wel stiekem zijn handen losgelaten tijdens het fietsen (en je kan hem nog helemaal niet vertrouwen met fietsen omdat hij snel afgeleid is). Punt is dat hij aan de ene kant nergens bang voor is maar aan de andere kant wel heel erg angstig voor ziekte, dood, etc. en daar erg over kan nadenken/filosoferen. Ik begrijp wat je bedoelt (heb zelf een ernstige postnatale depressie/psychose gehad met dat soort enge gedachten) maar het ligt anders bij mijn zoontje. De therapeut werkt er ook wel aan en onbewust danwel bewust gaat het al beter maar toch... Het gaat mij erom dat mijn zoontje er onder lijdt en dat hij niet het idee heeft dat er vorderingen worden geboekt. En ik wil het zelf niet zover laten komen dat er wel een keer iets ernstigs gebeurt. Uiteraard is dit het eerste wat we aan gaan kaarten als we weer een afspraak hebben maar ik wil daarnaast nog een andere, meer specifieke vorm van hulp/therapie voor dit soort gedachten. Wij zitten nu bij een jeugdpsychiatrisch centrum en ik denk dat het soort hulp/therapie wat hier nog het meest effectief zou zijn vanuit een andere hoek zou moeten komen? Er moet iets zijn maar ik zie door de bomen het bos even niet. Het moet ook nog al dan niet volledig vergoed worden door de verzekering en in de buurt zijn (omgeving Amsterdam) want ik heb geen auto. Er moet gewoon nu snel iets gebeuren...

koentje

koentje

02-08-2010 om 14:11

Geef hem zelfcontrole

inplaats van dat hij tegen jou zegt dat hij die messen opgeruimd wil zien en jij ze dan braaf gaat opruimen:'Zeg hem hoe goed het is dat hij een oplossing bedenkt om zich los te maken van de gedachte aan het snijden (namelijk dat jij die messen op moet ruimen) en benoem dat hij dat heel goed doet en dat de volgende stap is dat hij zelf die messen gaat opruimen.
Probeer ook niet te veel van de therapeut te laten afhangen;'wat gaat hij eraan doen' en zorg dat hij niet in een zielige rol gaat zitten;'ik kan er niets aan doen'
Hij moet ook gaan leren zich af te sluiten voor dit soort dingen en zich te concentreren op iets anders.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

02-08-2010 om 15:16

Gedachtes ombuigen

Ja, dat doe ik al. We hebben het er gisteravond nog over gehad en ik hem hem kunnen laten inzien dat hij zelf toch de controle heeft over die gedachtes. Daarnaast hebben we nu bedacht dat als hij last krijgt van die gedachtes hij iets anders gaat doen als afleiding. Desnoods midden in de nacht een tekening maken met die nare gedachte en daar positieve gedachtes van maken en de tekening met de nare gedachte verscheuren en in de prullenbak gooien. Maar hij moet zeker wel leren zich af te sluiten voor bepaalde gedachtes en prikkels van binnen- en buitenaf en zich te concentreren op andere zaken. Dat is zijn zwakke punt en de ADHD samen met de hoogsensitiviteit maakt het niet makkelijker... Daar wil ik toch een andere vorm van professionele hulp voor zoeken want ik kan hem maar tot op zekere hoogte helpen. Hij is echt bang dat deze gedachtes hem op een gegeven moment de dood in drijven (zo heeft hij dat letterlijk gisteravond gezegd).

Kwartje

Kwartje

02-08-2010 om 21:10

Elisa

Wat lijkt me dit rot voor je zoon. Het lijkt me inderdaad een goed idee om hier mee aan de slag te gaan met een therapeut.
Onze zoon heeft ook veel last van negatieve gedachten.
Wat hier hielp is een stappenplan. Wat te doen als je negatieve gedachtes hebt. Dat is samen met hem opgesteld, het moet natuurlijk op maat zijn. Bij zoon helpt bijvoorbeeld:
Afleiding (hij valt bijv in slaap met de radio aan)
Niet helpende gedachtes ombuigen in helpende gedachtes. Ipv 'deze gedachtes beheersen mijn leven', denken: 'Ik ben de baas over wat ik denk, dit zijn net boze dromen die niet waar zijn gelukkig.' Niet denken: 'Niemand houdt van me', maar: 'Mama houdt van me'. Enzovoort, dit moet hij zelf bedenken, maar je kunt als ouder wel degelijk suggesties doen. Het helpt ook als je als ouder de helpende gedachten kent, dan kun je deze op moeilijke momenten voor hem herhalen, zelf denkt hij er dan waarschijnlijk niet aan.
Het is heel nuttig om alle niet helpende gedachten uit te schrijven en daarnaast de helpende gedachte te schrijven die deze specifieke gedachte ontzenuwt. Daarbij hielp het onze zoon als we de beladen gedachten rationeel onderuithaalden, of er grapjes over maakten (maar zoon heeft nogal een zwart gevoel voor humor)
De gedachten uitspreken tegen iemand die je vertrouwt, helpt ook. Net als met een boze droom wordt dan opeens duidelijk hoe irreel de gedachten zijn. Onze zoon mag ons op elk moment van de nacht wakker maken met zijn zorgen. Dat uitspreken alleen is vaak al voldoende. Wij nemen dit uiteraard altijd serieus.
Iets doen: Bijv: ontspanningsoefeningen: buikademhaling, bodyscan. Een stuk skaten, even een gek dansje doen, opdrukken, hardlopen, een stuk fietsen. Als je lichaam moet werken, raken de gedachten op de achtergrond.
Ik vind wat Koentje schrijft ook heel zinnig. Als hij een probleem heeft, laat hem dat dan zoveel mogelijk zelf oplossen. Door zelf bijv. die messen op te ruimen, wordt hij de eigenaar en de baas van het probleem.
En denken/horen/lezen: 'Dit vind ik nu heel naar, het lijkt net alsof het nooit over gaat, maar dit is een periode die ik heb omdat ik zo slim ben/veel voel/veel gedachten heb. Mijn hersenen zijn nu hard aan het groeien en experimenteren met allerlei keuze mogelijkheden, het gaat weer beter als de groeistuip van mijn hersenen weer over is. Mama helpt me, ik ben niet alleen.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt? Sterkte.

