
Quin van der Veer
16-11-2011 om 11:37
Ouderbegeleiding
Sinds kort krijgen wij ouderbegeleiding vanwege onze zoon (ADHD met PDD-NOS). En om eerlijk te zijn heb ik er nog helemaal niets aan gehad. Op onze vragen komen alleen de standaard riedeltjes (pictogrammen, lijstjes, structuur, dólletjes gewoon) naar boven, maar ik heb niet het idee dat er écht naar ons wordt geluisterd. Heeft iemand hier ervaring met ouderbegeleiding die wel toegevoegde waarde had? Ben ik al te ervaren met de aanpak van onze zoon, verwacht ik teveel, hoe kan ik hier wel iets uithalen? Ik vind het nogal een domper en had eigenlijk wel wat meer creativiteit van een ouderbegeleider verwacht.

koentje
16-11-2011 om 11:50
Wij zijn hierin
ook teleurgesteld. Mijn breekpunt was toen de therapeut tegen me zei:'Als jullie komen ga ik altijd even lekker onderuit zitten en probeer de tips te onthouden die jullie geven want die geef ik weer door aan andere ouders....'
Ja doeoeoeoeoei!
Later kwamen wij iemand tegen die wel echt luistert, meedenkt en stappen aangeeft. Maar momenteel is het eigenlijk ook weer een beetje verworden tot wat minder doelgerichte gesprekken. Komt ook omdat inmiddels alles helder is en alles redelijk loopt. Alleen durven we niet echt 'los' te laten omdat hij binnenkort in de puberteit komt.

Karmijn
16-11-2011 om 12:14
Wij
Hier hebben wij ouderbegeleiding gehad, van de 'gewone' therapeut van onze zoon. Dat was zeer nuttig, omdat ik bij haar mijn depressieve gevoelens, angsten en zorgen kon verwoorden en omdat zij zoon ook kende, dus niet bleef hangen in de standaard oplossingen. (zoals: ga eens een avondje samen weg)
Ik hoor weleens goede verhalen over video home training. Maar dan gaat het eigenlijk altijd over het begin van het proces, als de ouders net weten dat er 'iets' aan de hand is. Ik denk dat jullie twee gewoon al teveel gepokt en gemazzeld zijn. Dan krijg je van die adviezen als: Je moet positief gedrag belonen en negatief gedrag negeren.... duh!
Quin, misschien kun je het beter gaan zoeken in individuele therapie voor jullie/jou?

Engeltje
16-11-2011 om 13:21
Blijft moeilijk
Hoi Quin, hier net twee weken terug gesprek gehad met neuropsycholoog van zoon (ADD, 11 jaar, groep 8). Met als doel om inderdaad handvatten te krijgen om hem straks op het VO goed/beter te kunnen ondersteunen. Daar werden we niet vrolijk van, maar het was wel verhelderend. Medicatie werkt niet bij hem, zijn we dus mee gestopt. Veel dingen gaat ie gewoon niet leren. Dus plannen, werkstukken maken, agenda invullen blijft gewoon een crime. Oefenen helpt daar niks aan, die neuronen heeft hij niet en die komen er ook niet. In ieder geval niet op de middelbare school. Dat was even (flink) slikken, maar we kunnen er natuurlijk wel wat mee, in die zin dat we ons nu terdege realiseren dat het de komende jaren buffelen wordt/blijft. Voor hem, voor school en ook voor ons. Dus zoeken we een kleine school met huiswerkbegeleiding in kleine groepjes. Die het huiswerk en de cijfers digitaal beschikbaar heeft voor de ouders. Die goed contact onderhoudt met de ouders en een maatje voor zoon regelt, zeker in de brugklas. Die meedenkt in plaats van afwacht. Open staat voor suggesties.
Tja, het is geen opsteker voor je, maar ik denk inderdaad dat jullie alle tips en trucs zelf al kennen. Als jij behoefte hebt aan een luisterend oor zou ik daar op inzetten.
Sterkte, want het valt niet mee. En dan heb ik er nog maar 1 met een etiketje...
Engeltje

