Omgaan met zorg & bezorgdheid
Mijn jongste zoon (8) is het afgelopen jaar veel ziek geweest. Periodes dat het goed gaat, worden afgewisseld met periodes met voor hem voor lichamelijk ongemak en pijn.
Komt bij dat wat hij heeft, kennelijk ook niet veel voorkomt bij kinderen. Via kinderarts, specialist, zijn we ook al twee keer doorgestuurd naar de professor.
Ook is eigenlijk nog steeds niet helemaal duidelijk wat hij nu precies heeft. Gelukkig zijn inmiddels ook een heleboel nare ziektes dmv onderzoek uitgesloten. Wat hij dan wel heeft, ligt waarschijnlijk ergens in het gebied van afweer/immuunssysteem, een nogal ingewikkelde geval dus.
Hoe gaan andere ouders met hun bezorgdheid over een (regelmatig) ziek kind om? Een jaar geleden had ik nog wel een optimisme van 'hij heeft iets, we gaan naar de dokter, en het gaat weer over', nog steeds heb ik in goeie periodes wel het gevoel 'hij groeit er misschien wel overheen'.
Totdat de lichamelijke problemen weer terugkomen.
In de eerste plaats natuurlijk zorg en bezorgheid om zoon, en daarna direct zorg om vele praktische problemen, hoe hou ik werk draaiende, huishouden, aandacht voor andere zoon, man... Wanneer kan zoon nog wel naar school, wanneer niet (als hij te veel pijn heeft), wel/niet eerder overblijven, eerder ophalen??? Wie kan ik bellen om in te springen (mijn moeder, zus??? Ze hebben niet altijd tijd).
Zowel werk als huishouden schieten er regelmatig bij in... Maar juist omdat men tot nu toe redelijk coulant is op mijn werk, verwacht men dat ik e.e.a. wel weer inhaal/inloop.... Maar dat is dus een groot probleem voor me. Mijn concentratie, en vermogen om snel te schakelen of snel ergens in te komen, is regelmatig tot een dieptepunt gedaald. Veel zaken kosten me veel meer tijd... Ik heb ook vaak stress dat ik ingeplande opdrachten niet afkrijg, omdat ziek-zijn van zoon weer plotseling de kop op kan steken.
Omdat ik vaak een vakantiedag/uren opneem, kan ik dit jaar ook weinig dagen tegemoet zien die ik echt voor mezelf kan houden. Vorig jaar heb ik wel een aantal dagen bijzonder verlof gehad ivm ziekenhuisopname. Uiteraard neemt manlief ook regelmatig vrij. Toen zoonlief in ziekenhuis lag, had ik volledig verlof, en werkte man halftijd, zo'n periode staat volledig in het teken van ziekte - dat hebben buitenstaanders vaak niet eens zo door.
Ik ben benieuwd hoe andere ouders hier mee omgaan. Hoe ga je om met je eigen ongerustheid omtrent het ziekzijn van je kind? En hoe regel je het praktische verhaal. Ik zou graag ervaringen van andere ouders horen.
Over die ongerustheid
Heel herkenbaar dat idee van probleem, dokter, oplossing.
Een beeld dat artsen ook graag in stand laten. De goeden niet te na gesproken. Toen mijn zoontje lastig te diagnosticeren darmklachten had zei een kinderarts ook "dat lossen we wel op". Niet dus. Ze kon er geen grip op krijgen, de klachten bleven. En het feit dat ze dat van tevoren gezegd had, maakte het voor mij net effe wat zuurder dat ze geen antwoord bleek te hebben.
Ik denk dat je langzaamaan toegroeit naar een punt waar je weer verder gaat met je leven, terwijl de ziekte ernaast meeloopt. Ik kan het niet zo goed uitleggen. De extra druk op je werk- en privéleven blijft, maar je gaat er anders mee om. Je pakt weer een ritme op van dingen die nog wel kunnen, en je bouwt er extra rituelen omheen om weer een soort normaliteit te krijgen. Zo ging het tenminste bij ons.
Geen oplossing dus, maar een andere bril.
Het is bij ons alweer een tijd geleden, en ik werkte toen maar weinig. Dus over het praktische verhaal kan ik niet zo veel zeggen.
