
Caro Heuvelmans
21-08-2010 om 15:29
Neefje in huis nemen
Ik heb een neefje van 12 jaar met de diagnose autisme. Mijn zus voedt hem en zijn zusje alleen op wat best moeilijk is door haar eigen problemen en flinke gedragsproblemen van mijn neefje.
Wij hebben zelf kinderen met de diagnoses autisme/ADHD/ADD en hebben de boel hier goed op de rit.
Neefje zit nu in een instelling waar het niet goed met hem gaat en de instelling heeft aangegeven dat er een andere oplossing voor hem gezocht moet worden. Mijn zus wil hem in principe niet meer terug want dat gaat niet lukken. Nu denken mijn man en ik er over om neefje in huis te nemen. We hebben een kamer over en plek genoeg in huis. Onze eigen kinderen zijn altijd blij als hij komt dus uit die hoek verwacht ik geen problemen. Hij zou naar een school in onze buurt kunnen gaan en in de weekends naar zijn moeder en zusje (gedeeltelijk) Heeft iemand hier ervaring mee en wie heeft tips of overdenkingen voor ons?

Minet
21-08-2010 om 15:47
Hoe?
Ga je dit doen onder toeziend oog van Pleegzorg? Of zijn er andere mogelijkheden?

Minna
21-08-2010 om 23:37
Ja, ervaring
Ja, wij hebben ons neefje in huis genomen. Situatie en leeftijden waren wel anders. Heb je specifieke vragen? Ik vind het lastig om het hele verhaal hier neer te zetten zonder dat ik meteen heel herkenbaar ben.
Het enige wat ik je nu mee kan geven is dat wij ook een moment van overweging wel/niet doen hebben gehad, hoewel we eigenlijk ook al van het begin af aan wisten dat we het gewoon zouden doen. Hoewel we wisten dat het niet makkelijk zou worden is het nooit écht een optie geweest om het niet te doen. Het is lang niet altijd makkelijk geweest, maar we hebben er ook veel voor terug gekregen, met name het feit dat het nu gewoon erg goed met hem gaat. Het is belangrijk dat je kinderen er achter staan, maar realiseer je ook dat zij niet zullen beseffen dat er ook minder leuke kanten en tijden aan zullen zitten. Ik denk dat je daar eerlijk over moet zijn, maar moet benadrukken dat jullie je neefje heel veel te bieden hebben, veel goed kunnen doen en dat dat meer waard is dan de (ook) minder leuke dingen die erbij horen.

koentje
23-08-2010 om 16:05
Maar
wat geeft jullie het idee dat jullie hem wel aankunnen nadat het thuis en in een instelling (met professionals neem ik aan) niet is gelukt?
Waarom lukte het niet in de instelling?

tsjor
29-08-2010 om 12:02
Tips en overdenkingen
Wellicht wat te laat, maar toch nog wat tips en overdenkingen.
In het algemeen is het advies om niet een kind in huis te nemen dat ouder is dan je eigen oudste kind. Dat advies is er niet voor niets. Het wil niet zeggen dat het niet anders kan, maar mijn eigen ervaring is dat het wel andere problemen geeft als je pleegkind het oudste kind is.
Kijk goed naar je eigen status en de onderlinge verhouding met moeder.
Is de eerdere plaatsing op vrijwillige basis of met een OTS? Als er een OTS is heb je te maken met een gezinsvoogd die op beslissende momenten in kan grijpen zonder overleg met jou en met moeder. En heb je veel extra gesprekken en regelmatig rechtszaken.
Word je officieel pleegouder? Dan krijg je een screening door de Raad. Voordeel is dat er een royale pleegoudervergoeding tegenover staat. Wel krijg je dan waarschijnlijk een maatschappelijk werker die je gaat begeleiden (gesprekken kosten altijd tijd en energie, maar kunnen ook ondersteunend zijn.
Moet moeder LBIO betalen? Als ze nog kinderbijslag krijgt kan dat daarvan, maar dan moet ze wel steeds aantonen dat ze een bepaald bedrag aan kosten maakt. Als ze dat bedrag niet kan waarmaken krijgt ze geen kinderbijslag en moet ze toch LBIO betalen.
Maak goede afspraken met moeder (en eventuele begeleiders) over financiën, communicatie en over de wijze waarop beslissingen genomen worden.
Onderschat de problematiek niet. Je geeft aan zelf ervaring te hebben, maar dat is met je eigen kinderen en dat is toch anders, want die ken je van haver tot gort. Als moeder en een instelling beiden vast lopen kan het zijn dat de gedragsproblemen ernstiger zijn dan je nu kunt voorstellen. Wellicht is er een behandelaar die betrokken is en goed op de hoogte en wellicht kunnen moeder en jij regelmatig met die behandelaar kontakt houden om te bespreken hoe het gaat.
Straal niet uit dat jij het wel kunt en bagatelliseer eventuele negatieve ervaringen of probleemgedrag niet. Dat is zo destructief. Moeder en instelling lopen niet voor niets vast. Jij bent een deel van de oplossing die wellicht mogelijk maakt dat het goed zal gaan met het kind, maar dat is dan toch mede dankzij de inzet van heel veel anderen die andere dingen al hebben uitgeprobeerd.
Ik weet niet hoe de onderlinge familie-verhoudingen zijn, maar soms leidt het tot twisten in de familie, omdat derden ongewenst en ongefundeerd oordelen gaan geven over jou, het kind of de moeder. Als je daarop bedacht bent kun je dat voor zijn.
Je krijgt niet alleen het kind in huis, je zult ook met moeder goed moeten kunnen samenwerken. Gesprekken op school, met behandelaars, afspraken over kleding, kapotte fiets, verhalen van het kind over jou bij moeder en omgekeerd, kortom, jullie hebben veel met elkaar te maken. Als je een goede, collegiale en respectvolle relatie hebt of kunt opbouwen met moeder zal dat jullie beiden ten goede komen. Wil moeder de school wel die jullie kennen, bijvoorbeeld.
Je andere kinderen zullen ieder op een eigen manier reageren. Dat kost tijd en aandacht en is superbelangrijk. Je neefje hangt tussen 'eigen kind' en 'gast zijn' in. Je eigen kinderen hoeven hem niet als gast te behandelen, maar ze hoeven hem ook niet meteen te accepteren alsof het hun broertje is. Dus ook voor je eigen kinderen zul je een vorm moeten vinden die duidelijk maakt wat zij voor jou betekenen. Dat komt meestal wel in de praktijk.
Houd er rekening mee dat het langere tijd kan duren en denk in gedachte ook na over de situatie over twee jaar, vier jaar, zes jaar.
Ik hoop dat je hier nog iets aan hebt.
Tsjor