Net PDDNOS ontdekt. Wat nu

Ook ik ben van mening dat bepaald gedrag ( schelden, schoppen etc) gewoon niet kan, klaar. Toen mijn drie kinderen jonger waren was dat voor mij zo belangrijk. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Dus wat ik hierboven beschrijf, kwam niet vanzelf. Wat mij ook nog te binnen schoot:. Mijn zoon heeft heel veel aan zijn sport: Win chun en Eskrima, verdedigingssporten. Hij kan zich daar uitleven binnen kaders, hij vindt het geweldig.

wat je kunt doen

Wat je zou kunnen doen is zo'n situatie als met de broeken eens nader analyseren. (Nu blijf je zitten met een uitgeput gevoel, heel begrijpelijk en herkenbaar, als je het kunt zien als leermoment kan het meer energie geven)
En dan niet zozeer over consequenties, daar heb je denk ik niet zoveel aan. Hier overigens ook de ervaring dat straf echt averechts werkt. Werkt zeer belemmerend in leerproces en roept daardoor veel meer ellende op.
Maar meer echt naar de situatie kijken. Wat ging er precies verkeerd, waar ging het mis, wat gebeurde er bij dochter, wat ging er goed, welke factoren speelden er mee, wat zou je anders kunnen doen. Wat zou je dochter anders kunnen doen, hoe kun je haar daarmee helpen.
Hoe moeilijk het ook is als het om agressie gaat, probeer toch het proces te blijven zien en samenhangende factoren. Probeer het neutraal te overzien ook al roept het bij jou allerlei emoties op.
Je kunt niet alle situaties voorkomen, volgens mij hoeft dat helemaal niet. Ik geloof ook niet zo in veel structuur (en hier thuis hoef ik daar echt niet mee aan te komen, allergie) maar ik denk dat bij ass het toverwoord helpen is. Laat je verwachtingen los tav leeftijdsfasen ed en ga meer naar je dochter kijken, waar vraagt ze ondersteuning etc.
En dan ook dat 'vragen' anders bezien want dat kan bij ass ook anders eruit zien uiteraard. Vragen kan heel moeilijk zijn, het is al heel wat als ze een vraag bij zichzelf herkennen. Het viel me op dat je schreef dat ze tijdens het voorval van je eiste dat je bij haar bleef: voor eisen zijn we allemaal allergisch maar je kunt het ook zien als (een start van) iets heel positiefs, ze formuleert (onhandig) een hulpvraag. Ik zou dat positief labelen naar haar toe. (Maar alleen als je dit soort hulpvragen ook wilt gaan honoreren) Het kan haar helpen regie te krijgen. En niet alleen een hulpvraag, maar ook een duidelijk signaal bij haarzelf dat ze controle begint te verliezen, goed dat ze daar zicht op heeft! Sowieso zou ik haar echt enorm positief gaan benaderen want ik denk ook dat ze het niet makkelijk heeft met zo'n diagnose. En voor de slechte verstaanders: met positief benaderen bedoel ik niet vergoeilijken van gedrag.

Inderdaad

Positief benaderen en hulp bieden is niet hetzelfde als vergoeilijken van gedrag.

Henk

Het gaat erom dat je bij sommige kinderen op een ANDERE manier bezig moet zijn om ze verantwoordelijkheid te leren nemen. Uiteraard is dat altijd (oa) je doel.
Overigens zijn ook mijn andere kinderen zeer verantwoordelijk, en dat zonder straffen.

Henk

Helaas werkt het soms wel zo. Dat een kind zo overspoeld wordt door gevoelens en emoties en niet meer weet waar hij/zij het zoeken moet. Wij noemen het boosheid/agressie, maar dat dekt niet de lading, het is namelijk wat je ziet. Maar het kan ook verdriet,frustratie,angst zijn. Als je dan alleen anticipeert op hetgeen je ziet en dus straft, mis je het punt volledig. En dat die uiting niet de bedoeling is, weet een kind zelf ook wel, op het moment zelf zijn ze vaak ook extra boos...op zichzelf.

