Nietsaandehand zorgenzoon

Stressnick

moeilijk hoor, als het allemaal zoveel energie vraagt en je nog zoekende bent naar de juiste weg. In die zin is het toch wel een fase, als je eenmaal het juiste pad gevonden hebt, dan wordt het rustiger denk ik. Maar goed wat tips.
in zijn aklgemeenheid veel structuur: dagindeling vastleggen. Als voor kinderen Wie Wat Waar Hoe Wanneer duidelijk is, brengt dat veel rust. Voor de leeftijd van je zoon zou ik picto's gebruiken. Wat doe je in welke volgorde. En je daar aan houden natuurlijk. korte en duidelijke instructies geven; opdrachten in stukken opdelen. op die leeftijd werkt het ook nog goed om aan de hand te nemen: niet te veel verbale informatie geven, maar voordoen of aangeven.

Als hij indrukken teveel in zich opneemt, bouw veel rustmomenten in. Bijv. zonder hem naar de supermakt.

Je bent zelf wat ADDachtig zeg je, wellicht speelt er bij je zoon ook wat. Zonder over diagnoses te praten, kun je misschien boeken over die onderwerpen lezen: ADD/ADHD, ASS. Daar kun je veel praktische tips uithalen over communicatie en structuur bieden.

Heeft hij op school ook last van snel gefrustreerd zijn? In welke situaties wordt hij snel boos? Dan die siutaties concreet aanpakken, op zijn nivo (kleuter) en een voor een.
Veel succes!

Niet meer doen

Even direct (en misschien niet zo aardig). Uit het feit dat je de vraag in deze rubriek plaatst, gecombineerd met deze opmerking "maar dat valt nog niet mee als hij je tot het uiterste drijft" blijkt dat je op het standpunt staat dat het aan je kind ligt en bovendien ook nog dat je dat persoonlijk neemt (hij doet het expres).
Laat dat los. Niet meer doen. Ga ervan uit dat jij een andere omgangsvorm zult moeten vinden. Dat de verantwoordelijkheid bij jou ligt (jij bent de oudste) en dat hij jou niet op de kast jaagt om jou te pesten (hooguit om zelf wat te bereiken).
Om een goede analyse te maken van je eigen gedrag met je kind, zou je het probleem opnieuw moeten formuleren. Maar met andere insteek. Begin en eindig met 'ik'. Formuleer je eigen rol en bedenk wat jij zelf anders zou kunnen doen.
Ik heb een link voor je http://users.skynet.be/bk337022/casusmaurice.html
Deze link laat goed zien hoe volwassenen in al hun goede bedoelingen verstrikt kunnen raken in het beeld dat ze over een (hun) kind hebben.
De oplossing staat er ook in: Hou een dagboek bij. Noteer wat er fout gaat, noteer wat er goed gaat. In het geval dat in de link besproken wordt, heeft dat moeten opschrijven al meteen meer inzicht bij de ouders en een beter beeld van het kind tot gevolg.
Dat andere inzicht escaleert meteen al in beter gedrag van het kind (zoals een negatief beeld over een kind escaleert in nog slechter gedrag).
Ik zou het eens proberen als ik jou was.
Groet,
Miriam Lavell

Stressnick

Wat hier goed hielp was altijd aankondigen wat er ging gebeuren en afkondigen wat er net gebeurd was. Dit gaf kind een overzicht. Ik kondigde 10 min. van tevoren aan dat we zo gingen eten en dat ze dan moesten ophouden met spelen, televisie kijken, kleuren etc. En na 5 minuten deed ik dat weer en wees op de klok. En dan op de minuut voor aanvang. En dan liet ik ze zelf de televisie uit doen. Het kost wat maar ik kreeg er rustigere kinderen van. Nu hebben we de timetimer en dat gaat zelfs nog beter omdat ze de tijd weg zien tikken. Ik hoef alleen nog maar te vragen of ze nog op de klok hebben gekeken. Voor we van tafel gaan besprak ik dat we een nieuw plan gingen maken voor als de wijzer weer helemaal bovenaan stond (of 2x bovenaan had gestaan). Hiermee maak je overgangen makkelijker, soepeler.

En timeouts: voor hem en voor jou misschien ook (je kan gewoon zeggen dat jij ook even in timeout bent omdat je even rustig moet worden. Zo leren ze dus hoe het gaat. Behandel (of benoem) timeout niet als straf.

