Onenigheid met ex over medicatie
Kort geleden hebben mijn ex en ik besloten medicatie te proberen bij onze zoon. Hij is 7, diagnose is pdd-nos met adhd-achtig gedrag. Thuis gaat het best goed, maar op school gaat het helaas niet zo goed. Hij is erg onrustig, zit veel aan andere kinderen, stoort kinderen en komt vaak niet aan wekren toe. Helemaal in deze decembertijden gaat het vaak mis. We hoopten dat het op school wat beter zou gaan met ritalin, we kwamen hier op na een gesprek met de kinderpsychiater. We zijn er mee begonnen in de laatste week voor de vakentie, maar dat is altijd al een hele slechte week voor hem, dus misschien was het niet slim on toen te beginnen, het leek alleen maar nog slechter te gaan (veel huilen en zo). We zijn wel met een hele lage dosering begonnen. Op donderdag ging zoon naar ex en hij is acuut zonder enig overleg er mee gestopt. Volgens hem ligt de onrust onze zoon aan andere stomme kinderen, de achterlijke juf, het feit dat hij minder gesport had, aan het heen en weer verhuizen tussen beide huizen, en ik wilde hem dan maar drogeren terijl gewoon liefde en rust en aandacht al is wat hij nodig heeft. En dat was het dan, hij is gestopt, wil er niet meer mee beginnen, wil het ook niet proberen, en ik kan dus niks. Het heeft geen zin hier wel wat te geven en daar niet, oftewel, het houdt op. Ik vind het vooral zo frustrerend omdat ik zoveel regel op school, met de kinderpsychiater, rugzakje, ik zet overal van alles in gang, volg ouderbegeleiding, ex doet niks en beslist even dat we deze weg niet in gaan slaan. Ik snap dat jullie geen pasklaar antwoord hebben, wil vooral even mijn frustratie kwijt, en misschien heeft toch nog iemand een kleine tip hoe ik het beste met de situatie om kan gan,
groetjes, Lena
Ppffffffffff
wat een moeilijke situatie. Het is inderdaad vaak zo dat de standpunten na een scheiding vaak verder uit elkaar komen te liggen en het moeilijk is om bij elkaar te komen. Terwijl dat toch echt moet m.b.t. dit onderwerp.
Heb je van te voren wel goed overlegt met ex?Hoe is dat overleg gelopen. En is hij ook niet bereid om met hulpverlening te praten?
Mag dat?
Hoi,
Bedankt voor jullie reacties. Fladderbeesteje, mag dat, dat jij zelf beslist over de medicatie? Ik ging r vanuit dat beide ouders dit moeten goedkeuren. Mijn ex haalt elke donderdag en brengt elke vrijdag, als hij hier achter zou komen zou hij ontploffen. De kinderpsychiater vond het ook geen goed idee omdat je je kind in een loyaliteitsconflict brengt als de één iets geeft wat de ander verbiedt. Ondertussen ben ik nog steeds kwaad, want het is niet alleen die medicatie maar hij zegt zulke nare en rare dingen over school. De juf is een k*twijf, de school zit vol lapzwanzen, en tegen mijn zoon zegt hij 'je bent een nieuwetijdskind en dan moet je vooral doen waar je zin in hebt (lees: niet werken als je er geen zin in hebt). Kortom, mijn opvoeding en wat ik wil bereiken met school wordt totaal in de weg gezeten.Ik zou willen dat ik de enige was die zeggenschap had, ik weet niet hoe ik om moet gaan met dit ontzettend domme gedrag. Helaas is het waar wat je zegt fladderbeestje, zoon heeft aandoening niet van een vreemde, maar hij is (gelukkig) een stuk slimmer dan zijn vader. Maar dat mijn ex een aandoening heeft die niet gediagnostiseerd is maar wel duidelijk aanwezig maakt het allemaal nog veel lastiger, het zorgt er voor dat hij totaal ontkent wat er met onze zoon is.
Mijn vriend zegt gewoon: als hij daar geen medicatie krijgt gaat ie er niet meer heen. Zo werkt dat natuurlijk niet, maar zo voel ik me wel. En dan gaat het natuurlijk niet alleen om die medicatie, maar de hele begeleiding bij pdd-nos. Even tot zover, groetjes, Lena
Ja hoor lena
mijn nichtje verkeert in zo'n zelfde situatie met haar ex, en voorzover ik weet geeft die nog steeds geen medicatie aan zijn kinderen, en mijn nichtje dus wel gewoon....