stress

Een deel van de stress en de psychische problemen bij kinderen met een ass komt doordat ze gecorrigeerd en gestraft worden voor zaken waar ze niets aan kunnen doen, dat is een partij machteloosheid.
En aan de andere kant ziet niemand hoe excessief veel moeite ze doen om het goed te doen, het ontbreken van de waardering daarvoor.
Dat is stressvol.
Zoon is na de zomer naar het HBO. School weet verder niets van zijn autisme. Zoon doet het geweldig goed, maar de stress is wekenlang uit zijn oren gekomen als hij thuis was. Daar is thuis begrip voor.
Hij is al een dag thuisgebleven om te ontstressen.
Op een gegeven moment komt hij een paar minuten te laat in een workshop aan en krijgt van de mentor op zijn kop op een vervelende manier. Hij kan het in zijn hoofd houden maar zijn bloed gaat koken.
Het triggert zijn angst en zijn woede.
Eigenlijk zou hij willen zeggen: zie je niet hoe ik hier op de toppen van mijn kunnen functioneer? Hoe ik er alles uithaal wat er in zit? Hoe ik ren en ren om bij te blijven? En dan ben ik een paar minuten te laat? En dat zie je wel en dat is strafbaar?
Het is een leerproces we praten er thuis over. Ook zonder een diagnose te laten vallen kun je op een ander moment tegen de mentor zeggen dat je ook graag ziet dat ze zijn inspanningen opmerkt en dat een paar minuten te laat wel vervelend is, maar dat het in de aanloop niet altijd lukt, kind is geen robot.
Maar vooral ook om jezelf af te sluiten voor al dat geconsequentie op niets af. Laat gaan, dat is de moderne tijd, mensen denken dat ze niet goed bezig zijn als ze niet overal consequenties aan verbinden. Cultureel dingetje. Laat gaan. Zoek geen gedoe met mensen, dat is alleen maar in je eigen nadeel. Maak je excuses, je doet je best, te laat is te laat, en ga over tot de orde van de dag.
Maar die emotie komt opzetten als een orkaan, nog steeds, niet te voorkomen. Wel te hanteren en anders moet je uit de situatie weggaan.

Herkenbaar

Inderdaad AnneJ, wij hebben zoon ook geleerd om dat 'geconsequentie', maar zoveel mogelijk te negeren. 'Dat doen ze omdat ze het lekker vinden, het geeft mensen een flink gevoel. Het slaat helemaal nergens op, maar veel mensen zijn nu eenmaal niet zo logisch. Zeg maar gewoon ja, amen en sorry en ontloop dat soort types zo veel mogelijk.'

Het is heel belangrijk trouwens, om een kind met een stoornis, met moeite met emotieregulatie, 'sorry' te leren zeggen. Dat was hier een behoorlijke uitdaging, omdat zoon dus het idee heeft, dat zijn woede hem overkomt. En ook omdat hij het heel moeilijk vindt om een sociaal wenselijk toneelstukje te spelen bij mensen die hij niet mag.

Maar goed, zijn vader lijkt op hem en die heeft hem geholpen. Het werkt heel goed om te zeggen: 'Het spijt mij dat het zo gegaan is.' Dat klinkt als een excuus, maar je zegt niet dat je het zelf verkeerd hebt gedaan.

Dat is voor mijn zoon nog een brug te ver. En hij doet trouwens ook nooit iets verkeerds meer. (dan bedoel ik schelden, of agressief gedrag) Hij gaat inderdaad de situatie uit. En omdat hij nu 180 en breed is, gaat er ook niemand hem meer tegen houden tegenwoordig. Gelukkig.

Want dat was op de basisschool altijd het probleem. Hij wilde weg om zich te kunnen beheersen. En zij hielden hem tegen. Want zij wilden consequenties. En dan werd hij agressief. En dan was het zijn schuld. En dan kon ik weer op gesprek komen. En dan moest ik weer zeggen dat ik het echt niet oke vindt, als mijn zoon een leraar uitscheldt. (duh)

In plaats van dat die clowns hem nu gewoon lieten lopen.... Grrrrrrr. Dat zou een hoop verdriet gescheeld hebben.

In hun hoofd

Voor buitenstaanders is het ook onbegrijpelijk want een kind met ass heeft daar vaak niet de begeleidende lichaamstaal en mimiek bij. Het speelt zich af in hun hoofd en het blijft daar. Tenzij je een kind goed kent dan kun je het aan kleine dingen zien, ogen die groter worden, vingers die gaan knijpen, lichaam dat strakker gaat staan.
Maar zeker bij een intelligent kind blijft het binnen en hun gezicht staat op neutraal.
Thuis laten ze de explosie gaan omdat ze zich daar veilig voelen en het kost gewoon veel inspanning om de explosie achter de gordijnen te houden.