Leren doe je niet in uiterste emoties maar als je kalm en rustig bent. En leren doe je niet op een harde manier. Dus wacht ermee tot hij ook zo is en bespreek het dan eventueel na met hem.

En wij hebben hier de vergissing gemaakt door streng voor consequent aan te zien.

En het boek lezen

Je schrijft dat je 'Het Explosieve Kind' al hebt aangeschaft. Direct beginnen met kezen, zou ik zeggen. Ik vond het destijds echt een eye-opener. Het inzicht helpt je om - zoals Miriam ook al schrijft - er zelf op een andere manier mee om te gaan. Op deze leeftijd ligt de oplossing over het algemeen volledig bij de ouders en de omgeving. Daarmee bedoel ik dus NIET dat je het nu niet goed doet en dat het gedrag wordt veroorzaakt door de opvoeding. Maar de sleutel voor verandering ligt wel bij jou. Het boek geeft daar heel veel tips voor.
Ik wil je sterkte wensen; uit eigen ervaring weet ik hoe het is om een explosief kind te hebben. Inmiddels is hij 9, en we hebben het echt veel beter onder controle. Héél soms escaleert het, en achteraf is dan ook goed te benoemen waardoor het kwam: een boze of onredelijke pap of mama. Zodra een van ons echt boos wordt, is het hek van de dam. Boos worden werkt hier volledig averechts, dan kan kind echt volledig door het lint gaan.

Explosieve kind

Als je het explosieve kind hebt gelezen, dan weet je wat Miriam ook als schrijft. Het heeft weinig zin om je te focussen op wat er nu 'mis' is met je zoon. In je openingspost lees ik overigens ook niet, dat je dat doet hoor.
Het gaat er vooral om: wat gaat er mis, wanneer gaat het mis. Wat is er aan de hand als het mis gaat en hoe ga je daar met je zoon oplossingen voor bedenken.
Tips van een forum, daar heb je niet zoveel aan. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander helemaal niet en als je niet uit kijkt, ga je in de wilde weg allerlei dingen uitproberen, die je zoon helemaal niet helpen.
Je zult dus eerst concreter moeten worden in waar en waarom het 'mis' gaat. Tegen welke onopgeloste problemen loopt je aan met je zoon? Het gaat niet alleen om de momenten dat het echt 'knalt', maar juist om de momenten waarop jij ziet dat hij geïrriteerd raakt.
Bij onze zoon bleek dat onder andere te zijn, wanneer zijn zusje te dicht in zijn persoonlijke ruimte kwam. Daar kun je dan wat mee als ouders. Maar dan moet je wel eerst bereid zijn, om zorgvuldig te analyseren wat er nu precies 'aan de hand' is.
En zelf je geduld bewaren, dat lukt echt beter, als je zelf het vertrouwen gaat, dat wat jij doet als ouder, een positieve invloed kan hebben. Dan krijg je langzamerhand grip op de situatie en kun je veel beter afstand nemen. Het helpt mij als ik dan tegen mezelf zeg: kinderen doen het goed als ze het kunnen, hij kan het nu niet, wat is er aan de hand, hoe kan ik hem helpen? Dan zet ik mezelf aan het werk en heb ik geen tijd meer om mijn irritatie en boosheid te ontwikkelen.

Dank [lang]

.. voor jullie reacties!

zal even proberen te reageren wat ik nog weet:

Ik heb inderdaad dat stuk net gelezen, herkenbaar en interessant! Ik was trouwens niet van plan testen los te laten op zoonlief. maar inderdaad, je zoekt naar een oorzaak of reden en ziet dan dingen van jezelf terug - misschien niet altijd terecht.

Verder ben ik ervan overtuigd dat ik de reacties van mijn zoontje veroorzaak - natuurlijk werkt dat zo. Mijn taak is om me continu bewust te zijn van zijn moeilijke momenten en het hem makkelijk te maken. Want al ben ik soms echt even boos [wat niet goed is en niets oplevert, dat weten zowel vader als ik en we wijzen elkaar daar ook op], ik vind het vooral rot voor hem als hij flipt.