mijk
16-11-2011 om 13:27
Ken je
het videokanaal en blog van Christine Moers. Vast niet want het is Amerikaans maar ze maakt video's over therapeutisch ouderschap. Wat heel bijzonder is dat ze juist heel veel info geeft over hoe je het volhoudt en hoe je voor je zelf kunt zorgen. Misschien heb je er iets aan...
http://www.youtube.com/profile?user=christinemoers
rodebeuk
16-11-2011 om 14:49
Herkenbaar
Mijn man was een stuk kritieser dan ik, die zei altijd dat ze alleen maar oppakte waar ik zelf mee kwam.
Ik droom nog steeds dat het bestaat want nu oudste semipubert wordt het er niet makkelijker op... zucht... even gevlucht naar zolder. We hebben nee-dag, dus geen comp, en de humeurigheid vult ons huis maar zou met gemak de Nieuwe Kerk op de Dam kunnen vullen. Of Ahoy.

Rafelkap
16-11-2011 om 15:39
Voortdurend
Hier ook slechte ervaring met begeleiding. Alles zelf moeten doen, tot en met doorvragen of het niet tijd werd voor het medische circuit. In de medische molen weer zelf ideeen aandragen. Kdc zelf tips geven (wordt het niet tijd voor etc..) en een logopediste die gelukkig wel wat tips kan geven maar het initiatief ligt bij mij. Best vermoeiend, het allemaal zelf moeten doen. Ik moet opeens expert zijn op allerlei gebied waar zij dan voor gestudeerd hebben. Maargoed, ik ben dan ook expert over mijn eigen kind
Verwachtingen dus laag houden en zelf blijven nadenken.

KGO
16-11-2011 om 16:19
Geluk hebben
Volgens mij moet je echt geluk hebben met de begeleider. Wij hadden wel iemand (een man) die wel heel erg meedacht, wel verhelderend was.
Ik hoor om mij heen ook meer teleurstellende ervaringen dan positieve verhalen.
Karin
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Belle Époque
16-11-2011 om 16:28
Rafelkap
"Ik moet opeens expert zijn op allerlei gebied waar zij dan voor gestudeerd hebben. Maargoed, ik ben dan ook expert over mijn eigen kind "
Probleem is, dat zij er ook voor betaald worden en dat het ons altijd geld of snipperdagen kost.
Ik heb de beste ervaringen met een begeleidster met nul papieren en tonnen persoonlijke ervaring. Er zit er nu eentje bij me in de kamer, die een poging doet jongste van 13 rekenen te leren. Iets wat de mensen die ervoor geleerd hebben nog nooit is gelukt. Ze werkt voor het PGB en neemt genoegen met een tientje per uur "omdat ik daar genoeg aan heb".
Maar zij is ook degene die dingen ziet die ik (nog) niet heb gezien, ook vanuit die eigen ervaring. Me aanspreekt op bepaalde dingen die haar opvielen. En daar nooit omheen draait.

rodebeuk
16-11-2011 om 16:57
Beste begeleider
was degene die adviezen gaf die ik helemaal niet zag zitten. Nu ik deze reacties hier zo lees is dat ook niet verwonderlijk. Ik werd dan bewust gemaakt dat ik het toch echt zelf moest bedenken allemaal. Was een zeer ervaren orthopedagoog, die echt #%^^&%koek zat te verkondigen.

Quin van der Veer
16-11-2011 om 17:22
Poeh he
Zo, wat veel ervaringen al weer bij elkaar! Super! Er spreekt wel een duidelijke tendens uit... Kennelijk hebben wij dus gewoon geen geluk. Toch wil ik het nog een kans geven, mogelijk heb ik nu ook niet (meer) de juiste insteek. Ik zie 'r nu meer als contactpersoon voor het opstarten van andere trajecten op ons aangeven. Maar... dat is natuurlijk geen ouderbegeleiding. Zoals gewoonlijk heb ik meer aan de ervaringen hier. Op internet filmpjes zoeken van experts is ook wel een goed idee, die dame is nieuw voor mij. En Karmijn, ik kan die filmpjes niet meer vinden van Ross Greene, alleen zijn site en dan kom ik jammer genoeg niet bij de filmpjes.
Iemand een idee hoe ik de begeleider tactvol kan aanpakken? Ik heb onlangs te erg laten doorschemeren wat ik van haar standaard riedeltje vond. Man had haar verteld over bepaald gedrag, toevállig tijdens het ochtendritueel. En wat was haar reactie: "ja, dan moet je pictogrammen gaan gebruiken want hij weet niet hoe hij zich moet aankleden.". Wij: "Sorry???? Hij weet heel goed hoe hij zich moet aankleden, hij kleedt zich al vanaf zijn 3e zelf aan, dat is het punt niet, het gaat erom dat hij zich steeds laat afleiden en boos wordt als je hem weer bij de les haalt.". Zij: "Nee, het hoort bij de stoornis, hij weet niet hoe hij het aankleden moet plannen.". Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeh?

