Ochtend drama met zoon
Zoon, 11 jaar, ADHD en PDD?, was vanmorgen in de weer. Medicatie werkte nog niet… Ik hoorde hem springen en tegelijker tijd aan het draadje van de badkamerlamp trekken, zodat hij de hele draad, met schakelaar eraf trok. Ik was daar boos over en sprak hem aan. Hij zei (zoals gewoonlijk) dat hij er niets aan kon doen en werd boos op mij. Hij ontkende meerdere keren dat hij sprong en het touwtje tegelijk pakte. Dit doet hij dus heel vaak ; hij doet iets, je zegt er iets over, hij ontkent het stomweg. Je ziet het nog geen twee tellen daarvoor voor je neus gebeuren, maar toch is het niet waar.
In zijn boosheid scheldt hij me uit. Toen ging ik dus echt uit mijn plaat. Op een bepaald moment ben ik hem achterna gevlogen (ik was echt laaiend) en heb hem vastgepakt. Ik heb hem op de grond geduwd, zijn armen vasthoudend en heb hem toegeschreeuwd dat hij niet moest liegen, mij niet moest uitschelden enzovoort. Pas als hij woordelijk toegeeft dat hij sprong en het touwtje pakte en hij sorry gezegd heeft voor het uitschelden laat ik hem los om weg te gaan. Wat hij me dan al meerdere malen, huilend vroeg. (Ga alsjeblieft weg, laat me met rust)
Als ik beneden ben schreeuwt hij me nog iets na, ik weet niet eens meer wat. Ik storm weer naar boven (waarbij ik ook nog eens mijn been lelijk stoot) maar al onderweg begint hij ‘nee, sorry, sorry’ te roepen en ga ik weer terug, al waarschuwend dat hij nu echt moet stoppen.
Even daarna kunnen we er over praten. Ik zeg hem dat het mij verschrikkelijk boos maakt dat hij steeds dingen doet en het erna ontkent. Dan zeg ik hem dat ik weet dat het niet hoort dat ik hem zo aanpak en op de grond druk. Ik vraag hem of ik hem pijn heb gedaan. Hij zegt ‘Nee, maar ik was heel bang voor jou, mama’…..
Dan vertel ik hem ‘Weet je, ik twijfel vaak of jij wel begrijpt wie er hier de baas is. Je luistert vaak niet en doet heel brutaal en ik vertel het je steeds, maar je gaat maar door. Dan krijg ik het gevoel dat je nog steeds niet snapt dat ik hier de baas ben en denk ik dat ik het je dan maar moet laten voelen. Toen heb ik je in mijn boosheid tegen de grond gedrukt. Dat is niet goed, en ik wil je niet bang maken, maar je moet echt goed begrijpen wie er hier de baas is. En ik wil niet dat je dingen stuk maakt en mij ook nog eens uitscheldt’
Vervolgens begon hij zelf over twee grotere kinderen die in een instituut zitten i.v.m. gedragsproblemen. Hij zei;’Mama, ik wil niet net als Celine en Peter naar een inrichting ’
Toen heb ik hem het volgende uitgelegd:’ Luister. Als jij straks een puber wordt, dan wordt je groter en sterker dan ik, maar dan moet je nog wel worden opgevoed. Als het dan zo is dat jij echt niet naar mij luistert of je gaat zelfs mij dwingen om te doen wat jij wil, dan kan ik jou niet meer opvoeden. En dan is de kans groot dat je later in de gevangenis komt. En dat wil ik niet. Dus, als het echt niet meer gaat, dus als je geweld gebruikt en jij gaat echt niet beter luisteren dan ga je op een bepaald moment hier het huis uit. Want ik ben vastbesloten om jou goed op te voeden en als dat niet lukt moeten andere mensen dat doen. Als je ergens in een tehuis komt dan zijn daar meerdere groepsleiders en als je dan zo doet dan sluiten ze je op in een isoleercel tot je je weer kunt gedragen.
Hierover heb ik nog rustig met hem kunnen praten. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik dit niet als dreigement gebruik, maar dit wel is wat er gebeurt. Ik moet zeggen dat ik dit ook werkelijk meen. Het zal vreselijk zijn als het zo ver komt, maar ik meen het als ik zeg dat ik wil dat hij niet gaat afglijden en het verkeerde pad opga. Dan geef ik liever de opvoeding uit handen.