Wat ik zie, is dat hij heel veel in zich opzuigt en er minder bij kan hebben dan 'andere kinderen'. Hij kan erg geägiteerd reageren, en uit dit door schreeuwen/ grommen/ ergens op meppen [kan broertje zijn, kan stampen op de vloer zijn]. Afgelopen week is het wel erger geworden en nu krabt en knijpt hij ook - maar dat doen hij en broertje ook bij elkaar dus dat kan ook een 'trend' zijn

Er was wel een verjaardag van gezinslid op het program voor vandaag, dat leverde al spanning op bij hem. Nu is hij zelf bijna jarig en is al enorm ontploft toen hij in een tas met zijn cadeautje zat te snuffelen - per ongeluk natuurlijk. Toen trok ik die snel weg en daar schrok hij echt enorm van, en ging over de rooie.
Ik voelde me zo lullig daardoor, wat mij betreft slaan we die hele verjaardag over.. Hij herinnert het zoch opeens en wordt dan weer kwaad: 'Ik wil NIET dat mijn verjaarda een verrassing is!!!'

Nuja, kortom.. snel te veel prikkels. Als hij bij zijn papa is, gaat het vaak wel beter want die is duidelijker Ook strenger, en daarover moppert ie tegen mij
Laatst verloor vader ook zijn geduld en ontploften ze allebei. Toen ben ik ik hem gaan troosten, en heb hem zijn knuffel laten knijpen en slaan. Misschien moet ik maar een boksbal voor hem aanschaffen..

Voor mij is de taak vooral: me inlezen om hem beter te begrijpen, dan leer ik direkt meer over mezelf waarschijnlijk.

Ook denk ik dat het nu echt tijd is om meer structuur in de week te brengen. We zijn een jaar terug ge-emigreerd [wat ook heel inspannend is geweest voor zoon maar hij doet het heel goed op school enz, vandaar ook het afreageren thuis - bij anderen is hij vaak timide. Als ik hem nu wild zie doen met andere kinderen, ben ik blij].
Wel gaat hij maar 4 ochtenden naar school en de rest is hij bij mij - thuis gaat dat niet zo best. Zolang we boodschappen gaan doen of weg zijn van huis, gaat het eigenlijk heel goed, zolang zijn broertje op de opvang is. maar dan nog is de dag enorm lang en zijn we beiden versleten aan het eind.

We gaan ver een paar eken verhuizen en wonen dan vlakbij school en hebben ook een tuin.. nu hebben we een onderbuur die passief agressief reageert op de geluiden die wij maken - onze zoons moeten dus op dikke sloffen doro het huis sluipen zo ongeveer. Belachelik eigenlijk.. ik begin er steeds kwader om te worden dat die vent onsleven zo beheerst. Vooral mijn man wordt er erg gestressed dor en dat heeft weer uitwerling op de sfeer hier - ik word steeds recalcitranter.

Ik zal maar ophouden - ik zie zelf ook wel dat het een optelsom is van toestanden. In het nieuwe huis wil ik een frisse start maken - een strak dagritme, een bord met het dagelikse programma, vooral voor mijzelf... vaste tijden en plekken om te eten, spelen enz.

In ieder geval zie ik zeker in dat de oplossing bij mij en partner ligt. Ik heb nog veel huiswrk te doen.

Nog 1 laatste vraag:
Ik merk zelf dat ik wel toe ben aan nog zo'n leuk kindje erbij [want ze zijn allebei wel echt geweldig uiteraard!!] - maar dat ik me serieus afvraag of ik dat mijn oudste zoon kan 'aandoen' - is dat verstandig? Minder aandacht en tijd voor hem en meer prikkels en herrie.. Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden. Hij vraagt me wel geregeld om een zusje

Nogmaals dank en groetjes

Excuus..

voor de spelfouten- en daar ging ook mijn stress nick haha!