Nickelo
16-11-2011 om 20:29
Ouderbegeleiding
De beste ouderbegeleiding die wij gehad hebben, was lang voor we ooit een diagnose hadden. Een integratief therapeut die algemene cursussen gaf over kinderopvoeding. Een van de belangrijkste dingen die we daar geleerd hebben is dat vrijwel alle woedende/agressieve reacties van kinderen voortkomen uit pijn in hun binnenste. De juiste reactie is dan dus niet boos worden, maar juist troosten. Ze wist ook aan de hand van onze beschrijvingen heel goed door te vragen en ook precies de goede confrontaties te doen. De cursus heet "Praten met kinderen" en wordt gegeven in Amsterdam www.childconsult.nl
Zoon kampte hier met heftige driftbuien, maar door dit continu in ons hoofd te houden konden we er thuis behoorlijk goed mee omgaan. We hadden destijds geen diagnose, alleen grote problemen. Ze is ook niet gespecialiseerd in bepaalde diagnoses: ze kijkt echt naar het kind en de interactie die je als ouders kunt geven.
Ook nu denken we niet in standaardriedeltjes. Wij kregen ook de adviezen van structuur en pictogramman. Dat sloeg bij onze hoogbegaafde zoon helemaal nergens op. Hij kon uitstekend zelf structureren, maar hij wilde gewoon dat hem met argumenten werd uitgelegd waarom er zaken anders gingen dan afgesproken. En pictogrammen, dat is leuk voor mensen die een probleem hebben met verbaal communiceren, maar onze zoon met Asperger is een verbaal talent.

Engeltje
16-11-2011 om 22:46
En toch quin (structuur bij het aankleden)
Hier weet zoon ook best hoe hij zich aan moet kleden. En toch is hij altijd als laatste klaar, met veel frustratie van ons en van hem. De neuropsychologe legde het ons als volgt uit: een ADD-er moet iedere keer als hij afdwaalt (heeeel vaak dus) weer opnieuw 'opstarten'. Moet dus iedere keer weer bedenken a. wat hij ook alweer aan het doen was, b. wat de goede volgorde daarvoor is en c. wat dan dus de volgende stap is. Ergens tussen a. en b. of tussen b. en c. is hij dan meestal alweer afgeleid en kan hij weer van voren af aan beginnen. Dat was voor ons een enorme eye-opener! Dit geldt dus wrsch ook voor jouw zoon, die op zich best weet hoe hij zich aan moet kleden. Toch zouden picto's hem dus kunnen helpen, omdat hij dan sneller weet wat hij aan het doen is en weer verder kan.
Hier hebben we bedacht dat we zoon met kleren en al bij ons op de kamer nemen en hem 'bij de les' houden terwijl wij onszelf aankleden. Dan wordt hij niet zo makkelijk afgeleid, weet in ieder geval wat hij aan het doen was en pikt dan vlotter de draad weer op.
Wat allemaal niet wegneemt dat ik vanmorgen (verslapen, dus haast) tegen hem uit ben gevallen omdat hij na 5 minuten nog de tafel niet had leeg geruimd, laat staan gedekt zoals de bedoeling was. Pas nu ik dit zit te typen valt bij mij het muntje . Hij kan het gewoon niet in zijn eentje! Het blijft dus iedere dag weer ook zelf bij de les blijven...
Engeltje (die dezer dagen, na dat gesprek met de neuropsycholoog en met al die gesprekken op scholen, echt niet al te ver in de toekomst wil kijken. Eerst met z'n allen die middelbare school zien te overleven)

