Pathologiseren van een normale ontwikkeling
De ouders van nu zitten zo vreselijk bovenop de ontwikkeling van hun kinderen. Mijn beide kinderen voldeden niet aan de Oei ik groei norm. De oudste heeft kinderfysiotherapie gehad om zijn spierkracht te onderhouden. Hij had er een verschrikkelijke hekel aan dus we zijn gestopt. Zoon heeft een absoluut duidelijke indicatie. Toch gaat het zonder fysio ook prima. Soms moet je het kind zelf ook de kans gunnen om zich op zijn tijd te ontwikkelen.
Klopt,maar...
Als je zonder kunt, is het toch prima. Mijn dochter heeft wel veel baat bij kinderfysio en ze vindt het onwijs leuk, dus wij gaan door. Ik denk dat je als ouders zelf moet bekijken wat zin heeft en wat niet, en waarin je wilt meegaan en niet. En wat andere ouders doen, laat dat bij hen.
Fio
Je mist het punt. Het gaat om de gezondheidskosten die de pan uit rijzen en om de hoge verwachtingen die ouders hebben. Te veel kinderen staan op een wachtlijst omdat er kinderen zijn die onnodig kinder fysiotherapie krijgen.
Kinderfysio is niet onwijs leuk. Het is mooi meegenomen dat een kind er plezier aan ontleend maar het moet een gericht doel hebben. Kinderen mogen tegenwoordig niet meer de tijd nemen om zich te ontwikkelen.
Is dat zo?
Zijn het wel de ouders die er zo bovenop zitten? Of is het de maatschappij op zich, en dan vooral het onderwijs!!! Mijn zoon was een prima, lief gemoedelijk manneke voordat hij naar school moest... op school werd duidelijk het onmogelijke van hem gevraagd. Hij is meer dan een jaar diep ongelukkig geweest op school, en dat speelde thuis ook door, het ging steeds verder bergaf, mijn vrolijke peuter werd een zorgelijke kleuter. Dan ga je als ouder wel twijfelen, want al die andere kinderen gaan toch ook gewoon naar de dorpsschool, en die kunnen toch ook wat er van ze gevraagd word, wat is er mis met mijn kind?
Intussen weten we dat hij autisme heeft, hij is verkast naar de vrije school en heeft daar nog een geweldig kleuterjaar gehad waarin hij weer helemaal opbloeide. Hij zit nu in de tweede klas, en het gaat goed met hem. We doen niks meer aan therapie of zo, school en bso zijn voor hem genoeg, daarna wil hij gewoon lekker thuis doedelen.
Ouders worden strak in de gaten gehouden, door school, opvang, en vooral ook door andere ouders! en owee als het bij jou anders loopt dan "normaal" er worden je continu dingen aangepraat "oh kan hij nog niet fietsen en oh, leest jou zoontje pas avi2?" je moet als ouder tegenwoordig heel stevig in je schoenen staan om je eigen plan te trekken.
groetjes, Tess
Nik
Er is nu ook de mogelijkheid om kinderfysio te krijgen, het wordt beter vergoed, je hoeft niet meer langs de huisarts voor een verwijzing, etc.
En kinderfysio is niet alleen voor het bevorderen van bepaalde vaardigheden, immers, een goeie fysio weet ook dat elk kind zijn eigen ontwikkeling heeft en eigen tempo. Maar als je kind bijvoorbeeld bepaalde klachten krijgt omdat het te ingespannen moet schrijven om te voldoen aan de eisen, kan het erger voorkomen.
Dat mijn kinderen het ook onwijs leuk vinden, nee, duh, natuurlijk is dat niet een doel op zich, maar wel heel bevordelijk voor het verloop van de behandeling.
Zo bevordelijk dat ze thuis ook nog aan de slag willen.
Ouder- en kindbeeld
Ik vraag me altijd af wat voor beeld van ouders zo'n hooggeleerde neerzet en met welk doel.
Het beeld lijkt me hier: domme, prestatiegerichte en overbezorgde ouder.
Het doel: aansluiten bij politiek correct gebruik van algemene voorzieningen terugdringen.
Middel: ouders zijn de schuld
Met een paar extreme voorbeelden die voor het verhaal een mooi afgerond kader hebben gekregen worden we over de streep getrokken.
Zelf glorieert de discipline dan natuurlijk als de professional die die domme ouders in het gareel moet houden.
Kindbeeld lijkt me ook nogal beperkt. Kinderen zijn een soort tabula rasa die beinvloedbaar volstrekt de ouders volgen.
Zelf herken ik me toch niet echt in dat beeld en mijn kinderen ook niet.
De buren dan?
Niet alleen herken ik mijzelf en mijn kinderen hier niet in maar ook niet mijn vriendinnen.
Maar ik denk dat zo'n bericht vooral aanzet om gelezen te worden met het oogmerk dat het andere ouders zijn die door overbevraging de beperkte middelen van de gezondheidszorg uitputten.
Fio dinges)
Er is nu ook de mogelijkheid om kinderfysio te krijgen, het wordt beter vergoed, je hoeft niet meer langs de huisarts voor een verwijzing, etc.
En kinderfysio is niet alleen voor het bevorderen van bepaalde vaardigheden, immers, een goeie fysio weet ook dat elk kind zijn eigen ontwikkeling heeft en eigen tempo. Maar als je kind bijvoorbeeld bepaalde klachten krijgt omdat het te ingespannen moet schrijven om te voldoen aan de eisen, kan het erger voorkomen.****
Hier omvat je het hele probleem! Vroeger was kinderfysiotherapie voor kinderen die een motorische achterstand hadden al dan niet gerelateerd aan een ziekte.