Meer informatie, nu meer tips

Je geeft nu veel meer en concrete informatie.
Ik kan daar wel een paar dingen uithalen die kunnen helpen. Hij zegt zelf: Ik wil niet dat mijn verjaardag een verrassing is. Heel veel kinderen hebben daar moeite mee. Wat is er op tegen om het verrassingseffect helemaal weg te halen. Onze zoon wist altijd al wat hij van ons zou krijgen, wie er op bezoek zou komen en dergelijke. Verder zijn verjaardagen bij ons omkleed door voorspelbare rituelen. Dat maakt het echt een stuk leuker voor het kind, vermindert de stress en zorgt dat hij beter kan denken.
Ik lees nog meer dingen die je kunt doen om de stress te verminderen. Je kunt supervoorspelbaar worden. Dat kun je doen door elke dag de dingen op dezelfde volgorde te doen. De kinderen een vaste plaats te geven op de bank en aan tafel, speelgoed op een vaste plaats op te bergen en verrassingen uit te bannen. Verrassingen zijn niet leuk voor een bepaald soort kinderen.
Je schrijft dat jullie in een erg onrustige periode zitten. Terugkomen in Nederland na een emigratie (toch?) en dan binnen kort nog eens verhuizen. Het kan helpen als je je kind begeleidt door hem zekerheden te geven. Een kalender waarop de dagen tot de verhuizing afgeteld worden. Een doos met zijn lievelingsspullen waar niemand aan mag komen. Alvast duidelijk maken hoe zijn kamer eruit komt te zien. Foto's van de nieuwe woning.
Verder kan het helpen als je een plek maakt in zijn kamer, waar hij zich terug kan trekken als het hem allemaal te veel wordt. Onze zoon had achter zijn bed een matras in een hoek, met een donkere slaapzak. Daar ging hij dan liggen met de slaapzak over zijn hoofd. Alle prikkels weg, rust, veiligheid.
Verder heb je een vraag over gezinsuitbreiding. Tja, dat is zo'n moeilijke afweging, daar zou ik echt niets over durven zeggen voor een ander. Ik zou in ieder geval wel wachten, tot je wat meer handvatten hebt gevonden om je zoon op te vangen en te begeleiden. Als je zwanger bent is het helemaal moeilijk om rustig, kalm en beheerst te blijven.

Helemaal eens

met Karmijn. En ik zou je vooral aanraden je eigen postings goed te lezen. Want eigenlijk beschrijf je de problemen heel goed, en wed ik dat je de 'sleutels' ook wel weet te vinden. Lijkt me vooral een kwestie van goed naar jezelf luisteren, en daarop vertrouwen. Dan komt het wel goed! (je wordt bijv niet voor niets zo boos vanwege buurman; doe daar iets mee en laat je zoontje lawaai maken! Het is echt teveel gevraagd van hem daar zoveel rekening mee te houden enz)

Niet veel toe te voegen

Ik heb niet zoveel toe te voegen aan het bericht van Karmijn. Zoals wel vaker.
Wel vraag ik me af of het afreageren van aggressie op een knuffel wel zo'n goed idee is. Misschien liever een stukje gaan wandelen of hardlopen. Dingen er uit knallen met de vuisten leveren m.i. ook weer prikkels en drukte in het hoofd op. Maar als je het leven overzichtelijker en voorspelbaarder voor je zoon maakt (bepaal regels en houd iedereen eraan!) dan heb je forse kans dat zijn hoofd niet opnieuw gaat overlopen van allerlei onverwerkte zaken, dus dat dit soort situaties steeds minder voorkomen.
Je gezinsuitbreiding: Ik zou zeggen, zolang je het zélf allemaal kunt behappen, hoeft dat geen probleem te zijn. Zolang je een situatie kunt creëren waarin er voor iedereen in huis genoeg rust en ruimte is bedoel ik. Een broertje was hier het beste dat ons IADH-kind kon overkomen. Niets zo leerzaam als een broertje (of zusje). Gelukkig is broertje NADH, dat maakt het iets eenvoudiger.

Karmijn / reactie

Hoi,

bedankt voor de reacties weer.
Afgelopen dagen heb ik eens goed opgelet hoe een en ander hier gaat. Ik zie dat zowel mijn man als ik ehct opletten hoe het met oudste gaat, hoe hij reageert wat wij ander kunnen doen..
Een voorbeeld: gisteren aan tafel moest hij nog even verder eten. Hij zat te grommen en brullen. Ik probeer dan niet teveel te vragen, het heeft namelijk toch geen zin en hoe meer je tegen hem zegt, hoe heftiger hij reageert.
Toen heb ik hem even in de hoek gezet, en dat ging eigenlijk heel goed. Hij ging daar wel herrie staan maken, maar bleef er toch staan. Kwam er een keer vandaan en toen heb ik hem even teruggezet. Daarna min of eer goed gemaakt, naar de methode van supernanny, ne time out
Want onbeperkt brullen en grommen toelaten is niet echt te doen.. Dit werkte wel. Als hij even rustig is, is zoiets nog wel aan te kaarten, maar hij springt vrij snel weer op slot.