Evanlyn
16-11-2011 om 23:28
Pictogrammen
Ik krijg inmiddels ook een staart van alle experts (vaak zelfbenoemd, zoals juffen) die met pictogrammen komen aanzetten. Een lijst werkte prima tot hij de volgorde geinternaliseerd had. Nu is het inderdaad vooral bij de les houden. Dus het stadium van de pictogrammen is allang voorbij, en was er in ons geval ook nooit.
Ik denk dat al die experts geleerd hebben wat "het standaardkind met ADHD/ASS" doet en nodig heeft. Als je kind daarin past en je had het zelf nog niet uitgevogeld, dan heb je daar ook wat aan. Als dat niet zo is, dan is die expertise opeens veel minder waardevol, helaas.

Rosa van der Zanden
16-11-2011 om 23:59
Hier
Begeleiding vanuit GGZ slecht, net als de PIT. Deze mevrouw wist mij te vertellen dat het belangrijk was om aan tafel te eten en regelmatig voor te lezen. Eh... ik zou wensen dat dat mijn problemen zouden zijn. Eigenlijk wist zij het ook niet, ik heb haar na de tweede keer weggestuurd.
Zelf inmiddels voor mijn gemoedsrust geoefend met een brandblusser want dat was nodig na een brandje veroorzaakt door Rosakind. Hier hoorde ik goede dingen over de SARR, heb de oudercursus gedaan en ben daar erg over te spreken. Veel was niet van toepassing maar konden we toch min of meer gebruiken en na afloop van de cursus hebben wij het aanbod van een privécursus gekregen, toegespitst op ons kind. Kost al onze verlofuren, maar heb het er graag voor over.
De PMT vind ik te vaag, weet niet zo goed wat ik er van moet vinden. De psychiater zat laatst met droge ogen te vertellen dat 'dit typerend gdrag was voor iemand met Asperger'. Jammer alleen dat mijn kind een andere diagnose heeft. Inderdaad het onmachtige, frustrerende gevoel dat je het werk zit te doen waarvoor je niet bent opgeleid en eindeloos tekort schiet in de zorg voor je kind.
Rosa van der Zanden

Prakje
17-11-2011 om 06:48
Herkenbaar..
Wij hebben na de diagnose ook ouderbegeleiding gehad vanuit de GGZ. Om te huilen, daar zijn we dan ook maar snel mee gestopt. En na een tijd zoeken en overal op gesprek, zijn we uitgekomen bij Autimaat. Echt in een woord fantastisch! Deze mensen begrijpen autisme, en weten hier praktische handvatten voor te geven. We hebben eerst een training gevolgd, en aansluitend begeleiding op maat thuis gekregen. Echt heel plezierig en vooral heel waardevol voor het hele gezin.
grt Prakje

Belle Époque
17-11-2011 om 07:50
Oh, die pictogrammen!
Die zijn hier ook zo doorgedramd, terwijl die absoluut géén effect hadden! Ik kon honderd plaatjes van "douchen, tandenpoetsen, aankleden" op de badkamerspiegel plakken, dan nog zou jongste dromerig ins blaue hinein staan te staren en niks doen. Maar die heilige picto's, die werkelijk overal in huis verplicht hingen en het toppunt van nutteloos waren... En dan kreeg ik als ouder nog een preek omdat jongste er dwars doorheen keek en oudste (beginnende puber) weigerde met die "kinderachtige dingen" te werken...!
Opnieuw was het mijn totaal-niet-pedagogisch-geschoolde-maar-wel-door-de-wol-geverfde huidige begeleidster die eigenhandig al die opgedrongen plaatjes van de muur rukte en ze "een belediging voor de kinderen" noemde
Heel fijn als ze bij anderen werken, maar de ene autist is de ander niet, en het doet me stiekem goed om te lezen dat er meer aspergers zijn die niets met picto's hebben, want ik heb me regelmatig een slechte moeder gevoeld omdat mijn kinderen als een stier op een rode lap reageerden als er weer iemand met een pak keurig gelamineerde picto's aan kwam zetten omdat dat ál onze problemen zou oplossen, hahaha!