Mooi excuus Karmijn

Het spijt mij dat het zo gegaan is. Ik geef het door aan zoon.
Ik heb zoon al vroeg ingeprent dat hij zijn doel in de gaten moet houden. Wil hij zijn gelijk halen of zijn diploma?
Ik had een collega die een prachtige opleiding deed maar in het laatste jaar strandde vanwege een vervelende mentor die op zijn zenuwen werkte en triggerde. Zo ontzettend jammer dat deze collega daar een principekwestie van gemaakt heeft. Het ging werkelijk nergens over. Waar mensen zijn is altijd gedoe, pas op dat het je niet van je doel afleid. En leer daarmee omgaan. Puzzelen, analyseren, bespreken en aanleren.

Straf

"Maar het kan ook verdriet,frustratie,angst zijn. Als je dan alleen anticipeert op hetgeen je ziet en dus straft, mis je het punt volledig."

Kun je het kind niet leren anticiperen op hoe het zich voelt?

Nou Pietje, wat daar net gebeurd is kan echt niet, maar dat snap je zelf ook wel. Heb je een idee het het kwam dat de stoppen zo doorsloegen? En heb je een idee hoe je dit een volgende keer kan voorkomen?

Straffen zie ik echt als een breder iets dan alleen zakgeld af pakken, of een donderpreek. Dat zijn inderdaad 'consequenties', maar die consequenties zijn alleen maar een middel tot het doel.
Je kan dat doel ook zonder consequentie-straf bereiken.

Het doel is een signaal naar een kind dat bepaalde dingen niet kunnen, en dat het dus moeite moet doen om dat gedrag te voorkomen. Die woede aanval is een uiting van iets anders, wordt hier gezegd. Dus is het voor je kind zaak om dat andere ding tijdig aan te zien komen en daar iets aan te doen. Zodat woede het kind niet meer 'overkomt'. Want als normaal intelligente volwassene ben je wel degelijk verantwoordelijk voor je daden.

Henk

Je schrijft: 'Wel een kind laten merken dat iets niet kan.'

Ben jij al vaak kinderen tegen gekomen, die dat niet weten? Ten minste, misschien zijn die kinderen er wel hoor. Maar mijn zoon bijvoorbeeld, wist zelf heus wel dat iets niet 'kon'. Een onderwijzeres zei altijd: 'Dit is onacceptabel!'
Ja, inderdaad. En nu?

Wat heb je aan die ferme taal? Mijn zoon ervoer dit soort taal als een bevestiging: Jij bent niet goed, jij bent niet normaal, jij hoort er niet bij, jij bent fout.

Wat jij verder beschrijft, van zelf onderzoek bevorderen en op zoek gaan naar manieren om boze buien te voorkomen, dat vind ik geweldig. Inderdaad. Dat moet je zeker doen.

Maar ook dan moet je je realiseren dat dit om een proces gaat. Dus niet om een quick fix. Het is niet zo makkelijk allemaal voor zo'n kind.
'Normale kinderen' denken zelden over zichzelf na. Over hun gevoel en hoe ze daar mee omgaan. Kinderen met een beperking, moeten dat wel doen, omdat ze zich niet wenselijk gedragen. Dat is niet zo makkelijk en dat moet hij/zij leren. Een mooi streven, maar niet van de ene op de andere dag te realiseren. Ik ben ervan overtuigd dat mijn zoon een bovengemiddeld zelfinzicht heeft gekregen. Hij kent zichzelf veel en veel beter, dan leeftijdsgenoten zichzelf kennen en hij heeft veel en veel vaker en intenser over zichzelf nagedacht en zijn eigen gedrag leren reguleren.

Heel erg nuttig en zinvol. Maar het maakt het leven er niet makkelijker op. En dan is mijn zoon nog een gezonde bovengemiddeld intelligente jongen, uit een warm nest, met slimme ouders, die geld genoeg hebben. Niet ieder kind met een stoornis kan dat zeggen.

Ik bedoel: er wordt nogal wat gevraagd/verwacht van kinderen met een stoornis in deze maatschappij.

Zeker

Ik bedoel: er wordt nogal wat gevraagd/verwacht van kinderen met een stoornis in deze maatschappij.

Absoluut. Er wordt gewoon in het algemeen heel veel van je verwacht, en met een stoornis is het nog lastiger daaraan te voldoen.