We zijn trouwens nog wel in het buitenland.
Vanmorgen liep het weer erg moeilijk - het is een verplichte feestdag zeg maar, dus manlief kan niet naar zijn geliefde werk Ik merk aan hem dat hij steeds gespannener wordt en het enorm zwaar vindt. Vind ik trouwens ook, die 2 en half uur van 7 tot 9.30u.
Zoon moet eigenlik continu door iemand worden begeleid zeg maar, als een iemand naar de wc gaat of iets pakt uit de keuken, breekt de pleures alweer uit op de bank - we zetten als ze wakker worden eerst even kindertv aan, een van ons gaat ertussenin zitten en dan eten we een broodje enz. Dit om de rust te bewaren want beneden zit de buurman..
Vanmorgen plofte het weer toen ik met oudste een spelletje ging doen, en jongste langkwam met zin legovliegtuig. Jongste zoekt even contact en bam, ze rennen samen door de kamer.
Mijn man verloor zijn geduld en stoof overeind [verder niets] maar oudste dus weer van slag. Ben met hem op zin kamer gaan zitten en heb hem even vastgehouden, dat vindt hij wel even fijn.

Intussen stond de buurman beneden op zin rame te bonken en te schreeuwen - serieus! Echt vreselijk, ik kan wel huilen! Ik ben zo blij dat we gaan verhuizen, maar dat diurt nog een paar weken en het lijtk wel of alles nu escaleert.

Ik denk dat de reacties van mijn man - en dat 3 dagen van het weekend - ook een rol spelen. Dat we met 2 ouders thuis zijn, is alweer een moeilijke overang voor zoon.

Zucht.. ik maak me dan echt zorgen, hoe kunnen we dit aanpakken? Nuja, met bovenstaande ideeën en oplossingen natuurlijk, deels. het is meer het moment waardoor je zo wanhopig wordt.
Het is ook wel tijd om weer eens met mijn man een avondje weg te gaan en alles door te spreken. gelukkig krijgen we binnenkort familiebezoek en dan kan dat wel.

Mijn man is nu trouwens met beide zonen vertrokken naar een zwembad! Zijn idee. dat werkt voor hem vaak het best, uit het huis weg met ze. Oudste houdt erg van bwegen trouwens, fietst en rent en speelt graag buiten, en met goed weer ben ik dan ook hele dagen met ze in parken, speeltuinen enz. te vinden.
Toch voelt het zo raar om je eigen huis maar te ontvluchten, omdat de situatie daar zo snel gespannen is.

dat we een tweede zoon hebben, is geweldig, want hij heeft ons laten zien dat het ook heel ontspannen kan zijn om een kind te hebben - en het doet me echt pijn om dat op te schrijven, want dat betekent dat dat bij oudste niet zo is. Ik hoop echt enorm dat hij het makkelijker krijgt als hij ouder wordt, en dat wij de juiste 'dingen' leren om hem daarbij te helpen.
Ik hoop ook dat als hij leert lezen, hij in de werled van zijn fantasie en de letters kan verdwijnen.

Ik was zelf ook dromerig en gevoelig, maar niet echt explosief. Verschil: ik was het 3e kind dus ik werd veel meer met rust gelaten en observeerde veel.

Genoeg voor nu. Ik ga in het boek verderlezen en wat dingen noteren van afgelopen dagen.

Dank weer voor jullie meedenken!
Erg fijn, want vrienden kunnen zich niet helemaal indenken wat ik nu bedoel.
[Beste vriendin is hier een weekendje geweest en begrijpt het nu beter - en is ook minder scheutig met opvoedadviezen

