Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

Ochtendritueel probleem

Mijn zoon van 11 met ADD vindt het erg moeilijk om op te starten s' ochtends.

Wij, als ouders, raken enorm gefrustreerd hierdoor.
We hebben picto's en afspraken gemaakt. Hij krijgt een beloning als het goed gaat.

HEt punt is dat hij zich 'smorgens vroeg erg moeilijk kan concentreren, dus feitelijk continu wat anders aan het doen is dat wat hij zou moeten doen.

Wij moedigen hem aan, doen positief maar het lijkt niet door te dringen. Daarop worden wij dan weer boos, en vooral ik ga dan dingen zeggen die niet goed zijn.
Dat helpt natuurlijk ook niet, want hij gaat er echt niet sneller door.

HEt lijkt wel of onze/mijn reactie steeds heftiger wordt hierop. Kortom het is bijna iedere morgen weer een hoop gedoe.
Toen hij nog jonger was, was dit niet zo'n punt omdat je een jonger kind natuurlijk helpt. Maar nu is hij 11 en ik wil graag dat hij zelfstandiger wordt.

Is dit bij iemand herkenbaar en hoe doen jullie dit smorgens?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Guinevere

Guinevere

17-11-2009 om 10:29

Vraagje

Krijgt hij medicatie, Addie? Ik lees hier wel eens over kinderen die dat al een half uur voor ze opstaan nemen. Tegen de tijd dat ze zich aan moeten kleden gaat het dan allemaal veel soepeler. En verder kun je hem wellicht in een ruimte zonder afleiding neerzetten met zijn kleren. Komt ie wellicht vanzelf weer op de gedachte dat ie zich moest gaan aankleden? Wat zegt hij er eigenlijk zelf over?
Hier gelukkig weinig van dergelijke perikelen, ADHD-zoon van 7 roept al om 7.35: "Kom, opschieten, ik ben al te laat!", waarna hij nog wel heerlijk gaat zitten trutten met zijn ontbijt, maar goed, niet op=honger in de klas...jammer dan.

addie

addie

17-11-2009 om 11:20 Topicstarter

Medicatie - ja

Hij krijgt Medikinet CR 30 mg, om ongeveer 7.15 en dat duurt een half uur voordat het gaat werken.
We geven het niet vroeger omdat we dan niet goed uitkomen in de middag enhet anders weer een probleem wordt bij het slapen gaan.

Het probleem is dat hij altijd wel wat vind wat hem afleid...al zou ik hem in een lege kamer zetten met alleen z'n kleren dan zou hij wsch met z'n kleren gaan rommellen, argh@#@%^%!!!

Het punt is, denk ik, onze frustratie en boosheid dat moet anders maar hoe hou je jezelf in de hand, als de stoom uit je oren komt. Ik bedoel, hij verandert niet maar hoe maak je het uitdagend voor hem om toch dat ochtendritueel goed te laten lopen. Hij zit vast in het moment en ik weet inmiddels niet meer hoe ik hem daarover heen moet krijgen.

Guinevere

Guinevere

17-11-2009 om 11:28

Omdraaien?

Kun je het omdraaien? Dus om 7.15 eerst ontbijten. En dan om 7.45 aankleden? Bij het aankleden zit er dan ook iets meer druk achter, omdat hij toch op tijd de deur uit moet.

Wat is nu precies het probleem?

het gedrag van je zoon of jullie reactie erop? een 11 jarige moet zich lijkt me wel zelf kunnen aankleden, maar verwacht je niet te veel organisatie vaardigheden?
hebben jullie al heel wat meegemaakt met hem dat jullie het einde van je latijn raken/zijn? wat voor hulp hebben jullie in het omgaan met zijn gedrag?