In deze situatie moet ik er overigens bij vermelden dat ik momenteel overspannen ben, door meerdere oorzaken. Toch vraag ik me ernstig af hoe slecht dit was. Hoe erg is het dat ik hem zo intimideerde? En vooral hoe kan het anders? En herkent iemand dat eeuwige ontkennen van wat hij gedaan heeft? Hoe kun je daar anders mee omgaan? (afgezien van het feit dat ik wel weet dat ik beter rustig kan blijven)
Moeder
Wat ontzettend moeilijk voor je. Je vraagt of het slecht was wat je deed. Het lukte je niet meer en het gebeurde.
Ik vind het heel goed dat je het daarna met hem besproken hebt. Terugdraaien kan niet meer he.
Misschien had hij het wel even nodig, wijzen op zijn plek. Of dat anders had gekund....
Wat ik herken, nou ja zoon is wel jonger (alleen adhd), is het buiten-zich-zelf-plaatsen van wat het kind doet. Mijn zoon legt heel vaak bij mij de schuld. Zo zal hij zichzelf ook niet geroepen voelen om het op te pakken, om het te verbeteren. Wat ik wel vaak voel is dat het te kwetsbaar is voor 'm . Het gebeurde weer voordat hij het doorhad. En daar komt dan ook het ontkennen voor.
Ik denk dat het wel goed is om te erkennen dat het niet het doel was om dat te doen wat gebeurde. Etc etc.
Hier is het trouwens ook zo dat er eerst flink boosheid heen en weer gaat om met zoon te kunnen praten. Anders staat hij helemaal niet zo open voor een gesprekje. Blijkbaar is dat het moment dat hij er zelf ook last van ondervindt.
Je hebt laten zien dat jij de baas bent. Maar het is wel goed om eens te kijken hoe het anders kan. Dit kan ook niet meer als hij fysiek groter en sterker is.
Lastig
Supergoed dat je er met hem over gepraat hebt. Ik heb ook een zeer drukke zoon en ik merk dat als ik hem direct confronteer met wat hij gedaan heeft, dat hij dat heel moeilijk vindt en dat dan ontkent. Als ik het anders breng: Lastig he, om van dat touwtje af te blijven, je wilde het niet kapot maken he!....dan merkt hij dat ik begrijp dat hij het lastig vindt. Dan kan ik daarna aangeven dat ik er boos om ben dat het kapot is.....Op de een of andere wijze begrijpt hij dan beter dat ik aan de ene kant wel besef dat hij het niet expres doet, maar dat ik het wel erg vind dat het kapot is.
Misschien heb je hier iets aan? Wel lastig trouwens als je zelf al overspannen bent! Dan hakt dit gedrag er nog harder in.
Groetjes,
Agchie
Geen strijd aangaan
Soms kan onze zoon ook erg onredelijk zijn, als hij overprikkeld is. Dan kan hij de vreselijkste beschuldigingen schreeuwen, of inderdaad ontkennen dat hij iets gedaan heeft. Ik heb inmiddels geleerd om dan niet de strijd met hem aan te gaan. Ik zeg dan heel rustig (maar inwendig kokend, vergis je niet) dat hij onredelijk is en ik loop bij hem weg.
Even later komt hij dan naar me toe en biedt zijn excuses aan. Dan bespreken wij wat er gebeurd is, ongeveer op de manier die Agchie beschrijft en bespreken wij hoe we soortgelijke situatie in de toekomst kunnen voorkomen. Als hij niet naar mij toekomt, ga ik naar hem toe, maar dat is de laatste tijd eigenlijk niet meer nodig.
Het lukt mij veel beter om rustig te blijven, sinds ik mezelf erin getraind heb, om niet alleen naar het gedrag te kijken, maar altijd naar de intentie erachter. Die is namelijk meestal helemaal zo slecht niet. Het pakt alleen zo vaak verkeerd uit.
Pff, ik hoop niet dat je denkt dat ik deze post betweterig bedoel, want ik weet het helemaal niet zo goed hoor. Ik ben geraakt door je vraag en vertel alleen maar hoe het hier een beetje werkt.
Overigens, weet je zoon dat je overspannen bent? Als ik een moeilijkere periode heb, licht ik mijn zoon wel altijd in. Dan schrikt hij niet zo als ik heftig reageer. Want hoe heftig zoon kan doen, hij raakt helemaal van de leg als een ander datzelfde bij hem doet.
En jijzelf?
Totaal los van de problemen van je zoon: heb je wel hulp voor jezelf?
Als je overspannen bent, dan is de zorg voor een zorgenkind het laatste wat je erbij kunt hebben.
In het vliegtuig geven ze altijd de instructie voor de zuurstofkapjes. "Indien u met een kind reist, zet dan eerst zelf het mondkapje op en dan pas bij uw kind".