Afbouwen

Als een kind explosief reageert kan het zijn dat er teveel stress opgebouwd is. Je kunt dus rust winnen door stressmomenten te voorkomen.
Mijn kinderen hadden na school een uur verplicht op hun kamer om tot rust te komen, even een hapje en drankje en dan jezelf vermaken, dat werkte goed, dan konden ze daarna weer samen met mij aan het avondeten.
Dochter had daarvoor nog een tijdje een hoekje in de kamer/keuken om in mijn buurt te kunnen spelen omdat ze in haar kamer te ver weg van mij was.
Vaste plekken om te gaan zitten kan rust geven zodat er geen discussie ontstaat wie waar gaat zitten.
Niet te hoge eisen stellen aan het avondeten. Ik had er zelf nog dat soort dingen bij van de dag doornemen en gezellig bijpraten maar dat bleek voor ex en kinderen echt te hoog gegrepen. Een op een contact is rustiger en rust aan tafel.
Kinderen niet laten wachten. Als ze klaar zijn met eten vragen ze toestemming om de tafel te verlaten en die krijgen ze. Bord naar de keuken en je eigen ding doen. Is een kind niet in staat om de drukte aan tafel bij te wonen dan eten ze op hun kamer. Ik kan me voorstellen dat je een tijdje zoon vooraf laat eten.
Kleding s'avonds op volgorde klaarleggen en alles doornemen voor de volgende ochtend.
Niet teveel discussie, tekst kort, geduldig en rustig houden.
En zo zijn er mogelijk meer momenten in je huishouden die je een vast stramien kunt geven.
Wat hier ook hielp was om uitleg te geven over de duur van iets. Mama komt je helpen met aantrekken van je schoenen als de bordjes in de gootsteen staan. Later gaf ik het met een tijdstip aan. Mama is met oma aan het bellen en over 10 minuten kom ik bij jou. Schrijf je vraag maar op als je bang bent dat je die vergeet.
Rust inbouwen, voorspelbaarheid, vaste momenten/afspraken en een-op-een contact en korte dialogen heeft hier geholpen. En kinderen konden ook regelmatig zelf aangeven wat hen zou helpen.
's Morgens vroeger opstaan bijvoorbeeld zodat ze nooit te laat op school komen omdat alles energie vreet en zo'n moment van start in de klas dat al onrustig is de rest van de dag dwars kan zitten.

Verjaardagen sinterklaas

Ik spreek al jaren met mijn kinderen af wat ze voor hun verjaardag krijgen en wanneer we dat samen gaan aanschaffen. Sinterklaas vieren we hier weken voor 5 december en ook dan is duidelijk wat het cadeau zal zijn. En eerlijk gezegd heb ik vorig jaar dat feest voor mijn pubers afgeschaft thuis.
Kerst idem. We hebben een kerstboom maar of we ook cadeautjes doen spreken we tegen die tijd wel af. Verassingen zijn niet leuk en leveren stress op. Natuurlijk krijg je daar een hoop commentaar op van de omgeving maar daar ga ik niet over in discussie.

Vertigo

Die buurman zou ik even laten voor wat het is: je hebt kinderen in huis en die rennen nu eenmaal. Het is echt teveel gevraagd als je van hun verlangt dat ze stil zijn. Dus daar zeker niet boos over worden. Jammer voor buurman, maar hij redt het nog wel een paar weken. Weet buurman dat je gaat en wanneer?

Wat anneJ zegt, helemaal mee eens, zeker het eten. Ik vroeg me af waarom hij nog even verder moest eten? Ik vond dit typisch een Greene voorbeeld.

Ik begrijp dat je man er veel moeite mee heeft, de boosheid van oudste zoon? Is het met hem bespreekbaar, waarom zoon zo doet en hoe hij als vader er het beste op kan reageren? Boosheid en straf is voor dit soort kinderen echt heel naar (en ook voor kinderen in het algemeen).

En wat betreft relatie met broertje:tja, kleine kinderen zijn voor stressgevoelige en sensitieve kinderen een brok van onvoorspelbaarheid en dus stress.Uit elkaar houden dus, en erbij blijven. Ik heb hier precies zo'n duo. Het gaat beter naarmate ze ouder worden, met name de jongste, omdat jongste dan ook kan leren dat hij zijn broer met rust moet laten.