Karmijn
17-11-2011 om 08:50
Quin
Is het een idee om dit met de begeleider te bespreken.
Als iemand bij mij met een quick fix komt, waarvan ik van te voren al weet dat hij niet gaat werken, krijg ik altijd diep van binnen het gevoel, dat diegene mij dom vindt.
Het hele hulpverleningsproces is natuurlijk ook in principe ongelijkwaardig. Jij zoekt hulp, jij weet het niet meer. De hulpverlener is de redder. (de drama driehoek http://www.hetwormgat.nl/dramadriehoek-1-over-het-hoe-en-wat/) Kijk maar naar die programma's als Obese en Supernanny. In feite is de boodschap dat mensen die geholpen worden zwak en onwetend zijn.
Maar dat is natuurlijk onzin. Hulpvragen is een teken van kracht, veerkracht, zelfbehoud. En de hulpverlener zou een voorbijganger moeten zijn, die net even kan geven wat jij nodig hebt. Daarom moet die hulpverlener eerst en bovenal heel goed luisteren en kijken, wát je nu precies nodig hebt. Volgens mij is de ouderbegeleiding van jullie, dat stukje helemaal overgeslagen.
Misschien kun je dat openbreken door je gevoelens te benoemen, iets als: 'Ik kwam hier, omdat ik het zelf niet weet, en nu kom jij met opmerkingen en tips, waar ik niets aan heb, en die aantoonbaar niet van toepassing zijn op onze zoon. Het lijkt wel alsof je niet begrijpt wie onze zoon is en wat hij nodig heeft. Ik maak me er zorgen over, of wij iets aan jouw begeleiding gaan hebben.'
Hebben jullie duidelijk op papier gezet voor je zelf, wat je precies van de ouderbegeleiding nodig hebt? Dat bespreken kan ook helpen om iets te doorbreken.
Nou ja, het is een lastig probleem. Zo zonde, al die hulp die zo verschrikkelijk niet problemen oplost. Je ziet het zo vaak gebeuren. Wat een verspilling eigenlijk.

Leen13
17-11-2011 om 13:22
Ouderbegeleiding
Hangt van de persoon af. We hadden aanvankelijk iemand die echt responsief was en waar ik mee kon afstemmen maar helaas ging die weg. Nou daarna dus dat drama met de opvoedondersteuning thuis, inderdaad PIT heette dat.
Van de psychiater van dochter kreeg ik de tip om naar Autisme Centraal te gaan en dat bleek een gouden greep. Alle literatuur had ik al doorgenomen maar het komt op de concrete situaties aan en het inpassen in je eigen situaties met je kind.
Ik had overigens al veel eerder opvoedboeken van Ross Greene and Steve Biddulph en psychiatrische literatuur gelezen. En ik verwachtte gewoon teveel van 'academische' opvoedondersteuning. Het ging inderdaad over spelletjes doen met je kind, computerscherm beperken en allemaal van die dingen die je leuk kunt bedenken als je eens een achternamiddag vrij bent maar die mij niet hielpen om mijn zoon minder angstig te maken of minder paniekaanvallen te bezorgen. Ik ben me nog wel gaan informeren bij instituut Feuerstein vanwege het intermediair zijn als ouder tussen je kind en de wereld, dat leek me een nuttige manier om naar jezelf en je kind te kijken, maar dat verzandde in de rechtsprocedures en mijn onvermogen om singlehanded een pgb te regelen omdat de indicatie voor speciaal onderwijs voorging. En nu is het een eitje.
Fijne pubers. Beetje bijzonder maar veel makkelijker dan toen ze nog basisschoolscholieren waren.
Ook veel gehad aan de NVA, boeken en films.