Henk

Henk, je lijkt wat over het hoofd te zien. Als het zo makkelijk was als jij schetst (gewoon uitleggen en grenzen stellen, dan gaat het kind snappen en komt het wel goed), dan had zo'n kind geen diagnose gekregen. Zo'n diagnose krijg je namelijk niet zomaar bij je wekelijkse boodschappen kado. Die krijg je omdat je een aantal specifieke (aangeboren) problemen hebt. De hersenen werken anders.
Dat betekent niet dat een kind niet leerbaar zou zijn en zich niet kan ontwikkelen, integendeel. Zo kan een kind met een spierziekte vaak ook leren lopen en misschien wel sporten. Dat vraagt heel veel extra inzet en specifieke begeleiding. Doen alsof er niets aan de hand is, zorgt over het algemene alleen maar voor frustratie en een neerwaartse spiraal.

Roosje

Ik heb nooit gezegd dat het makkelijk was. maar kinderen met en stoornis hebben ook grenzen nodig. En moeten ook verantwoordelijkheid leren nemen voor hun eigen gedrag.

Het zal je collega maar zijn, die zomaar ontploft op de werkplek en die zegt, 'ja dat komt door mijn ADHD, daar kan ik niks aan doen..'

Wat jij ook zegt, een kind is zeker leerbaar

Laten ontploffen Henk

http://www.volkskrant.nl/dossier-onderwijs/om-adjunct-school-had-nooit-aangehouden-moeten-worden~a3037184/

Ouders en leerkrachten zien hun eigen aandeel niet in het ontploffen van een kind dat greep moet krijgen op zijn emotieregulatie.
Ze versterken het gedrag juist door zelf respectloos, hardhandig en explosief op te treden.

Dit incident ging om een jongen met PDD-NOS. Die leerkracht had waarschijnlijk wel de 'workshop autisme' gevolgd, maar daar voor zijn eigen gedrag geen consequenties aan verbonden. Dat is ook moeilijk, maar dat is wel de bron van onnodig gedoe.

En inderdaad, als leerkrachten dat niet kunnen dan svp naar het speciaal onderwijs.
De leerkrachten en begeleiders op de speciale school van mijn dochter zijn mijn helden.
Er gaat heus weleens iets mis, maar het doel is om op een vreedzame manier met elkaar om te gaan, geduldig, creatief.
Het kan me dan ook zeer boos maken dat hele passend onderwijs en de bezuinigingen op de begeleiding.
Mijn dochter gaat gelukkig goed, nog een paar jaar dan zijn we er vanaf. Maar we gaan daar nog een heel circus van meemaken.

Liever blijven we kinderen zien als etterbakken en misdragen ons dan dat we ze met wat begrip opvoeden en leren zichzelf te hanteren.

Collega's

Ik had collega's die in de problemen raakten vanwege de 'moderne' kantoortuin. Helemaal geen probleem als je wel rekening met elkaar houdt en ik heb liever een collega die aangeeft meer rust en minder prikkels nodig te hebben dan dat die moet onderduiken en uiteindelijk zichzelf niet kan beheersen.
Als je er op gaat letten zie je het overal gebeuren, alleen volwassenen houden het in hun hoofd en hebben zo hun strategien aangeleerd maar autisme en adhd komt overal voor.

collega

Juist door een kind te straffen, aan te pakken, zal je zorgen dat hij niet leert om zijn agressie te reguleren. Je ontneemt hem dan de vrijheid om zelf te handelen. Je begrenst en bepaald voor hem en hij kan slikjen of stikken. Beide opties zijn onwenselijk.
Als het kind niet gehoorzaamt, komt het in de problemen en zakt het weg in correctieprogramma's. Niets geleerd, wel veel kosten en problemen. Kiest het kind wel eieren voor zijn geld, leert het ook niets anders dan de verantwoording bij een ander leggen. Ik vind dat ook onwenselijk.