Dat mijn kinderen het ook onwijs leuk vinden, nee, duh, natuurlijk is dat niet een doel op zich, maar wel heel bevordelijk voor het verloop van de behandeling.***
Plezier in een behandeling is fijn maar geen hoofddoel inderdaad. Zoon klaagde altijd dat hij het niet leuk vond, Antwoord: Hoeft ook niet. Daarvoor ga je er niet heen.
Annej
Jij zegt wat ik schreef. Ik denk dat het goed zou zijn als enkel huisartsen en kinderartsen weer kunnen verwijzen. Het valt me op dat ik toch een ander referentie kader heb dan anderen. In mijn optiek is kinderfysio puur voor de ernstig motorisch beperkte kinderen. En de waarheid zal ergens in het midden liggen.
En soms
En soms krijgen kinderen fysio om te voorkomen dat ze ernstig motorisch beperkt zullen worden. Of om te zorgen dat ze zodanig kunnen schrijven zonder nekklachten en hoofdpijn te krijgen. Voorkomen is ook een belangrijke taak van fysiotherapeuten.
En de waarheid ligt meestal niet in de media....
Raar artikel
Ik heb het artikel gelezen. Twee keer zelfs. 's morgens even snel en 's middags nog een keer. Ik weet namelijk niet zo goed wat die arts nou wil bereiken. Hij heeft het over onzekere ouders die komen omdat een kind iets niet kan wat achteraf volkomen normaal blijkt te zijn. Bijvoorbeeld een kind dat nog niet kan fietsen. Tja, kan ik mij wel iets bij voorstellen. Mijn dochter is vijf en fietst nog niet. Ik zie kinderen van drie jaar al fietsend op het schoolplein. Vervolgens staan alle ouders te verkondigen hoe snel hun kind wel niet kon fietsen en ik kan mij voorstellen dat je dan onzeker wordt. Is mijn kind wel normaal? Ja, maar als je al die ouders moet geloven met hun supersnelle, briljante kinderen dan is een kind dat niet zo snel iets doet of iets minder goed kan leren als snel een "probleem". Dus in dat opzicht kaart hij terecht een punt aan.
Maar hij begint ook over moeders die pijn van hun kind voelen en kinderen met psychologische klachten. In mijn ogen heeft een kind met klachten hulp nodig en het kan soms moeilijk zijn om uit te vinden waar een kind baat bij heeft. Ik vond zijn voorbeelden daarom nogal vreemd. De kinderen die hij als voorbeeld noemde hadden wel degelijk hulp nodig (of in sommige gevallen hadden de moeders hulp nodig) dus was het niet onterecht dat zij bij een arts terecht kwamen.
En als klap op vuurpijl kwam er toen nog een voorbeeld van een meisje dat blind aan een oog bleek te zijn maar bij een fysiotherapeut terecht kwam. Gelukkig maar want stel nou dat die ouders aan waren blijven rommelen nu kwam dat meisje via de fysio bij de juiste arts terecht.
Ik ben het er wel mee eens dat iemand niet bij een fysiotherapeut terecht had moeten komen maar eerder bij een huisarts of psycholoog.
Vals positief/negatief
Het lijkt me een goeie vraag hoe de verhouding vals-positief/vals-negatief hierbij ligt. Ofwel: misschien kun je alleen maar veel terechte gevallen behandelen door zoveel aandacht aan de mogelijkheid en noodzaak van fysiotherapie te geven, dat er ook een hoop ouders 'onterecht' komen opdraven. Ik wil best geloven dat de verhouding 'onbereikten' vs. 'onnodige patienten'
verschoven is sinds deze meneer zijn praktijk heeft. Maar het lijkt me dus om te beginnen al de vraag waar je die verhouding wilt hebben liggen en of je die wel op elke gewenste waarde kunt krijgen. Het aantal overbezorgde ouders in s mans praktijk zegt trouwens ook niet per se iets over de hoeveelheid onder de totale bevolking - de (al dan niet terecht) onbezorgde ouders komen tenslotte niet.
Afgezien daarvan sluit ik me aan bij AnneJ's interpretatie van het tendentieuze karakter van het stuk. Dat soort 'uitvreter' stukken verschijnen al sinds mensenheugenis over elke groep waarop bezuinigd moet worden.
Commercie
Om de prijzen in de gezondheidszorg wat omlaag te brengen zijn er de afgelopen jaren allerlei stappen ondernomen. Waaronder directe toegang tot paramedici,enz. Een jaar of 10 geleden ging men naar de huisarts en die besloot of therapie of onderzoek zinvol was. Hij of zij was hier in het algemeen heel goed van op de hoogte en ook welke therapeut ervaring had met welke klachten. Vervolgens ging de therapeut aan het werk en werkte zo netjes mogelijk, om te voorkomen dat de huisarts minder ging verwijzen. Kort door de bocht: netjes werk zorgde ervoor dat de kassa bleef rinkelen.
Nu bestaat die koppeling niet meer. Een goede therapeut kan zich nu nauwelijks meer onderscheiden. Er zijn therapeuten die goed reclame kunnen maken en er zijn therapeuten die patienten goed onnodig in hun praktijk kunnen houden.
In ieder geval wordt de prijs van het geheel niet lager er wordt eerder meer behandeld dan minder en kwaliteit wordt afgemeten in hoevaak een praktijk een avondopenstelling heeft of hoeveel groepjes hij kan behandelen (randvoorwaarden dus). Dit is zeer onwenselijk en wat mij betreft is de enige oplossing hiervoor, zoals nikus al zegt: het terug gaan naar alleen therapie op verwijzing door huis- of kinderarts.