PDD-ertje

PDD-ertje

17-11-2009 om 12:14

Helpen door erbij te zitten

Ik begrijp dat je wil dat hij zich zelf aankleed. Maar als je schrijft als klein kind viel het wel mee doordat je dan zelf helpt maar nu is het erg lastig. Uiteindelijk is je doel natuurlijk dat hij het zelf doet, maar het lijkt of de stappen te groot zijn. Picto's en afspraken helpen niet genoeg. Een tussen stap kan zijn dat je erbij gaat zitten en hem wijst op wat hij moet doen. Dan doet hij het zelf maar jij spoort hem aan. Vreselijk frustrerend als het iedere ochtend een strijd is, sterkte.

T&T

T&T

17-11-2009 om 13:34

Kleine stapjes

Mijn zoon is 7 (en autistisch), en angstaanjagend traag in de ochtend gelukig niet altijd, dat is heel vreemd, soms komt hij ineens op tijd en aangekleed naar beneden gelopen... daar ben ik dan weer heel verbaasd maar wel blij over, ik weet dat hij het kan, maar idd die afleiding, er is altijd wel iets interessanters in de buurt. Schoenen aan doen kan een vreselijk drama zijn, waarbij ik ook vaak mijn geduld verlies, "ik ken niemand die er zooooo lang over kan doen om gewoon zijn schoenen aan te doen" heb ik hem wel eens toe geroepen, maar dat vindt hij dan wel weer grappig. (zoals hij het hele leven wel grappig lijkt te vinden)
Het lijkt alsof hij het met opzet doet, maar de beste remedie is toch om te beseffen dat dat echt niet zo is, op dat moment lukt het gewoon niet, en dan moet je dus even (op weg) helpen. Tenminste, als het snel moet, anders laat ik hem gerust een kwartier met zijn schoenen op de gang zitten.
Met aankleden hebben de picto's hier wel een tijdje geholpen, maar nu kijkt hij er bijna niet meer na. Vaak werkt het om in kleine stapjs te werken; nu doe je eerst je pyama uit... dan doe je je broek aan... en ja, tussen iedere stap door sta ik was op te ruimen of zo, want ook dan duurt het wel effe; 5 handdoeken gevouwen "en dan doe je nu je shirt aan..."
Goed op tijd opstaan. Is ook zo'n open deur, maar goed, hier twee auti's die niet blieven om opgejaagd te worden (of ook maar enigszins dat idee te krijgen) en dan ga je vanzelf wel eerder beginnen
Maar goed, ik denk niet dat er 1 pasklare oplossing is, en hier verschilt het ook weer erg van dag tot dag. Ik wens je een lange adem toe
groetjes, Tess

Pippin

Pippin

17-11-2009 om 13:35

Met pdd-ertje eens

Als het jouw niet lukt om je geduld te bewaren, en het je zoon niet lukt om te doen wat hij moet doen, dan is het denk ik het wijste om te denken: 'Hij kan dit nog niet' en een stap terug te doen. Hij is een kind, hij leert het nog wel, maar misschien later. Elke morgen strijd lijkt mij niet zo goed voor zijn (en jullie) zelfbeeld.
Mijn dochter is ook verschrikkelijk traag 's morgens, maar zij heeft heel veel tijd nodig om wakker te worden. Speelt dat bij je zoon misschien ook mee?
Onze dochter staat om 7 uur op, zit dan een half uur op de bank te staren, dan pas komt er leven in ;S. Echt waar. Wat bij haar helpt, elke morgen precies hetzelfde. Op dezelfde plek zitten, hetzelfde eten, dezelfde volgorde van aankleden. Ze kleed zich in de huiskamer aan (want dan hebben we toezicht op haar), ik moet haar er gemiddeld vier keer aan herinneren 'dat er niets gebeurt'. Zo noemen we dat. Vroeger zei ik altijd: 'Schiet nou eens op, werk eens door, niet zo langzaam' Maar daar werd ze heel verdrietig van. Ze doet het niet om mij te pesten, ze kan het echt niet helpen, ze vergeet wat ze aan het doen is. Soms zit ze voor zich uit te staren met haar sok half aan.
We gaan tegenwoordig wel een half uur voordat de school begint de deur uit. Het is makkelijk in tien minuten te fietsen, dus hebben we heel veel speling in de tijd. Dat is ook nodig want we staan regelmatig al bepakt en bezakt buiten, en dan moet ik de kleintjes weer van de fiets tillen, want dan is ze haar fietssleutel vergeten, of dan ligt haar tas nog in de gang, of dan moest ze dat ene boek mee naar school voor haar boekbespreking, of..... We rekenen er gewoon op dat ze tijd nodig heeft, traag is, honderd keer afgeleid is en op het laatste moment nog van alles wil pakken wat mee naar school MOET.
Wij zijn in het verleden ook vaak boos op haar geweest. Dat hielp niet.
Tussen de middag is het gek genoeg helemaal geen probleem bij haar (dan is ze nog chaotisch en vergeetachtig, maar niet traaaaag), het ligt gewoon aan het opstarten in de morgen.
Hoe is dat bij jouw zoon, kan hij op andere momenten wel enigszins opschieten?

