Nooit genoeg!

Herken het wel bij mijn zoon (ook bijna 7, met ADHD en licht vermoeden ASS, ook nog in onderzoek). Ten eerste kan hij nooit iets laten gaan. Hij bijt zich vast in iets als een pitbull tot hij weet wat het is of waar het om gaat. Dat ingepakte cadeautje had hij niet meer met rust gelaten. En verder lijkt het nooit genoeg voor hem: aandacht, dingen krijgen, vooral als hij bang is dat hij iets te kort komt in verhouding met zijn broertjes en zusje. Hij kan dus ook van soms altijd maken of van soms nooit. Maar is dat ook niet gewoon kindeigen?

Pfff, het lucht wel op

Het is fijn om herkenning te lezen .

@sharon: Ja, volgens mij is het wel kind-eigen, maar ik ervaar het bij hem toch wel als extreem. Zijn zusje heeft het namelijk ook wel eens, maar die blijft er niet zo in hangen.

@fladderbeestje: cru is het,maar het is zo fijn om te lezen dat andere ouders hier ook mee worstelen. Ik vind mezelf zo vaak een onaardige moeder, omdat ik niet het geduld kan opbrengen om 100.000 keer uit te leggen waarom wel/niet.
Zoonlief is wel dol op verrassingen en kan daardoor ook enorm genieten van een skelter, van sinterklaas, van verjaardagen. Gelukkig geen zuur gezicht omdat de cadeautjes niet in de smaak vallen. Dankbaarheid verwachten blijft mijn valkuil, maar zijn enthousiaste rondracen in de buurt is dankbaarheid in natura !

Maar als hij eenmaal weet dat er ergens in huis een cadeautje ligt of dat er een keer weer gezwommen gaat worden (zelfs als je exact vertelt wie, wat, waarom, hoe en wanneer . Dan blijft hij er telkens mee bezig. Daarom was het dus ook niet de bedoeling dat hij het cadeau zag....was een gevalletje van verkeerde moment, verkeerde plaats. Hoe goed uitgekiend je het ook kunt hebben, het gaat toch vaak net even mis.

Weet je ik heb zo vaak het gevoel dat IK het niet goed uitgelegd heb en dan leg ik het maar weer uit. Of dat hij het gewoon niet begrepen heeft. Maar misschien moet ik dat meer loslaten?!

@Pelle: Zakgeld krijgt hij al een hele tijd. We dachten dat dat een goed idee zou zijn. Maar nu is het telkens te weinig. En aan de ene kant wil hij sparen voor iets groots, aan de andere kant heeft hij NU geld en wil het NU uitgeven aan allerlei dingen waar hij naar een paar dagen niet meer naar omkijkt. Als ik hem dat uitleg, dan lijkt hij het te begrijpen. Maar krijg ik het later terug, want hij mocht van mij iets niet kopen.

Ik vind het zo lastig dat een gesprek voeren bijna niet mogelijk is met hem. Dan denk ik: je bent bijna 7, nu moet dat toch wel eens lukken. Naast dat hij me voor mijn gevoel niet begrijpt, heeft hij dan ook nog eens niet de concentratie om langer dan 10 seconden naar mijn uitleg te luisteren....Het maakt me vaak moedeloos en dan twijfel ik aan mezelf.

Minder

Hier heeft zoon dit ook heel erg gedaan. Ook vragen wat we die avond gingen eten, wel honderd keer. Of zeggen dat hij zich niet lekker voelt. Of zeggen dat hij morgen niet naar school wil. Honderd keer, zo vermoeiend!
Nu ik dit draadje lees realiseer ik me dat het hier echt heel erg verbeterd is. Hij doet het nog wel eens een keer, maar dan zeg is: 'Dat weet je al.' En dan is het meestal wel klaar. Het leek altijd net alsof de informatie die hij kreeg, niet bleef hangen in zijn kort termijngeheugen. Dus maakte hij elke keer dezelfde gedachtenlus.

Nee,

ik vind dit helemaal niet herkenbaar. Mijn zoon adhd en pdd? is juist snel af te leiden van iets zeker iets dergelijks als dat. Er zijn wel eens andere onderwerpen, bepaalde angsten of zaken die hij niet begrijpt en is daarvan niet goed af te leiden.
Maar het ontevredene en erop doorgaan dat hij 'te kort komt 'en achtergesteld wordt zou ik niet relateren aan zijn adhd. Misschien wel aan ass; in die zin dat het moeilijk is een vastgezet idee in dat hoofdje los te laten.

Koentje

'Misschien wel aan ass; in die zin dat het moeilijk is een vastgezet idee in dat hoofdje los te laten.'

Ja, vind jij dat iets voor ass? Mijn zoon heeft dat nl heeel erg, hij vergeet ook nooit iets. Als hij zich ergens over achtergesteld voelt, kan hij er na 3 weken nog op terugkomen, of nog later. maar goed, het kan ook een karaktereigenschap zijn.

Yep afkappen die hap

Heel herkenbaar, en dodelijk vermoeiend.

Ik ben er ook altijd zo klaar mee: ik heb het je al uitgelegd en nu is het klaar.

Maar ik voel me dan altijd wel een ontaarde moeder. Gezellig is het niet om zo te reageren. Maar oeverloze discussie over niets zijn ook niet zo mijn ding. Daar heb ik gewoonweg het geduld niet voor.

Ben allang blij dat ik hier blijkbaar niet alleen in sta....

Zo herkenbaar: olifantsgeheugen

Mijn zoon had/ heeft daar inderdaad ook veel last van. Op een gegeven moment ging het helemaal niet meer goed in groep 2, wilde hij niet meer naar school. Terwijl hij heel graag ging voorheen.

Bleek hij zich nog steeds druk te maken over een duw van een bepaald kind van een jaar daarvoor, een oneerlijke actie van een ander en het voordringen van een derde. En wellicht is er nog meer geweest. Allemaal oneerlijk vanuit het perspectief van mijn zoon, maar vanuit mijn perspectief totaal verjaard, voor hem echter niet.

Met school hebben we toen afgesproken dat ieder incident dat in de klas plaatsvond (ook als het niet mijn zoon betrof) even op een papiertje in zijn broodtrommel gedaan werd. Hij kan zich ook opwinden over onrecht door anderen naar anderen. Dan laten wij hem het thuis nog een aantal keren vertellen en na verloop van tijd wil hij het er zelf niet meer over hebben, dan is het klaar. De juffen werken daar gelukkig super aan mee. Maar o, wat gaat daar een hoop energie in zitten.

@Pippin: als je nu terugkijkt, wat zorgt er nu voor dat het beter gaat? Kun je daar de vinger op leggen?

Agchie

Ik vind het moeilijk om te zeggen wat er voor zorgt dat het beter gaat. Volgens mij vooral de tijd. Zoon is ouder geworden, kan beter denken en kan dus zichzelf beter afremmen in zijn gedrag.
Ik heb het er ook weleens heel voorzichtig met hem over gehad. Gewoon heel waardevrij benoemen dat hij steeds weer bevestiging vroeg van iets wat hij al wist. Hij zag zelf het onlogische er wel van in. Hij wil altijd graag logisch en beredeneerbaar zijn, wij kunnen hem op grond van argumenten en logica altijd heel goed bereiken.

Heel herkenbaar....

maar het is hier wel beter geworden door de jaren heen....het kan dus nog goedkomen!