Nee...
Feitelijk mag je dit niet alleen beslissen als je allebei ouderlijk gezag hebt. Dus als de arts weet dat de vader tegen het geven van medicijnen is dan mag hij deze niet meer voorschrijven.
(Maar als je ex toch nooit mee gaat naar de arts, dan zou ik het eerst zo proberen, bij jouw wel en bij hem niet, en dan kijken hoe het zo gaat).
Verzorgende ouder
Ik weet het niet helemaal zeker, maar dacht dat de verzorgende ouder (waar het kind de meeste tijd verblijft) wel beslissingen over medicatie alleen mag maken. Wel is er een informatie plicht naar de niet-verzorgende ouder toe.
Dit lijkt mij een lastige situatie. Mijn ex staat gelukkig helemaal achter het besluit om medicatie te geven. Ik zou het gaan overleggen met de behandelaars van je zoon. Misschien kunnen die je ex uitnodigen om op gesprek te komen om uitleg te geven. Hoe meer bereidwillig jij je toont om deze situatie op te lossen iov. met de behandelaars hoe sterker jij staat en hoe meer je ex zijn kont tegen de krib gooit, hoe meer het eventueel tegen hem gebruikt zou kunnen worden.
Ik zat een paar jaar terug in de situatie dat ik keihard aan het werken was met thuisbegeleiding om de situatie thuis beter te maken en ex deed geen enkele moeite. BJZ en de instelling zagen dit als een ongezonde situatie voor zoon. Hun voorstel was toen om een onderzoek aan te vragen via de Raad van Kinderbescherming, zij zouden mij hierin steunen met als doel ex te dwingen om hulp bij te opvoeding te aanvaarden (en hulp voor zichzelf) of eventueel hem uit te ouderlijke macht te zetten. Ik vond dit toen wel erg ver gaan, want ex en ik waren (en zijn nogsteeds) goed in staat om te communiceren met elkaar. Maar ik vertel dit nu wel om aan te geven wat er wel eventueel mogelijk zou zijn. Dus bedenk wat je wilt voor je zoon en besprek dit met zijn behandelaars, zelf kan je weinig bereiken maar wel met de steun van officiele instanties. Maar bedenk wel dat het belangrijkste punt is, wat is het beste voor je zoon.
Beide
Mari:
"Ik weet het niet helemaal zeker, maar dacht dat de verzorgende ouder (waar het kind de meeste tijd verblijft) wel beslissingen over medicatie alleen mag maken."
Het hangt er een beetje vanaf hoe je de wet leest, maar strikt genomen mag het niet. Het is onduidelijk of ex vantevoren toestemming moet geven, maar als hij eenmaal heeft aangegeven het er niet mee eens te zijn, mag het niet en moet je in principe naar de rechter voor toestemming (ik herinner me over 1 zaak gelezen te hebben waarin idd de ene ouder naar de rechter stapte vanwege onenigheid over inentingen).
Tinus
Dus als ik mijn kind een paracetamol wil geven of hij krijgt een antibiotica kuur (nog pas gebeurt) , moet ik vooraf eerst mijn ex om toestemming vragen? Lijkt mij erg overdreven. Mijn kinderen gebruiken best veel medicijnen en daar wordt weleens aan gesleuteld door de kinderarts. Ik geef het door als ze een weekend bij pa zijn, ook het hoe en wat (informatie voorziening) maar ga echt niet om toestemming vragen. Ik ken wel verhalen van exen die bij voorbaat om alles nee zeggen, om hun ex te stangen.