Jakiro

Jakiro

17-11-2009 om 13:43

Eerder medicijnen en stukjes opdracht

Onze dochter krijgt dus (zoals Guinevere) zei, ontbijtje op bed: capsule Concerta met een beker water. Daarna mag ze nog en half uurtje doezelen en dan is het toch wel tempo draaien en niet teuten.
Wij geven haar ook geen grote opdracht, zoals aankleden, werkjes doen en met je tas over 15 minuten beneden staan.
Ik heb haar kleding al in setjes in de kast hangen; scheelt +/- 10 minuten teuttijd.
Daarbij geven we korte opdrachten: over 3 minuten aangekleed. Over 2 minuten tanden gepoetst. Deo op. Haren kammen. Agenda pakken. Boeken opzoeken. Boeken in de tas. Naar beneden. Ongeveer 10 korte opdrachten, duidelijk naar haar.
Beneden moet ze gaan zitten en boterham opeten zonder praten of lopen. 5 Minuten voor ze weg gaat waarschuwen dat ze bijna weg moet, na 2 minuten nog eens.
Misschien wel vel werk, maar in ieder geval zonder strijd en ik gef mijn dochter nog met volle overgave een pakkerd als ze wegfietst, zonder dat ik me geïrriteerd heb aan haar.
Je moet nu eenmaal accepteren dat het anders gaat dan met andere kinderen. Boos worden, geïrriteerd zijn en zuchten werkt alleen maar averechts en zorgt alleen maar voor een nare sfeer terijl het niet sneller gaat en je er ook niets mee op schiet.
Maar het grootste duwtje in de goede richting is de concerta in bed en even laten werken.
Jakiro

Elisa Gemani

Elisa Gemani

17-11-2009 om 14:03

Toezicht

Mijn zoontje van 8 (bijna 9) met ADHD doet het best goed in het algemeen. Inderdaad alles in kleine stapjes; meerdere "opdrachten" tegelijkertijd zijn te verwarrend. Ook ik hou toezicht bij de meeste zaken als aankleden, tandenpoetsen, eten, opruimen etc. Als hij dan weer afgeleid is kan ik hem zo wijzen op datgene wat hij aan het doen was/verondersteld wordt te doen. Kleding leg ik de avond vantevoren klaar. Wat ook kan helpen is een planner; je maakt een lijst van wat er gedaan moet worden met tijden en hoelang hij erover kan doen. Evt. in combinatie met het gebruik van een eierwekker; zo deden we het een tijd geleden maar dat is niet meer nodig. Mijn zoontje wil ook graag zelfstandiger worden (en dat lijkt mij ook erg fijn maar je moet niet vergeten dat dat bij een kind met ADHD nu eenmaal allemaal vaak wat langer duurt. Verder zou het natuurlijk ook nog zo kunnen zijn dat je zoon aan het puberen slaat en dat houdt ook in weerbarstig gedrag en nog minder concentratievermogen. Overigens krijgt mijn zoontje zijn Concerta bij het ontbijt. Wij krijgen nog steeds hulpverlening; mijn zoontje krijgt spel/gesprekstherapie/cognitieve gedragstherapie en ik krijg begeleiding bij het leren omgaan met een kind met ADHD en daar hebben we erg veel aan.

addie

addie

30-11-2009 om 20:05 Topicstarter

Goede weg

Daar ben ik weer! Ik had ff geen puf hoor. Wat jullie zeggen is allemaal waar en ik wist het ook wel. Maar soms is het wel fijn om het ook eens van een ander te horen.