De eerste keer dat ik dat hoorde, vond ik dat vreemd. Maar later begreep ik het: je kunt niet van jezelf verwachten dat je goed, stabiel voor je kind kunt zorgen als je kapot bent. Zeker niet voor een zorgenkind.
Dus: heb je hulp voor jezelf? En indien niet: ga die dan zo snel mogelijk zoeken. Desnoods in overleg met de huisarts. Jouw overspannenheid is het eerste probleem dat opgelost moet worden. Want als ik jou de rest zie beschrijven, dan denk ik dat jij best weet hoe je het aan moet pakken. Je moet alleen genoeg uitgerust zijn om dit ook aan te kunnen. En die rust heb je nu niet.
Heel veel sterkte
Tihama
Overspannen
ja, klinkt inderdaad aardig overspannen. ga hulp zoeken.
Ontkennen
Je schrijft dat je zoon PDD heeft, of iig mogelijk? Dan is dat ontkennen helemaal zo gek toch niet? De kans is groot dat hij echt niet begrijpt wat er gebeurt. Oorzaak-gevolg is helemaal niet zo evident bij mensen met PDD. Vandaar dat het ook wel ´logisch` is als hij dan, waarschijnlijk uit angst, onbegrip en frustatie, agressief reageert op jouw boosheid.
Overspannen moeder
Ik zit al een hele dag na te denken of ik zal reageren en wat ik dan zal zeggen. Mijn aarzeling komt voort uit mijn gevoel dat het mij ook zomaar zo kunnen gebeuren, zo'n situatie. Net of ik mijn eigen zoon en mezelf beschreven zie over 4 jaar. En we hebben dergelijke situaties ook al meegemaakt, dat het echt van kwaad tot erger ging terwijl het (achteraf) dan eigenlijk niet eens de moeite waard is. Maar door de tegenwerking van het kind verval je af en toe in zulk gedrag. Ik vind het in elk geval geen goede zaak en ik denk ook dat het een kind kan schaden. Niet als het een keertje gebeurt en wordt uitgepraat, maar wel als dit vaker voor komt.
Dat ontkennen komt hier ook voor in een iets andere vorm. Sommige dingen zijn hier niet de _schuld_ van zoonlief, want hij deed het niet expres. Dus als ie het niet expres doet, dan hoeft hij van zichzelf niet bij hemzelf te rade te gaan. Vaak is het dan gewoon een ongelukje of iets dat ie niet goed doordacht heeft. Wij geven nu iedere keer uitgebreid aandacht aan zulke situaties. Zolang hij het niet wil bespreken wordt hij verwijderd uit de woonkamer. Ik eis niet onmiddelijk "sorry" oid, wel wil ik dat hij inziet dat de ongewenste situatie door hem veroorzaakt is, al dan niet expres. Dat lukt steeds beter. Vooral door te vragen wat hij precies aan handelingen heeft gedaan en erop te wijzen dat hij bv. de enige in de buurt was en dat iemand anders dat glas niet kan hebben omgegooid (om maar iets te noemen). Uiteindelijk lopen deze situaties dan vaker met een sisser af, én hij leert er weer iets van. En wat ik dan ook nog wel eens doe (vind mijn zoon niet leuk trouwens) is later nog even overdreven zelf iets fout doen en zeggen dat het hélemaal mijn schuld niet was, om nog even een spiegeltje voor te houden.
Ik zou niet dreigen met inrichtingen, gevangenissen etc. Als ik het zo lees is dat helemaal niet aan de orde bij je zoon. Hij is nog volop in ontwikkeling, begint te puberen dus het is niet vreemd dat dergelijke zaken zich af en toe voordoen. Dat wil niet zeggen dat je zoon niet meer te handhaven is toch?
Ik zou zeker hulp gaan zoeken voor jezelf en ook voor je zoon. Een psycholoog bijvoorbeeld die jullie kan begeleiden en hem kan leren met moeilijke situaties om te gaan. Want ik denk echt dat je zoon uit onmacht zo heeft gehandeld, dat hij de kunst om met dergelijke foutjes om te gaan nog niet beheerst. Die kunst kan hij alleen leren in een thuishaven waar hij zich veilig kan voelen. Vanuit zijn angst gaat hij dit gedrag/deze vaardigheid niet aanleren!
Ik wens je sterkte, ik vind het heel goed dat je dit met ons wilde delen!