Quin van der Veer
17-11-2011 om 17:18
Picto's en meer
Ik vind pictogrammen ook een belediging voor mijn kind. Ik heb één keer met picto's gewerkt, voor een kind (niet het mijne) dat niet doorhad dat je éérst je broek naar beneden doet en de deksel van de wc optilt, en dán pas gaat plassen. Kijk, dan heb je het ergens over, dan is het broodnodig. Maar zoon hier vergeet gewoon wat hij aan het doen is. Dus dan zeg ik, in plaats van "Trek je sokken nou aahaan!": "Kijk op je kaahaartje!". Reactie in beide gevallen: "Huh?". Een lijstje hebben we wel gehanteerd, het was al snel duidelijk dat dat die lijst niet bijdroeg aan oplossing van het probleem. Ik heb de ouderbegeleiddame ook al verteld dat zoon al vanaf zijn 6e zelfstandig boodschappen voor mij haalt in de plaatselijke supermarkt. Nou, daar heb je een hoop inzicht en planning voor nodig: er naar toe door het verkeer, in de winkel alle gevraagde artikelen zoeken, afrekenen, inpakken, terug door het verkeer (in zijn eentje op de fiets)...
Waar het wel handig is is op school: een dagrooster zorgt ervoor dat meneer precies weet wat hij op welk moment van de dag geacht wordt te doen, en waar. Maar van een ouderbegeleider verwacht ik dat de nadruk op de thuisaanpak ligt en niet op de schoolaanpak (daarvoor bestaan toch Ambulant Begeleiders).
Misschien moeten wij even accepteren dat we voor dit moment de meeste dingen al goed doen. En accepteren dat dit instituut ons óók al niet geeft wat ik zocht: een soort casemanager die zoon en ons door en door kent en aan de hand daarvan de juiste bijsturingsmiddelen kan inzetten.
Wel zal ik dit weekend goed gaan kijken naar de tips die jullie geven (NVA en Autimaat etc). En een plan de campagne opstellen: inderdaad beschrijven wat wij van de begeleiding verwachten en directer vragen of zij dat kan leveren. Verder heb ik binnenkort een afspraak met de AB-er van school, kijken wat ik van hem kan leren.
Voor de rest zet ik nog steeds wat vraagtekens bij de diagnose PDD-NOS, ik zie er wel wat trekken van maar m.i. te weinig om van PDD-NOS te kunnen spreken. Nu is het echter wel praktisch ivm rugzakje. Ik vraag me af of een kind dat sociaal gezien zonder veel problemen meedraait in diverse sociale omgevingen (buurt, orkest, sportvereniging, school) en daar goede contacten heeft met andere kinderen überhaupt past in die diagnose, maar goed, dat zal mijn gekleurde moederlijke blik wel zijn. :-S

Quin van der Veer
17-11-2011 om 17:24
Aan tafel eten, lollig
Lollig advies, Rosa, aan tafel eten! Als dat het tovermiddel zou moeten zijn... bovendien gaat dat advies ervan uit dat je kennelijk altijd met het bord op schoot bij de tv zit.
SARR, zal ik ook naar kijken. En hoe werkt dat dan met die privécursus?

Quin van der Veer
17-11-2011 om 17:27
Belle
Ha! Alle heilige picto's van de muur, en hebben de kinderen het verschil gemerkt?
Wat hier heilig is, is het maken van afspraken. Lekker duidelijk en je kunt een kind wijzen op de zelf gemaakte afspraak. Zondagmorgen nagels knippen, heb je zélf akkoord op gegeven!!!

Quin van der Veer
17-11-2011 om 17:29
Zwak en onwetend
Ja Anne, ik denk dat dat waar is, dat veel hv's ervan uitgaan dat je zwak en onwetend bent, en aan het begin van een traject staat, in plaats van er ergens middenin. Op tv selecteren ze daar waarschijnlijk ook nog op, want dat is goed voor de kijkcijfers. En idd verspilling van gemeenschapsgeld, allerlei hv's die open deuren intrappen.