alberta

alberta

03-08-2010 om 13:17

Rustig blijven?

Elisa, ik ken je zoon natuurlijk niet. Maar in het algemeen vind ik die gedachten ook helemaal niet zo verontrustend. Het klopt volgens mij wel dat veel kinderen die hebben. Ik had ze heel veel, en mijn zoon heeft ze ook weleens. Dat is ook de insteek die ik altijd naar zoon heb gehad; ja, dat kan. Dat is heel normaal dat je die gedachten hebt, en helemaal niet erg. Dat was hier voldoende, maar zou het dat niet zijn, dan vind ik dat voorgangers veel zinnige tips geven.
Er is een verschil tussen gedachten over een mes, en over met losse handen fietsen bijv. Volgens mij fietsen bijna alle kinderen weleens met losse handen trouwens dus ik denk dat hij niet de enige is met dat soort gedachten, maar misschien maakt hij zich meer zorgen om het feit dat hij die gedachten heeft, dus mijn insteek zou veel meer zijn dat het niet aan de gedachten ligt maar aan hoe hij ermee omgaat, maw de gedachten zijn niet het probleem maar het feit dat je er een probleem van máákt. Ik zou hem dus lekker met losse handen laten fietsen, veilig en gecontroleerd. En misschien kun je met de messen ook iets anders verzinnnen, ik weet niet of hij veel met messen werkt, hij kan ermee gaan knutselen etc. Wegbergen lijkt me juist versterkend werken. Ik zou juist omdat hij geen vertrouwen heeft in zichzelf, hem veel vertrouwen gaan geven. Ik zou tenzij het echt ernstig wordt nog niet aan therapie gaan beginnen, omdat je daarmee ook signalen afgeeft.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

03-08-2010 om 15:17

Helpende gedachten

Dank je voor je advies! We hebben hier ook een soort stappenplan opgesteld. Afleiding zoeken en de negatieve gedachte uittekenen en er positieve gedachten voor in de plaats zetten. Zeg maar net als bij RET maar het dan ook visueel maken (heel belangrijk voor zoonlief). Ik benader alles altijd al heel rationeel en dat komt goed aan bij zoonlief en ja, wij gebruiken heel veel humor. Ook zwarte humor ligt ons erg goed Zoonlief mag mij altijd storen als hij last krijgt van die gedachtes. Meestal komen die als hij in bed ligt omdat hij dan pas tot rust komt/moet komen en dan gaat hij malen. Ontspanningsoefeningen, buikademhaling en een soort meditatie doen we ook al. Dat denken/horen/lezen doen we ook. Heel positief, constructief en rationeel. Hij weet dat zijn hersenen gewoon op volle toeren werken en dat het ook bij zijn groei en ontwikkeling hoort. Ik maak hem ervan bewust dat hij door die hersenen ook juist zelf creatief kan zijn en oplossingen/mogelijkheden kan vinden en dat ik hem daarbij zoveel mogelijk probeer te helpen maar dat die goede dingen allemaal al in hemzelf zitten. Maar het helpt allemaal maar tot op zekere hoogte en ook al weet hij donders goed hoe eea in elkaar zit en het geen probleem hoeft te zijn en dat hij niet de enige is, hij lijdt er onder. En het is wel zo dat hij daardoor vrij vaak "ongelukjes" heeft en ik heel vaak met hem bij de SEH heb gezeten omdat zijn "hersenen hem iets gevaarlijks lieten doen". Ook al wist/weet hij rationeel dat het niet verstandig was/is. Zo met dat fietsen. Hij kan totaal nog niet verantwoord en goed zelfstandig fietsen, zelfs niet met mij, oma of iemand anders want hij wordt al teveel afgeleid en moet zich al zo focussen op het recht fietsen, goed leren uitkijken en anticiperen. Zelfs dan hebben we nog vaak bijna-ongelukken en een keer een serieus ongeluk gehad. Dus laat staan als hij met losse handen gaat fietsen. Hij weet dat dat gevaarlijk is en dat hij dat niet moet proberen om net als die kinderen te doen uit stoerheid en dat gewoon stom en onverantwoordelijk is, net als mobiel bellen in een auto etc. Hij wil het ook echt niet doen maar als die gedachten de kop op steken kan hij zich met moeite bedwingen. Al met al genoeg reden vind ik en vooral zoonlief zelf om er hulp bij te krijgen dmv iets als RET, cognitieve therapie, hypnotherapie oid. Gelukkig heb ik net een praktijk gevonden in de buurt waar ze al die vormen van therapie geven; ook voor kinderen. Ze zijn met name gespecialiseerd in hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen die vrij vaak met dit soort zaken worstelen. En het valt onder psychotherapie/eerste lijns psychologie dus het wordt ook nog eens grotendeels vergoed Ach, het komt allemaal wel goed, dat weet ik 100% zeker en zoonlief ook maar we hebben gewoon wat gerichte hulp nodig van een therapeut met kennis van deze problematiek en kinderen.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