Alles of niets Henk

Henk, het is niet alles of niets, zwart of wit, goed of fout.
Misschien bedoel je het anders dan je schrijft (dat is de keerzijde van een forum), maar op mij kom je over als: ook al hebben ze 'iets', ze moeten niet zeuren, niet klagen en vooral 'gewoon' doen. En als ouder moet je 'gewoon' grenzen stellen en consequenties aan gedrag verbinden.
Een aantal ouders legt hier uit hoe zij (door schade en schande wijs geworden) hun kinderen helpen. En jij blijft maar roepen: grenzen! consequenties! straf!
Ik vind dat je er te eenzijdig en vooral te eenvoudig naar kijkt.
Weet je, de meeste kinderen met 'iets' weten dondersgoed wat wel en niet acceptabel is. Reken maar. Vanaf jongst af aan krijgen zij namelijk te maken met juffen, meesters, buurvrouwen en ook met ouders die steeds weer zeggen: Dat moet je niet doen! Doe eens gewoon! Wat ben je hardleers! Met alle consequenties die daarbij horen. Dus stel je gerust: die grenzen en consequenties zijn er, in ruime mate. Veel ouders merken echter dat het gewoonweg niet (of onvoldoende) helpt. Want wéten dat je je als een rotkind gedraagt is één, maar dan? Hoe moet het dan anders? Hoe reguleer je dan je emoties? Hoe druk je depressieve gevoelens weg? Hoe leer je een omgeving begrijpen die 'anders' is dan jij? Hoe leer je omgaan met veranderingen? Hoe leer je jezelf wél concentreren?
Dat vraagt veel begeleiding en energie. Ik ben dus een beetje allergisch geworden voor mensen die juist dáár niet naar kijken en maar blijven roepen: grenzen, grenzen, grenzen!
Tegen iemand in een rolstoel ga je ook niet iedere dag zeggen dat het écht niet de bedoeling is in die rolstoel te blijven zitten, dat je heus wel kan lopen. Loop loop loop!! En dan komt het vanzelf wel goed.
Keep on dreaming Henk.

Staft! Grenzen! Consequenties

"Een aantal ouders legt hier uit hoe zij (door schade en schande wijs geworden) hun kinderen helpen. En jij blijft maar roepen: grenzen! consequenties! straf!"

Je leest me verkeerd,. In mijn bovenste post zeg ik bijvoorbeeld dat straffen door consequenties (naar bed, zakgeld weg, donderpreek) soms inderdaad niet helpt, en dat je op een andere manier een kind moet leren om verantwoording te leren nemen voor gedrag.

Volwassenen

Als je er op gaat letten zie je het overal gebeuren, alleen volwassenen houden het in hun hoofd en hebben zo hun strategien aangeleerd maar autisme en adhd komt overal voor."

Precies, Die hebben geleerd hoe ze met hun eigen eigenaardigheden om moeten gaan, en hoe ze bepaalde dingen moeten voorkomen. Zij nemen verantwoording voor hun eigen gedrag.

Henk

Henk, ik lees jou denk ik niet verkeerd.

Jij legt de focus op de consequenties. Ik (en anderen hier) leg de focus op: hoe kan ik mijn kind helpen met de dingen die voor hem zo ontzettend moeilijk zijn?

Toch maar weer het vergelijk met de rolstoel. Een kind dat niet kan lopen, ervaart voortdurend de consequenties. Hij kan niet meedoen, hij wordt gepest, hij wordt niet als volwaardig gezien (zielig) etc. Toch gaat hij er niet beter door de lopen.
Dat komt pas als hij therapie krijgt, heel veel kan oefenen, nieuwe technieken leert, positieve ervaringen daarmee opdoet etc. En ondanks die aanpak, zal lopen moeilijk blijven.

Je blijft maar doen alsof kinderen met een diagnose de consequenties niet zouden zien. Daar worden ze nou juist dag in dag uit mee geconfronteerd. 'Pietje mag niet op mijn feestje komen, mijn moeder vindt hem te druk'. 'Ga maar op de gang zitten, je bent hinderlijk voor de rest van de klas'. 'Klaasje kan niet meer bij onze voetbalclub blijven, we vinden hem lastig.'

autisme in volwassenen

Ik had een leidinggevende in het spectrum, zo'n beetje aan het einde van haar loopbaan en die merkte ineens argeloos op dat het blijkbaar toch als een zwaktebod werd gezien dat ze in incidentele gevallen de vergadering verliet. Zij zag het juist als een sterke oplossing en wist het goed in te vlechten door even 'take five' te vragen.
Hoofd van de faculteit.
Als mensen met autisme ouder worden en ze leren zichzelf goed kennen en met zichzelf omgaan kunnen ze veel bereiken. Voor een deel is het aanleren en voor een deel ook gewoon biologische groei.
Mijn dochter denkt soms dat ze wel spiegelneuronen aan het groeien is omdat ze ineens een spontane empatische reactie krijgt op een situatie die haar voorheen koud liet.
Je wilt het bespreken om te voorkomen dat er dysfunctionele oplossingen ontstaan, onhandige smoesjes, te lang je beheersen en dan knallen. Maar het kan ook een kwestie van 'laatbloeien' zijn. Als een kind die ruimte maar krijgt om in het eigen tempo te groeien. Anders krijgen ze psychische problemen van de reacties van de omgeving, het onbegrip, de onbeheerste woede die ze oproepen waar ze zich niet bewust van zijn hoe dat komt.

terapie, oefenen

"Dat komt pas als hij therapie krijgt, heel veel kan oefenen, nieuwe technieken leert, positieve ervaringen daarmee opdoet etc. En ondanks die aanpak, zal lopen moeilijk blijven. "

Maar dat zie ik nou juist als leren verantwoordelijkheid te nemen. Dat doe je dus met oefenen, nieuwe technieken, positieve ervaringen. Een kind kan dat niet, dat moet hij leren. En soms gaat dat niet snel. En soms zal het moeilijk blijven.