toja
17-11-2011 om 17:56
Niet alles gelezen
Maar wij zijn wel heel blij met onze ouderbegeleidster. Ik kan altijd mijn verhaal kwijt en als we ergens tegenaan lopen denkt ze met ons mee.
Hier trouwens ook geen pictogrammen in huis. Nooit gehad ook. Sinds kort wel wat lijstjes in huis. Bijv een kaart waar op staat wat je moet/ kunt doen als je alleen thuis bent. Iets wat hij eerst niet durfde, maar met de lijst erbij wel.
Daar heeft ze ons trouwens toen ook mee geholpen. (hoe we dat weer konden proberen).
Wij hebben het dus blijkbaar getroffen!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Belle Époque
17-11-2011 om 18:38
Quin
De kinderen merkten het verschil niet, ze schoten acuut in de negeerstand als ze een picto zagen
Wat wel werkt zijn lijstjes met afspraken, voorzien van handtekening. Dat laatste omdat er in het begin te makkelijk gezegd werd dat ze opeens hélemaal niks meer weten te herinneren van de gemaakte afspraak, al stond die op papier Prima, volgende keer lezen en je poot eronder, zodat dat excuus niet meer gemaakt kan worden!
Op dit moment is er nogal gesteggel rond bepaalde huish.klussen, niet het voltooien maar de manier waarop de kinderen elkaar in de haren vliegen tijdens die klussen. Ik heb de heren de opdracht gegeven samen een lijst te maken om deze klus stap voor stap te kunnen doen. In overleg. Met wederzijds overleg. Inclusief handtekening. Wegens papaweek van de oudste is het er nog niet van gekomen, maar dit weekend gaan ze er toch echt aan geloven.
Dit heb ik dus geleerd van iemand met megadikke asperger-ervaring (overigens niet bovengenoemde begeleidster). En tot nu toe ben ik er erg blij mee, en de jongens ook (al wordt er vooraf altijd gemopperd, maar dat is gezond DD).
Het mes snijdt aan meerdere kanten: jongste krijgt houvast om (zonder die picto's) stap voor stap de dingen te doen die gedaan moeten worden (het ergert oudste enorm dat jongste daar heel zwak in is), oudste leert overleggen met jongste i.p.v. hem toe te blaffen en te flippen omdat jongste in zijn ogen de boel saboteert en (met wat sturing van mij) komt er een taakomschrijving waardoor we voortaan (hoop ik) van de eeuwige ruzies af zijn die worden veroorzaakt door de pijnpuntjes van elk kind.
Degene die me die tip gaf heeft zelf een ouderbegeleider gehad die vanuit eigen ervaring werkte én door goed naar de ouder te luisteren, i.p.v. vanuit een standaardboek een standaardoplossing (die picto's) op te lepelen.
Ja ja, ze bestaan...! Helaas bestaat er geen apart certificaat voor

Alcedo atthis
17-11-2011 om 20:03
Tevreden
Met zoon lopen we bij een kinderpsychologen-praktijk, en daar hebben we ook een aantal gesprekken zonder zoon erbij. Ik moet zeggen dat we daar momenteel eigenlijk wel heel tevreden over zijn. Onze ervaring is dat ze juist net weer wat scherper kunnen analyseren en goed mee kunnen denken over de aanpak. Ik vind het contact heel gelijkwaardig en plezierig, en ook van stevig niveau.
Wat ik mij afvraag bij die negatieve ervaringen die ik hier lees: wat is de achtergrond (en niveau) van de 'hulpverleners'? Zou daar nog verschil in zitten? Wij hebben hier alleen te maken met kinder- en jeugdpsychologen.

Rosa van der Zanden
17-11-2011 om 20:59
Quin
Het is de oudercursus van de SARR. Deze bestaat uit twee delen, uitleg over de werking van het brein en een cursus met ouders waarin adhv ervaringen problemen aangepakt worden volgens een lessencyclus met boek en huiswerk. Heel concreet, een ouder vindt het bijvoorbeeld lastig dat kind altijd flipt bij het tanden poetsen. Je brengt het terug naar de kern, probeert te achterhalen met hulp van de andere ouders wat de oorzaak zou kunnen zijn en je kijkt hoe je het kan oplossen. Zo zijn er duizend dingen te verzinnen wat niet loopt zoals je verwacht. De kracht van de cursus zit in de enorme ervaring van de cursusleidsters (maar misschien heb ik mazzel gehad), de tips van ouders, het niet-veroordelende en pittige huiswerkopdrachten.
Ze merkten bij de intake dat we vrij veel kennis hebben en mochten de eerste cursus overslaan. Ik denk wel dat je het ook met de andere ouders moet treffen.
Rosa-zoon heeft MCDD, de juffen kregen het gevoel dat wij te weinig aan de cursus hebben en daarom hebben wij het aanbod van de privécursus gekregen.
De oudercursus is 's avonds, nu ziten we om de twee weken overdag.
Rosa van der Zanden