Tot 10 tellen
IK loop hoervoor bij een psycholoog en had het er toevallig niet lang geleden er ook over dat ik sosm echt zoooo kwaad wordt en ik haar niet aan wil raken maar dat kost veel moeite. Ik heb wel geleerd tot 10 tellen want als ze kwaad zijn zul je niets bereiken, ze zijn nou eemaal "anders"dat moeten wij accepteren en ermee leren leven want dan kunnen wij hun weer beter helpen. Hoe rustiger wij blijven hoe groter het resultaat later. Het dreigen zou niet werken volgens de psycholoog, want daarmee loop je veel te ver vooruit en echt snappen doen ze het toch niet op dat moment. Hun reageren zoals ze zijn en wij kunnen het versterken maar ook afzwakken. Ik zie het nu als leerschool, wij leren erbij en dat kunnen wij hun weer leren. Probeer jezelf in te denken, als iemand mij op de grond drukt en iets wil horen zeg ik het uiteindelij ook maar of ik het dan meen en het echt begrijp is dan de vraag. Maar ik snap wel hoe jij je voelt, echt waar, alleen ben ik alweer een jaar verder met begeleiden van haar stoornis. Zij heeft dan MCDD en PDD Nos maar het schelden en de driftbuien waren hier echt vreselijk, huilend naar mijn werk in de ochtend, bijna overspannen en gelukkig net op tijd een PGB zodat ik thuis kan blijven en weer op adem kan komen. IK ben nu sinds 2 weken bezig met beloningssysteem om haar te leren niet meer te schelden want ze kan zich niet goed inhouden en het flapt er zo weer uit, van hoer tot kankerwijf, dat vind ik echt wel grof en ik kan haar wel een klap geven maar dat lost niets op. Positief belonen werkt nu idd beter. Elke dag krijgt zij €1,- als ze niet gescholden heeft. In het begin gaat het zeker wel fout, maar nu is ze al aan het tellen, €1,- x 7 dagen is toch weer €7,- en dan per maand. Gaat zij de fout in zeg ik alleen maar daar gaat je geld, jammer en dan loop ik weg en reageer niet meer. Trouwens negeren is best een harde straf, kijk maar hoe erg het is als iemand je echt langere tijd volledig negeerd, best pijnlijk. Daarnaast krijgt zij wel straffen zoals huisarrest en pc verbod en geen kinderen op visite.Ik wens jou veel sterkte....Ik ben echt blij met de hulp van mijn psycholoog, want je krijgt zo toch rugsteun en bevestiging als je het wel goed doet en vooral goede tips.
Poeh!
ben nogal geschrokken van deze posting.
Ik heb zelf ook een zoon met pdd-nos en ik begrijp je reactie echt ! Ook zijn gedrag. Mijn zoon is ook 11 en heeft hetzelfde gedrag. ( schelden, schreeuwen enz.)
Heel moeilijk om mee om te gaan. Ben zelf ook overspannen geweest en gelukkig zit ik nu weer lekker in mijn vel waardoor ik alles weer veel beter aan kan.
Ga hulp zoeken !! Voor jezelf en voor hem. Probeer in ieder geval een oppas te vinden waardoor je even tijd hebt om jezelf op te laden.
De reactie van hem dat hij bang is voor jou doordat je zo reageerde herken ik ook. Zijn vader reageert namelijk ook buiten proportioneel. En doordat deze verhoudingen dus scheef zijn zie ik dat de combi vader zoon helemaal fout zit waardoor het gedrag van zoon alleen maar verergerd.
Heb je al eens een oudercursus gevolgd voor ouders met kinderen met autisme?
Deze cursus wordt vergoed en zal zeker verhelderend werken. Deze kinderen reageren nu eenmaal anders dan normale kinderen . Angst inboezemen zal je niet helpen om zijn reactie en gedrag te veranderen. Ik vermoed dat het alleen maar erger wordt aangezien het voorbeeld dat jij hem geeft .
Een veilige omgeving zal hem eerder leren om de waarheid te spreken. Misschien later terug komen op de kapotte schakelaar en er dan met hem over praten.
Sorry, ik wil geen verwijten geven, zit zelf ook regelmatig met de handen in het haar, maar dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk.
Dreigen met een inrichting is niet de goede oplossing. Dat geeft ook weer een onveilige en onoverzichtelijk situatie. Jij moet zijn stabiele factor zijn in zijn leven waardoor hij zich positief kan gaan ontwikkelen.
Probeer toch vooral de rust in je stem te brengen, hem kort en duidelijk iets uit te leggen. Mijn zoon zou jouw verhaal al helemaal niet begrijpen en alleen maar fragmenten er uit halen waar hij bang van zou worden. En onrust en angst verergeren zijn gedrag alleen maar.
Is er iemand die je kan helpen ?