Maar dat moet je dus wél leren. Want met roepen 'ik ben nou eenmaal gehandicapt,kan er niks aan doen' en verwachten dat anderen je overal heen tillen, zal je niet ver brengen.

En stoornis of niet, soms zijn kinderen ook gewoon kinderen. Die hun zin willen doordrijven, of gewoon vervelend zijn. Daar mag je ze best op aanspreken. Het is niet altijd pure onmacht.

mooi

"Als mensen met autisme ouder worden en ze leren zichzelf goed kennen en met zichzelf omgaan kunnen ze veel bereiken. Voor een deel is het aanleren en voor een deel ook gewoon biologische groei."

Mooi toch, dat ze dat zo bereiken. Heb het zelf ook zo ervaren

Henk

Het is andersom. Als je ziet hoe je kind moet ronddobberen tussen consequentiestellende volwassenen die zich te buiten gaan omdat jou kind iets niet begrepen heeft of op een fout moment iets anders doet, dan krijg je een hekel aan volwassenen met hun zogenaamd flinke gedrag. Altijd bereid om jou kind een 'lesje' te leren en nooit bereid om zich even te verdiepen in een kind, even geduldig horen hoe de vork in de steel zit. En maar blijven hameren hoe goed ze geleerd hebben om te gaan met kinderen met autisme en de een na de andere flater slaan.
Het is blijkbaar moeilijk voor volwassenen om in te zien dat zij zelf degenen zijn die de ontwikkeling van een kind in de weg staan met die praatjes over kinderen die zogenaamd 'vervelend' zijn.
Alsof daar iemand beter van wordt door zo over kinderen te praten.
Liever neem je 'fout' gedrag van kinderen ook eens met een korrel zout, leid de boel even af en geef even aan wat nu de bedoeling is en laat het niet zo hoog oplopen en niet de hele tijd dat egodingetje.
Dat is een soort bewustzijnsvernauwing.
De leerkrachten van mijn zoon hadden zo 'goed' begrepen hoe het met autisme zat dat op schoolreis ze met zijn vijfen bovenop hem doken toen hij een blaadje van een tak haalde om die te bestuderen toen hij net uit de bus stapte.
De leerkracht die het dichtste bij hem stond beloofde zoon dat als hij dat nog eens deed dat hij dan met dezelfde bus naar huis ging.
De adjunct directeur kwam mij hoogst persoonlijk vertellen hoe 'goed' ze dat incident opgelost hadden met zoon.
Bewustzijnsvernauwing is dat. Zoon wist niet dat hij iets fout deed, hij was gewoon geinteresseerd in de nerven van het blad, de verdeling van de kleur, de vorm van het blad. Maar voor school was hij een vandaal die blaadjes van takken rukt. En vanuit dat idee mocht hij 'aangepakt' worden. Onbenullig.
Je krijgt gewoon een hekel aan mensen als je dat ziet.

Heel erg leerzaam, dit draadje

en ja, Pubermoeder, dat kan, helaas. Onze oudste heeft adhd en Pdd Nos! Voelt inderdaad wel eens als dubbelprijs...

Daarnaast nog 3 andere kinderen. De middelsten (tweeling van 11) kan inmiddels vrij goed overweg met oudste. Weten wel wat er vooral triggert en wat niet en kunnen daarop inspelen. Jongste (8) kan dat nog absoluut niet en omdat oudste heel erg houdt van commotie, daagt hij jongste zeer regelmatig uit en ik kan ze niet altijd uit elkaar houden. Jongste lijdt er echt onder. Hij weet wel (verstandelijk) dat het beter wordt als hij er beter mee leert omgaan, maar emotioneel mist hij een broer die wél met hem wil spelen zonder ruzie en drama.

Ik ga later vanavond dit draadje nog een keer helemaal doorlezen, ik leer er veel van, dat weet ik zeker! Dank voor alle bijdragen!