Ik begrijp dat je midden in een verhuizing zit en zelfs emigratie naar NL. Dat is voor je zoon waarschijnlijk een grote stresservaring. Andere omgeving, school, taal, vriendjes noem maar op. ik schat zo in dat hij zich geen raad met zichzelf weet, met al die onverwachte gebeurtenissen, en dat heeft zijn weerslag. Hoe goed kun je hem al er op voorbereiden? Foto's van nieuwe school, straat, huis etc. Samen spullen inpakken, aftellen ik noem maar wat dingen op.
Ik snap dat je nu niet meer een picto bord gaat ophangen, maar wellicht kun je wel met hem de dag in de ochtend doorspreken. Zoveel mogelijk toch nog zijn spullen op dezelfde plek houden etc. Voorspelbaarheid is voor stressgevoelige kinderen enorm belangrijk

laatste tip: ik lees in je mailtjes dat je je heel erg zorgen maakt en dat begrijp ik. Maar doe dat niet teveel: je hoogsensitieve zoon voelt dat ook, en dus ook dat hij anders is als zijn broertje bij wie het zoveel makkelijker gaat. En ook dat is voor je zoon weer stress.

Heel veel sterkte in deze stressvolle tijd, is de verhuizing snel en ik hoop dat je in nederland snel op orde bent. Ik ben in mijn leven veel verhuisd en wat mijn ouders altijd deden: onze kamers het laatste inpakken en in het nieuwe huis als eerste weer in orde. Dan hadden wij meteen ons plekje terug!

Supernanny

En vergeet supernanny, dan is het alsof je de klok hebt horen luiden - timeout - maar je weet niet waar de klepel hangt - niet voor straf.

Ja die supernanny

die kun je beter zo snel mogelijk vergeten. Het is gedrag waar je zoontje niets aan kan doen (a la greene: het ontbreekt hem nog aan de vaardigheden) maar hij krijgt wel straf. Daar snapt je zoontje niets van en hij leert het ook er ook niet door. Beter kun je hem dan leren wat hij in een dergelijke situatie wel kan doen ipv. brullen (in het eetvoorbeeld: uitleggen waarom hij niet meer wil eten, wie weet heeft hij wel buikpijn of zo).

Reactie

Hoi.

Bedankt weer voor de reacties.

Even een voorbeeld van wat ik echt moeilijk vind: vandaag om 12u zoon uit school gehaald. Boodschappen gaan doen, hij heeft klei gekregen en wilde daar bij thuskomst mee gaan spelen.
Tijdens boodschappen doen hebben we een broodje gegeten - als ik na school eerst naar huis ga en dan nog weg voor de boodschappen [20 min. rijden] gaat het vaak thuis al mis.

Terug van boodschappen: is hij denk ik al moe/ overprikkeld? Terwijl hij in de auto lekker even voor zich uit heeft gekeken. Zodra ik binnenkom, zonnebril nog op en volle blaas, word ik al gecommandeerd: helpen, mma jij moet HIEr komen! enz.
Even later is hij heel geconcentreerd bezig met zijn klei en porceleinverf [dat had ik liever niet maar goed, ik geef toe omdat hij het wil en mij kan het ook niets schelen eerlijk gezegd, het is meer het gevoel dat ik hem steeds zijn zin geef..] - en dan opeens begint hij heel hard te gillen. Wil hij dat ik kom helpen..
Nu loopt hij heel hoog te gillen.. terwijl we hebben afgesproken dat mam even een mailtje verstiurt.

net heeft hij de stekker vd laptop er al uitgetrokken [die valt dan direkt uit].

Een heel verhaal.. Maar ik rpobeer aan te geven waar ik mee zit. Nu brult hij, ik zeg: 'wat is er?'Hij: ik wil NU klei bakken! [ik heb net een recept opgezocht om zelf klei te maken, dat wil hij dan NU doen en dat kan gewoon even niet!]
vervolgens komt hij mijn spulletjespakken, mij rpikken met dingen enz. Heb hem even op schoot genomen en gevraagd wat hij van mij wilde. gaat hi aan mijn neus zitten.

Anyway, nu doet hij een racespelletje.

Ik merk vooral, dat ik zelf overprikkeld ben.. Voor hij naar school ging [4 ochtenden] ging hij 3 hele dagen naar de opvang samen met broer. Dat was zo fijn voor mij, ik had die dagen ook echt nodig en dat merk ik nu [het was ook luxe natuurlijk..]

Dus tja, ik heb ook nog wat te sleutelen aan mezelf. maar hoe ik nu zo'n middag met hem doorkom zonder dat ik me zo naar ga voelen. En dat op hem afstraal. Ik weet gewoon echt niet wat ik met zijn gedrag aanmoet.