Wij hebben sinds kort ook iemand die elke week langs komt om te helpen de problemen inzichtelijk te krijgen en praktische tips geeft. Echt erg behulpzaam en net dat extra zetje in de rug.

Idd delen we nu alles op in kleine stapjes, staan we vroeger op en "lopen" we wat meer mee. Het lijkt er idd op dat de stappen te groot waren voor zoon.

HEt gaat nog steeds niet geweldig maar we zijn nu met dit schema/benadering ook maar pas 1.5 week bezig. En omdat bij zoon alles ontzettend traag gaat en hij veel tijd nodig heeft om zich iets eigen te maken moeten wij echt een lange adem hebben.

En ja, wat is het probleem nu: wij of onze zoon. Ik denk een combinatie daarvan. Ja, wij hebben al een lange weg afgelegd en de rek is er zogezegd wel uit.

Wij zijn allemaal gefrustreerd hier en ons 1e doel is nu rust in de tent te krijgen (lees: rust in de moeder, haha)

Gelukkig zie ik al wat verbetering, want zoals het ging was het niet goed. Ik wil graag dat zoon op een fijne manier de deur uitgaat smorgens.
Het is ook een acceptatie probleem denk ik. Ik ben er achter gekomen dat ik best nog veel moeite heb met het feit dat zoon "anders" is.....

Pippin

Pippin

01-12-2009 om 09:19

Addie

Mooi hoor, dat je het gevoel hebt op de goede weg te zijn!
Dat accepteren, dat is gewoon hondsmoeilijk. Ik zie wel dat mijn kind 'anders' is, maar hem dan ook 'anders' benaderen, dat is stap twee. Want die toekomst he? Komt hij er dan wel, kan hij dan wel naar een gewone middelbare school? Hoe moet dat allemaal?
Ik hoop dat ik later aan deze twijfels terugdenk en dan kan denken: 'Wat is dat achteraf meegevallen!' Maar een deel van mij blijft bang dat ik later zal denken: 'O ja, toen ging het echt fout, dat was het begin van de echte ellende.'
En dan ook nog: 'Als ik zoon anders behandel, houd ik dan zijn 'anders-zijn' niet in stand? Wordt het dan geen selffulfilling prophesy?'
Lastig.

addie

addie

01-12-2009 om 21:46 Topicstarter

Anders / gewoon

ja, wat is anders zijn en wie bepaalt wat gewoon is???

Ik zoek, met hulp, naar de specifike gebruiksaanwijzing van zoon. En dat ik daarbij ook nog eens mijzelf tegen kom maakt het dubbel zo moeilijk.

Wij zijn aan het einde van ons latijn en proberen er uit te komen. En soms betekend dat 2 stappen vooruit en 1 stap achteruit.

Het valt me soms erg zwaar, maar ik heb geen keuze het moet anders gaan. En daarom ben ik super blij met de praktische hulp die ik nu krijg. Ik vind het vooral moeilijk als zoon weer eens gekke fratsen uithaalt. Ik ontplof dan zowat, juist omdat het de honderdduizendste keer weer is.
We proberen nu een andere benadering waarin we hem in zijn waarde willen laten en hem op een positieve duidelijke manier willen sturen. Dat is voor mij erg vermoeiend. Zoals al gezegd heb ik ook ADD en duidelijkheid is niet 1 van mijn sterkste kanten.

Het bieden van structuur dus ook niet...maar aldoende leert men, zal ik maar zeggen!
Ik heb er zelf ook veel baat bij en sinds ik weet dat ik ADD heb, is het een stuk makkelijker mezelf wat meer aan de structuur te houden.
ben alleen savond wel uitgeblust!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.