Problemen
Hoi,
Los van of het mag of niet lijkt me dat zoiets veel problemen geeft. Stel dat ik medicatie ga geven terwijl hij dat niet wil, dan staat de al slechte relatie helemaal op scherp. Ondertussen gaat het tussen ex en mij steeds slechter, hij is alleen maar aan het schreeuwen en schelden, hij heeft net een baby en is zo overspannen als wat. Ik vind het zo jammer, dat gesprek dat we toen samen bij de kinderpsychiater hadden was eindelijk eens een rustig, normaal gesprek, hij gaf ook aan dat hij er zelf dingen in herkende, we deelden dezelfde bezorgdheid. Maar daar is nu niets meer van over. Ondertussen maak ik me behoorlijk zorgen over school, want zoon is, zoals altijd om deze tijd van het jaar, enorm druk en labiel en ongeconcentreerd. Het ging mij in de eerste instantie ook om tijdelijke medicatie, om te zorgen dat december/januari misschien een keer wat minder rampzalig verloopt dan anders. Zoon heeft nl nogal last van een nasleep, na december is hij nog zeker een maand van de leg. Februari tot en met april gaan goed, maar dan komen de verjaardagen, dan de schoolreizen , sportdagen, vakanties, etc. en gaat het weer mis. Ik hoop niet dat ik te zwartgallig klink, ik heb een super leuk en gezellig en grappig kind, maar als ik zie hoe het op school gaat en hoe ontzettend druk hij wordt van kerst en zo zakt de moed me een beetje in de schoenen. groetjes, Lena
Weer naar school
Hoi,
Maandag begint school weer, en ik zie er een beetje tegenop. Voor de vakantie ging het niet bepaald goed, en ik zal er extra hard tegenaan moeten om te zorgen dat het beter met hem gaat op school. Van ex niks meer gehoord. Ik heb hem meerdere keren gevraagd hoe hij, na het weigeren van medicatie, de weg ziet die we moeten gaan op school. Maar totale radiostilte. Er is dus niks veranderd, ik moet de problemen oplossen. En ik wil dat ook wel doen, ben ook wel zo arrogant om te denken dat ik dat beter kan dan hij, maar blijf toch kwaad. Hij roept wel even 'medicatie doen we niet' maar doet niks om de problemen op school op te lossen. Ik heb in ieder geval besloten een keer te gaan observeren op school (mag bij ons), even met eigen ogen zien wat er nou eigenlijk gebeurt. Ik zou willen dat ik, omdat ik toch alles alleen moet doen, ook alleen mocht beslissen, maar zo werkt het toch niet. Heel frustrerend. Maar wel goed om te lezen dat sommigen het wel zo doen, voor in geval van nood. Groetjes, Lena
Herkenning
Hier ook zo'n ex die op alles nee zegt maar niet met alternatieven komt. We hebben een jaar lagn ruzies gehad nadat we te horen haden gekregen dat zoontje het niet redde in het gewone onderwijs. Ex wou niks, alleen dat kind on gewoon onderwijs bleef en overging. het lag aan de school, aan mij,aan het kind. En ik maar rondhollen, scholen bekijken, medicatiemogelijkheden, kind laten bijspijkeren in de vakantie.
Uiteindelijk heb ik, na alle adviezen bekeken te hebben, de knoop doorgehakt en zoontje in het BO geplaatst. Na het eerste rapport was hij dolgelukkig, eindelijk eens goeie punten. Alleen had papa gezegd dat die niet telden want 'het was toch geen echte school'.
Gelukkig is ex nu druk met nieuwe vrouw, baby; volgende baby en bouw van huis en heeft hij nog weinig tijd voor zoon en alles errond. Wel, niet fijn voor zoontje natuurlijk maar zo ben ik tenminste van de ruzies af. We praten er gewoon niet meer over.
Maar ik heb geen advies want ik weet zelf niet hoe dit op te lossen. Er zullen ook in de toekomst nog beslissingen moeten genomen worden, samen bij voorkeur. Maar hoe dat moet met een man die weigert te aanvaarden dat er iets mis is met zijn kind.Ik weet het niet.
Lena
Ik heb direct bij de psychiater aangegeven dat mijn ex waarschijnlijk niet zat te wachten op medicatie. Daarop hebben we besloten om haar Ritalin te geven omdat dit een kortwerkend medicijn is en de "schade" het mist als het een keer niet gegeven wordt.
We geven de medicijnen elke keer mee en ze krijgt het inmiddels ook gewoon bij ex. Dit meer omdat dochter nogal rigide is in dat soort dingen en zij om half 8 smorgens en half 1 smiddags haar pil moet hebben, anders vergaat voor haar de wereld (vanuit haar autistische blik gezien).