Herkenbaar
Mijn (bijna)achtjarige vertoont hetzelfde gedrag. Wij gaan met hem het traject in bij de kinder- en jeugdafdeling van ggz. Er is bij hem wellicht sprake van adhd (vader heeft het ook) maar hij heeft ook gewoon al veel meegemaakt in zijn jonge leventje.
Ik vind het ook erg moeilijk om er mee om te gaan. Vooral het gebrek aan respect en de grote mond die hij vaak heeft. Verder ontsteekt hij regelmatig in een woede-aanval; krijsen, schelden, totaal niet meer voor rede vatbaar zijn. Ook het ontkennen herken ik heel erg. Hij liegt veel.
Zijn broertje van bijna zes is ook moeilijk, maar meer op een kinderlijke manier. Hem zet ik makkelijker aan de kant. Hij kan behoorlijk irritant gedrag vertonen, maar dat raakt me veel minder dan het gedrag van de oudste. De middelste roept hooguit dat we stom zijn, van de oudste moeten we soms gewoon dood.
Omdat ik het moeilijk vind om dit gedrag op een goede manier aan te pakken, heb ik mijn hulpvraag bij jeugdzorg neergelegd. We krijgen ambulante jeugdhulp en daarnaast een oudercursus. Is dat niet ook een idee voor jou?
Zelf heb ik af en toe nog gesprekken met een psycholoog, waarvan ik de frequentie ophoog in gespannen periodes.
Mams
Ik schreef het al in het draadje van algemeen, maar ik zou zeker het boek 'het explosieve kind', lezen als ik jou was. Het heeft bij ons een heel groot positief effect gehad.
Omdat wij nu met onze zoon in gesprek kunnnen. Omdat hij nu weet dat wij niet tegenover hem staan, maar naast hem. Omdat wij nu niet meer corrigeren, staffen en belonen, maar problemen oplossen met hem. En daar kan een beloning soms heel goed in passen, maar dan niet als een neerbuigende beloning van ouders die alles weten aan het stoute kind dat het nu wel goed doet. Maar als een onderlinge afspraak.
De meeste opvoedtips blijven bij adhd toch vaak hangen in structuur, duidelijk zijn, beloningssystemen, regels handhaven, niet emotioneel zijn. Dit past niet bij mij, ik kreeg het gevoel dat ze mijn kind zien als een soort puppy, die getraind moet worden.
Met de methode van het boek, kan ik mijn zorgen en gevoel wel met hem bespreken.
Pippin
Nog bedankt voor je reactie, ook bij algemeen. Heb al gekeken, dat boek kan ik bestellen bij bol.com. Dat ga ik ook zeker doen.
Weet je wat het is.. hij heeft vaak zelf niet eens door dat hij gedrag vertoont dat echt niet kan. Vanavond bijvoorbeeld, wilde hij na het eten graag een toetje. Ik vond dat prima. Tot hij in de koelkast (zonder vragen, en dat vind ik dus al niks) keek en zwaar beledigd riep; "What the fuck, nou heb je weer alleen danoontjes." Ja sorry hoor, maar dat pik ik dus echt niet! En dat snapt hij dan niet. Hij had gelijk hoor, ik had beloofd dat er ook andere toetjes zouden zijn. Maar het is de manier waarop het gaat. Zo ontzettend onrespectvol richting mij. Net alsof hij daar gewoon totaal geen feeling voor heeft. Hij commandeert en delegeert. En daar snap ik niks van, want ik heb dat nooit van m gepikt en ik pik het nog steeds niet.
Net als dat eeuwige weerwoord; "Ja, boeiend!" dan zet ik hem dus op de trap.
Punt is dat ik in dit onrespectvolle gedrag jegens mij heel veel terug zie van zijn vader, mijn ex. Dat maakt het voor mij moeilijker om er adequaat op te reageren. Het raakt me gewoon ontzettend wanneer hij dit doet.
Hoe is je engels?
Naar aanleiding van het draadje in algemeen over opvoedingsmethodes, ben ik gaan googlen naar Greene. Hij blijkt een website te hebben. Daarop staan filmpjes waarin hij zijn collaborative problem solving heel goed uitlegt. Het is alleen wel Engels, maar ik zit de hele midddag al gefascineerd te kijken. www.livesinthebalance.org
Heb net het eerste filmpje bekeken
"Kids do well if they can"
Wat ontzettend waar wat die man zegt. Daar kan ik helemaal achterstaan. En de achterliggende gedachte is hier dan ook; waarom gaat het zoals het gaat. Wat is het probleem. Dat probleem moet worden aangepakt, zodat ze ook weer de ruimte krijgen om zich te ontwikkelen.
Ik ga weer verder kijken 
Overspannen moeder?
Overspannen moeder, ben je er nog?