03-08-2010 om 15:36

Alberta

Het zal wel waar zijn dat veel kinderen dit soort gedachten hebben maar het ene kind is het andere niet en mijn zoontje heeft nu eenmaal wel ADHD, is hoogbegaafd en is erg hoogsensitief en het levert gevaarlijke situaties op zoals met dat fietsen. Hij al niet eens veilig en gecontroleerd zelfstandig fietsen met zijn handen aan het stuur... Dan werkt de gebruikelijke aanpak gewoonweg niet en is er meer nodig. Het is ook zeker niet zo dat ik er een probleem van maak. Ik ben niet iemand die van niks problemen maakt en in 10 jaar heb ik al zoveel problemen en ellende meegemaakt dat ik de boel prima kan relativeren en nuchter benaderen. Maar het is ook niet voor niks dat we al vijf jaar in hulpverleningsland zitten. Hij heeft ook een ernstige hechtingsstoornis gehad en hoewel hier nu bijna geen sprake meer van is dankzij mijn inzet en een goede therapeut zit er nog veel in dat jochie waar je als moeder ondanks al je inspanningen en goede bedoelingen niet zelf een oplossing voor kan bieden. Ik ben bij wijze van spreken 24 uur per dag, 7 dagen per week bezig met een positieve benadering, hem zelfvertrouwen proberen te geven, uitgaande van zijn eigen kwaliteiten en kracht. Maar alleen een deskundig therapeut met kennis van dit soort problematieken en kinderen kan tot de kern doordringen en ons nuttige handvaten geven om verder te komen. Ik vind dit ernstig genoeg en het gaat er vooral om dat zoonlief er iets mee wil doen om naast de al bestaande therapie een aanvullende therapie te zoeken. Wij hebben totaal geen moeite met therapieen en je geeft er echt geen "signalen" mee af. In therapie gaan is alleen maar gezond en een teken van vertrouwen, kracht en de wil tot persoonlijke groei en ontwikkeling. Je kan namelijk niet alles op eigen houtje; het is geen schande om hulp te zoeken. Gelukkig heb ik waarschijnlijk een goede therapeut gevonden. Ik denk niet dat het een langdurende therapie hoeft te worden; alleen maar wat handvaten aanreiken zodat zoonlief een heleboel zelf kan doen. Wel met mijn ondersteuning maar ik kan natuurlijk niet altijd komen opdraven/hem helpen. En dat wordt al een stuk minder als hij straks naar de middelbare school gaat.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

05-08-2010 om 14:43

Therapie

Jaaa, we hebben een afspraak bij die therapeute. Zij heeft me meteen teruggebeld toen ik een mail stuurde en heeft ook telefonisch kort gesproken met mijn zoontje. Ik ga eerst alleen volgende week, dan met zoonlief over twee weken. We moeten vantevoren een heleboel vragenlijsten invullen (zijn we zo langzamerhand wel gewend en een verwijsbriefje vragen voor 2e lijns psychotherapie van de huisarts. Ik heb uiteraard ook toestemming gegeven voor het opvragen van informatie bij de huidige behandelaars en bij de leerkracht. Het gaat waarschijnlijk om een kortdurende therapie; een combinatie van hypnotherapie, cognitieve therapie, RET en zelfmeditatie. Zij is niet onbekend met dit soort kinderen en dit soort problemen en de therapie heeft een groot slagingspercentage; zeker als het kind zelf zo gemotiveerd is. We hebben er alle vertrouwen in!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.