Gisteren was het weer even moeilijk met zijn vader, die weer uit zijn slof geschoot - er gebeurt dan niets, behalve dat hij opspringt en daar schrikt zoon dan al van. Dat ging hij nog even uitpraten met em en hij zei dat papa te vaak boos en streng was en dat hij maar in NL est gaan wonen, dan zou hij wel met mij hier blijven.
Nu klinkt het wrs alsof zin vader een griezel is, maar dat is echt niet zo. Hij neemt ze heel vaak op sleeptouw zodst ik thuis even wat kan doen [stofzuigen lukt nu al niet]

Nou, weer een heel gefrustreerd verslag. Ga nu weer naar zoonlief Echt mijn best doen om positief te zijn.

Groetjes.

Overprikkeld

Lastig voor je hoor want zie daar maar eens uit te komen en er weer rust in te krijgen, ook voor jezelf.
Maar ik zie vooral een jongetje dat jou nodig heeft en mogelijk het idee heeft dat hij heel hard moet werken om die aandacht van jou te krijgen en dat niet altijd op een goede manier doet.
Je kunt het mogelijk in kleine stapjes ontleden en proberen rustiger te maken.
En inderdaad, ik werd er soms knotsgek van dat mijn huishouden bleef liggen maar het is even niet anders. Als de zaak tot rust mocht komen dan komt dat wel weer terug.
Maar ik zou zo'n kind niet zomaar meenemen om boodschappen te doen. Bij mij gingen kinderen mee boodschappen doen op een voorspelbare manier. 's morgens op weg naar werk en opvang namen we door wat voor boodschappen we 's avonds gingen halen. In de volgorde van de winkel.
S'avonds op de terugweg herhaalden we dat nog even. En dan in de winkel was het gewoon binnenhalen van de spullen tot we bij de kassa waren. Het hele traject was duidelijk.
Met dochter later was het boodschappen doen op een vaste dag in de week met een briefje dat dochter afvinkte als ze het in het wagentje had en weer die volgorde tot we bij de kassa waren.

Een activiteit zien aankomen en vooraf aangeven wat wel en niet gaat gebeuren. En dat is geen afspraak. Afspreken dat moeder een mailtje stuurt is een mededeling.

En inderdaad het is nog steeds heel moeilijk voor dochter om te wachten met mijn hulp vragen. Er is een periode geweest en dat dreigt soms nog, dat ze in de verte om mij staat te roepen, terwijl ik er hele projecten tegenaan heb gegooid om haar te leren naar mij toe te komen en dan haar vraag te stellen. En dan geef ik haar een antwoord met een tijd wanneer ik daar antwoord op geef.

Om je een beetje een idee te geven.
Maar het vraagt wat van jezelf. Het is een puzzeltje. Maar als je het een beetje doorkrijgt kan het ook voor jezelf heel leuk worden. Een soort sport!

Turning point

Maar in de grootste crisis bleek het toch het meest fortuinlijk om de kinderen echt voor te laten gaan. Alles laten vallen en eerst een zaak met kind weer op de rails te krijgen. Dat kost namelijk veel minder energie en tijd dan voortdurend je eigen weerstand en programma er door te blijven drammen. En het is een fase. Later kunnen ze mogelijk wel leren om te wachten of jou voor te laten gaan.

Volgens mij

schreeuwt je zoon om structuur. Je schrijft er niet bij wat jouw aandeel precies is, dus in hoeverre je hem die structuur al geeft. Duidelijkheid is echt het sleutelwoord, en het is aan jou (iid die puzzel!) om uit te vinden hoe zaken bij jouw kind duidelijk kunnen worden gemaakt, want dat verschilt nogal. En soms kan het heel simpel zijn, kan het genoeg zijn om in de auto al aan te kondigen dat je thuis eerst gaat plassen, dan gaat...wat je ook even wilt doen, en dat je hem dan gaat helpen met kleien. Ik zou me daar ook echt op voorbereiden; alle tijd even voor je zoontje. En ook op tijd aankondigen dat hij daarna even alleen...enz. Als je een modus gevonden hebt met zoon, hoef je ook minder boos te worden, en vader natuurlijk ook. Het kan heel goed zijn dat je zoon duidelijke leiding mist, en vandaaruit zelf leiding gaat (proberen te )nemen.

Nog even reageren, komt er nu niet van omdat ik probeer 100% op zoonlief te focussen

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.